Laurell Hamilton - Cyrk Potępieńców

Mojej uwadze nie uszedł fakt, że ja sama pięknie wyglądam w czerni. Sądząc po wyrazie twarzy Richarda, podzielał moje zdanie, ale wciąż raz po raz zerkał na Edwarda.

– Edward i ja polowaliśmy na wampiry mordujące ludzi.

Jego oczy rozszerzyły się.

– No i co?

Spojrzałam na Edwarda. Wzruszył ramionami. To ja miałam zadecydować, ile mogę mu powiedzieć.

Richard trzymał z Jean-Claudem. Czy był zwierzęciem Jean-Claude’a? Chyba raczej nie, chociaż… Lepiej zachować ostrożność. Gdybym się pomyliła, później go przeproszę. A jeśli okaże się, że miałam rację, będę rozczarowana Richardem, ale zadowolona, że się przed nim nie wygadałam.

– Powiedzmy, że dziś przegraliśmy.

– Ale żyjesz – dodał Edward.

Miał rację.

– Groziła ci dzisiaj śmierć? – W głosie Richarda dało się wyczuć silne wzburzenie.

Cóż mogłam odpowiedzieć.

– To był ciężki dzień.

Richard spojrzał na Edwarda, a potem na mnie.

– Czy to było bardzo niebezpieczne?

Pokazałam mu obandażowane dłonie.

– Sporo skaleczeń i zadrapań, w sumie nic wielkiego.

Edward uśmiechał się, zasłaniając usta kubkiem.

– Powiedz mi prawdę, Anito – rzucił Richard.

– Nie muszę ci nic mówić. Nie mam takiego obowiązku. – Mój głos brzmiał trochę zbyt zachowawczo.

Richard spojrzał na swoje dłonie, a potem na mnie. W jego spojrzeniu było coś, co sprawiło, że ścisnęło mnie w gardle.

– Masz rację. Nie musisz się przede mną tłumaczyć.

Nagle ni stąd, ni zowąd zebrało mi się na zwierzenia.

– Powiedzmy, że wybrałam się na wycieczkę po jaskiniach, bez ciebie.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Skończyło się na tym, że aby uciec przed gromadą łotrów, musiałam przepłynąć przez zalany tunel.

– Na ile zalany?

– Całkowicie.

– Mogłaś utonąć. – Dotknął mojej dłoni koniuszkami palców.

Zaczęłam sączyć kawę i cofnęłam dłoń, ale mimo to jeszcze przez chwilę czułam na skórze jego dotyk, jak utrzymujący się długo zapach.

– Ale nie utonęłam.

– Nie w tym rzecz.

– Właśnie że w tym – zaoponowałam. – Jeśli chcesz się ze mną umawiać, musisz pogodzić się, że mam taką, a nie inną pracę.

Pokiwał głową.

– Masz rację. Masz rację – rzekł półgłosem. – To mną wstrząsnęło. Nie byłem przygotowany na coś takiego. W sumie omal nie zginęłaś, a proszę, siedzisz tu sobie, popijając kawę jak gdyby nigdy nic.

– Dla mnie to chleb powszedni, Richardzie. Jeśli nie potrafisz się z tym pogodzić, może w ogóle nie powinniśmy próbować. – Nagle zwróciłam uwagę na wyraz twarzy Edwarda. – Co cię tak bawi?

– Sposób, w jaki traktujesz mężczyzn.

– Jeśli coś ci się nie podoba, to tam są drzwi.

Odstawił kubek na blat.

– Zostawię was samych, pogruchajcie sobie, gołąbeczki.

– Edwardzie! – rzuciłam.

– Idę sobie.

Odprowadziłam go do drzwi.

– Jeszcze raz dzięki, że byłeś gdzie trzeba we właściwym czasie, nawet jeśli stało się tak, ponieważ mnie śledziłeś.

Wyjął białą, niepozorną wizytówkę z nadrukowanym na niej numerem telefonu. Nie by to na niej nic więcej, żadnych nazwisk, żadnego logo, ale czego się właściwie spodziewałam: wizerunku okrwawionego sztyletu albo dymiącej spluwy?

– Gdybyś mnie potrzebowała, zadzwoń pod ten numer.

Edward nigdy dotąd nie dał mi swego numeru telefonu. Był jak duch. Pojawiał się, kiedy zechciał i gdzie tylko chciał, a potem znikał niczym widmo. Numer można było namierzyć. To, że podał mi ten numer, wiele znaczyło. Na przykład to, że mi ufał. Może jednak by mnie nie zastrzelił.

– Dziękuję, Edwardzie.

