Martin, R.R. - Een storm van zwaarden - Staal en sneeuw

Bronn lachte. ‘Weer zitten lezen? Boeken zijn de doodsteek voor je zwaardoog, jongen. Ik zie ook een schedel. Een zwarte banier.’

‘De gekroonde schedel van het huis Manwouding, beenkleur en goud op zwart.’ Met ieder correct antwoord klonk Pod zelfverzekerder. ‘De Manwoudings van Koningsgraf.’

‘Drie zwarte spinnen?’

‘Dat zijn schorpioenen, ser. Het huis Qorgyl van Zandsteen, drie zwarte schorpioenen op rood.’

‘Rood en geel met een grillige lijn ertussen.’

‘De vlammen van Helleholt. Het huis Uller.’

Tyrion was onder de indruk. Die jongen is geen halve gare als zijn tong eenmaal loskomt. ‘Ga door, Pod,’ drong hij aan. ‘Als je ze allemaal goed hebt krijg je een cadeautje van me.’

‘Een pastei met rode en zwarte punten,’ zei Bronn. ‘In het midden zit een gouden hand.’

‘Het huis Allyrion van Godengenade.’

‘Een rode kip die een slang eet, of zo.’

‘De Gargalens van Zoutkust. Een basilisk, ser. Pardon. Geen kip. Rood, met een zwarte slang in zijn snavel.’

‘Uitstekend!’ riep Tyrion. ‘Nog eentje, jongen.’

Bronn zocht de rijen van de naderende Dorners af. ‘De laatste is een gouden veer op groene ruiten.’

‘Een gouden ganzenveer, ser. Jordayn van de Bult.’

Tyrion lachte. ‘Alle negen, heel goed. Ik zou ze zelf niet eens allemaal geweten hebben.’ Dat was een leugen, maar het zou de jongen een beetje trots maken, en dat had hij hard nodig.

Martel heeft zo te zien een aantal geduchte reisgezellen bij zich. Niet een van de huizen die Pod had opgenoemd was klein of onbetekenend. Negen van de belangrijkste heren van Dorne kwamen de Koningsweg afrijden, zij of hun erfgenamen, en ergens had Tyrion het gevoel dat ze niet dat hele eind gereden hadden om de dansende beer te zien. Dit was een boodschap. En niet een die mij zint. Hij vroeg zich af of het geen vergissing was geweest, Myrcella naar Zonnespeer te verschepen.

‘Heer,’ zei Pod lichtelijk beschroomd, ‘er is geen draagkoets bij.’

Tyrion wendde abrupt zijn hoofd om. De knaap had gelijk.

‘Doran Martel reist altijd in een draagkoets,’ zei de jongen. ‘Een fraai bewerkte draagkoets met zijden gordijnen, en zonnen op de draperieën.’

Dat had ook Tyrion gehoord. Vorst Doran was de vijftig gepasseerd en jichtig. Misschien wilde hij sneller vooruitkomen, hield hij zichzelf voor. Misschien was hij bang dat zijn draagkoets een te verleidelijk doelwit voor struikrovers zou zijn, of dat hij te log zou zijn op de hoge passen van de Beenderweg. Misschien is zijn jicht wat verminderd.

Maar waarom zat het hem dan helemaal niet lekker?

Dit wachten was ondraaglijk. ‘Banieren naar voren,’ snauwde hij. ‘We rijden ze tegemoet.’ Hij dreef zijn paard aan, gevolgd door Bronn en Pod, elk aan een kant. Toen de Dorners hen zagen komen spoorden ze hun eigen rijdieren aan, en hun banieren waaiden uit onder het rijden. Aan hun sierzadels waren de ronde metalen schilden bevestigd waar zij de voorkeur aan gaven, en velen hadden bundels werpspiesen bij zich, of de samengestelde Dornse boog waar ze zo goed mee overweg konden vanaf een paardenrug.

Er bestonden drie soorten Dorners, had de eerste koning Daeron vastgesteld. Je had de zilte Dorners die in de kuststreek woonden, de zandige Dorners van de woestijnen en de langgerekte rivierdalen, en de stenige Dorners die hun sterkten bouwden in de passen en op de hoogten van de Rode Bergen. De zilte Dorners hadden het meeste Rhoynar-bloed, de stenige Dorners het minste.

Alle drie de soorten leken in Dorans gevolg ruim vertegenwoordigd te zijn. De zilte Dorners waren lenig en donker, met een gladde, olijfbruine huid en lang zwart haar dat wapperde in de wind. De zandige Dorners waren nog donkerder, hun gezichten gebruind door de hete Dornse zon. Om zonnesteken te voorkomen omwikkelden ze hun helmen met lange, felgekleurde sjaals. De stenige Dorners waren het grootst en het lichtst, nazaten van de Andalen en de Eerste Mensen, bruin of blond, met gezichten die in de zon verbrandden of sproetig werden in plaats van bruin.

