Laurell Hamilton - Cyrk Potępieńców

– Tylko że ty nawet nie zamierzasz spróbować, ponieważ on jest potworem.

– To trup, Richardzie, chodzący nieboszczyk. Nieważne jak bardzo atrakcyjny czy urzekający, trup to trup i basta. Nie umawiam się z truposzami. Dziewczyna musi mieć pewne zasady.

– A więc żadnych nieboszczyków – mruknął.

– Żadnych.

– A co z lykantropami?

– Czemu pytasz? Chcesz mnie zapoznać z którymś ze swoich przyjaciół?

– Byłem ciekaw, na ile surowe są twoje zasady.

– Lykantropia to choroba. Taka osoba musiała paść ofiarą ataku zmiennokształtnego. To tak, jakby winić ofiarę gwałtu za to, co ją spotkało.

– Umawiałaś się kiedyś ze zmiennokształtnym?

– Nie było nigdy okazji.

– Z kim jeszcze nie poszłabyś na randkę?

– Chyba z istotami, które nigdy nie były ludźmi. Nie zastanawiałam się nad tym. Czemu pytasz?

Pokręcił głową.

– Tak jakoś. Z ciekawości.

– Czemu już się na ciebie nie gniewam?

– Może dlatego, że cieszysz się, że żyjesz, niezależnie od tego, ile cię to kosztowało.

Zatrzymał wóz przed budynkiem, w którym mieszkałam. Na moim miejscu parkingowym stał z włączonym silnikiem wóz Larry’ego.

– Może cieszę się, że żyję, ale o tym, ile mnie to kosztowało, powiem ci, kiedy sama się tego dowiem.

– Nie wierzysz Jean-Claude’owi?

– Nie uwierzyłabym mu, nawet gdyby mi powiedział, że blask księżyca jest srebrzysty.

Richard uśmiechnął się.

– Przepraszam za randkę.

– Może jeszcze kiedyś spróbujemy ponownie.

– Bardzo bym chciał – dodał z uśmiechem.

Otworzyłam drzwiczki i stanęłam przy aucie, drżąc z zimna.

– Cokolwiek się stanie, Richardzie, dzięki, że nade mną czuwałeś. – Milczałam przez chwilę, po czym dodałam: – I niezależnie jaką moc ma nad tobą Jean-Claude, spróbuj ją przełamać. Uwolnij się od niego. On cię zabije.

Tylko pokiwał głową.

– Dobra rada.

– Której i tak nie usłuchasz – mruknęłam.

– Usłuchałbym, gdybym mógł, Anito. Proszę, uwierz mi.

– Co on ma na ciebie, Richardzie?

Pokręcił głową.

– Tego ci nie mogę powiedzieć. On mi zabronił.

– Zabronił ci również umawiać się ze mną.

Wzruszył ramionami.

– Lepiej już idź. Spóźnisz się do pracy.

Uśmiechnęłam się.

– A poza tym, jeżeli postoję tu trochę dłużej, odmrożę sobie tyłek.

Tym razem on się uśmiechnął.

– Pięknie to ujęłaś. Jak zawsze zresztą.

– Spędzam zbyt wiele czasu wśród gliniarzy.

Wrzucił bieg.

– Bezpiecznej pracy.

– Będę na siebie uważać. Obiecuję.

Pokiwał głową. Zatrzasnęłam drzwiczki. Richard najwyraźniej nie miał ochoty zdradzić mi, jakiego haka miał na niego Jean-Claude. No cóż, nie ma reguły, która określałaby, że na pierwszej randce należy mówić sobie całą prawdę prosto w oczy. Poza tym miał rację. Groziło mi, że spóźnię się do pracy. Zastukałam w szybę wozu Larry’ego.

– Muszę się przebrać i zaraz schodzę.

– Kto cię odwiózł?

– Znajomy. – Nie powiedziałam nic więcej. To było łatwiejsze wyjaśnienie niż najszczersza prawda. Poza tym nie było ono wcale dalekie od prawdy.

To jedyna noc w roku, kiedy Bert pozwala nam przychodzić do pracy ubranym na czarno. Uważa, że normalnie ten kolor jest zbyt ponury jak na nasz fach. Miałam na sobie czarne dżinsy i halloweenowy sweter z symbolem uśmiechniętej dyni. Dorzuciłam do tego czarną bluzkę na suwak i czarne adidasy. Nawet kabura podramienna i browning kolorystycznie pasowały do reszty. Drugi pistolet miałam w wewnętrznej kaburze. Do sportowej torby wrzuciłam także dwa zapasowe magazynki. Dobrałam także nóż w miejsce tego, który musiałam zostawić w jaskini. W kieszeni kurtki miałam derringera, a prócz tego jeszcze dwa noże, jeden na plecach, przy kręgosłupie i drugi w pochewce przy kostce. Nie śmiejcie się. Obrzyna zostawiłam w domu.

