George Martin - Het spel der tronen

‘Ik ben al vier,’ zei Rickon. Hij tuurde door de buis met de lens naar de gargouilles aan de Eerste Burcht. De schrikwolven zaten aan weerskanten van de grote ronde kamer hun wonden te likken en op botten te knagen.

‘… te jong, en… auw, zevenvoudige hel, dat brandt, nee, niet stoppen, nog meer. Te jong, zoals ik al zei, maar jij bent oud genoeg om te weten dat dromen bedrog zijn, Bran.’

‘Sommige wel, andere niet.’ Osha goot lichtrode vuurmelk in een lange snee. Luwin hapte naar adem. ‘De kinderen van het woud zouden u het nodige over dromen kunnen vertellen.’

De tranen liepen de maester over het gezicht, maar hij schudde hardnekkig zijn hoofd. ‘Die kinderen… bestaan alleen maar in dromen. Tegenwoordig. Dood en verdwenen. Genoeg, dat is genoeg. Nu verbinden. Eerst gaasjes en dan verbanden, en stevig, want het gaat bloeden.’

‘Ouwe Nans zegt dat de kinderen de liederen van de bomen kenden, dat ze als vogels konden vliegen en als vissen konden zwemmen en met de dieren konden spreken,’ zei Bran. ‘Ze zegt dat ze muziek maakten die zo mooi was dat je huilde als een klein kind zodra je die hoorde.’

‘En dat allemaal met behulp van magie,’ zei Luwin, afgeleid. ‘Ik wilde wel dat ze hier waren. Een bezwering zou mijn arm op een minder pijnlijke manier genezen, en ze zouden met Ruige Hond kunnen praten en hem zeggen dat hij niet moet bijten.’ Hij wierp de grote zwarte wolf vanuit zijn ooghoek een boze blik toe. ‘Neem dit van mij aan, Bran. De man die op bezweringen vertrouwt vecht met een glazen zwaard. Net als de kinderen. Hier, ik zal je iets laten zien.’

Hij stond abrupt op, liep de kamer door en kwam terug met een groene kruik in zijn goede hand. ‘Kijk hier maar eens naar,’ zei hij terwijl hij de stop eruit trok en er een handvol glanzende zwarte pijlpunten uit schudde. Bran pakte er een. ‘Die is van glas.’ Nieuwsgierig schoof Rickon dichterbij om over de tafel te gluren.

‘Drakenglas,’ luidde de naam die Osha eraan gaf terwijl ze met een hand vol verband naast Luwin ging zitten.

‘Obsidiaan,’ zei Maester Luwin nadrukkelijk en stak zijn gewonde arm uit. ‘Gesmeed in het smidsvuur van de goden, diep onder de aarde. De kinderen van het woud jaagden daarmee, duizenden jaren geleden. De kinderen bewerkten geen metaal. In plaats van maliën droegen ze lange kolders van gevlochten bladeren en wikkelden boombast om hun benen, zodat ze in het bos leken op te gaan. In plaats van zwaarden hadden ze wapens van obsidiaan.’

‘En die hebben ze nog.’ Osha legde zachte gaasjes op de beten in de onderarm van de maester en bond ze met lange stroken linnen stevig op hun plaats.

Bran hield de pijlpunt vlak bij zijn gezicht. Het zwarte glas was dik en glanzend. Hij vond het mooi. ‘Mag ik er een houden?’

‘Als je dat wilt,’ zei de maester.

‘Ik wil er ook een,’ zei Rickon. ‘Ik wil er vier. Ik bén vier.’

Luwin liet hem de punten uittellen. ‘Voorzichtig, ze zijn nog scherp. Snij je niet.’

‘Vertel me over de kinderen,’ zei Bran. Het was belangrijk.

‘Wat wil je weten?’

‘Alles.’

