Margit Sandemo - Woda Zła

Gabriel rozejrzał się po nieprzytulnej grocie. Czy tu właśnie będą musieli czekać? Tak zostało postanowione? Będą tu tkwić i umierać ze strachu o los Nataniela?

Uświadamiał sobie, jak to wszystko coraz bardziej i bardziej przypomina wędrówkę Shiry. Jej towarzysze również czekali w zewnętrznej grocie. I również nie mieli pojęcia, co się dzieje wewnątrz.

Ale tym razem chyba nie powinno tak być, przynajmniej nie dokładnie.

W niebywałym pośpiechu kreślili na ciele Nataniela przepisany wzór. Nie obywało się przy tym bez narzekań. „Posuń się, nie sięgam przez ciebie”. „Do licha, Tova, te figury nie mogą tutaj pozostać!” „Nie zdążymy wszystkiego wymalować! O Chryste, ile tego jeszcze zostało!” „Cicho bądź i pracuj!”

Nataniel zaś leżał bez ruchu i nie mógł nic zrobić. Czuł się okropnie głupio taki ubezwłasnowolniony i kompletnie nagi.

To ostatnie zdawało się jednak nie przeszkadzać pozostałym. Uważali to za rzecz całkowicie naturalną, tylko on nie był w stanie opanować uczucia wstydu.

Nie jestem przyzwyczajony do odsłaniania swego ciała, myślał skrępowany. Nie przeżyłem żadnej miłosnej historii. Poza tą jedną, z Ellen, ale nam przecież nie wolno się było nawet dotknąć nawzajem. Gdy do tego doszło, natychmiast ją utraciłem.

Nie, nie wolno ci teraz myśleć o tak bolesnych sprawach. Koncentruj się na swoim zadaniu, Natanielu, upominał sam siebie. Musisz odnaleźć naczynie z wodą zła.

– No! – powiedział prostując się Marco, zadowolony z siebie. – Zaraz będziemy gotowi!

– Dosyć to wszystko pokraczne i rozmazane – stwierdziła Tova. – Ale każdy wzór znalazł się mniej więcej na swoim miejscu. Chociaż muszę powiedzieć, Gabrielu, że twoje półksiężyce najbardziej ze wszystkiego przypominają powygryzane kawałki sera.

– A te twoje gwiazdy – odciął się chłopiec – sprawiają wrażenie, jakby wicher poobłamywał im ramiona. Każdej brakuje przynajmniej dwóch.

– Wszystko jest dostatecznie staranne, lepiej nie trzeba – oświadczył Marco. – Możesz wstać, Natanielu!

– Czy mógłbym chociaż włożyć spodenki?- zapytał nieśmiało.

– Te takie śliczne, w kropeczki? – zapytała Tova złośliwie. – Chyba możemy mu pozwolić, Marco?

Marco wahał się dość długo.

– No nie wiem – rzekł w końcu. – Nie! To by było po prostu śmieszne! Jednym z ważnych elementów misterium jest właśnie jego nagość. Myślę, że powinna być absolutna.

Nataniel wykrzywił się do niego ze złością. Oddał Marcowi swoją małą buteleczkę oraz wszystkie drobiazgi, których oni mogli potrzebować. Sam nie mógł niczego ze sobą nieść.

– No… To co robimy? – zapytał Ian.

Nataniel stał bez ruchu przed inskrypcjami na zamykającej wejście skale i przyglądał im się w wielkim skupieniu.

– Teraz jestem przygotowany – powiedział po chwili. – Chronią mnie te wszystkie znaki, któreście wyrysowali na moim ciele. Myślę, że mógłbym spróbować wygłosić magiczną formułę. Skieruję się ku drzwiom. Ale naprawdę nie wiem, co zrobimy, jeśli one się przede mną nie otworzą.

– Spróbuj! – zachęcał go Matco.

Nataniel wysokim głosem zaczął powoli wymawiać te dziwaczne, zupełnie niezrozumiałe słowa, które kiedyś pozwoliły pewnemu duńskiemu profesorowi nawiązać kontakt z Ludźmi z Bagnisk i ich podziemnym światem.

Gdy głos Nataniela w końcu umilkł, zrobiło się cicho niczym w grobie. Dosłownie tak, bo wszyscy mieli uczucie, że znajdują się w grobie, tyle tylko że nie ma w nim żadnych zwłok.

A może to oni w nim spoczną?

Nic się nie działo. Nic nie mąciło tej nieznośnej, pełnej wyczekiwania ciszy. Była tak intensywna, że niemal dotykalna. I czyż nie wyczuwało się w niej jakiegoś szyderstwa?

