Martin, R.R. - Een storm van zwaarden - Staal en sneeuw

‘Robert deed alles uit liefde.’ Het water liep van Briënnes benen en vormde een plasje om haar voeten.

‘Robert deed alles uit trots, of om een kut en een knap gezicht.’ Hij balde een vuist, of dat zou hij gedaan hebben als hij een hand had gehad. Pijn vlijmde door zijn arm, wreed als gelach.

‘Hij trok ten strijde om het rijk te redden,’ hield ze vol.

Om het rijk te redden. ‘Heb je gehoord dat mijn broer de Zwartwaterstroom in brand heeft gestoken? Wildvuur brandt op water. Aerys zou erin gebaad hebben als hij gedurfd had. Alle Targaryens waren verzot op vuur.’ Jaime voelde zich licht in het hoofd. Dat komt door de hitte hierbinnen, het gif in mijn bloed, de naweeën van mijn koorts. Ik ben mezelf niet. Hij liet zich weer zakken totdat het water tot zijn kin kwam. ‘Mijn witte mantel bezoedeld… ik droeg die dag mijn gouden wapenrusting, maar…’

‘Gouden wapenrusting?’ Haar stem klonk veraf en vaag.

Hij dobberde rond in de hitte, in herinneringen. ‘Toen dansende griffioenen de Slag van de Klokken hadden verloren werd hij door Aerys verbannen.’ Waarom vertel ik dat aan dit absurd lelijke kind? ‘Het was eindelijk tot hem doorgedrongen dat Robert niet zomaar een vogelvrij heerschap was dat hij naar willekeur kon verpletteren, maar de grootste bedreiging voor het huis Targaryen sinds Daemon Zwartvier. De koning herinnerde Lewyn Martel er op botte wijze aan dat hij Elia in handen had en stuurde hem erop uit om het bevel op zich te nemen van tienduizend Dorners die over de Koningsweg optrokken. Jon Darring en Barristan Selmy reden naar Steensept om zoveel mogelijk mannen van de griffioen te verzamelen, en prins Rhaegar kwam uit het zuiden terug en haalde zijn vader over om zijn trots in te slikken en de mijne te ontbieden. Maar er kwam geen raaf terug van de Rots van Casterling, en daardoor werd de koning nog banger. Hij zag overal verraders, en Varys was er altijd als de kippen bij om er een paar aan te wijzen die hij misschien over het hoofd had gezien. Daarom beval zijne genade zijn alchemisten om overal in Koningslanding vaten wildvuur neer te zetten. Onder de Sept van Baelor en de krotten in de Vlooienzak, onder stallen en opslagplaatsen, bij alle zeven poorten en zelfs in de kelders van de Rode Burcht.

Alles werd in het diepste geheim gedaan door een handvol meester-vuurbezweerders. Ze vertrouwden zelfs niet op de hulp van hun eigen acolyten. De koningin hield al jaren haar ogen dicht en Rhaegar was druk bezig een leger op de been te brengen. Maar Aerys’ nieuwe Hand, die van de strijdhamer en de dolk, was niet helemaal achterlijk, en toen Rossart, Belis en Garigus dag en nacht kwamen en gingen werd hij achterdochtig. Chelstede was zijn naam, heer Chelstede.’ Het was hem al vertellend ineens weer te binnen geschoten. ‘Ik hield de man voor een lafaard, maar op de dag dat hij tegenover Aerys ging staan had hij ergens moed uit geput. Hij deed wat hij kon om hem van zijn plannen af te brengen. Hij redeneerde, hij schertste, hij dreigde, en ten slotte smeekte hij. Toen dat niet hielp deed hij zijn ambtsketen af en smeet die op de grond. Daarvoor liet Aerys hem levend verbranden, en daarna hing hij zijn favoriete vuur bezweerder Rossart de keten om zijn nek. De man die heer Rickard Stark in zijn eigen harnas had gekookt. En al die tijd stond ik in mijn witte staal onder aan de Ijzeren Troon, roerloos als een kadaver, om mijn leenheer en zijn dierbare geheimen te bewaken.

