Laurell Hamilton - Pocałunek Ciemności

Zaśmiałam się, podpierając się na ramieniu Rhysa. Kitto wstał i podał mi swoją dłoń. Przyjęłam tę dodatkową pomoc z wdzięcznością. Kostka zaczynała boleć.

– Wiem, że to ty, Dilys. Nie, nie jestem cenną nagrodą, ale jestem kobietą. Jedyną kobietą, jaką mogą mieć. W tym przypadku to wystarczy, bez względu na to, czy nam się to podoba czy nie. Ale moja ciotka przewidziała ten problem.

– To prawda – przyznała Andais. – Nakazałam Meredith wybrać spośród was nie jednego, czterech czy pięciu, ale wielu. Ma was traktować jak swój własny… harem.

– Czy możemy odmówić, jeśli nas wybierze? – Spojrzałam w tłum, ale nie widziałam, kto o to zapytał.

– Możecie odmówić – powiedziała Andais. – Ale który z was pozbawi się szansy zostania następnym królem? Jeśli zajdzie z którymś z was w ciążę, nie będzie on królewskim małżonkiem, ale monarchą.

Galen i Conri wciąż stali kilka jardów od siebie i mierzyli się wzrokiem.

– Wszyscy wiemy, kogo ona chce na króla. Pokazała to dzisiaj wyraźnie – powiedział Conri.

– Pokazałam wyraźnie – odrzekłam – tylko to, że nie będę z tobą spała, Conri. Reszta, jak to mówią, jest do wzięcia.

– Nie zrobisz z Galena swojego królewskiego małżonka – powiedział Cel z satysfakcją. – Jeśli jesteś w ciąży, to jest jego ostatnie dziecko.

Spojrzałam na niego, próbując zmierzyć poziom jego wrogości. Nie udało mi się.

– Zawarłam układ z królową Niceven. Odstąpiła od Galena, zanim było za późno.

– Co jej ofiarowałaś w zamian?

Mała królowa uniosła się z miejsca, gdzie na półce stał jej miniaturowy tron, niczym domek dla lalek, i wzleciała ponad tłum.

– Krew, książę Celu. Nie krew lorda, ale krew księżniczki.

– Wszyscy mamy w swoich żyłach monetę Dworu Unseelie, kuzynie – powiedziałam.

– A jeśli to goblin zrobi jej dziecko? – spytała Siobhan, próbując zmienić temat, który stawał się niebezpieczny dla jej pana.

Królowa odwróciła się do niej.

– Wtedy to goblin zostanie królem.

W sali zawrzało. Gniewne pomruki, przekleństwa, okrzyki przerażenia.

– Nigdy nie będziemy służyć goblińskiemu królowi – powiedział Conri. Pozostali mu zawtórowali.

– Wypowiedzenie posłuszeństwa komuś, kto został wybrany przez królową, to zdrada – powiedziała Andais. – Udasz się do Korytarza Śmierci, Conri. Myślę, że od dawna należy ci się nauczka.

Stał tam, patrząc na nią, a potem przeniósł wzrok na Cela. To był błąd.

Andais tupnęła nogą. – To ja tu jestem królową! Nie patrz na mojego syna. Idź do Ezekiala, Conri. Idź teraz albo spotka cię coś gorszego.

Conri ukłonił się i wyszedł z sali przez wciąż otwarte drzwi. Tylko tyle mógł zrobić. Gdyby sprzeczał się dalej, zostałby stracony.

W pełnej napięcia ciszy rozległ się głos Sholta.

– Spytaj Conriego, kto rozkazał mu umieścić zaklęcie pożądania w Czarnym Powozie.

Andais odwróciła się gwałtownie do niego. Siedząc blisko niej, czułam, jak jej magia się zbiera, kłuje mnie w skórę. Na nagich plecach Galena pojawiła się gęsia skórka.

– Ukarzę Conriego, nie obawiaj się – powiedziała.

– Ale nie jego pana – zauważył Sholto.

Cały dwór westchnął, bo Sholto powiedział w końcu to, o czym wszyscy od dawna wiedzieli. Przez całe lata Cel rozkazywał robić różne rzeczy; potem jednak to jego poplecznicy cierpieli, a nie on.

– To moja sprawa – powiedziała Andais. W jej głosie słychać było panikę.

– Kto mi powiedział, że Wasza Wysokość chce, żebym udał się do zachodnich krain i zabił księżniczkę Meredith? – spytał Sholto.

– Nie – powiedziała królowa. Jej głos był cichy, jak kogoś, kto śni i próbuje przekonać samego siebie, że koszmar nie jest prawdziwy.

