Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

Toen Sheriam weer weg was, vroeg Egwene zich af waarvoor ze eigenlijk gekomen was. Alleen maar om aan te geven dat Larine straf zou krijgen? Vast niet. Maar ze had op haar antwoorden aan Egwene na niets anders gezegd.

Niet lang daarna verschenen Mijrelle en Morvrin. Egwene voelde hoe ze beiden de Bron loslieten voordat ze de tent binnenkwamen. Ze lieten hun zwaardhanden buiten wachten. Zelfs in de korte tijd dat ze langs de tentflappen te zien waren, kon je zien dat ze alert waren. Nog meer dan zwaardhanden gewoonlijk al waren. Mijrelles donkere ogen vlamden even op en ze sperde haar neusgaten open toen ze Siuan zag. Morvrins ronde gezicht bleef zo glad als een gepolijste steen, maar ze haalde haar handen langs haar donkerbruine rok alsof ze iets weg wilde vegen. Misschien deed ze dat onbewust. In tegenstelling tot Sheriam moesten zij wel Siuans bevelen opvolgen, en dat vonden ze maar niets. Het was niet zo dat Egwene ze op die manier kort probeerde te houden, maar ze vertrouwde Siuan meer dan dat ze hen vertrouwde, ondanks hun eed. Daar kwam bij dat het af en toe onhandig, zo niet onmogelijk was om de zusters die haar trouw gezworen hadden te vertellen wat ze wilde. Siuan kon boodschappen rondbrengen en dan wist Egwene tenminste zeker dat haar bevelen opgevolgd werden.

Ze vroeg meteen wat er over haar droom gezegd werd, maar ze zeiden hetzelfde als Sheriam. De Seanchanen waren ver weg. Ze zouden het op tijd te horen krijgen als daar iets aan veranderde. Dat werd nu al anderhalve week gezegd.

‘Het was misschien anders geweest als Anaiya nog leefde,’ zei Morvrin terwijl ze haar evenwicht probeerde te bewaren op een van de wankele krukken die voor de schrijftafel stonden. Dat ging haar ondanks haar gewicht makkelijk af. ‘Anaiya stond bekend om haar esoterische kennis. Ik dacht altijd dat ze voor de Bruine Ajah zou kiezen. Als zij zegt dat u een Droomster bent...’ Ze hield haar mond toen ze Egwenes scherpe blik zag. Mijrelle had het opeens druk met het warmen van haar handen boven het komfoor. Zij geloofden het ook niet. Met uitzondering van Siuan en Leane geloofde niemand in het kamp dat Egwene een ware droom had gehad. Varilin had de onderhandelingen in Darein overgenomen en Beonin had nu een minder belangrijke rol. Ze verontschuldigde zich er steeds voor dat ze de waarschuwing nog niet had doorgegeven en zei dat het steeds niet uitkwam. Misschien over een paar dagen, als de onderhandelingen wat soepeler verliepen. Alsof er niet een stel zusters waren die voortdurend langs elkaar heen praatten en niets wilden zeggen wat de andere partij als een belediging kon opvatten. Niemand geloofde het behalve Siuan en Leane. Althans, ze dacht dat zij het geloofden.

Mijrelle draaide weg van het komfoor met een blik alsof ze haar hand op de kolen ging leggen. ‘Moeder, ik heb nagedacht over de dag dat Shadar Logoth vernietigd is...’ Ze zweeg abrupt en draaide zich weer om naar het komfoor toen een in donkerblauw geklede zuster met een lang gezicht de tent binnenkwam met een kruk in haar hand.

Maigan was een beeldschone vrouw met grote ogen en volle lippen, maar alles aan haar was te uitgerekt. Ze was niet zo erg lang, maar toch zagen haar handen er lang uit. ‘Ik heb mijn eigen kruk meegenomen, Moeder,’ zei ze terwijl ze een kniks probeerde te maken met de kruk in haar hand. ‘Die van u zijn niet zo stabiel, als ik zo vrij mag zijn.’

Het was geen verrassing dat de Blauwe Ajah na Anaiya’s dood een vervangster zou aanwijzen voor Egwenes ‘adviesraad’. Egwene had goede hoop toen ze hoorde wie het zou worden. Maigan was een van Siuans bondgenoten toen Siuan nog Amyrlin was. ‘Vindt u het erg als ik Siuan thee laat brengen, Moeder?’ zei Maigan terwijl ze op haar kruk ging zitten. ‘U zou eigenlijk een Novice of Aanvaarde moeten hebben voor dat soort klusjes, maar Siuan kan het ook doen.’