Maester Luwin trok aan zijn keten op de plek waar die tegen zijn hals schuurde. ‘Het was een volk uit het Tijdperk van de Dageraad, het allereerste, nog voor de koningen en de koninkrijken,’ zei hij. ‘In die dagen waren er geen kastelen of hofsteden, geen steden en zelfs geen marktplaatsen te vinden tussen hier en de Zee van Dorne. Er waren helemaal geen mensen. In de gebieden die wij nu de Zeven Koninkrijken noemen woonden slechts de Kinderen van het Woud. Het was een schoon en donker volk, klein van gestalte, niet groter dan kinderen, zelfs als ze hun volle wasdom hadden bereikt. Ze woonden in het hart van het woud, in grotten en paalhutten en geheime boomsteden. Klein van stuk als ze waren, waren de kinderen toch snel en sierlijk. Hun mannen en vrouwen gingen samen op jacht met bogen van weirhout en werpstrikken. Hun goden waren de goden van woud, stroom en steen, de oude goden, wier namen geheim zijn. Hun wijzen, groenzieners genaamd, kerfden vreemde gezichten in de weirbomen om over de wouden te waken. Hoe lang de kinderen hier heersten of waar ze vandaan kwamen valt met geen mogelijkheid te zeggen. Maar omstreeks twaalfduizend jaar geleden doken in het oosten de Eerste Mensen op. Ze staken de Gebroken Arm van Dorne over voordat die brak. Ze kwamen met bronzen zwaarden en grote leren schilden, gezeten op paarden. Aan deze zijde van de zee-engte was nog nimmer één paard gezien. De Kinderen schrokken ongetwijfeld evenzeer van de paarden als de Eerste Mensen van de gezichten op de bomen. Toen de Eerste Mensen hun houten hofsteden en boerderijen bouwden hakten ze de gezichten om en wierpen die in het vuur. Ontzet trokken de kinderen ten strijde. De oude liederen vertellen dat de groenzieners duistere magie gebruikten om de zeespiegel te doen rijzen, zodat het land overspoeld en de Arm verbrijzeld werd, maar het was al te laat om de deur te sluiten. De oorlogen duurden voort tot de aarde rood was van het bloed van mensen én kinderen, maar meer van de kinderen dan van de mensen, want de mensen waren groter en sterker, en hout, steen en obsidiaan zijn slecht tegen brons opgewassen. Ten slotte kregen de wijzen van beide rassen de overhand, en de hoofdlieden en helden van de Eerste Mensen ontmoetten de groenzieners en houtdansers te midden van de weirbosjes van een klein eilandje in het meer dat het Godsoog wordt genoemd.

Daar werd het Verbond gesloten. De Eerste Mensen kregen de kustgebieden, de hoogvlakten en de lichte velden, de bergen en de moerassen, maar de diepe wouden zouden voor altijd aan de kinderen toebehoren, en nergens in het rijk mocht nog één weirboom worden gekapt. Opdat de goden getuigen zouden zijn van de ondertekening kreeg elke boom op het eiland een gezicht, en naderhand werd de gewijde orde van de groene mannen gesticht om over het Eiland der Gezichten te waken.

Met het Verbond begon de vier duizendjarige vriendschap tussen mensen en kinderen. Mettertijd zwoeren de Eerste Mensen zelfs de goden die ze hadden meegebracht af en begonnen de geheime goden van het woud te aanbidden. Met de ondertekening van het Verbond was het Tijdperk van de Dageraad ten einde en begon het Heldentijdperk.’

Brans vuist krulde zich om de glanzend zwarte pijlpunt. ‘Maar de kinderen van het woud zijn nu allemaal verdwenen, zei u.’

‘Hier wel,’ zei Osha terwijl ze met haar tanden het uiteinde van het laatste verband doorbeet. ‘Ten noorden van de Muur is het anders. Daar zijn de kinderen heengegaan, en ook de reuzen en de andere oude rassen.’

Maester Luwin zuchtte. ‘Vrouw, als het recht zijn loop had gehad was jij nu dood of geketend. De Starks behandelen je beter dan je verdient. Het is verkeerd om hun voor hun goedheid te belonen door de hoofden van de jongens met dwaze ideeën te vullen.’

‘Vertel me waar ze heen gegaan zijn,’ zei Bran. ‘Ik wil het weten.’

‘Ik ook,’ echode Rickon.

‘Vooruit dan,’ pruttelde Luwin. ‘Zolang de koningen van de Eerste Mensen heersten hield het Verbond stand, heel het Heldentijdperk en de Lange Nacht door, tot na de geboorte van de Zeven Koninkrijken, maar ten slotte kwam er een tijd, vele eeuwen later, waarin andere volkeren de zee-engte overstaken.

De Andalen waren de eersten, een ras van lange, blonde krijgers die kwamen met staal en vuur en met de zevenpuntige ster van de nieuwe goden op hun borst geschilderd. De oorlogen duurden honderden jaren, maar ten slotte vielen de zes zuidelijke koninkrijken hun in handen. Slechts hier, waar de koning in het Noorden elk leger terugsloeg dat de Nek trachtte over te steken, bleef de heerschappij van de Eerste Mensen voortduren. De Andalen brandden de weirbosjes plat, kapten de gezichten, slachtten de kinderen af, overal waar ze hen aantroffen, en verkondigden alom de triomf van de Zeven over de oude goden. Daarom vluchtten de kinderen naar het noorden…’