Margit Sandemo: Ogród Śmierci

Aż jęknęli. Musieli podejść bliżej i obejrzeć dokładnie. Dotknąć.

Ich podziw i szacunek był wielki, szeptali do siebie nawzajem jakieś słowa, których Daniel nie rozumiał. Domyślał się jednak, że miały coś wspólnego z wiarą, bóstwami, amuletami i czarami.

W każdym razie Daniel bardzo urósł w ich oczach. Przez cały dzień śmiali się uszczęśliwieni i zapraszali go na wspólne polowanie. Przyniósłby im szczęście, skoro posiada takie amulety! Daniel odpowiadał, że w polowaniu uczestniczyć nie chce, ale że będzie im życzył powodzenia. Wciąż i wciąż od nowa musieli podchodzić, żeby dotknąć alrauny i upewnić się, że życzenia Daniela zostaną spełnione.

Daniel nie wiedział, czy postąpił słusznie, pokazując magiczny korzeń. Na wszelki wypadek prosił, by nie wspominali o tym nikomu w Nor. Obiecali milczeć, on jednak zastanawiał się, na ile może na nich polegać.

Pewnego razu znaleźli się w wąskiej cieśninie. Tam zeszli na ląd, by porozmawiać z innymi Samojedami i uzupełnić zapasy żywności. Daniel z rozkoszą rozprostowywał nogi.

Ale wkrótce byli znowu na morzu.

Pierwsze ostrzeżenie o tym, do czego się zbliżają, otrzymał Daniel wczesnym rankiem. Usłyszał podniecone, lecz ściszone głosy swoich towarzyszy i otworzył oczy.

Na południu teren był pofałdowany, pokryty wzgórzami. Ale to niewiarygodne leżało dokładnie na wprost nich.

Monotonną linię horyzontu przecinała góra, wynurzająca się z morza, niebieskoczarna i przerażająco wysoka. Jej strome stoki kończyły się czterema ostrymi, zębatymi szczytami, co wyglądało jak korona zwrócona ku lazurowobłękitnemu porannemu niebu.

Juraci spostrzegli, że Daniel się obudził, pospieszyli więc zaspokoić jego ciekawość.

– Ta wyspa nazywa się Góra Czterech Wiatrów – powiedział Isu. – Ona jest święta.

Tak, nietrudno w to uwierzyć, pomyślał Daniel. Vendel musiał jej nie widzieć, w przeciwnym razie na pewno by o niej opowiedział. Prawdopodobnie gdy mijał tę wyspę – górę, leżał nieprzytomny po wypiciu magicznego napoju, przyrządzonego przez Sinsiew i jej brata.

Zbliżyli się do wyspy, królującej na morzu niczym niesamowita wieża. Spłynął na nich cień Góry Czterech Wiatrów i Daniel doznał wrażenia, że obejmuje go jakaś olbrzymia dłoń, wyciskająca z niego wszelką wolę życia, wszystkie siły. Alrauna poruszyła się pod koszulą.

Zauważył, że taki sam ponury nastrój ogarnął obu Juratów. Wiosłowali gorączkowo, by jak najszybciej odpłynąć z tego miejsca.

To tylko złudzenie, myślał. Dlatego że góra sprawia takie straszne i przytłaczające wrażenie i że tak długo płynęliśmy w słońcu. Ale alrauna…? Głupstwa, to po prostu ja się poruszyłem i zdawało mi się, że czuję dotyk pazurków na piersi.

Pazurków? Miałem na myśli korzenie, rzecz jasna.

Po chwili znowu znaleźli się poza obrębem cienia. Usłyszał głębokie westchnienia ulgi.

Mimo wszystko przemarzł w jasnym porannym słońcu do szpiku kości. Nie chciał się odwracać, ale miał wrażenie, jakby w tej złożonej z czterech ostrych szpiców koronie ohydnej góry znajdowały się jakieś oczy, posyłające w ślad za nim przenikliwe spojrzenia.

Wkrótce potem zobaczył coś nowego: brzeg wznosił się coraz bardziej. Daleko przed nimi majaczyły prawdziwe górskie szczyty, całkiem nieoczekiwane w tej bezkresnej, płaskiej tundrze.

Domyślał się, co to może być.

– Taran-gai? – zapytał.

Obaj Juraci kiwali głowami. Uśmiechy zniknęły z ich twarzy, trzęśli się z przerażenia.

Daniel rozumiał ich bardzo dobrze. W miarę jak łódź posuwała się naprzód po zielonkawych wodach lodowatego morza, góry stawały się coraz wyższe. W końcu łódź znalazła się u górzystych wybrzeży Taran-gai i sunęła na wschód pod pionowymi ścianami, a na jej pokładzie zaległa cisza. Samojedzi utrzymywali maleńką łódeczkę tak daleko od brzegu, jak to tylko możliwe, najwyraźniej nie mieli ochoty podejść zbyt blisko lądu. Daniel zresztą za nic by ich do tego nie zmuszał.