– No cóż – westchnął Nataniel. – To zdaje się nie wystarcza.

Tovę ogarnęło zniechęcenie. Z jakiego powodu tkwimy tu i wygłupiamy się jak dzieci, myślała z goryczą. Po pierwsze, stosujemy pewnie zupełnie błędną technikę, a po drugie, tu w tej ścianie chyba w ogóle nie ma żadnego przejścia.

Marco zachował więcej woli działania.

– Dostaliśmy cały skarb Ludzi Lodu. Jest tam jeszcze coś więcej na temat rytuału Heikego?

– Nic nie ma – odparła Tova. – Oni przecież wszystko zniszczyli, żeby szary ludek już nigdy nie niepokoił Ludzi Lodu.

W tym momencie Nataniel jakby się ocknął z odrętwienia i powróciła mu inicjatywa.

– Może formułki już nie istnieją – powiedział. – Ale coś jednak na ten temat wiemy.

– Wiemy? Nic nie wiemy! – zaprotestowała Tova.

– Owszem – upierał się Nataniel, a w jego głosie słychać było nutę triumfu. – Wiemy, że te wszystkie ohydne wywary, które Heike wypił tam na wzgórzach, zawierały jeden specjalny składnik.

Wszyscy patrzyli na niego pytająco, niemal było słychać, jak ich mózgi pracują z wysiłkiem.

– Ależ oczywiście! – zawołał w końcu Marco. – Małe kawałki alrauny!

Tova zaczęła się denerwować.

– Ale Runego nie ma przy nas! A poza tym ja w żadnym razie bym się nie zgodziła, żeby go znowu kaleczyć!

– Nie, nie, to wcale nie jest potrzebne – uspokajał ją Nataniel. – Ale spójrz, co robi Gabriel.

Chłopiec bez namysłu sięgnął do szyi po swoją małą mandragorę. Zdjął amulet przez głowę.

– Stanowiła dla mnie wielkie wsparcie i pociechę przez całą drogę – rzekł na pół z płaczem. – Ale mimo wszystko gotów jestem ją ofiarować. Tylko postępujcie z nią ostrożnie, nie chcę, żeby ją bolało.

Nataniel wzruszony wziął amulet.

– Dziecko drogie, my nie będziemy jej ciąć – powiedział. – Pożyczymy ją tylko. A poza tym to przecież zwyczajny, mały korzeń alrauny, nie taki jak Rune, który był pierwszą alrauną na świecie.

– Ale ta też czuje – szepnął Gabriel cichutko. – Mnie się zdaje, że Rune coś z nią zrobił. Dał jej jakieś specjalne właściwości…

– Ja też tak myślę – potwierdził Nataniel. – Ale nic się nie stanie. Muszę tylko potrzymać uniesiony amulet przed tą zamkniętą bramą, a wtedy zobaczymy, jaką ma władzę.

– Zaczekajcie! – przerwał im Marco. – Nie dostaliśmy całego skarbu tylko po to, by wykorzystać zaledwie kilka rzeczy. Myślę, że powinniśmy ułożyć przed bramą magiczny krąg…

– To nie zaszkodzi – zgodziła się Tova.

– Marco ma rację – poparł go Nataniel. – Właśnie po to dostaliśmy to wszystko!

Wspólnymi siłami ułożyli niezwykły krąg z przedmiotów należących do skarbu.

– Skąd my właściwie wiemy, jak to robić? – zastanawiała się Tova.

Nataniel zachichotał:

– Dzięki naszej inteligencji, rzecz jasna! A mówiąc poważnie, uważam, że to ten napój, który wypiliśmy w Górze Demonów. Pamiętacie, ten, który miał nam dać wytrzymałość większą niż ma stal, poczucie rodzinnej więzi, która pobudza do działania i daje siłę, zdolność widzenia tego, co jest niewidoczne, wytrzymałość i lekceważenie śmierci, umiejętność poruszania się w ciemnościach, władzę nad innymi istotami, a także zdecydowanie, które sprawia, że potrafimy nawet zabić, gdyby się to okazało niezbędne. I wszystkie te zdolności już nam się przydały!

– To prawda! Właściwie to już powinniśmy być martwi, i to nie raz, wszyscy jak jeden – potwierdziła Tova z ożywieniem. – A jednak żyjemy! Tyle tylko, że nie doszliśmy jeszcze do celu i nie wiemy, co nas czeka.

– Nie wiemy, niestety! Uff, gdybym tylko nie musiał tak paradować całkiem nago! To kompletnie beznadziejne!