Margit Sandemo: Ostatni Rycerz

Była to trudna lekcja dla kogoś, kto już od dzieciństwa okazywał taką wrażliwość, że, jak mawiała jego matka Jessica, powinno się go wyposażyć w zbroję na duszę.

Wielokrotnie przyznawał jej rację.

Nosił w sobie wiele miłości dla ludzi, tego ciepła i zrozumienia charakterystycznego dla Ludzi Lodu. Kiedy był mały, nie bez racji dostrzegano, że w jego charakterze tkwi pewna ospałość, choć raczej należało mówić o swego rodzaju flegmatycznym roztargnieniu i marzycielstwie. I gdyby tylko smutek nie zawładnął Tristanem, być może zdołałby utrzymać przyjazny dystans do przyziemnej codzienności mający swe źródło w marzycielstwie. Nie potrafił jednak się otrząsnąć.

Tkwiła w nim wieczna tęsknota za tym, co nieosiągalne.

Księżna Hildegarda zauważyła to natychmiast podczas ich krótkiego spotkania. Od razu uderzyła ją myśl o rycerzu Świętego Graala, i to nie tylko z powodu jego niecodziennego imienia. Pierwszy Tristan, zwany także Tristramem, w niektórych opowieściach przedstawiony był jako rycerz Graala, paladyn na dworze króla Artura.

W Tristanie Paladinie, tak jak u tamtych rycerzy, tkwiło pragnienie zdobycia nieosiągalnego Świętego Graala, kielicha, do którego Józef z Arymatei zebrał krew spływającą z ran Chrystusa. Odnaleźć ów kielich mógł tylko rycerz o najczystszym sercu. Niewypowiedziana tęsknota Tristana dotyczyła czegoś podobnego. Był obcym wśród ludzi.

Ale nie takie rozmyślania zaprzątały jego uwagę, kiedy przeszukiwał trawę w zagajniku. Musiał się spieszyć, wkrótce powinien wrócić na wartę u królewskiego boku. A potem miał przygotować napar dla samotnej księżnej.

Do głowy przyszła mu straszna myśl. A jeśli już jest za późno? Jeśli jest umierająca albo już nie żyje?

Niezmiernie trudno się z tym pogodzić. I jak zawsze, kiedy Tristan myślał o śmierci, miał wrażenie, że zimna jaszczurka przesuwa mu się wzdłuż kręgosłupa.

Gdyby tylko mógł podarować księżnej jeszcze jakąś radość w życiu, by nie umierała odczuwając dotkliwą samotność, zupełnie pozbawiona nadziei.

Tristan nie wiedział, że swym ciepłem i rycerskim zachowaniem już dał jej tę odrobinę radości. Księżna Hildegarda od czasu ich pierwszego spotkania żyła jak w transie, zupełnie odmieniona. Była w stanie śmiać się i żartować z własnej godnej pożałowania sytuacji i swym optymizmem zaraziła nawet małą Marinę, której też dopisywało szczęście. Dziewczynka obudziła się, nim guwernantka odkryła klucz w drzwiach, i teraz nieustannie nosiła go w kieszeni, chroniąc niby najświętszy skarb.

Bo też i był nim w istocie. Marina miała klucz do bezpieczeństwa i spokoju. Do snu. Wuj Povl mógł dobijać się do drzwi, ile tylko chciał. Nie otworzy mu, nawet gdyby groził jej piekielnymi mękami i śmiercią na stosie jak czarownicy. Matkę i tak ochroni.

Mała Marina wybuchnęła nagle radosnym, swobodnym śmiechem. Hildegarda popatrzyła na nią zdumiona od tak dawna już nie słyszała śmiejącej się córki. Spojrzały na siebie, ale żadna z nich nie zdawała sobie sprawy, że to właśnie Tristan Paladin rozniecił iskierkę radości w sercach tych samotnych i nieszczęśliwych kobiet znajdujących się w niewoli księcia Jochuma.

Dopiero koło południa Tristanowi udało się znaleźć wolną chwilę, by sporządzić wywar. Zdobył niemal wszystkie zioła, brakowało tylko jednego, ale dalsze poszukiwania zdałyby się na nic. Po prostu pora roku była niewłaściwa.

Czuję się teraz naprawdę jak jeden z Ludzi Lodu myślał z goryczą, krusząc listki i wsypując je do pożyczonego garnka. Znajdował się w warzelni, akurat pustej o tej porze.

A gdybym tak został czarownicą od mikstur?! A ściślej mówiąc czarownikiem, jak mój prapradziad Tengel. On był bardzo szlachetnym człowiekiem, dlaczego więc nie potraktować tego jako wyzwanie losu, a nie hańbę?

