Margit Sandemo: Żelazna Dziewica

W ostatnich dniach matka Vesli napisała do córki gniewny list o tym, że pastor Schwartz zgadza się z nią, iż to ona, matka, ma pełne prawo dysponować pieniędzmi Vesli. No i teraz Antonio położył ten list na biurku dyrektora banku, tuż przed oczyma pastora.

– Ale to nieporozumienie – usiłował się bronić pastor. – Taki pogląd na sytuację ma ta starsza, nie bardzo się orientująca w sprawach współczesnego świata kobieta. Drodzy panowie, ja mam bardzo mało czasu, muszę już jechać. Poza tym transakcja została dokonana, pieniądze wkrótce wpłyną na moje konto w Kaliforni.

– Bardzo mi przykro – przerwał mu dyrektor banku i w jego głosie naprawdę brzmiał żal. – Poleciłem wstrzymać operację w kasie. I nie zostanie ponownie uruchomiona, dopóki pan nie udowodni, że przekazy od pańskich współwyznawców znajdują się w bezpiecznych rękach. Bo jak słyszałem, obiecał im pan wielkie zyski z ich akcji.

Antonio wykrzyknął wzburzony:

– Obiecałeś też matce Vesli, że ją zabierzesz do USA. Dlaczego zaraz nie miałbyś z nią wyjechać?

Pastor najwyraźniej zbladł.

Antonio pozostawił innym zajmowanie się teraz już nie takim pewnym siebie pastorem. Adwokat obiecał, że Vesla i prawdopodobnie wiele jeszcze naiwnych pań, odzyska swoje akcje.

A co na to powie jej matka, Antonio miał naprawdę w nosie. Zresztą już dawno ma tej swojej teściowej powyżej uszu.

Teraz uznał, że jego wyjazd nie jest w żadnej mierze zdradą wobec Vesli, choć ona nigdy tak nie myślała. Nie mógł zrobić nic innego, musiał jechać, ale mimo wszystko miał wyrzuty sumienia. Obiecali sobie codziennie się ze sobą porozumiewać i że Vesla powie szczerze, gdyby go potrzebowała, a wtedy on natychmiast przyjedzie.

Jeśli chodzi o zdrowie, Vesla czuła się dobrze, ginekolog zapewniał, że wszystko jest w najlepszym porządku. Vesla kupiła kolejny telefon komórkowy, żeby matka nie mogła jej dręczyć. No i pod nieobecność grupy mieli się nią opiekować rodzice Unni, lecz Antonio, mimo wszystko był bardzo niespokojny.

Podzielili się zatem na dwie grupy.

Morten i Sissi mieli zacząć pracę w niebezpiecznej Nawarze, ponieważ jednak żadne z nich nie znało hiszpańskiego, przyłączył się do nich Antonio.

Jordi i Unni wzięli na siebie najtrudniejsze zadanie: podróż do Santiago de Compostela. Chcieli zabrać z sobą Pedra, który tak wiele wiedział o historii i kulturze Hiszpanii, a poza tym pochodził z rodu don Federica de Galicia.

I tu pojawił się dylemat: Gudrun czy Flavia? Pedro sam musiał zaproponować rozwiązanie.

Flavia mogła stanowe wielkie wsparcie dla grupy udającej do Santiago de Compostela, to jednak oznaczało, że Gudrun musiałaby pojechać do Nawarry, co z kolei dla niej byłoby psychiczną torturą. Nikt nie chciał rozdzielać jej z Pedrem na dodatek w sytuacji, gdyby to Flavia miała z nim jechać.

W końcu sama Włoszka zaproponowała wyjście, była to osoba bardzo uwrażliwiona na nastroje.

– Ostatnio mam pewne problemy z sercem – oznajmiła, ale kłamała tak nieudolnie, że wszyscy to odkryli. – Nic poważnego, ale wolałabym pojechać z Antoniem. Zawsze to lekarz i czułabym się bezpieczniejsza.

Dotychczas rozmawiali z nią tylko telefonicznie, spotkają się dopiero w Hiszpanii.

Tak więc Unni, Jordi, Pedro i Gudrun mieli jechać do Santiago de Compostela, zaś Morten, Sissi, Antonio i Flavia do Olite w Nawarze.

Wiedzieli, że jest co najmniej kilka grup, które ich ścigają, a wszystkie pragną posiąść ich wiedzę.

Emmę i Alonza oraz ich towarzystwo można było uznać za stosunkowo mało groźnych przeciwników. Leon przepadł jak kamień w wodę, nie mieli pewności, co im z jego strony zagraża.

Gorszy był jednak ów chudy mężczyzna, jego asystent oraz Thore Andersen. Thore jest ze wszystkich najbrutalniejszy, chudy bez wątpienia dowodzi grupą, asystent natomiast pozostawał irytująco anonimowy.