– Jedna mała rada. Ludzie tacy jak my nie stanowią dobrej partii i mogą być ciężarem dla swoich partnerów.

– Wiem o tym.

– Czym on się zajmuje?

– Jest wykładowcą nauk ścisłych w college’u – odparłam.

Edward tylko pokręcił głową.

– Powodzenia – powiedział i wyszedł.

Wsunęłam wizytówkę do kieszeni szlafroka i wróciłam do Richarda. Był nauczycielem, ale także obcował z potworami. Widział przemoc i krew, nie robiło to na nim większego wrażenia. Czy da sobie radę? A ja? Jedna randka, a już rozważałam całą masę potencjalnych problemów na przyszłość. Kto wie, może po jednym wspólnym wieczorze nie będziemy chcieli się już więcej spotykać. Bywało i tak.

Spojrzałam na potylicę Richarda, zastanawiając się, czy te loki są naprawdę tak delikatne i miękkie, jak się wydawały. Nagły przypływ pożądania, żenujący, ale w sumie całkiem zwyczajny. Nic niezwykłego. Normalna reakcja. No dobrze, w moim przypadku nienormalna.

Poczułam ostry ból w nodze. Tej ugryzionej przez lamię. Proszę, nie. Oparłam się o łącznik. Richard spojrzał na mnie ze zdziwieniem. Rozchyliłam poły szlafroka. Noga spuchła i nabrała fioletowego odcienia. Jak mogłam tego nie zauważyć?

– Czy wspomniałam, że zostałam dziś ukąszona przez lamię?

– Żartujesz – odparł.

Pokręciłam głową.

– Chyba będziesz musiał odwieźć mnie do szpitala.

Wstał i spojrzał na moją nogę.

– Boże! Usiądź!

Zaczęłam się pocić. W mieszkaniu nie było gorąco. Richard podprowadził mnie do tapczanu.

– Anito, lamie wyginęły ponad dwieście lat temu. Nikt już nie ma surowicy na ich jad.

Spojrzałam na niego.

– No to chyba nici z naszej randki.

– Nie, do cholery. Nie zamierzam siedzieć i patrzeć, jak umierasz. Nie pozwolę ci umrzeć. Lykantropy są uodpornione na wszelkie trucizny.

– Chcesz zawieźć mnie do Stephena i nakłonić go, aby mnie ugryzł?

– Coś w tym rodzaju.

– Po moim trupie.

W jego oczach coś zamigotało, coś czego nie zdołałam rozszyfrować, może to ból.

– Mówisz poważnie?

– Tak. – Ogarnęła mnie fala mdłości. – Chyba zaraz puszczę pawia.

Spróbowałam wstać i poczłapać do łazienki, ale przewróciłam się na biały dywan i zwymiotowałam krwią. Czerwoną, jasną i świeżą. Miałam krwotok wewnętrzny. Wykrwawiałam się na śmierć.

Poczułam na czole dotyk chłodnej dłoni Richarda. Drugą ręką objął mnie w pasie. Rzygałam, dopóki nie poczułam się pusta i wyczerpana. Richard zaniósł mnie i położył na tapczanie. Ujrzałam wąski świetlny tunel otoczony przez ciemność. Mrok pochłaniał światło, a ja nie mogłam tego powstrzymać. Poczułam, że zaczynam odpływać. Nie bolało. Nawet się nie bałam. Ostatnie, co usłyszałam, to głos Richarda:

– Nie pozwolę ci umrzeć.

To była przyjemna myśl.

Zaczął się sen. Siedziałam pośrodku ogromnego łoża z baldachimem. Aksamitne zasłony były ciemnogranatowe, barwy nocnego nieba. Narzuta pod dłońmi wydawała się nadzwyczaj miękka. Miałam na sobie długą, białą suknię z koronkami pod szyją i przy rękawach. Nigdy nie miałam takiego ciucha. Ani ja, ani nikt w tym stuleciu.

Ściany pokryto niebiesko-złotą tapetą. W olbrzymim kominku radośnie buzował ogień, rzucając tańczące cienie po całym pokoju. Jean-Claude stał w kącie, skąpany wśród pomarańczowoczarnych cieni. Nosił tę samą koszulę, w której widziałam go ostatnio, tę z przezroczystym przodem. Podszedł do mnie, cienie rzucane przez ogień z kominka rozjaśniały jego włosy, twarz, migotały w źrenicach.

– Czemu w snach nigdy nie ubierzesz mnie w coś zwyczajnego?

Zawahał się.

– Nie podoba ci się suknia?

– Ani trochę.

Uśmiechnął się półgębkiem.