Laurell Hamilton - Cyrk Potępieńców

Zerbrowski uśmiechnął się, a Dolph stwierdził:

– Srebro jest droższe od złota. Miasto nie ma dość funduszy.

Domyślałam się tego, ale miałam nadzieję, że się mylę.

– Co byście zrobili, gdyby przyszło się wam zmierzyć z wampirami albo wilkołakami?

Zerbrowski nachylił się do mnie.

– To samo co w przypadku, gdy mamy przeciwko sobie gang nastolatków uzbrojonych w uzi.

– To znaczy? – spytałam.

– Wycofalibyśmy się na z góry upatrzone pozycje – odparł Zerbrowski.

Nie wyglądał na rozbawionego. Mnie też nie było do śmiechu. Miałam nadzieję, że pracownicy szpitalnej kostnicy najzwyczajniej w świecie uciekli, opuścili budynek, ale w głębi duszy wcale na to nie liczyłam. Gnębiły mnie złe przeczucia, które z każdą chwilą pogarszały mój i tak już nie najlepszy nastrój.

W moim zestawie do gromienia wampirów znajdowała się strzelba – obrzynek na srebrne śruciny, kołki, drewniany młotek i tyle krzyży oraz wody święconej, że można by w niej utopić każdego krwiopijcę. Niestety, zestaw do gromienia został w szafie, w mojej sypialni. Wcześniej woziłam go w bagażniku, bez obrzynka ma się rozumieć, bo posiadanie go jest nielegalne. Gdyby złapano mnie z zestawem w dłoni, a bez sądowego nakazu egzekucji w kieszeni, automatycznie trafiłabym za kratki. Nowe prawo zaczęło funkcjonować zaledwie kilka tygodni temu. Miało powstrzymać garstkę nadpobudliwych i nazbyt zapalczywych egzekutorów, którzy cechowali się tym, że najpierw wbijali kołek, a potem półgębkiem rzucali cichutkie: „Przepraszam”. Jeżeli chodzi o mnie, na pewno nie można mnie zaliczyć do ich grona. Serio.

Dolph wyłączył syrenę jakieś dwa kilometry przed szpitalem. Wjechaliśmy na ciemny, cichy parking. Z tyłu za nami jechał wóz patrolowy. Drugi już na nas czekał na parkingu. Przy samochodzie, z rewolwerami w rękach kulili się dwaj funkcjonariusze w mundurach.

Wysiedliśmy z wyciągniętą bronią. Miałam wrażenie, jakbym znalazła się na planie filmu z Clintem Eastwoodem. Nie zauważyłam samochodu Johna Burke’a. Co oznaczało, że John sprawdzał pager częściej ode mnie. Jeśli okaże się, że wampir wciąż przebywał wśród bezpiecznych metalowych ścian, obiecuję, że odtąd będę natychmiast odpowiadać na każdą przesłaną mi wiadomość. Daję słowo. Tylko proszę, nie pozwól, Boże, aby ktoś zapłacił życiem za moje zaniedbanie. Amen.

Jeden z tych mundurowych, którzy na nas czekali, podszedł na ugiętych nogach do Dolpha i powiedział:

– Panie sierżancie, odkąd się tu zjawiliśmy, nie zauważyliśmy żadnego ruchu. Cisza i spokój.

Dolph pokiwał głową.

– Świetnie. Oddział specjalny dotrze tu najszybciej, jak będzie mógł. Jesteśmy na ich liście.

– Co to znaczy, że jesteśmy na ich liście? – spytałam.

Dolph spojrzał na mnie.

– Oddział specjalny ma srebrne kule. Zjawią się tu możliwie szybko.

– Będziemy na nich czekać? – spytałam.

– Nie.

– Panie sierżancie, w sytuacji nadnaturalnego zagrożenia zaleca się czekanie na przybycie oddziału specjalnego – rzekł mundurowy.

– Nie, jeśli należymy do Okręgowej Jednostki do spraw Dochodzeń Paranormalnych – stwierdził.

– Powinniście mieć srebrne kule – wtrąciłam.

– Złożyłem stosowne zamówienie – odparł Dolph.

– Zamówienie na pewno bardzo się nam przyda.

– Jesteś cywilem. Musisz zaczekać na zewnątrz. Więc nie marudź – burknął.

– Jestem także legalną egzekutorką wampirów na stan Missouri. Gdybym odpowiedziała na wezwanie pagera, zamiast ignorować jego sygnał w celu zdenerwowania Berta, wampir zostałby już zakołkowany i nie musielibyśmy robić tego wszystkiego. Nie możesz mnie z tego wykluczyć. To bardziej moja robota niż twoja.