‘De Novices moeten naar hun lessen, Dochter,’ antwoordde Egwene, ‘en zelfs sinds we de families hebben ingevoerd, krijgen Aanvaarden nauwelijks de tijd om zelf te studeren.’ Daar kwam bij dat ze een Novice of Aanvaarde buiten in de kou moest laten staan als ze iemand onder vier ogen wilde spreken. Dat zou erg zwaar zijn voor iemand die nog niet wist hoe je de kou moest negeren. En het zou voor iedereen een teken zijn dat er binnen iets besproken werd dat de moeite waard was om af te luisteren. ‘Siuan, wil je ons alsjeblieft wat thee brengen? We kunnen allemaal wel een lekker warm kopje gebruiken.’

Maigan deed haar hand omhoog toen Siuan naar de ingang liep. ‘In mijn tent staat een pot munthoning,’ zei ze gebiedend. ‘Breng die maar mee. En niet snoepen. Ik weet nog wel hoe gek je vroeger op zoetigheid was. Schiet maar op.’ Maigan was een bondgenote geweest. Nu was ze een van de vele zusters die Siuan er de schuld van gaven dat de Witte Toren gebroken was.

‘Zoals je wenst, Maigan,’ antwoordde Siuan volgzaam en ze maakte zelfs even een kniks voordat ze zich naar buiten haastte. En ze haastte zich echt. Maigan was net zo’n sterke geleidster als Mijrelle of Morvrin, maar zij hoefde zich niet te houden aan bevelen of een eed van trouw. De zuster met het lange gezicht knikte tevreden. Siuan had moeten smeken om weer toegelaten te worden tot de Blauwe Ajah. Het gerucht ging dat Maigan van iedereen het meeste geëist had dat Siuan smeekte.

Morvrin verontschuldigde zich en ging snel na Siuan weg. Misschien wilde ze Siuan wel over het een en ander spreken. Mijrelle pakte een van de krukken en ging de strijd met Maigan aan: wie de ander het best kon negeren. Egwene begreep niets van de vijandigheid tussen die twee. Soms konden mensen gewoon niet zo goed met elkaar opschieten. Er werd dus niet veel gepraat. Egwene maakte van de gelegenheid gebruik om door de vellen in Siuans map te bladeren, maar ze kon zich niet concentreren op de geruchten uit Illian en de insinuaties uit Cairhien. Niets bevestigde Theodrins bewering dat er iets was waardoor de Gele Ajah in rep en roer was. Siuan had wel wat gezegd als ze er iets van wist.

Maigan en Mijrelle keken naar haar alsof ze iets heel interessants aan het doen was. Ze had hen het liefst weggestuurd, maar ze wilde weten wat Mijrelle dacht over de dag dat Shadar Logoth van de aardbodem verdwenen was. Ze kon er niet één wegsturen en de ander laten zitten. Ze kon ze allebei wel wat aandoen! Toen Siuan terugkeerde met een houten dienblad met daarop een zilveren theepot en porseleinen kopjes – en Maigans witte honingpot – werd ze gevolgd door een soldaat met een maliënkolder aan. Het was een jonge Shienaraan met een knot op zijn verder kaalgeschoren hoofd. Hij was jong, maar ook weer niet. Over Ragans bruine wang liep het rimpelige litteken van een pijlwond. Hij had een hard gezicht zoals alleen mannen die elk ogenblik konden sterven dat hadden. Hij boog, terwijl Siuan de kopjes neerzette, met één hand op het gevest van zijn zwaard en een halvemaanvormige helm in de andere hand. Hij liet op geen enkele manier merken dat ze elkaar al kenden.

‘Het is een eer u te dienen, Moeder,’ zei hij plechtig. ‘Heer Brin heeft me gestuurd. Ik moest van hem zeggen dat het erop lijkt dat de overvallers vannacht de rivier overgestoken zijn. Samen met Aes Sedai. Heer Brin heeft het aantal patrouilles verhoogd. Hij raadt de zusters aan in de buurt van het kamp te blijven. Om incidenten te voorkomen.’

‘Is het goed als ik ga, Moeder?’ zei Siuan met de blik van iemand die plotseling heel nodig naar de latrines moest.

‘Ja ja,’ zei Egwene zo ongeduldig mogelijk en ging meteen verder met praten. ‘Zeg maar tegen heer Brin dat Aes Sedai gaan en staan waar ze willen, wanneer ze dat willen.’ Ze hield haar mond dicht voordat ze ‘Ragan’ kon zeggen, maar dat zorgde ervoor dat ze er nog strenger uitzag. Althans, dat hoopte ze.

‘Ik zal het hem zeggen, Moeder,’ antwoordde hij en boog opnieuw. ‘Ik dien met hart en ziel.’