– Co „nie”, Wasza Wysokość? – spytał Sholto.

– Kto miał dostęp do Łez Branwyna i pozwolił śmiertelnikom używać ich przeciwko istotom magicznym? – włączył się Doyle.

Gęstniejąca cisza była wypełniona tańczącymi duchami, obracającymi się coraz szybciej. Twarze zwrócone były na podwyższenie, niektóre blade, inne rozbawione, jeszcze inne przestraszone, ale wszystkie czekające. Czekające, co królowa w końcu zrobi.

Ale to Cel przemówił następny. Pochylił się i syknął do mnie:

– Teraz na ciebie kolej, kuzynko. No, na co czekasz? – Jego głos był pełen nienawiści.

Najwidoczniej myślał, że widziałam go w Los Angeles i tak jak Sholto czekałam tylko na odpowiednią chwilę, żeby to ujawnić. Wciągnęłam powietrze, ale Andais chwyciła mnie za ramię. Nachyliła się do mnie i wyszeptała:

– Nie mów o jego wyznawcach.

Wiedziała. Wiedziała, że Cel pozwalał, żeby ludzie oddawali mu cześć. Zabrakło mi słów. Żeby chronić swojego syna, ryzykowała życie nas wszystkich. Jeśli ludzie udowodniliby przed sądem, że jakaś sidhe pozwalała, żeby oddawano jej cześć, zostalibyśmy wydaleni z tego kraju. Nie tylko sidhe, ale wszystkie istoty magiczne.

Popatrzyłam w te trójkolorowe oczy i po raz pierwszy zobaczyłam nie przerażającą Królową Powietrza i Ciemności, ale matkę bojącą się o swoje jedyne dziecko. Zawsze za bardzo kochała Cela.

– To się musi skończyć – wyszeptałam.

– Skończyło się. Masz moje słowo.

– Musi zostać ukarany – powiedziałam.

– Ale nie za to – szepnęła.

Zastanawiałam się nad tym przez chwilę lub dwie, podczas gdy jej dłoń trzymała mój zakrwawiony rękaw.

– Więc za to, że dał Łzy Branwyna śmiertelnikom.

Zacisnęła rękę tak mocno, że aż mnie zabolało. Jeśli w jej oczach nie byłoby tyle strachu, pomyślałabym, że mi grozi.

– Ukarzę go za to, że próbował cię zabić.

Pokręciłam głową.

– Nie, chcę, żeby był ukarany za to, że dał Łzy Branwyna śmiertelnikom.

– To wyrok śmierci – powiedziała.

– Są dwie możliwości ukarania go, moja królowo. Zgodzę się, żeby zachował życie, ale musi przejść tortury.

Odsunęła się ode mnie, blada, jej oczy stały się nagle zmęczone. Tortury za tę zbrodnię były bardzo specyficzne. Rozbierało się delikwenta do naga i przywiązywało do łańcuchów w ciemnym lochu, a potem pokrywało Łzami. Jego ciało było pełne palącej żądzy, ale pozostawało nietknięte, niezaspokojone. Podobno tortury te niejedną sidhe wpędziły w szaleństwo. Ale to było najlepsze – lub najgorsze – co mogłam zrobić.

– Sześć miesięcy to zbyt długo – powiedziała. – Jego umysł tego nie wytrzyma. – Po raz pierwszy słyszałam, jak przyznaje, że Cel jest słaby, a przynajmniej niezbyt silny.

Targowałyśmy się przez chwilę tak, jak wcześniej targowałam się z Kuragiem. W końcu stanęło na trzech miesiącach.

– Trzy miesiące, moja królowo, ale jeśli któremuś z moich ludzi stanie się w tym czasie krzywda, Cel przypłaci to życiem.

Odwróciła się i spojrzała na swojego syna, który patrzył na nas uważnie, zastanawiając się, o czym mówimy. W końcu odwróciła się z powrotem do mnie i powiedziała:

– Zgoda.

Wstała, powoli, zupełnie jakby nagle stała się bardzo stara. Nigdy nie będzie miała starego ciała, ale ciało to nie wszystko. Opowiedziała czystym, zimnym głosem o zbrodni Cela i karze, jaką miał ponieść.

Zerwał się na równe nogi. – Nie ma mowy! – krzyknął.

Uderzyła go swoją magią, wciskając go w fotel, naciskając na jego pierś niewidzialnymi dłońmi mocy, aż w końcu nie mógł nabrać powietrza, żeby coś powiedzieć.

Siobhan poruszyła się nieznacznie. Doyle i Mróz stanęli natychmiast pomiędzy nią a królową.