Marina Diaczenko - Odźwierny

Wśród trzasku błyskawic spadała na ziemię nawałnica.

Przypływy i odpływy mórz oszalały.

Przeciwstawne wichry tworzyły szalony wir, zrywając dachy domów i wstrząsając górami, które…

Bawił się Słońcem jak piłką: wschód, zachód…

Jaszczurko, słyszysz mnie? To ja, Marran!

Cicho płynie rzeka. Dwa pstrągi pluskają się w księżycowej poświacie.

Ogień wesoło buzuje w piecyku. Słychać równe oddechy śpiących dzieci. Ich dzieci. Czuje je na swoich policzkach i ogarnia go niezwykła, radosna czułość. Obejmuje ją i oboje roztapiają się w tym słodkim uczuciu…

KRÓL I KRÓLOWA NA WSPÓLNYM TRONIE. WŁADCA I WŁADCZYNI. CHCESZ TEGO, MARRANIE?

Przecież ona ma dziecko z innym…

Chwila ciszy.

MARRANIE, JESTEŚ PRZYTOMNY? POJMUJESZ, O CO IDZIE?

Nie pojmuję. Co chcesz zrobić z tym światem? On ci się nie podoba. Chcesz go zniszczyć, spalić? Jak postąpisz?

TY POSTĄPISZ. TO BĘDZIE TWOJE DZIEŁO, MARRANIE.

No, dobrze. Jak z nim postąpię?

A JAK POSTĘPUJE OGRODNIK Z DZIKIM, ZAPUSZCZONYM OGRODEM? PRZYDADZĄ CI SIĘ NÓŻ I SIEKIERA. MNÓSTWO ZBĘDNYCH GAŁĘZI ZOSTANIE ODCIĘTYCH, ALE SAD SIĘ ODRODZI I OGRODNIK BĘDZIE SZCZĘŚLIWY.

Zwlekał z odpowiedzią.

Co będzie miało prawo rosnąć w tym… oczyszczonym ogrodzie?

O TYM ZADECYDUJE MĄDRY I SPRAWIEDLIWY OGRODNIK.

Zdecyduje ogrodnik… Lecz czy można naprawić to, co nienaprawialne?

NOWE ŻYCIE ODRODZI SIĘ NA ZGLISZCZACH DAWNEGO. Z CHAOSU POWSTANIE HARMONIJNY PORZĄDEK. UCZYŃ TO, MARRANIE.

Na zgliszczach?

Jak bardzo spieczone ma usta, jak mocno kręci mu się w głowie…

Tak. Zgadzam się. Powiedz, co mam robić.

Z otchłani dobiegł odgłos przypominający odległe oklaski.

W ponurym milczeniu doszliśmy do zamkniętego na trzy spusty domu czarodzieja.

Dom czekał na właściciela. Zdawało się, że opuściliśmy go wczoraj. Tylko w przedpokoju, tam gdzie zwykle przystrzygałem sierść, wyrosła bujna kępa.

Lart zerknął na miejsce, w którym dawniej stał pokraczny wieszak i powiedział do mnie z westchnieniem:

– Wino. Obiad. I wszystko inne.

Zaprosił skinieniem Orwina do swego gabinetu.

Nie wiedziałem, co zrobić najpierw. Odsłaniałem wszystkie zasłony na oknach w drodze do kuchni.

Dom ożywał. W kominach zaświszczało, w dawno wygasłym kominku zawirował tuman popiołu, deski podłogi wydawały różne dziwne dźwięki, jakby chciały zagrać ulubioną melodię Larta. Świece zapalały się same z siebie, chociaż na dworze był ciągle słoneczny dzień. Żyrandole kiwały się, kiedy przechodziłem, machając kryształowymi wisiorkami.

Ogromny piec kuchenny rozwarł drzwiczki, niczym głodne pisklę dziób, żądając drew i podpałki. Leżące obok drewniane polana same wpadały mi w ręce. Podczas gdy udałem się do piwnicy, ruchliwe szczypce zdążyły oskubać specjalnie przygotowaną kurę, która trafiła na rożen.

Robota wrzała aż miło. Krzyknąłem na karalucha, który wystawił wąsy z szerokiej dziury w podłodze i udałem się do jadalni nakryć do stołu.

Na mnie padło, że pierwszy się na niego natknąłem.

Siedział w fotelu gospodarza u szczytu długiego stołu, kontemplując ponuro galerię portretów przodków. Ujrzawszy mnie zdziwił się tak, jakby co najmniej uciekł mu z półmiska pieczony prosiak z liściem chrzanu w ryju. Zamarłem.

– No tak – powiedział. – To w stylu pana Larta, kazać czekać na siebie.

– Witaj, Baltazarze – usłyszałem za plecami.

Mag podszedł do stołu i jakby nigdy nic rzucił na blat rękawiczki.