No i jeszcze mnisi, których liczba wciąż się kurczyła.

Wszyscy podróżnicy zostali wyposażenie w znaki rycerzy – wymalowano je niczym ozdobę na plecach ubrań. Właściwie byli więc chronieni przed bezpośrednim atakiem katów inkwizycji.

Pojęcia natomiast nie mieli, że oto ich prześladowcy otrzymali w ostatnich dniach wsparcie z tamtego świata.

Santiago de Compostela…

Miasto pokazało im ponurą, deszczową stronę Galicii. Woda lała się z nieba, równo i nieprzerwanie, jakby tak miało być wiecznie. Miejscowi ludzie sprawiali wrażenie przyzwyczajonych, ale Unni i Gudrun dygotały z obrzydzenia. Płaszcze przeciwdeszczowe zostały, rzecz jasna, w walizkach. To znaczy w jej walizce, na którą musieli czekać, bo poza tym to wszystko bardzo szybko znalazło się przed nimi na taśmie bagażowej.

Deszcz i deszcz, włosy lepiły się do głowy, woda ściekała za kołnierz.

– Dziękujemy, na razie wystarczy! – pokrzykiwała Unni w stronę chmur. – Już dosyć, serdecznie dziękujemy!

Jordi był zdenerwowany, nie lubił tego miejsca.

– Bądźcie ostrożni – prosił. – Mam nadzieję, że wszyscy mają znaki na plecach?

Pedro uśmiechał się cierpko.

– Czuję się jak jakiś piętnastolatek z tą dziwaczną dekoracją, ale niech tam, będę to nosił. Vesla wymalowała mi znak bardzo starannie.

Jordiego to nie uspokajało. Nie wiedział, jaką siłę znaki zachowują tutaj, w Santiago de Compostela, w rodzinnym gnieździe katów w tamtych czasach, kiedy najwyższe władze pozwalały im grasować po okolicy i rozprawiać się ze zdrajcami.

Współczesne Santiago jest miastem fantastycznym, przesyconym szczerą wiarą pielgrzymów i czcią dla świętego Jakuba. Jordiemu było przykro, że kaci inkwizycji tak zbrukali przeszłość, chociaż inni ludzie nigdy o nich nie myśleli, ani nie nawiązali kontaktu z upiorami fanatycznych potworów.

Udali się prosto do dobrego hotelu, żeby wypocząć przed startem. W centrum miasta prawie się nie widziało samochodów.

Jakimś cudem przestało padać, wszyscy dziękowali za to Unni, i z nowymi siłami wyruszyli z miasta. Ich celem była krypta grobowa San Garaldo, ale kiedy zaczęli pytać o drogę, ze zdziwieniem przekonywali się, że nikt o niej nie słyszał. Niczego takiego nie znaleźli też na turystycznej mapie zaopatrzonej w rejestr wartych zwiedzania miejsc.

Trzeba było pójść do biura turystycznego. Tam jednak pracowało kilka młodych dziewcząt, z których żadna nie słyszała o krypcie. San Garaldo? Czy to imię jakiegoś świętego? Rzadkie imię, nie brzmi z hiszpańska.

Mogło tutaj być znane w piętnastym wieku. Jordi i Pedro zgadzali się z dziewczętami z biura turystycznego, że nazwa brzmi obco.

– Dlaczego wszystko musi być takie trudne? – skarżyła się Unni? – Musimy szukać nawet najprostszych rzeczy. Czy książę nie mógł się nazywać San Antonio albo San Pedro czy coś w tym rodzaju?

– Wtedy dopiero byśmy mieli problemy – roześmiał się Pedro. – Bo w Hiszpanii jest bardzo wielu takich, co nazywają się San Pedro lub San Antonio.

– No to podlegacie inflacji – prychnęła Unni ze złością, ale w jej oczach dostrzegli błysk.

– Potrzeba nam jakiegoś spisu świętych – rzekł Jordi.

– Zobacz, czy nie ma tam również jakiejś Santa Unni!

– Mogę cię zapewnić, że nie ma – roześmiał się Jordi – Ale będzie, będzie – obiecywała Unni. – Pracuję nad tym.

– To musisz się trochę pospieszyć – uśmiechnęła się Gudrun.

W księgarni kupili spis hiszpańskich świętych, ale żadnego San Garaldo nie znaleźli.

– A może on nosił jakieś inne imię? – zastanawiała się Gudrun.

– Chyba nie – cedziła Unni w zamyśleniu. – A pamiętacie taki film a Klausem Kinski, którego akcja toczy się w dżungli południowoamerykańskiej? Ten film miał tytuł „Fitzgaraldo”.