Mimo letniej temperatury z lodowców Taran-gai spływało ku nim przejmujące zimno, a lodowe góry, które wciąż obok nich przepływały, też odbierały powietrzu ciepła. Daniel zafascynowany chłonął ciemne, chłodne barwy pokrytego lodem wybrzeża i nagich, stromych skał wznoszących się pomiędzy lodowcami.

To jest także jakaś forma piękna, myślał. Dzikiego, surowego i nieprzystępnego, ale jednak piękna. Przerażającego piękna.

Po chwili zobaczył daleki, poszarpany szczyt górski, znacznie wyższy od pozostałych, który wznosił się gdzieś w głębi lądu. Prawdopodobnie najwyższa góra w Taran-gai.

Podróż trwała. Daniel zastąpił jednego z mężczyzn przy wiosłach. Ponad górskim masywem Taran-gai wciąż pojawiały się kolejne ponure wierzchołki.

Vendel o tym nie opowiadał. Ale też i nie widział tych gór z morza, a kiedy był w tym kraju, nieustannie padało. Szczyty spowijała pewnie wtedy mgła.

Wiosłowali w szaleńczym tempie, milczący i przygnębieni.

Cały horyzont na wschodzie, jak okiem sięgnąć, wypełniały te potężne masywy z poszarpanymi, zniszczonymi przez erozję szczytami. Daniel drżał, ale sam sobie starał się tłumaczyć, że to z zimna ciągnącego od lodowatej wody.

Nagle, nieoczekiwanie, góry się skończyły. Wschodni brzeg był jeszcze wysoki i stromy, ale poza nim znowu zaczynała się tundra.

Bogu dzięki, odetchnął Daniel.

Dotarli do zatoki Morza Karskiego, którą Rosjanie nazywają Bajdarackaja Guba, ale Samojedzi mówią o niej po prostu Nor. Mogli teraz znowu zwolnić i wiosłować w normalnym tempie. Ale od celu dzielił ich jeszcze spory kawałek.

Daniel został zastąpiony przy wiosłach i usiadł przy sterze, nigdzie jednak nie było widać lodowych gór, mógł więc odpocząć.

A zatem Vendel Grip ma tutaj córkę, myślał. Owo hipotetyczne dziecko stawało się teraz człowiekiem z krwi i kości, a w dodatku miało imię. Dobrze, że to dziewczyna, bo oprócz Ingrid i Christiany przez ostatnie trzy pokolenia w rodzinie przychodzili na świat wyłącznie chłopcy.

Jednak fakt, że matka zmarła przy porodzie, wydał mu się w najwyższym stopniu alarmujący. I owo: „Poczekaj, sam zobaczysz! Nie musisz pytać, gdy tylko ją ujrzysz, będziesz wiedział, że to Shira”, nie obiecywało zbyt wiele dobrego.

Pociechą była Danielowi myśl o dotkniętym dziedzictwem chłopcu w górach Taran-gai.

Skoro Daniel zdążył już skończyć dwadzieścia pięć lat, to Shira musiała mieć dwadzieścia sześć, a dotknięty chłopiec był jeszcze starszy, pewnie zbliżał się do trzydziestki.

Dorosły. I prawdopodobnie niebezpieczny jak większość przeklętych.

Z daleka zobaczył w głębi nad zatoką unoszący się w niebo dym.

– Czy to Nor? – zapytał.

Tak. To było Nar.

Serce Daniela zaczęło bić mocniej. Dotarł do celu. Po długiej, pełnej utrapień zimie stawał oto wobec swego głównego zadania – miał podjąć próbę złamania przekleństwa, które przez stulecia ciążyło nad jego rodem. A jedyną do tego pomocą, jaką miał, jest korzeń pewnej rośliny. Kwiat wisielców. Alrauna.

Gdy zbliżali się do osady, która okazała się większa niż oczekiwał, zobaczył dorosłych i dzieci tłumnie schodzących na brzeg, by powitać obcą łódź. Statek łowców fok także znajdował się w zatoce, ten statek, którym Daniel sam miał stąd wyjechać. Obawiał się, czy nie zechcą polować także w drodze powrotnej. Bardzo by nie chciał uczestniczyć w tym procederze.

Vendel nie przypuszczał, że Danielowi uda się tak szybko dotrzeć do Nor i teraz oto Daniel znajdował się tutaj zupełnie nieprzygotowany. Nie wiedział, co ma zrobić z Shirą. Zabrać ją do Szwecji? Vendel na pewno by tego pragnął, ale czy można dorosłą już osobę, wychowaną tutaj, w plemieniu Jurat-Samojedów, wyrwać z rodzinnych stron i przenieść do Skanii? Sinsiew przecież była zdecydowanie temu przeciwna.