Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

‘Ik heb er wel een paar gezien, Moeder,’ zei Nisao stug. Haar kin ging omhoog, maar even later verdween de gloed die haar omringde. Ze trok haar mantel nog verder om zich heen alsof ze het opeens koud had. ‘Ik betwijfel of het Kairen iets had geholpen. Haar dood was te onverwacht. Maar het geeft je... een veiliger gevoel.’ Nadat de kleine zuster vertrokken was, zat Egwene met haar lepel in de pap te roeren. Ze zag geen zwarte spikkels meer, maar haar trek was weg. Ze stond uiteindelijk op, deed haar gestreepte stola om en sloeg haar mantel om haar schouders. Vooral vandaag mocht ze niet bij de pakken neer gaan zitten. Vooral vandaag moest ze haar dagelijkse taken uitvoeren.

Buiten rolden karren met grote wielen voort door de bevroren straten. Ze waren gevuld met grote watertonnen of stapels brandhout en kolenzakken. De wagenmenners en de mannen die achter de karren reden, zaten helemaal in hun mantel ingepakt tegen de kou. Novicefamilies liepen zoals gewoonlijk gehaast over de loopplanken en maakten zonder vaart te minderen hier en daar kniksen voor langskomende Aes Sedai. Als je een zuster niet op de juiste manier begroette, kon je straf krijgen. Maar dat kreeg je ook als je te laat was. Leraressen waren vaak minder tolerant dan Aes Sedai die je in het voorbijgaan tegenkwam. Die laatsten begrepen wel waarom Novices zich zo haastten.

De Novices sprongen natuurlijk nog steeds opzij bij het zien van de gestreepte stola die uit Egwenes kap hing. Ze besloot om haar stemming niet nog meer te laten verpesten door Novices die op straat kniksen maakten en door hun nichten opgevangen werden als ze bijna uitgleden op de ijskoude grond. Leden van dezelfde familie noemden elkaar ‘nicht’. Het bleek de onderlinge band te versterken, alsof ze echt familie waren. Haar stemming werd wel verpest door de Aes Sedai die ze hier en daar over de loopplanken zag lopen. Ze kwam er niet meer dan een tiental tegen op de route tussen haar tent en werkkamer, maar het merendeel werd omringd door het licht van de Kracht. Ze liepen bijna allemaal in groepjes van twee, soms gevolgd door zwaardhanden. Of ze nou door saidar omringd werden of niet, ze waren zeer alert en hielden iedereen in de gaten. Het deed haar denken aan die ene keer dat Emondsveld door de vlekkenkoorts geteisterd werd. Iedereen liep rond met in brandewijn gedrenkte zakdoeken voor hun mond. De toenmalige Wijsheid, Doral Barran, had gezegd dat dat zou helpen. Ze hielden allemaal hun zakdoek vast en bekeken elkaar om te zien wie als volgende besmet zou worden. Elf mensen waren gestorven toen de plaag weer voorbij was, maar het had nog een maand geduurd eer de zakdoeken weer opgeborgen werden. Lange tijd verbond ze de geur van brandewijn met angst. Ze rook nu bijna weer die geur. Twee zusters waren vermoord door een man die kon geleiden en die klaarblijkelijk kon gaan en staan waar hij wilde. Angst verspreidde zich sneller onder de Aes Sedai dan vlekkenkoorts ooit gekund had.

De tent die ze als werkkamer gebruikte, was al warm toen ze aankwam. Het komfoor verspreidde een rozengeur. De staande lampen en tafellamp waren aan. Men wist precies op welk tijdstip ze elke dag binnenkwam. Nadat ze haar mantel opgehangen had, ging ze achter haar schrijftafel zitten en pakte meteen de stoelpoot vast die altijd inklapte. Ze hoefde vandaag alleen maar haar dagelijkse handelingen te verrichten. Morgen zou ze aankondigen wat er moest gebeuren.

Ze werd verrast door haar eerste bezoekster. Theodrin was wel de laatste zuster die ze verwacht had. De sierlijke Bruine zuster uit Arad Doman had een koperkleurige huid en haar mond deed haar er nukkig uitzien. Vroeger zag ze eruit alsof ze elk ogenblik kon gaan glimlachen. Ze schreed over de versleten kleden en kwam vlak voor de schrijftafel tot stilstand. Haar kniks was zo plechtig dat Egwene besloot haar linkerarm uit te steken zodat Theodrin haar Grote Serpent-ring kon kussen. Je beantwoordde een plechtigheid met een andere plechtigheid.

‘Romanda wil weten of ze u vandaag kan spreken, Moeder,’ zei de slanke Bruine zuster. Ze zei het zachtjes, maar haar toon verried haar nukkigheid.

‘Zeg haar dat ze mag komen wanneer ze wil, Dochter,’ antwoordde Egwene voorzichtig. Theodrin maakte opnieuw een kniks met dezelfde uitdrukking op haar gezicht.

