Margit Sandemo - Woda Zła

– Przeklęta sprawa! – krzyknęła Tova, wyrażając słowami to, co wszyscy myśleli.

Nataniel starał się panować nad sobą.

– Powinniśmy się skupić na zadaniu, jakie nas czeka – rzekł stanowczo.

– Nie, nie, chwileczkę! – powstrzymał ich Marco. – Jak to się mogło stać, że żadne z nas pięciorga nie zwróciło uwagi na coś tak widocznego i tak wielkiego jak te rogi?

– Masz rację – przyznała Tova po zastanowieniu. – Żadne nie pomyślało o rogach. Żadne nie zwróciło na nie uwagi!

– Ja myślę, że nasi pomocnicy tego właśnie chcieli. Rogi odegrały już swoją rolę, więc po co mieliśmy je za sobą taszczyć?

Te słowa wyciszyły nieco wyrzuty sumienia i wszyscy zaczęli się rozglądać po nowym otoczeniu.

W przeciwieństwie do prymitywnej krypty, którą właśnie opuścili, to pomieszczenie było ładnie uporządkowane. Chociaż to może zbyt wielkie słowo, w każdym razie ściany były gładkie, sprawiały wrażenie oszlifowanych. Wkrótce na jednej z nich odkryli jakieś zarysowania.

– Kolejna brama – powiedział Gabriel.

– Tak. Tym razem bardzo wyraźnie widoczna. Tengel Zły dużo zdążył zrobić przez te trzydzieści dni, kiedy przebywał w górach – powiedział Nataniel.

– Jak wszyscy wiemy, zna się też na czarach – wtrącił Marco. – Nie sądzę, by wydrapywał te groty gołymi rękami.

– Nie, to zrozumiałe. Pytanie tylko, czy ktoś mu w tym nie pomagał.

– Ale kto? Kto mógł być jego pomocnikiem?

– Myślę, że miał ich wielu.

Uważnie studiowali zarys bramy. Z bliska wyraźnie dostrzegali jakąś inskrypcję.

– Niezrozumiałe znaki – orzekł Marco po dłuższej chwili.

Nataniel jednak wciąż stał wpatrzony w rysunek.

– Chciałbym mieć tu Benedikte – rzekł w końcu. – Ona by to rozszyfrowała.

– Myślisz, że ona to potrafi? – zapytała Tova.

– Nie wiem, ale w każdym razie jej intuicja na pewno by się nam przydała.

– Wiesz przecież, że Benedikte nie mogłaby tu przyjść – powiedział Marco potrząsając głową. – Ona może ci jedynie służyć radą. Drogą telepatyczną.

– A zatem poprośmy ją o radę!

– To brzmi rozsądnie.

Wszyscy zaczęli bardzo intensywnie myśleć o Benedikte i po bardzo krótkiej chwili kontakt został nawiązany.

Marco zmarszczył czoło.

– Ona zwraca mi uwagę na Sigleika!

– Tak – potwierdziła Tova. – I na Heikego.

Nataniel uniósł głowę.

– To prawda. Skontaktujmy się z nimi! Wy spróbujcie wywołać Sigleika, a ja skoncentruję się na Heikem.

Znowu zaległa cisza. Ian i Gabriel stali, wsłuchując się z lękiem w huk za zdobioną bramą.

– Mam Heikego – poinformował Nataniel półgłosem.

Tova i Marco milczeli. Najwyraźniej nie mogli się skontaktować z Sigleikiem, który nie był przyzwyczajony do tych spotkań żywych i umarłych członków Ludzi Lodu.

– Chyba poczekamy – oświadczył Marco. – Jakie sygnały przesyła ci Heike?

– Że powinniśmy odnaleźć to wszystko, czego on i Vinga używali, kiedy chcieli się przedostać do równoległego świata.

– Uff! – jęknęła Tova.

– Nie, to nie ma nic wspólnego z szarym ludkiem – wyjaśnił pospiesznie Nataniel. – Heike zapewnia, że nie.

– Czy duchy Ludzi Lodu wiedzą, co znajduje się po drugiej stronie bram, przez które musimy przejść? – zapytał Ian.

– Nie. One się tylko domyślają, jakim sposobem można by się przez nie przedostać.

– Aha! – krzyknęła Tova. – Poczekajcie! Zdaje mi się, że teraz mam kontakt z Sigleikiem.

– Rzeczywiście – potwierdził Marco. – Bądźcie teraz cicho! On ma niewielkie doświadczenie w takich sprawach.

Czekali w milczeniu.

Twarz Marca stawała się coraz bledsza, a Tova coraz bardziej wytrzeszczała oczy.

– O, nie – szeptała raz po raz.

– Co mówi Sigleik?

