Margaret Weis - De Draken van de Lentedooi

‘Daar hebben Tika en ik het al over gehad,’ zei Caramon. Samen met Tika liet hij zich naast Tanis op de grond zakken. De twee keken elkaar aan, geen van beiden bereid het te zeggen. Na een tijdje schraapte Caramon zijn keel. ‘We gaan terug naar Soelaas, Tanis. En ik... waarschijnlijk houdt dat in dat we hier uit elkaar gaan, want...’ Hij zweeg, niet in staat zijn zin af te maken.

‘We weten dat jullie terug willen naar Kalaman,’ voegde Tika er met een blik op Laurana zachtjes aan toe. ‘We hebben overwogen met jullie mee te gaan. Die grote citadel vliegt daar immers nog rond, en al die drakenmannen zijn er nog. En we zouden Waterwind, Goudmaan en Gilthanas graag terug willen zien. Maar...’

‘Ik wil naar huis, Tanis,’ zei Caramon moeizaam. ‘Ik weet dat het niet gemakkelijk zal zijn nu Soelaas is platgebrand en vernietigd,’ voegde hij eraan toe, vooruitlopend op Tanis’ tegenwerpingen, ‘maar ik heb zitten nadenken over Alhana en de elfen en wat hun in Silvanesti te wachten staat. Dan ben ik blij dat mijn dorp in elk geval niet in zo’n vreselijke nachtmerrie is veranderd. Ze kunnen me in Soelaas goed gebruiken, Tanis, voor de wederopbouw. Mijn kracht is daar nodig. Ik... ik ben het gewend dat iemand me... nodig heeft...’

Tika legde haar hoofd op zijn arm, en hij woelde teder door haar haar. Tanis knikte begrijpend. Zelf zou hij Soelaas ook graag terugzien, maar het was niet zijn thuis. Niet meer. Niet zonder Flint en Sturm en... en anderen.

‘En jij, Tas?’ vroeg Tanis glimlachend aan de kender, die op hen af kwam sjokken met een loodzware waterzak die hij bij het beekje had gevuld. ‘Ga jij met ons mee naar Kalaman?’

Tas bloosde. ‘Nee, Tanis,’ zei hij ongemakkelijk. ‘Zie je, nu ik toch zo dichtbij ben, wilde ik eigenlijk een bezoek brengen aan mijn vaderland. We hebben een Drakenheer gedood, Tanis,’ — Tas hief trots zijn kin — ‘helemaal zelf. Vanaf nu zullen we met respect worden behandeld. Onze leider Kronin zal waarschijnlijk een held worden in de overlevering van Krynn.’

Tanis krabde aan zijn baard om zijn glimlach te verbergen, en besloot Tas niet te vertellen dat de dikke, laffe schaarsmeester Padh de Drakenheer was die door de kenders was gedood.

‘Ik denk dat in elk geval één kender een held zal worden,’ zei Laurana ernstig. ‘De kender die de drakenbol heeft vernietigd, de kender die heeft meegevochten in de strijd om de Toren van de Hogepriester, de kender die Bakaris gevangen heeft genomen, de kender die alles op het spel heeft gezet om een vriendin te redden uit de klauwen van de Koningin van de Duisternis.’

‘Wie bedoel je?’ vroeg Tas gretig. ‘O,’ zei hij opeens toen hij besefte over wie Laurana het had. Hij werd rood tot aan de puntjes van zijn oren en ging met een bons op de grond zitten, volkomen overdonderd.

Caramon en Tika leunden achterover tegen een boomstam, en even straalden hun gezichten rust en vrede uit. Tanis, die naar hen zat te kijken, benijdde hen en vroeg zich af of hij zelf ooit een dergelijke rust zou vinden. Hij draaide zich om naar Laurana, die nu met rechte rug naar de brandende hemel zat te kijken, in gedachten verzonken.

‘Laurana,’ zei hij met onvaste stem. Ze draaide haar beeldschone gezicht naar hem om. ‘Laurana, ooit heb je me deze gegeven,’ — hij knikte naar de gouden ring in zijn hand — ‘voordat we beseften wat echte liefde en toewijding inhielden. Nu betekent hij heel veel voor me, Laurana. Het droombeeld van deze ring redde me van de duistere nachtmerrie, zoals jouw liefde me heeft gered van de duisternis in mijn ziel.’ Hij zweeg even toen een scherpe steek van spijt hem het praten onmogelijk maakte. ‘Ik wil hem graag houden, Laurana, als je dat nog wilt. En ik wil jou graag een bijpassende ring geven.’