Gdyby Jean-Claude dowiedział się, że go zdradziłam, zabiłby mnie. Skąd będę wiedziała, że nie żyję? Poczuję to? Coś mi mówiło, że tak.

Sięgnęłam po wizytówkę otrzymaną od Karla Ingera i wybrałam numer. Jeśli miałam to zrobić, musiałam to zrobić szybko.

– Halo?

– Czy to Karl Inger?

– Przy telefonie. Kto mówi?

– Anita Blake. Chciałabym mówić z Oliverem.

– Zdecydowała się pani wydać nam Mistrza Miasta?

– Tak.

– Proszę chwilę zaczekać, pójdę po pana Olivera. – Odłożył słuchawkę.

Usłyszałam jego kroki, a potem w słuchawce zapanowała cisza. To lepsze niż muzyka z taśmy. Znów kroki, a po chwili usłyszałam głos pana Olivera:

– Witam, panno Blake, cieszę się, że pani dzwoni.

Przełknęłam ślinę. Zabolało.

– Mistrzem Miasta jest Jean-Claude.

– Wykluczyłem go. Nie jest dostatecznie potężny.

– Ukrywa swoją moc. Proszę mi wierzyć, doskonale się kamufluje.

– Skąd ta nagła zmiana decyzji, panno Blake?

– Nadał mi trzeci znak. Chcę się od niego uwolnić.

– Panno Blake, otrzymanie trzeciego znaku, a następnie śmierć wampira, który go nadał, może być dla nosiciela potężnym wstrząsem. Może to nawet panią zabić.

– Chcę się od niego uwolnić, panie Oliver.

– Nawet za cenę życia? – zapytał.

– Nawet za taką cenę.

– Chciałbym, abyśmy mogli poznać się w innych okolicznościach, panno Blake. Jest pani doprawdy niezwykłą osobą.

– Nie, po prostu zbyt wiele już widziałam. Nie chcę, aby mnie dostał. Nie dopuszczę do tego.

– Nie zawiodę pani. Osobiście dopilnuję, aby zginął.

– Gdybym w to nie wierzyła, nie powiedziałabym panu tego wszystkiego.

– Doceniam pani zaufanie.

– Powinien pan wiedzieć coś jeszcze. Lamia chce zdradzić. Jest w zmowie z innym mistrzem, niejakim Alejandro.

– Doprawdy? – Wydawał się szczerze rozbawiony. – Cóż takiego jej zaoferował?

– Wolność.

– Tak, to z pewnością mogło skusić Melanie. Trzymam ją na bardzo krótkiej smyczy.

– Próbuje się rozmnożyć. Wiedział pan o tym?

– Co chce pani przez to powiedzieć? – Opowiedziałam mu o mężczyznach, zwłaszcza o ostatnim, który został niemal całkiem przemieniony. Milczał przez chwilę. – Zaniedbałem swoje obowiązki. Niezwłocznie zajmę się Melanie i Alejandro.

– Świetnie. Byłabym wdzięczna, gdyby zechciał pan jutro zadzwonić i opowiedzieć mi, jak potoczyły się sprawy.

– Chce pani mieć pewność, że on nie żyje – dorzucił Oliver.

– Tak – odparłam.

– Jeśli nie zadzwonię osobiście, zrobi to za mnie Karl. Najpierw jednak chciałbym wiedzieć, gdzie znajdziemy Jean-Claude’a.

– W Cyrku Potępieńców.

– Trafny wybór kryjówki.

– To wszystko, co mogę panu powiedzieć.

– Dziękuję, panno Blake. Udanego Halloween.

Zaśmiałam się.

– Zapowiada się piekielnie gorąca noc.

Zachichotał cichutko.

– W rzeczy samej. Żegnam, panno Blake.

Rozłączyliśmy się. Spojrzałam na telefon. Musiałam to zrobić. Po prostu musiałam. Czemu więc czułam nieprzyjemny ucisk w dołku? Dlaczego odczuwałam wewnętrzne pragnienie, aby zadzwonić do Jean-Claude’a i ostrzec go? Czy to efekt otrzymanych znaków, a może Richard miał rację? Może faktycznie w jakiś dziwny, pokrętny sposób kochałam Jean-Claude’a? Boże, ratuj. Miałam nadzieję, że nie.

Nastał halloweenowy wieczór. Larry i ja mieliśmy dwa osobne zlecenia. Larry ożywił jednego nieboszczyka, ja drugiego. Jemu został jeszcze jeden, mnie aż trzech. Ot, zwyczajny, miły wieczór jakich wiele.