Margit Sandemo - Bezbronni

– Nie, nie pozwalam!

Prefekt sprawiał wrażenie, że nie słyszy.

– Chodzi o pierwszego męża pańskiej drugiej żony, tej, która tu siedzi. My w Feldkirch wiemy, że spotykaliście się potajemnie za życia jej męża. I mąż zginął w wypadku, kiedy jego koń potknął się w parku na równej drodze. Ale znaleziono za drzewami ślady wskazujące, że ktoś tam w czasie wypadku leżał, znaleziono też resztki sznura przywiązanego do drzewa. Bardzo to wszystko niezdarnie zrobione, czy naprawdę był pan aż tak pewien bezkarności?

– Ależ, Albercie! – baronowa zrobiła wielkie oczy. – Tym razem to także byłeś ty? Nigdy mi nie mówiłeś.

– Zamknij się! – ryknął Albert, a potem z lodowatym spokojem zwrócił się do prefekta: – Nie ma pan żadnych dowodów, że to byłem ja. Zresztą mnie wtedy w ogóle nie było w domu, podróżowałem do Lichtensteinu, o!

– Tak jest – zgodził się prefekt. – Ale my wiemy, kto to zrobił za pana. Pański najbardziej zaufany człowiek, Claude. Byli świadkowie, którzy widzieli go tamtego wieczora w pobliżu miejsca zbrodni, ale nie łączyliśmy go z zamordowaniem człowieka, którego nie znał.

– Ale ja nie mam nic wspólnego…

– Mój Boże, to ty mnie aż tak kochałeś? – westchnęła baronowa wzruszona. – Chciałeś mnie uwolnić od tego ciężaru, jakim był dla mnie mój mąż! Pamiętam, że mówiłeś o tym, ale że zdecydowałeś się to zrobić? Żeby mnie dostać!

Baron – pułkownik rzucił się na nią z wściekłym krzykiem i próbował ją udusić. Baronowa wrzeszczała przerażona.

– No to wystarczy – zdecydował prefekt. – Żołnierze, brać ich oboje! Zabieramy też ze sobą Claude’a i mademoiselle.

Następnie prefekt uznał, że sprawa z baronem została ostatecznie zakończona, i zwrócił się do księżnej Theresy:

– Wasza Cesarska Wysokość… Moi państwo. Domyślam się, że nikt z państwa nie chciałby nocować w tym domu. Nasze małe miasteczko proponuje więc lokum w najlepszej swojej gospodzie na tę resztę nocy, jaka jeszcze nam została.

Wszyscy przyjęli jego propozycję z wdzięcznością.

Aresztanci zostali wyprowadzeni, służba księżnej pakowała to, co Rafael i Danielle chcieli ze sobą zabrać. I to wtedy Móri rzekł niepewnie:

– No, a co będzie z przyszłością tych dzieci? Nawet jeśli matka zostanie uwolniona, to i tak pewnie nie zechce się nimi zająć.

Erling siedział na kanapie ze śmiertelnie zmęczonym Rafaelem w objęciach, drugą ręką tulił do siebie Danielle.

– Baronowa nie zostanie uwolniona – wtrącił prefekt. Móri poszedł przynieść więcej ubrań dla dzieci, a Theresa stała zamyślona w salonie.

– Erlingu – powiedziała po chwili drżącym głosem. – Ja się właściwie przez cały czas zastanawiałam nad losem dzieci. I pomyślałam, żeby… wziąć je do siebie.

– Ja też bym je chętnie wziął – powiedział prawie bez tchu. – Czy moglibyśmy…, zrobić to wspólnie? Jeśli one by nas chciały. Czy moglibyśmy?

W oczach księżnej ukazały się łzy radości.

– Tak, mój przyjacielu. Jak najchętniej.

A więc wskazała mu drogę, teraz mógł już zapytać:

– Czy wyszłabyś za mnie, Thereso? Wiem, że stoję o wiele niżej od ciebie, ale…

Szeroki uśmiech rozpromienił jej twarz. Mój Boże, jakie znaczenie mają te głupie przesądy? A poza tym została przecież po części „odrzucona”. I Aurora wyszła za człowieka, który nie jest szlachcicem, a sądząc z jej listów, jest bardzo szczęśliwa. Dlaczego więc Theresa nie miałaby się odważyć?

– Z wielką radością, Erlingu!

Ich dłonie spotkały się w serdecznym i bardzo czułym uścisku.

Erling spojrzał na dwoje malców.

