Martin, R.R. - Een storm van zwaarden - Staal en sneeuw

Jaime, dacht hij, ik heet Jaime.

Het eerstvolgende waarvan hij zich bewust was, was dat hij op de vochtige vloer lag, terwijl de wacht, de deerne en Qyborn zich allemaal met bezorgde blikken over hem heen bogen. Briënne was naakt maar dat scheen haar even ontschoten te zijn. ‘Dat komt door de hitte van de baden,’ zei maester Qyborn juist tegen hen. Nee, hij is geen maester, ze hebben hem zijn keten afgekomen. ‘Bovendien zit er nog gif in zijn bloed en is hij ondervoed. Wat hebben jullie hem te eten gegeven?’

‘Wormen, pis en grijs braaksel,’ opperde Jaime.

‘Hard brood, water en havermout,’ beweerde een wachter. ‘Maar hij at er bijna niks van. Wat doen we met hem?’

‘Afboenen, aankleden en desnoods naar ’s Konings Brandstapel dragen,’ zei Qyborn. ‘Heer Bolten staat erop dat hij vanavond bij hem dineert. De tijd dringt.’

‘Breng me schone kleren voor hem,’ zei Briënne. ‘Ik zorg wel dat hij gewassen en aangekleed is.’

De anderen waren maar al te blij dat ze die taak aan haar over konden laten. Ze hesen hem overeind en zetten hem op een stenen bank langs de muur. Briënne liep weg om haar handdoek te halen en kwam terug met een harde borstel om hem schoon te schrobben. Een van de wachters gaf haar een scheermes om zijn baard bij te werken. Qyborn kwam terug met baaien kleingoed, schone, zwarte wollen hozen, een losse groene tuniek en een leren buis dat van voren dichtgeregen moest worden. Met Briënnes hulp slaagde hij erin zich zelf aan te kleden. ‘Nu alleen nog een zilveren spiegel.’

De Bloedige Maester had ook schone kleren voor Briënne bij zich, een vlekkerige japon van roze satijn. ‘Het spijt me, jonkvrouwe. Dit zijn de enige vrouwenkleren in Harrenhal die groot genoeg zijn om u te passen.’

Het was onmiddellijk duidelijk dat de japon op maat gemaakt was voor iemand met slankere armen, kortere benen en veel vollere borsten. Briënne zat onder de blauwe plekken, en de Myrische kant verhulde dat nauwelijks. Al met al zag de deerne er zo bespottelijk uit. Haar schouders zijn forser dan de mijne, en haar nek is dikker, dacht Jaime. Geen wonder dat ze liever in maliën loopt. Bovendien flatteerde de kleur roze haar niet. Er kwamen minstens tien gemene opmerkingen bij hem op, maar die slikte hij bij uitzondering nu eens in. Hij kon haar beter niet op stang jagen, want met één hand was hij niet tegen haar opgewassen.

Qyborn had ook een flacon meegebracht. ‘Wat is dat?’ wilde Jaime weten toen de maester zonder keten erop aandrong dat hij eruit dronk.

‘In azijn gedrenkt zoethout, met honing en kruidnagelen. Daar sterkt u een beetje van aan, en u krijgt een helder hoofd.’

‘Geef mij maar het drankje waar je nieuwe handen van krijgt,’ zei Jaime. ‘Dat moet ik hebben.’

‘Opdrinken,’ zei Briënne zonder te glimlachen, en hij deed het.

Pas na een halfuur voelde hij zich sterk genoeg om te staan. Na de schemerige, vochtige warmte van het badhuis was de buitenlucht een klap in zijn gezicht. ‘Heer Bolten zal al wel naar hem uitkijken,’ zei een wachter tegen Qyborn. ‘Naar haar ook. Moet ik hem dragen?’

‘Ik kan nog lopen. Briënne, geef me je arm.’

Terwijl hij zich aan haar vastklampte liet Jaime zich over de binnenplaats meevoeren naar een reusachtige, tochtige zaal die zelfs nog groter was dan de troonzaal in Koningslanding. Langs de wanden zat naar schatting om de tien voet een enorme haard, meer dan hij tellen kon, maar er was nergens vuur gemaakt, en de kou die tussen de wanden hing drong dan ook door tot op het bot. Een stuk of tien speerdragers met bontmantels aan stonden op wacht bij de deuren en de trappen naar de twee bovengalerijen. En in het midden van die onmetelijke leegte, aan een schragentafel die door enorme lappen gladde tegelvloer omringd leek, wachtte de heer van Fort Gruw, uitsluitend bediend door een schenker.

‘Heer,’ zei Briënne toen ze voor hem stonden.

