Marina Diaczenko - Odźwierny

– Pani!

Odwróciła się powoli.

– Mój pan jest ranny – powiedziałem prawie z płaczem. – Proszę mu pomóc!

– Co ja mogę? – odparła cicho. – Jeśli ruszę się z miejsca, Ilmarranien umrze!

– Lart też umrze, jeśli pani mu nie pomoże – zauważyłem szeptem.

Pokręciła głową ze smutkiem.

– Legiar jest wielkim magiem… Jeśli sam sobie nie pomoże, cudza pomoc na nic się nie zda…

Zostawiłem ją i rzuciłem się do biblioteki.

Błyszczały złocone grzbiety Sięgnąłem po największą księgę z dolnej półki.

Drabinka zasyczała z oburzeniem, więc odsunąłem ją nogą i rozchyliłem czarno-złociste okładki. Zamigotało mi w oczach. Potrafiłem czytać zaklęcia tylko wtedy, gdy były wypisane wielkimi, wyraźnymi literami, toteż magiczna księga była dla mnie równie użyteczna, jak luneta dla ślepca.

Miotałem się, sięgając po kolejne księgi, w żadnej jednak nie znalazłem wskazówki, jak wezwać chociażby Baltazara Esta, co byłem gotów uczynić. W końcu natknąłem się na niewielki tomik, zapisany w zrozumiałym języku, zacząłem go więc pospiesznie przeglądać. Niestety, nie była to księga zaklęć, tylko jakaś powieść.

Wpadłszy w rozpacz, rzuciłem książkę na dywan i wsparłem się o szafę. Zamknięty klawesyn westchnął ochryple, szklany globus podskakiwał na wielkim stole, w rogu pokoju trząsł się okrągły stolik. Na pokryty magicznymi symbolami blat padł promień słońca i w tym promieniu…

Zabłysnął medalion Wieszczbiarza, jak szczere złoto. Promień odbił się od jasnej, czystej powierzchni i zawędrował „zajączkiem” na sufit.

Cały oblałem się potem i na chwilę nie widziałem dobrze wnętrza zamglonymi oczyma.

Potem podszedłem bliżej.

Złoty łańcuch, złoty medalion ze skomplikowanym wycięciem. Wyciągnąłem dłoń i cofnąłem. W końcu odważyłem się musnąć brzeżek. „Zajączek” na suficie drgnął lekko.

Zapłakałem z radości. Wziąłem ostrożnie Amulet i poszedłem do Larta, niosąc artefakt na otwartej dłoni.

Stukałem do drzwi, szlochając i krzycząc na przemian.

– Panie! Zeszła! Cała rdza zeszła! Błagam, niech pan otworzy!

Nie było odpowiedzi.

Poczułem za plecami czyjąś obecność i odwróciłem się. Miałem nadzieję, że to będzie Kastella, ale to był jej małżonek, Mart. Stał u podnóża schodów, przyciskając ostrożnie do piersi spore zawiniątko.

Jakiś czas bezmyślnie spoglądaliśmy na siebie, potem tamten westchnął i zapytał niezbyt głośno:

– Czy… czy mogę… Kastella?

Spojrzałem na drzwi pracowni. Nosiły ślady uderzeń moich kułaków, lecz ze środka nie dochodził wciąż żaden dźwięk.

Uniosłem przed sobą dłoń z medalionem tak, jak lubił to czynić Orwin. Złota płytka lekko kołysała się na łańcuchu.

– Ona… – powiedziałem do Marta. – Lepiej będzie, jak zaczeka pan na nią w przedpokoju.

Zawiniątko na jego rękach poruszyło się, mężczyzna przycisnął je mocniej do siebie.

– Co się tutaj stało? – zapytał niepewnie.

Stałem na szczycie schodów, trzymając przed sobą Amulet, on zaś tam w dole, przytulał do siebie dzieciątko.

– Zdaje się… że właśnie uratowaliśmy świat – odpowiedziałem z goryczą.

Znaleźliśmy Kastellę w poczekalni. Stała z twarzą uniesioną do góry, na wprost wpadającej przez świetlik wiązki słonecznych promieni. Kiedy zobaczyła męża, zrobiła krok do przodu z taką miną, jakby chciała zapłakać i roześmiać się jednocześnie. Mart stał bez słowa. Kobieta podeszła do niego, wzięła dziecko na ręce i rozchyliła okrywający główkę becik. Ujrzałem niemowlaka rozradowanego widokiem matczynej twarzy i próbującego wyswobodzić rączki z ciasno zawiniętego prześcieradełka. Spojrzałem na Marta i zauważyłem, że zamknął oczy. Zostawiłem ich samych i niepewnym krokiem poczłapałem do salonu.