– Czy chcielibyście zamieszkać z księżną Theresą i ze mną? – zapytał przyjaźnie. – Zostać z nami już na zawsze, być naszymi dziećmi? Będziecie, oczywiście, mogli mieszkać z dziećmi Móriego, Dolgiem, Villemannem i Taran.

Blady uśmiech pojawił się na ślicznej twarzyczce Rafaela.

– Tak, ja chcę, bardzo dziękuję. A jak ty, Danielle?

– I ja też – szepnęła jego siostra. – Tak, dziękuję bardzo, ja też chcę.

Theresa i Erling uśmiechnęli się do siebie, po czym każde wzięło na ręce swoje na pół śpiące dziecko.

Następnego ranka w eleganckiej gospodzie w Feldkirch księżna przeżywała ciężką rozterkę i wyrzuty sumienia. Wszystkich pytała o radę.

– Co ja mam robić? Z całego serca chciałabym towarzyszyć tym malcom do Theresenhof, żeby być z nimi w ciągu pierwszych dni w nowym domu. A z drugiej strony serce mi się wyrywa, żeby jechać na ratunek mojej jedynej córce, którą w dzieciństwie tak bardzo skrzywdziłam. Nie chcę nikogo zawieść, a cokolwiek postanowię, to i tak będę miała wyrzuty sumienia.

Rozumieli ją bardzo dobrze. Zresztą Erling przeżywał mniej więcej to samo.

I wreszcie z pomocą księżnej przyszła Edith, pokojówka.

– Wasza wysokość może na mnie polegać, zawiozę dzieci do Theresenhof i poinformuję całą służbę, przez co te maleństwa przeszły. Zadbam, żeby zostały otoczone miłością i życzliwością, której tak im potrzeba. Wszyscy będą je kochać, wiem o tym. Proszę mi więc pozwolić wrócić z nimi do domu.

Całkiem nieoczekiwanie pomoc zaoferowały także dzieci. Wszyscy niemal widzieli aureolę świętego nad głową Villemanna, kiedy mówił:

– Taran i ja podjęliśmy decyzję. Wracamy do Theresenhof razem z Rafaelem i Danielle.

Taran kiwała głową z miną anioła.

– Bogu dzięki – mruknął Móri, a Erling musiał się uśmiechnąć widząc, jak wielką ulgę sprawiła przyjacielowi ta wiadomość.

– Świetnie! – cieszyła się Theresa. – Dziękuję wam wszystkim. Jestem pewna, że zgotujecie dzieciom naprawdę serdeczne powitanie. Ale musisz mieć męską eskortę, Edith. Siegbert z tobą pojedzie.

– Bernd – szepnęła nieśmiało Edith.

– Siegbert – upierała się Theresa niespokojna o opinię dziewczyny.

Służący odchrząknął i wystąpił krok naprzód:

– Gdyby wolno mi było się odważyć, wasza wysokość… Czy mógłbym pojechać do domu? Nie najlepiej się czuję na koniu, a mam dwa pistolety i na pewno potrafię obronić Edith i dzieci.

Theresa uśmiechnęła się.

– Ja wiem, że nie najlepiej się czułeś, chociaż nie mówiłeś nic. Edith, my naprawdę potrzebujemy młodego i silnego Bernda, ale obiecuję ci, że oddam ci go całego i zdrowego.

Edith westchnęła cicho, ale musiała się pogodzić ze swoim losem.

Prefekt ogłosił Etana von Virneburg prawnym właścicielem majątku, który po nim miała odziedziczyć najstarsza córka Etana i jej rodzina. Rafael i Danielle nie mieli żadnych praw do spadku, ale też i pewnie by nie chcieli. Wśród wnuków Etana byli chłopcy i to oni pewnie stać się mieli w przyszłości właścicielami posiadłości.

Taran i Villemann uprosili Etana, by im staranniej narysował znaki Pierwszej, Osiemnastej i Dziewiątej Tablicy Duchów, i dostali je. Obiecali tylko uroczyście, że będą bardzo ostrożni.

Danielle miała jechać na koniu razem z Taran, Rafael natomiast z Villemannem.

Theresa, Erling i wszyscy inni serdecznie uściskali nowych członków rodziny na pożegnanie, a kiedy gromadka wracająca do domu zniknęła im z oczu, oni również podjęli swoją przerwaną podróż na zachód.

Dla Tiril czas płynął i zbyt wolno, i zbyt szybko.

Wiedziała, że nie ma nikogo, kto mógłby przyjść jej na ratunek. Bo, po pierwsze, nie wiedziała, gdzie się znajduje, a po drugie i najważniejsze, Móri nie żyje i Erling również. Tiril pogrążona była w głębokiej żałobie.