Mijn gezworen broeders waren allemaal weg, moet je weten, maar Aerys hield mij liever bij zich. Ik was de zoon van mijn vader, dus mij vertrouwde hij niet. Hij wilde me ergens hebben waar Varys me dag en nacht in het oog kon houden. Dus hoorde ik alles.’ Hij wist nog hoe Rossarts ogen altijd waren gaan glanzen als hij zijn kaarten uitrolde om te laten zien waar ‘de substantie’ neergezet moest worden. Garigus en Belis waren al net zo. ‘Rhaegar trof Robert bij de Drietand, en je weet hoe dat afliep. Toen het nieuws het hof bereikte stuurde Aerys de koningin met prins Viserys naar Drakensteen. Prinses Elia had ook mee willen gaan, maar dat mocht niet van hem. Om de een of andere reden had hij het in zijn hoofd gezet dat vorst Lewyn Rhaegar bij de Drietand verraden moest hebben, maar hij dacht dat hij zeker kon zijn van de trouw van Dorne zolang hij Elia en Aegon maar bij zich hield. “ De verraders willen mijn stad,” hoorde ik hem tegen Rossart zeggen, “ maar van mij zullen ze alleen maar as krijgen. Laat Robert maar koning zijn over verkoolde botten en gekookt vlees.” De Targaryens begraven hun doden nooit maar verbranden ze. Aerys wilde de grootste brandstapel van allemaal. Al geloof ik eerlijk gezegd dat hij niet echt geloofde dat het zijn dood zou worden. Net als indertijd Aerion Lichtvuur dacht Aerys dat het vuur hem zou transformeren… dat hij zou herrijzen, herboren als draak, en al zijn vijanden tot as zou verbranden.

Ned Stark haastte zich naar het zuiden met Roberts voorhoede, maar de strijdkrachten van mijn vader bereikten de stad het eerst. Pycelle overtuigde de koning ervan dat zijn landvoogd van het Westen was gekomen om hem te verdedigen, dus opende hij de poorten. Dat was de enige keer dat hij wél naar Varys had moeten luisteren, maar hij negeerde hem. Mijn vader had zich afzijdig gehouden van de oorlog, broedend op al het onrecht dat Aerys hem had aangedaan en vastbesloten dat het huis Lannister aan de kant van de overwinnaar zou staan. De Drietand gaf de doorslag.

Mijn taak was het om de Rode Burcht te verdedigen, maar ik wist dat we verloren waren. Ik zond iemand naar Aerys om verlof te vragen voor onderhandelingen. De man kwam terug met een koninklijk bevel. Als je geen verrader bent, breng me dan je vaders hoofd. Aerys wilde niet van overgave weten. Heer Rossart was bij hem, zei mijn bode. Ik wist wat dát betekende.

Toen ik Rossart vond was hij gekleed als een gewone wapenknecht en haastte hij zich naar een uitvalspoort je. Eerst sloeg ik hem dood. Daarna sloeg ik Aerys dood, voordat hij iemand anders zou vinden om zijn boodschap aan de vuurbezweerders over te brengen. Dagen later dreef ik de twee anderen in het nauw en sloeg die ook dood. Belis bood me goud en Garigus jammerde om genade. En een zwaard is dan weliswaar barmhartiger dan vuur, ik denk niet dat Garigus de door mij betoonde vriendelijkheid erg op prijs stelde.’

Het water was lauw geworden. Toen Jaime zijn ogen opende, merkte hij dat hij naar de stomp van zijn zwaardhand staarde. De hand die mij in de Koningsmoordenaar heeft veranderd. De geit had hem in één klap van zijn glorie en zijn schande beroofd. En wat rest er? Wie ben ik nu?

De deerne zag er belachelijk uit met de handdoek tegen haar platte tieten gedrukt en daaronder die dikke witte benen. ‘Ben je door mijn verhaal je tong kwijtgeraakt? Schiet op, vervloek me, kus me of noem me een leugenaar, maar zég iets.’

‘Als dit waar is, hoe komt het dan dat niemand het weet?’

‘De ridders van de Koningsgarde moeten zweren de geheimen van de koning te bewaren. Wou je dat ik mijn eed had gebroken?’ Jaime lachte. ‘Dacht je dat de edele heer van Winterfel mijn zwakke verklaringen wenste aan te horen? Zo’n éérzaam man. Hij hoefde me alleen maar aan te kijken om me schuldig te achten.’ Jaime kwam zwaaiend overeind, en het koude water liep over zijn borst. ‘Met welk recht oordeelt de wolf over de leeuw? Met welk récht?’ Een krachtige huivering doorvoer hem, en zijn stomp sloeg tegen de rand van de badkuip toen hij eruit wilde klimmen.

Pijn sidderde door hem heen… en plotseling begon het badhuis te draaien. Briënne greep hem vast voor hij kon vallen. Haar arm was een en al kippenvel, klam en kil, maar ze was sterk, en zachtzinniger dan hij verwacht had. Zachtzinniger dan Cersei, dacht hij toen ze hem uit de kuip hielp, zijn benen onvast als een slappe lul. ‘Wacht!’ hoorde hij de deerne roepen. ‘De Koningsmoordenaar!’