Een hele tijd staarde Laurana zonder iets te zeggen naar de ring. Toen pakte ze hem van Tanis aan en wierp hem met een plotselinge beweging over de rand van de richel. Met een kreet kwam Tanis half overeind. De ring glansde even in het rode licht van Lunitari voordat hij door het donker werd opgeslokt.

‘Dat is duidelijk,’ zei Tanis. ‘Ik kan het je niet kwalijk nemen.’

Laurana draaide zich met een kalm gezicht naar hem toe. ‘Toen ik je die ring gaf, Tanis, deed ik dat uit de eerste liefde van een ongedisciplineerd hart. Je had gelijk dat je hem aan me teruggaf, dat besef ik nu. Ik moest volwassen worden, leren wat echte liefde was. Ik heb vuur en duisternis doorstaan. Ik heb draken gedood. Ik heb de dood beweend van iemand die ik liefhad.’ Ze zuchtte. ‘Ik was een leider. Ik had verantwoordelijkheden. Dat hield Flint me ook voor. Maar ik vergooide het allemaal. Ik liep in Kitiara’s val. Te laat besefte ik hoe oppervlakkig mijn liefde eigenlijk was. De standvastige liefde van Waterwind en Goudmaan schonk de wereld hoop. Onze onbeduidende liefde had bijna de ondergang van Krynn betekend.’

‘Laurana,’ begon Tanis met schrijnend hart.

Ze legde haar hand op de zijne.

‘Wees nog even stil, alsjeblieft,’ fluisterde ze. ‘Ik hou van je, Tanis. Nu hou ik van je omdat ik je begrijp. Ik hou van je vanwege het licht en het donker in je. Daarom heb ik de ring weggegooid. Misschien zal onze liefde op een dag een fundering worden die sterk genoeg is om op te bouwen. Misschien zal ik je op een dag een andere ring geven en er een van jou aannemen. Maar dan zal het geen ring van klimopblaadjes zijn.’

‘Nee,’ zei hij glimlachend. Hij legde zijn hand op haar schouder om haar naar zich toe te trekken. Hoofdschuddend bood ze weerstand. ‘Dan wordt het een ring die half van goud en half van staal is.’ Hij liet haar niet los.

Laurana keek hem recht in de ogen, glimlachte en zwichtte. Ze leunde tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn schouder.

‘Misschien moet ik me scheren,’ zei Tanis, krabbend aan zijn baard.

‘Doe maar niet,’ prevelde Laurana. ‘Nu ben ik eraan gewend.’

De hele nacht bleven de reisgenoten onder de bomen de wacht houden, wachtend op de dageraad. Ondanks hun vermoeidheid en verwondingen konden ze niet slapen, wetend dat het gevaar nog niet was geweken.

Vanaf de plek waar ze zaten zagen ze groepen draconen wegvluchten uit de tempel. Nu ze geen leiders meer hadden, zouden de draconen snel hun toevlucht nemen tot diefstal en moord om te overleven. Maar er waren nog Drakenheren. Hoewel niemand het hardop zei, wisten de reisgenoten allemaal dat minstens een van hen vrijwel zeker de chaos had overleefd die de tempel omringde. En misschien kwamen er nog andere kwaden die bestreden dienden te worden, machtiger en angstaanjagender dan de vrienden konden dromen.

Nu hadden ze echter even rust, en eigenlijk wilden ze niet dat daar een eind aan kwam. Want de dageraad betekende afscheid.

Niemand zei iets, zelfs Tasselhof niet. Woorden waren overbodig. Alles wat gezegd moest worden, was al gezegd of moest nog even wachten. Ze wilden wat achter hen lag niet bederven en wat voor hen lag niet overhaasten. Ze vroegen de tijd even te blijven stilstaan, zodat ze konden uitrusten. En misschien gebeurde dat ook.

Vlak voor de dageraad, toen een heel vaag streepje licht in het oosten de komst van de zon aankondigde, ontplofte de tempel van Tachisis, Koningin van de Duisternis. De grond beefde ervan. Het licht was oogverblindend fel, als bij de geboorte van een nieuwe zon.

Verblind door het felle licht konden ze het niet goed zien, maar ze hadden de indruk dat de glinsterende scherven van de tempel omhoog zweefden, dat ze door een enorme, hemelse wervelwind werden meegevoerd. Steeds helderder werd de schittering van de scherven die naar de met sterren bezaaide duisternis schoten, tot ze net zo straalden als de sterren zelf.

En opeens waren het ook sterren. Een voor een namen de stukjes van de ontplofte tempel hun aangewezen plek aan het firmament in en vulden de twee zwarte gaten die Raistlin de vorige herfst had opgemerkt toen hij vanuit de boot op het Kristalmirmeer omhoogkeek.