Baltazar Est wstał, przy czym ogromny stół cały się zakołysał. Skrzywił wąskie wargi, nisko opuszczając kąciki ust.

– Jestem totalnie rozczarowany, Legiarze – zasyczał jak rozzłoszczona żmija. – Totalnie! Czy nasza umowa zawierała możliwość uwolnienia Marrana? Czyżbyśmy w swoim czasie nie ustalili sposobu postępowania na wypadek nadejścia zewnętrznego zagrożenia? Czyżbyście w ciągu ostatnich trzech miesięcy nie złamali wszystkich punktów umowy?

Miałem uczucie, jakby nogi wrosły mi w ziemię. Orwin westchnął i zatrzymał się w drzwiach. \

– Alu. – W ustach mego pana to zdrobnienie zabrzmiało bardzo wzruszająco. – Nie spałem wiele nocy. Przez trzy doby pokonałem ogromną odległość. Jestem śmiertelnie zmęczony. Wielkie nieba, nie będziemy chyba znowu zaczynać!

Pod koniec jego spokojny głos przerodził się w krzyk. Pobladły Orwin chwycił mnie za łokieć i wyprowadził z jadalni. Drzwi zatrzasnęły się za nami.

– To sprawa pomiędzy nimi – powiedział, starając się zachować zimną krew. – Podaj to, czego sobie życzył: wino, obiad…

Z jadalni dobiegały przytłumione głosy, co oznaczało, że czarodzieje zaczęli się kłócić. Lart ostro coś warczał, Est syczał jak ognisko polane wodą.

Orwin wydobył miedziaka z kieszeni, który podskoczył mu na dłoni i zawisnął nieruchomo w powietrzu.

– Szkoda Jaszczurki – powiedział jakby do siebie.

Głosy ucichły. Miedziak spadł z brzękiem na podłogę.

Drzwi się otwarły. Na progu stał Est. Podskoczyłem, lękając się o los Larta.

– No tak – mruknął Est jakby w roztargnieniu.

Na szczęście po chwili nad jego ramieniem pojawiło się oblicze Legiara. Spojrzał na mnie i zapytał surowo:

– Obiad?

– Natychmiast – odpowiedziałem niepewnie.

– Podawaj – rozkazał mój pan i zawrócił do środka jadalni.

Est pozostał nieruchomy. Świdrował chwilę oczami Orwina, potem rzekł głucho:

– Pokaż to.

Orwin przygryzł wargę i wydobył spod koszuli pociemniały od rdzy łańcuch z medalionem.

Baltazar zerknął na niego przelotnie i odwrócił się. Jego niesympatyczna, pociągła twarz wyciągnęła się jeszcze bardziej i spochmurniała.

Usługiwałem ucztującym magom. Orwin rzucił się łapczywie najedzenie, Lart ponuro dłubał dwuzębnym widelcem zawartość talerza. Est głównie popijał i nie mogłem pozbyć się natrętnej myśli, że dolewając mu ciągle, w końcu zaplamię jego szeroką kryzę.

Wszyscy milczeli. Słychać było tylko zegar, wygrywający kuranty na cześć gospodarza i prezentujący kręcące się figurki ludzi, zwierząt i ptaków.

W końcu Lart uniósł dłoń i kurant urwał się w połowie taktu.

– A zatem – powiedział Legiar, nie zwracając się szczególnie do nikogo – co się właściwie zdarzyło?

Nastąpiła krótka chwila ciszy.

– Krew Marrana na serwetce – odezwał się Orwin. – Jaszczurka cały czas go obserwowała, a jego krew upewniała ją, że żyje i jest zdrowy.

– I szczęśliwy… – mruknął Lart przez zęby.

– Nie sądzę, aby był szczególnie szczęśliwy – zaprzeczył żywo Est. – Byłoby dla wszystkich lepiej, gdyby pozostał tam, gdzie go postawiliśmy.

Lart spojrzał na niego ponuro. Est wzruszył demonstracyjnie ramionami.

– Do dzisiaj Marran żył – zauważył Orwin. – To, co stało się z kroplami jego krwi oznacza więc…

– Jego śmierć? – dokończył domyślnie Legiar.

– Nie łudźcie się – wtrącił Est z krzywym uśmieszkiem. – Gdyby umarł, plamy krwi zrobiłyby się czarne jak smoła. Sądząc zaś po tym, co opowiadaliście, nastąpił jakiś fajerwerk…

– Który mi coś przypomina – wycedził Lart.

Mnie też, pomyślałem. Coś całkiem niedawnego i bardzo nieprzyjemnego. Tak! Właśnie od takiego ognia spłonął dom pewnej szczwanej kupcowej, zupełnie jak zapałka. Tylko dlatego, że wdowa miała słabość do ksiąg magicznych, a jedna z nich wybuchła w dłoniach mego pana…