De heren droegen zijden of satijnen gewaden, met juwelen bezette riemen en golvende mouwen. Hun harnassen waren zwaar geëmailleerd en met gepolijst koper, glanzend zilver en zacht rood goud ingelegd. Ze zaten op rossige, goudgele en hier en daar sneeuwwitte paarden, stuk voor stuk slank en snel, met een lange nek en een smal, fraai hoofd. De befaamde zanddravers van Dorne waren kleiner dan echte strijdrossen en konden geen al te zware harnassen dragen, maar men zei dat ze een etmaal en dan nog een dag onvermoeibaar konden voortrennen.

De leider van de Dorners had een hengst onder zich die zwart was als de zonde, terwijl de manen en staart de kleur van vuur hadden. Hij zat in het zadel alsof hij erin geboren was, rijzig, slank en elegant. Een mantel van lichtrode zijde fladderde van zijn schouders en zijn hemd was versterkt met elkaar overlappende rijen koperen schijven die onder het rijden fonkelden als talloze gloednieuwe penningen. Op de voorkant van zijn hoge, vergulde helm stond een koperen zon afgebeeld en op het gepolijste metalen oppervlak van het ronde schild dat achter hem hing de zon met de speer van het huis Martel.

De zon van Martel, maar tien jaar te jong, dacht Tyrion toen hij de teugels inhield, en te fit ook, en veel te fel. Nu wist hij waar hij mee te maken kreeg. Hoeveel Dorners zijn er nodig om een oorlog te beginnen? vroeg hij zich af. Maar één. Toch zat er niets anders voor hem op dan te glimlachen. ‘Gegroet, heren. Wij vernamen dat u in aantocht was, en zijne genade koning Joffry heeft mij verzocht u namens hem tegemoet te rijden en welkom te heten. Mijn vader, de Hand des Konings, laat u eveneens groeten.’ Hij wendde een beminnelijke onzekerheid voor. ‘Wie van u is vorst Doran?’

‘Mijn broer is om gezondheidsredenen gedwongen in Zonnespeer te blijven.’ De prins nam zijn helm af. Het gezicht eronder was verweerd en somber, met dunne, gewelfde wenkbrauwen boven grote ogen zo zwart en glanzend als een plas petroleum. Slechts een paar zilveren strepen deden afbreuk aan het weelderige zwarte haar dat tot op zijn voorhoofd groeide in een V die even scherp was als zijn neus. Zonder meer een zilte Dorner. ‘Vorst Doran heeft mij gezonden om namens hem zitting te nemen in koning Joffry’s raad, zoals het zijne genade behaagt.’

‘Zijne genade zal ten zeerste vereerd zijn met de raad van een beroemd krijgsman als prins Oberyn van Dorne,’ zei Tyrion, terwijl hij dacht: Dat wordt bloed in de goot. ‘En uw edele metgezellen zijn eveneens van harte welkom.’

‘Staat u mij toe hen aan u voor te stellen, heer Lannister. Ser Deziël Dolt, van Citroenwoud. Heer Tremond Gargalen. Heer Harmen Uller en zijn broer ser Ulwijck. Ser Ryon Allyrion en zijn natuurlijke zoon ser Daemon Zand, de bastaard van Godengenade. Heer Dagos Manwouding, zijn broer ser Melys, zijn zonen Mors en Dickon. Ser Arron Qorgyl. En laat niemand denken dat ik de dames negeer. Myria Jordayn, erfgenaam van de Bult. Vrouwe Larra Swartmont, haar dochter Jynessa, haar zoon Perros.’ Hij hief een slanke hand op naar een zwartharige vrouw in de achterhoede en wenkte haar naar voren. ‘En dit is Ellaria Sand, mijn eigen minnares.’

Tyrion slikte om niet hardop te kreunen. Zijn minnares, en nog een bastaard ook. Cersei krijgt een rolberoerte als hij die mee wil nemen naar de bruiloft. Als ze de vrouw een donker hoekje beneden het zout toewees zou zijn zuster de toorn van de Rode Adder riskeren, en als ze haar naast hem aan de hoge tafel plaatste zouden alle andere dames op de verhoging daar waarschijnlijk aanstoot aan nemen. Is vorst Doran van plan om twist te zaaien?

Prins Oberyn wendde zijn paard naar zijn mede-Dorners. ‘Ellaria, heren en vrouwen, sers, zie hoezeer koning Joffry ons bemint. Zijne genade is zo goed geweest ons zijn eigen oom Kobold te zenden om ons naar zijn hof te leiden.’