Dolph przyglądał mi się przez kilka chwil, po czym bardzo wolno pokiwał głową.

– Powinnaś trzymać buzię na kłódkę – rzucił Zerbrowski. – I zaczekać w samochodzie.

– Nie chcę czekać w samochodzie.

Spojrzał na mnie.

– A ja chciałbym.

Dolph zaczął iść w stronę drzwi. Zerbrowski pomaszerował za nim.

Ja ubezpieczałam tyły. Byłam wszak policyjną ekspertką do spraw nadnaturalnych. Gdyby tej nocy sprawy przybrały kiepski obrót, mogłabym się wykazać i udowodnić niebieskim swoją przydatność.

Wszystkie ofiary wampirów, nawet te spoza hrabstwa, przywożono do starego szpitala miejskiego w St. Louis i umieszczano w piwnicy. Nie ma aż tylu kostnic przystosowanych do obsługi świeżo powstałych wampirów. Mają tam specjalne pomieszczenie o ścianach wzmocnionych grubymi stalowymi płytami i drzwiami zabezpieczonymi od zewnątrz przez krzyże. Jest tam nawet zbiornik, którego zawartością ożywieńcy mogą zaspokoić pierwszy głód. Szczury, króliki, świnki morskie. Ot, przekąska dla uspokojenia nowo powstałych.

W normalnych okolicznościach denat trafiłby do pomieszczenia dla wampirów i mielibyśmy problem z głowy, ale ja zapewniłam tutejszych pracowników, że mężczyzna jest niegroźny. Miał być całkiem nieszkodliwy. Przemawiał za mną autorytet eksperta, egzekutorki, którą wezwano w celu zakołkowania trupa. Skoro powiedziałam, że denat jest niegroźny, to znaczy, że naprawdę tak powinno być. Uwierzono mi. A ja się pomyliłam. Boże, dopomóż mi, pomyliłam się.

Szpital miejski w St. Louis wznosił się niczym przysadzisty ceglany olbrzym, czający się pośrodku strefy działań wojennych. Kilka przecznic na południe stąd możesz obejrzeć najlepsze, nagradzane musicale rodem z Broadwayu. Tu byliśmy jak po ciemnej stronie księżyca. O ile na księżycu istniały slumsy.

Szkło z wytłuczonych okien walało się po ziemi jak powybijane zęby.

Szpital, jak większość tego typu placówek, nie miał funduszy i musiał zostać zamknięty. Pozostawiono jednak czynną kostnicę, gdyż miasta nie było stać na przeniesienie pomieszczenia dla wampirów. Pokój ten został zaprojektowany na początku XX wieku, kiedy ludziom wciąż się wydawało, że potrafią znaleźć lekarstwo na wampiryzm. Zamknąć wampira w specjalnym pomieszczeniu, obserwować, jak powstaje i spróbować go z tego wyleczyć. Wiele wampirów poszło na ten układ, bo chciało zostać uleczonych. Doktor Henry Mulligan był pionierem badań nad lekiem dla wampirów. Program jednak zawieszono, kiedy jeden z pacjentów pozbawił doktora Mulligana twarzy. To tyle, jeśli chodzi o pomoc dla biednych, niewłaściwie rozumianych wampirów.

Pomieszczenie wciąż było używane. Właśnie tu trafiała większość ofiar wampirów. To było rutynowe postępowanie, gdyż ostatnimi czasy przy powstającym wampirze czuwał specjalny doradca, mający za zadanie wprowadzić ożywieńca do społeczności krwiopijców.

Zupełnie zapomniałam o tym doradcy. To był pionierski program, wprowadzony przed miesiącem. Czy starszy wampir potrafi zapanować nad wampirem animalistycznym, a może taką kontrolę mógł sprawować jedynie prawdziwy mistrz? Nie wiedziałam. Po prostu nie wiedziałam.

Dolph wyjął już broń i trzymał ją w gotowości. Bez powlekanych srebrem kul pistolet nie przyda mu się na wiele, ale lepsze to niż nic. Zerbrowski trzymał strzelbę tak pewnie, jakby wiedział, jak jej używać. Za plecami miałam czterech mundurowych. Wszyscy z bronią w rękach, gotowi odstrzelić nieumarłemu łeb. Czemu więc nie czułam się ani trochę pewniej? Bo nikt z nas, oprócz mnie, nie miał srebrnych kul.

Podwójne przeszklone drzwi otwarły się ze świstem. Siedem luf skierowało się w stronę drzwi, gdy stanęły przed nami otworem. Zaczęły mi cierpnąć palce, to cud, że odruchowo nie pociągnęłam za spust. Jeden z mundurowych stłumił śmiech cisnący mu się na usta. Nerwy.