Martin, R.R. - Een storm van zwaarden - Staal en sneeuw

‘Duidt u het mij euvel als ik daar niet om rouw?’

‘U hebt niet met onze zielige, ten dode gedoemde geit te doen? Ocherm… maar de goden vast wel… waarom hebben ze u anders in zijn handen laten vallen?’ Bolten kauwde nog een homp vlees weg. ‘Kar borg is kleiner en armzaliger dan Harrenhal, maar ligt een eind buiten het bereik van de leeuwenklauwen. Wanneer hij eenmaal met Alys Karstark getrouwd is kan Hoat echt heer Vargo zijn. Als hij wat goud van uw vader had kunnen incasseren, des te beter, maar hij zou u toch aan heer Rickard hebben uitgeleverd, ongeacht wat heer Tywin betaalde. Zijn prijs zou het meisje zijn, en een veilige haven.

Maar om u te verkopen moet hij u zien vast te houden, en het rivierengebied krioelt van de lieden die u wat graag zouden stelen. Hanscoe en Langhart zijn bij Schemerdel verslagen, maar het restant van hun krijgsmacht zwerft nog rond, terwijl de achterblijvers door de Berg worden afgeslacht. Ten zuiden en oosten van Stroomvliet sluipen duizend Karstarks rond om jacht op u te maken. Elders bevinden zich mannen van Darring zonder heer of wet, troepen wolven op vier poten en de vogelvrije benden van de Bliksemheer. Dondarrion zou u en de geit met genoegen samen aan één boom hangen.’ De heer van Fort Gruw sopte wat bloed op met een homp brood. ‘Heer Vargo’s enige hoop u veilig te bewaren was Harrenhal, maar hier zijn zijn Dappere Gezellen zwaar in de minderheid tegenover mijn eigen mannen en ser Aenys met zijn Freys. Hij was ongetwijfeld bang dat ik u bij ser Edmar in Stroomvliet zou terugbezorgen… of erger, u zou doorsturen naar uw vader.

Door u te verminken wilde hij uw zwaard als gevaarlijke factor uitschakelen, een afschrikwekkend bewijs hebben om aan uw vader op te sturen en uw waarde voor mij verminderen. Want hij dient mij, zoals ik koning Robb dien. Dus is zijn misdaad de mijne, of dat zal althans zo zijn in uw vaders ogen. En daarin schuilt mijn… kleine probleempje.’ Hij keek Jaime aan en zijn fletse ogen, afwachtend en kil, knipperden niet.

Ik snap het. ‘U wilt dat ik u van alle schuld vrijpleit. Dat ik tegen mijn vader zeg dat die stomp niet uw werk is.’ Jaime lachte. ‘Heer, stuur me naar Cersei en ik zing het mooiste liedje dat u maar wilt over uw zachte behandeling.’ Dat was het enige antwoord waarmee hij kon voorkomen dat Bolten hem aan de geit teruggaf. ‘Als ik een hand had zou ik het opschrijven. Hoe ik verminkt werd door de huurling die door mijn eigen vader naar Westeros was gehaald, en door de edele heer Bolten werd gered.’

‘Ik vertrouw u op uw woord, ser.’

Dat hoor ik niet vaak. ‘Hoe snel krijgen we toestemming om te vertrekken? En hoe dacht u mij langs al die wolven, bandieten en Karstarks te loodsen?’

‘U vertrekt als Qyborn u sterk genoeg acht, met een flink escorte van uitgelezen mannen onder aanvoering van mijn kapitein, Walten. Die wordt Staal poot genoemd. Een krijgsman wiens trouw onwankelbaar is. Walten zal u veilig en wel naar Koningslanding brengen.’

‘Vooropgesteld dat de dochters van vrouwe Catelyn ook veilig en wel worden afgeleverd,’ zei de deerne. ‘Heer, de bescherming van uw kapitein Walten is mij welkom, maar de verantwoordelijkheid voor de meisjes rust op mij.’

De heer van Fort Gruw wierp haar een ongeïnteresseerde blik toe. ‘Over de meisjes hoeft u zich geen zorgen meer te maken, jonkvrouwe. Vrouwe Sansa is de echtgenote van de dwerg en alleen de goden kunnen hen nu nog scheiden.’

‘Zijn echtgenote?’ zei Briënne vol afkeer. ‘De Kobold? Maar… hij had ten overstaan van het voltallige hof en voor het aangezicht van goden en mensen gezworen…’

Wat is ze toch naïef. Jaime was eerlijk gezegd bijna even verbaasd, maar hij wist het beter te verbergen. Sansa Stark, dat zou toch een glimlach op Tyrions gezicht moeten toveren. Hij wist nog hoe gelukkig zijn broertje was geweest met het dochtertje van de keuterboer… twee weken lang.