Był bardzo ciekaw rezultatu. Oby tylko udało mu się w tajemnicy przemycić wywar do księżnej! To może być trudne.

Kiedy sporządził miksturę, z niecierpliwością czekał, aż wywar ostygnie. Ucieszył się, że ma glinianą flaszkę, która łatwo da się ukryć pod peleryną. Jak zaprzysiężony spiskowiec przekradał się przez zamkowe korytarze.

Najpierw jednak wziął na spytki kogo należało, by dowiedzieć się, gdzie w tej chwili przebywa książę. Gdy okazało się, że wraz z całą świtą towarzyszy królowi w polowaniu, droga stanęła otworem.

Księżna przyjęła go, wyprosiwszy z komnaty impertynencką pokojówkę.

Kiedy wszedł, Hildegarda siedziała przy niedużym sekretarzyku. Na jego widok twarz rozjaśniła się jej w uśmiechu. Tristanowi serce krajało się ze współczucia, tak mocno poruszył go jej pożałowania godny wygląd. Wprawdzie umalowała twarz, ale absolutnie nie osiągnęła zamierzonego efektu. Na suknię narzuciła szeroką brokatową szatę bez rękawów, coś jakby długą kamizelę…

Podała mu dłoń do pocałunku.

– Dziękuję za waszą życzliwość wczoraj wieczorem, margrabio – powiedziała ciepło. – Co sprowadza was do mnie dzisiaj?

Tristan wyjął glinianą flaszkę.

– Sądzę, że udała mi się sporządzić właściwą miksturę, jaśnie pani – uśmiechnął się. – W każdym razie bardzo się starałem, żeby połączyć tu tylko nieszkodliwe zioła. Uznałem bowiem, że lepiej, aby środek nie zadziałał, niż miałby wam zaszkodzić.

Księżna uniosła brwi. Rozemocjonowana chwyciła flaszkę.

– Och, margrabio, jakże mnie ucieszyliście! Nigdy nie sądziłam…

– Wstrzymajcie te piękne słowa do czasu, aż posmakujecie napoju – zaśmiał się Tristan. – Może wcale nie ma się z czego cieszyć.

– Jak często i ile mam zażywać?

Określił dawkę i zalecił przyjmowanie dwa razy dziennie.

– I, pamiętajcie, księżno, nie warto zażywać leku wieczorem.

Popatrzyła na niego pytająco, ale on tylko lekko się zarumienił, wyraźnie unikając dalszych wyjaśnień.

Księżna nie ukrywała podniecenia.

– Sama będę sporządzać mój napój, nikomu innemu nie pozwolę go tknąć. I muszę przecież utrzymać kurację w tajemnicy przed medykiem. Dziękuję, margrabio, nawet jeśli nie poskutkuje, to i tak wdzięczna jestem za waszą troskliwość. Przygotowanie wywaru musiało zająć wam wiele czasu!

– To drobiazg. Ale nie zapominajcie, że to esencja. Wystarczy jedna jedyna łyżeczka rozmieszana w ciepłej wodzie.

– Będę uważać.

Widział, jak bardzo pilno jej, by wypróbować środek, wymówił się więc obowiązkami i pożegnał. Ale kiedy odwrócił się i skierował do wyjścia, w drzwiach natknął się na jakąś drobną osóbkę.

Tristan szeroko otworzył oczy. Ależ to ta dziewczynka, którą spotkał w środku nocy! Już otworzył usta, by ją powtórnie przywitać, ale zauważył przerażenie na twarzy dziecka.

Milczał więc, ukłonił się tylko, ale księżna zawołała:

– Margrabio! Poznajcie moją córkę! Marino, podaj panu rękę. To margrabia Tristan Paladin, był dla mnie bardzo miły.

Na twarzyczce księżniczki pojawił się blady, niepewny uśmiech, gdy dostojnie witała się z Tristanem. Był to wymowny uśmiech. Dla mnie też był pan miły, ale nikt nie może się o tym dowiedzieć.

Tristan odchodził zatopiony w myślach. Czegóż to małe stworzenie mogło się tak śmiertelnie obawiać?

Gdyby tylko mógł porozmawiać o tym z matką dziewczynki! Ale księżna Hildegarda dość miała własnych kłopotów. Nie wolno jej jeszcze bardziej obciążać.

W swojej komnacie księżna po raz pierwszy przygotowała napój.

– Co pijesz, mamo?

– To tylko ziołowa herbatka. Fuj, nie jest smaczna, właściwie okropna.