De ogen van Rous Balten waren lichter dan steen en donkerder dan melk, en .. zijn stem was poeslief. ‘Het verheugt mij dat u sterk genoeg bent om mij gezelschap te houden, ser. Gaat u zitten, jonkvrouwe.’ Hij wees naar de uitstalling van kaas, brood, koud vlees en fruit waarmee de tafel gedekt was. ‘Rood of wit? Geen bijzonder wijnjaar, vrees ik. Ser Amaury had de kelders van vrouwe Whent bijna geheel drooggelegd.’

‘Ik neem aan dat hem dat zijn kop heeft gekost.’ Jaime liet zich snel in de hem aangeboden stoel zakken, opdat Bolten niet zou zien hoe zwak hij was. ‘Wit is voor Starks. Ik drink rood, zoals iedere goede Lannister.’

‘Ik heb liever water,’ zei Briënne.

‘Elmar, rode wijn voor ser Jaime, water voor vrouwe Briënne, en hippocras voor mijzelf.’ Bolton wuifde hun escorte weg, en de mannen bliezen geluidloos de aftocht.

Oudergewoonte reikte Jaime met zijn rechterhand naar zijn wijn. Zijn stomp bracht de kelk aan het wankelen, zodat zijn schone linnen verband met felrode spetters besprenkeld werd en hij gedwongen was de beker met zijn linkerhand te grijpen voordat die omviel. Maar Bolten deed net of hij Jaimes onhandigheid niet merkte. De noorderling pakte zelf een pruim en at die met kleine, felle hapjes op. ‘Probeert u deze eens, ser Jaime. Ze zijn heel zoet, en bovendien bevorderlijk voor de spijsvertering. Heer Vargo heeft ze meegenomen uit een herberg, voor hij die in brand stak.’

‘Mijn spijsvertering is uitstekend, die geit is geen heer, en uw pruimen interesseren mij niet half zoveel als uw bedoelingen.’

‘Met u?’ Een flauw lachje beroerde Rous Boltens lippen. ‘U bent een gevaarlijke vangst, ser. U zaait tweedracht om u heen. Zelfs hier, in mijn zo gelukkige Harrenhal.’ Zijn stem was net een zweempje luider dan een fluistering. ‘En in Stroomvliet ook, naar het schijnt. Weet u dat Edmar Tulling duizend gouden draken heeft uitgeloofd voor degene die u weer gevangenneemt?’

Meer niet? ‘Mijn zuster betaalt tien keer zoveel.’

‘Werkelijk?’ Nogmaals dat lachje, dat verscheen en even snel weer verdween. ‘Tienduizend draken is een fors bedrag. Natuurlijk dient ook heer Karstarks aanbod in overweging genomen te woren. Hij heeft de man die hem uw hoofd brengt de hand van zijn dochter beloofd.’

‘Net iets voor uw geit om dat door elkaar te halen,’ zei Jaime.

Bolton grinnikte zacht. ‘Harrion Karstark zat hier gevangen toen wij het kasteel innamen, wist u dat? Ik heb hem alle manschappen uit Karborg gegeven die ik nog bij me had en hem er samen met Hanscoe op uit gestuurd. Ik hoop echt dat hem in Schemer del niets is overkomen… anders zou Alys Karstark de enige van heer Rickards nageslacht zijn die nog in leven is.’ Hij koos nog een pruim uit. ‘Gelukkig voor u heb ik geen echtgenote nodig. Ik ben tijdens mijn verblijf in de Tweeling met jonkvrouw Walda Frey gehuwd.’

‘Schone Walda?’ Moeizaam probeerde Jaime het brood met zijn stomp tegen te houden, terwijl hij er met zijn linkerhand aan trok.

‘Dikke Walda. Heer Frey zegde me als bruidsschat het gewicht van mijn bruid in zilver toe, dus dat bepaalde mijn keus. Elmar, breek eens wat brood af voor ser Jaime.’

De jongen trok een vuistgrote homp van één kant van het brood af en overhandigde die aan Jaime. Briënne brak haar brood zelf. ‘Heer Bolten,’ zei ze, ‘men zegt dat u van plan bent Harrenhal aan Vargo Hoat te geven.’

‘Dat was zijn prijs,’ zei heer Bolten. ‘De Lannisters zijn niet de enigen die hun schulden betalen. Ik moet hoe dan ook binnenkort vertrekken. Edmar Tulling treedt op de Tweeling met jonkvrouw Roslin Frey in het huwelijk, en mijn koning gelast mijn aanwezigheid.’

‘Edmar trouwt?’ zei Jaime. ‘Niet Robb Stark?’

‘Zijne genade is al getrouwd.’ Bolten spuwde een pruimenpit in zijn hand en legde die weg. ‘Met een Westerling van de Steilte. Haar naam is Jeane, heb ik vernomen. U zult haar ongetwijfeld kennen, ser. Haar vader is een baanderman van de uwe.’