‘Wat de Kobold al dan niet heeft gezworen is nu nauwelijks meer van belang,’ zei heer Bolten. ‘En al helemaal niet voor u.’ De deerne keek bijna gekwetst. Misschien voelde ze ten langen leste de stalen kaken van de klem toen Rous Bolten zijn wachters wenkte. ‘Ser Jaime gaat verder naar Koningslanding. Van u heb ik niet gerept, vrees ik. Het zou gewetenloos van mij zijn, heer Vargo van zijn hele vangst te beroven.’ De heer van Fort Gruw stak zijn hand uit en pakte nog een pruim. ‘Als ik u was, jonkvrouwe, zou ik mij minder zorgen maken over Starks dan over saffieren.’

Achter hem, ergens in de gelederen van de goudmantels die langs de weg opgesteld stonden, brieste een paard ongeduldig. Ook kon Tyrion heer Gyllis horen hoesten, Hij had niet om Gyllis gevraagd, net zomin als om ser Addam of Jalabhar Xho of wie dan ook, maar zijn vader had gemeend dat Doran Martel het misschien verkeerd zou opvatten als de enige die hem over het Zwartewater kwam geleiden, een dwerg was.

Joffry had de Dorners persoonlijk moeten ontvangen, peinsde hij onder het wachten, maar die zou het vast verpest hebben. De koning liep de laatste tijd moppen over Dorners te herhalen die hij van Hamer Tyrels krijgsknechten had opgepikt. Hoeveel Dorners zijn er nodig om een paard te beslaan? Negen. Een voor het beslaan en acht om het paard op te tillen. Ergens had Tyrion het gevoel dat Doran Martel dat niet amusant zou vinden.

Hij kon hun banieren zien wapperen toen de ruiters in een lange, stoffige colonne uit het groen van het levende bos opdoken. Van hier tot aan de rivier restten er slechts kale, zwarte bomen, de erfenis van zijn veldslag. Te veel banieren, dacht hij nors, terwijl hij de as van onder de naderende paardenhoeven zag opstuiven, zoals hij van onder de hoeven van Tyrels voorhoede was opgestoven toen die Stannis in de flank had aangevallen. Martel brengt zo te zien de helft van de heren van Dome mee. Hij probeerde te bedenken wat daar voor goeds uit voort kon komen, maar dat lukte niet. ‘Hoeveel banieren tel jij?’ vroeg hij aan Bronn.

De huurling-ridder overschaduwde zijn ogen. ‘Acht… nee, negen.’

Tyrion draaide zich om in het zadel. ‘Pod, kom eens. Beschrijf de wapens die je ziet en vertel me dan van welke huizen ze zijn.’

Podderik Peyn bracht zijn ruin naderbij. Hij droeg de koninklijke standaard, Joffry’s grote hertenbok-met-de-leeuw, en worstelde met het gewicht ervan. Bronn droeg Tyrions eigen banier, de gouden leeuw van Lannister op een karmijnrood veld.

Hij wordt langer, realiseerde Tyrion zich toen Pod in zijn stijgbeugels ging staan om een beter overzicht te hebben. Nog even en hij torent boven me uit, net als alle anderen. De jongen had op Tyrions bevel de heraldiek van Dorne vlijtig bestudeerd, maar zoals altijd was hij zenuwachtig. ‘Ik kan het niet zien. Ze flapperen in de wind.’

‘Bronn, vertel jij de jongen wat je ziet.’

Bronn zag er vandaag op en top als een ridder uit in zijn nieuwe wambuis en mantel, met de vlammende keten dwars over zijn borst. ‘Een rode zon op oranje,’ riep hij, ‘met een speer achterlangs.’

‘Martel,’ zei Podderik Peyn meteen, merkbaar opgelucht. ‘Het huis Martel van Zonnespeer, heer. De vorst van Dorne.’

‘Die zou mijn paard ook herkend hebben,’ zei Tyrion droog. ‘Noem er nog eens een, Bronn.’

‘Er is een purperen vlag met gele ballen.’

‘Citroenen?’ zei Pod hoopvol. ‘Een purperen veld, bezaaid met citroenen? Voor het huis Dolt? Van, eh, van Citroenwoud.’

‘Kan zijn. Daarnaast een grote zwarte vogel op geel. Met iets van wit of roze in zijn klauwen, moeilijk te zeggen wanneer die banier zo fladdert.’

‘De gier van Swartmont heeft een baby in zijn klauwen,’ zei Pod. ‘Het huis Swartmont van Swartmont, ser.’