Świece się dopaliły. Legendarny Marran siedział w okopconym kręgu i spoglądał na mnie. Całkiem jak wtedy, w poczekalni.

– Damirze – powiedział, usiłując się uśmiechnąć – znowu spotykamy się w dziwnych okolicznościach.

Podszedłem do niego, starając się nie nadepnąć na kredowe linie i wyciągnąłem medalion w jego stronę. Niepewnie chwycił łańcuch i podniósł go do oczu.

– Co to? Medalion Orwina? Po co?

– Orwin zginął – oznajmiłem.

Zasępił się i spuścił głowę. Chwilę się nad czymś zastanawiał, potem znów spojrzał na mnie pytająco.

– Żyje pan – powiedziałem niemal z wyrzutem. – Orwin zginął, a mój pan jest konający… Być może…

– Odsuń się – usłyszałem za plecami.

Marran, nie patrząc już na mnie, podniósł się z wysiłkiem i stanął na nogach. Obejrzałem się powoli.

– Lart – szepnął Raul.

Mój pan stał w wejściu, wsparty całym ciałem o framugę. Połowę twarzy zakrywał opatrunek. Jedyne odkryte oko patrzyło na nas przenikliwie.

– Larcie…

Marran zrobił dwa kroki do przodu, idąc w stronę Legiara, lecz zatrzymał się potem, niezdecydowany. Stali naprzeciw siebie w nieruchomym milczeniu.

Po chwili Marran wyciągnął w stronę byłego mistrza dłoń ze złotym Amuletem Wieszczbiarza.

Wargi wielkiego maga drgnęły lekko. Odkryte oko zabłysło i szeroko się otworzyło, jak u dzieciaka widzącego pierwszy raz małpkę na jarmarku. Zachwiał się. Chciałem go podtrzymać, lecz z rozdrażnieniem odepchnął mnie lekko łokciem.

– Daj spokój! Wciąż jestem w stanie utrzymać się na nogach.

Wziął do ręki Amulet i oglądał dokładnie, pocierając palcem, jakby sprawdzając, czy nie został gdzieś, choćby najdrobniejszy, ślad rdzy. Nie znalazł nawet jednej plamki.

– Wielkie nieba – powiedział.

Medalion wyśliznął się z jego osłabionych palców i upadł z brzękiem na podłogę. Schyliłem się, by go podnieść, lecz wyprzedziła mnie czyjaś dłoń w rękawicy. Baltazar Est!

Wyskoczył nie wiadomo skąd i stał obecnie między Lartem a jego dawnym uczniem, trzymając w dłoni łańcuch. Złota płytka kołysała się wahadłowo, tworząc świetlisty łuk w powietrzu.

Wszyscy milczeli, wreszcie Est powiedział półgłosem:

– Tak więc…

I po chwili:

– Więc tak…

Wreszcie zwrócił się do Larta.

– Czy możemy czuć się bezpieczni dopóki istnieją Wrota, a Odźwierny pozostaje przy życiu?

Spojrzał wymownie na Marrana. Tamten wytrzymał owo natrętne spojrzenie.

– Tylko jeden człowiek może mnie zabić, Alu – oświadczył spokojnie. – Tylko jeden ma do tego prawo.

Lart wyraźnie poczuł się gorzej. Zbladł, zaciskając zęby. Podskoczyłem ku niemu. Tym razem mnie nie odpychał, lecz sztywną dłonią wczepił się w moje ramię. Staliśmy tak jakiś czas, dopóki ból mu nie przeszedł.

– Alu – powiedział szeptem Lart – nie mam teraz sił na ciebie. Wyjdź, proszę.

Est odczekał chwilę, potem obojętnie wzruszył ramionami i odłożył medalion na blat magicznego stolika. Ruszył w stronę okna, jakby zamierzał przez nie wyskoczyć.

– Alu – powiedział Marran.

Tamten zamarł wpół kroku i czekał bez ruchu, nie odwracając głowy.

– Nie było żadnego zakładu, Alu. Tylko głupi żart.

Baltazar odwrócił głowę.

– Czy to ważne: było, nie było?… Niemądry jesteś, Marranie. Wcale nie zmądrzałeś, chociaż daliśmy ci na to szansę…

Zaciął się nagle. Opuścił głowę z zagadkowym uśmieszkiem i wymamrotał po chwili:

– Historia się zakończyła i nie dowiemy się nigdy, czego chciała od nas Trzecia Siła.

Marran zrobił krok w jego stronę, ten jednak szybko się cofnął, zaciskając wąskie wargi. Skinął na pożegnanie Lartowi, spojrzał przeciągle na Marrana, zamienił się w wyliniałą wronę i z ochrypłym krakaniem wyfrunął przez półotwarte okno.