Toen de Bruine zuster de tent weer wilde verlaten, kwam er een Aanvaarde binnen die net haar gestreepte witte kap naar achteren deed. Emara was een magere vrouw en even klein als Nisao. Het leek wel alsof ze door de wind weggeblazen kon worden, maar ze pakte de Novices die onder haar toezicht stonden streng aan. Strenger dan veel zusters. Ze was echter ook streng voor zichzelf, en het leven van een Novice was nou eenmaal niet makkelijk. Emara keek met een minachtende grijns naar de rand op Theodrins stola en spreidde vervolgens haar gestreepte rok voor Egwene. Er verschenen rode vlekken op Theodrins wangen.

Egwene sloeg zo hard met haar hand op de tafel dat de stenen inktpot en de zandkoker bijna omvielen. ‘Ben je soms vergeten hoe je je tegenover een Aes Sedai dient te gedragen, kind?’ zei ze fel. Emara trok wit weg – de Amyrlin had nu eenmaal een naam – en maakte snel een nog diepere kniks voor Theodrin, die stijf knikte. Ze verliet de tent nog sneller dan ze binnengekomen was. Emara stamelde in een door de zenuwen versterkt Illiaans accent dat Lelaine de Amyrlin wilde spreken. Romanda en Lelaine waren een tijd terug een stuk minder formeel en kwamen onaangekondigd binnen wanneer het hun uitkwam. Er was een hoop veranderd sinds ze Elaida de oorlog verklaard hadden. Egwene gaf hetzelfde antwoord als ze Theodrin had gegeven, maar was veel meer kortaf. Emara viel bijna om toen ze een kniks maakte en rende de tent uit. Dit was weer een stapje verder in het ontstaan van de legende van Egwene Alveren, de Amyrlin Zetel die nog meer gevreesd werd dan Sereille Bagand.

Toen de Aanvaarde weg was, deed Egwene haar hand omhoog en keek met een frons naar wat eronder lag. Het was een gevouwen briefje dat Theodrin neergelegd had toen ze haar ring kuste. De rimpels op haar voorhoofd werden nog dieper toen ze het briefje openvouwde. Het handschrift op het kleine blaadje zag er vloeiend en netjes uit, maar op een van de hoeken zat een inktvlek. Theodrin was gewoonlijk erg netjes. Misschien probeerde ze te voldoen aan het beeld dat men van Bruinen had.

Romanda heeft twee zusters naar Cairhien laten Reizen om een gerucht onder de Gele Gezetenen te onderzoeken. Ik weet niet wat het gerucht is, Moeder, maar daar kom ik wel achter. Een van hen had het over Nynaeve. Ik weet niet of ze in Cairhien is, maar ze heeft hoe dan ook iets met het gerucht te maken.

Dat dwaze mens had zelfs haar naam onder aan het briefje gezet! ‘Wat is dat, Moeder?’

Egwene schrok en kon nog net de inklapbare stoelpoot pakken voordat ze op de grond viel. Ze keek boos naar Siuan die bij de tentflappen stond met haar blauwgerande stola over haar armen en haar leren mappen tegen haar borst gedrukt. Ze trok haar wenkbrauwen op toen ze Egwenes schrik zag.

‘Hier,’ zei Egwene geërgerd en wierp haar het briefje toe. Dit was niet de tijd om angstig en zenuwachtig te zijn! ‘Heb je het al van Kairen gehoord?’ Natuurlijk had ze dat gehoord, maar Egwene zei toch: ‘Heb je alle benodigde stappen ondernomen?’ Benodigde stappen. Licht, ze klonk even pompeus als Romanda. Ze was écht gespannen. Ze bedacht pas op het laatste ogenblik dat ze een ban tegen luistervinken moest weven; pas toen de ban geplaatst was, bedacht ze dat vandaag geen goede dag was om te laten merken dat ze Siuan onder vier ogen wilde spreken.

Siuan was niet gespannen. Ze had wel ergere stormen meegemaakt. En ze was niet verdronken, zoals sommige mensen zouden zeggen. Vandaag was voor haar een zwak windje. ‘Dat is nergens voor nodig zolang we niet zeker zijn van de boten, Moeder,’ antwoordde ze rustig. Ze legde haar mappen op tafel en schoof ze netjes tussen de inktpot en de zandkoker. ‘Hoe minder tijd Bode heeft om na te denken, hoe minder kans dat ze in paniek raakt.’ Ze was zo kalm als wat. Zelfs twee vermoorde zusters konden Siuan niet van haar stuk brengen. Of dat een Novice een van die twee moest vervangen. Ze trok echter wel de wenkbrauwen op toen ze het briefje las. ‘Eerst besluit Faolain zich schuil te houden,’ snauwde ze toen ze klaar was met lezen, ‘en nu geeft Theodrin dit aan u in plaats van mij. Dat dwaze kind heeft nog minder hersens dan een visvogel! Je zou bijna denken dat ze wil dat iemand ontdekt dat ze Romanda voor u in de gaten houdt.’ In de gaten houden. Dat was een beleefde manier om ‘verspieden’ te zeggen. Ze waren allebei bedreven in woordspelletjes. Zo ging dat als je Aes Sedai was. Maar Egwene had er vandaag geen trek in.