– On odczytuje inskrypcję – odparł Marco bezbarwnym głosem.

– To wspaniale! – zawołał Nataniel. – Czy my też możemy posłuchać?

– To wcale nie jest takie wspaniałe. To po prostu ohydne!

Wszyscy znowu umilkli.

W końcu Tova i Marco odetchnęli.

– Dziękujemy, Sigleik – powiedział Marco. – Teraz już wiemy.

– No i? – niecierpliwił się Nataniel.

Tova westchnęła. I ona, i Marco sprawiali wrażenie zmęczonych. Wyczerpanych psychicznie.

– Musimy natychmiast nawiązać kontakt z Ulvhedinem – rzekła Tova.

– Z Ulvhedinem? Dlaczego?

– Byłoby to dla was całkiem oczywiste, gdybyście wiedzieli, co powiedział Sigleik o znakach na drzwiach.

– No więc co takiego powiedział?

Marco westchnął.

– Przypomnijcie sobie opowiadanie Sigleika w Górze Demonów o tym, że Tengel starał się wyryć w jego mózgu niezrozumiałe słowa i kazał mu się ich uczyć na pamięć.

Gabriel zadygotał.

– Nie! Tylko nie to!

– Owszem, Gabrielu. Na tych drzwiach zostało wypisane: Sgingnut vo pche urchosgat mnene tjsjta vot.

Milczenie.

– No cóż – rzekł Nataniel sucho. – W takim razie wiemy, kto nas pilnuje na zewnątrz. Ci bladzi, na czarno ubrani ludzie.

– Ludzie z Bagnisk, tak jest – potwierdziła Tova. – To jest ich królestwo. I to oni pomogli Tengelowi Złemu stworzyć te groty.

– Ale dlaczego nas nie zaatakowali? – wybuchnął Gabriel.

– Myślę, że mógłbym ci na to odpowiedzieć – rzekł Nataniel. – Ludzie z Bagnisk to istoty ziemne, prawda? Ale my, wybrani, jesteśmy chronieni przez samego Ducha Ziemi! Zatem oni nie mogą nam nic zrobić.

– Błogosławione niech będą duchy z Taran-gai – westchnęła Tova.

– Tak, tymczasem jednak musimy ruszać dalej – oświadczył energicznie Nataniel. – Czas nas goni, a Tengel Zły z pewnością się zbliża. Szybko, pomóżcie mi ze skarbem! Muszę przebyć tę samą drogą co Heike, żebyśmy mogli przejść przez bramę!

Wszystkich ogarnął gorączkowy pośpiech. Kiedy szukali potrzebnych komponentów, Ian zapytał:

– Ale czego się spodziewacie po Ulvhedinie? Do czego on jest wam potrzebny?

– To Ulvhedin wpędził Ludzi z Bagnisk pod ziemię – wyjaśniła Tova. – I teraz musi zrobić raz jeszcze to samo, bo to najwyraźniej nie są ci sami Ludzie z Bagnisk, co w Danii. Tymczasem jednak nie stanowią dla nas zagrożenia. Wezwiemy Ulvhedina później. Jeśli, oczywiście, istnieje dla nas jakieś później.

– No, no, nie bądź taką pesymistką – upomniał ją Nataniel. – Na tym niczego nie zbudujemy.

– Wiem. Przepraszam. Ale to się zgadza. Tan-ghil próbował nauczyć Sigleika jakichś znaków, tylko że nic z tego nie wyszło.

– Tutaj jest opis przygotowań Heikego – powiedział Marco, unosząc niewielką książeczkę. – Ale, jak wiecie, Heike i Vinga zniszczyli wszystkie przepisy i informacje, w jaki sposób przywołać szary ludek…

– To nie z szarym ludkiem mamy nawiązać łączność – sprostował Nataniel. – Co jest w tej księdze? Jakie rytuały nam przekazali?

– Tylko opis, jakie znaki należy narysować na ciele. Myślę, że są to właśnie znaki niezbędne do przekroczenia granicy pomiędzy dwoma światami, rzeczywistym i równoległym.

– Dobry Boże – szepnął Nataniel, kiedy zobaczył, jakie znaki należy wymalować. – Nigdy nam się to nie uda.

– Uda się, uda – zapewniła Tova. – Barwniki mam już gotowe. Zdejmuj ubranie!

Nataniel rozglądał się niepewnie.

– O, do licha! – syknęła Tova. – Jak długo zamierzasz się krygować?

Westchnął głęboko i zaczął zdejmować koszulę.

– Ale czy to tylko ty sam… – zaczął Ian.

– Nie mamy czasu, żeby przygotować kogoś jeszcze – odparł Nataniel. – A poza tym to jest moje zadanie, przecież wiecie.