Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

Plotseling besefte Egwene wat er gaande was. Lelaine deed alsof ze in haar theekopje keek, maar ze zat stiekem Egwene te bestuderen. En ze gebruikte Maigan om haar af te leiden. Egwene onderdrukte haar woede en haar stem klonk niet koud, maar ijskoud. ‘Dat klinkt preciés als Wilsdwang, Lelaine. Het is Wilsdwang en dat blijft het, hoe je het ook wendt of keert. Daar zal ik iedereen op wijzen die het voorstelt. En degene die meer doet dan alleen voorstellen, zal ik laten geselen. Wilsdwang is verboden en dat blijft het ook.’

‘Wat u wilt,’ antwoordde Lelaine, wat van alles en nog wat kon betekenen. Wat ze daarna zei, was zelfs nog suggestiever. ‘De Witte Toren maakt zo nu en dan fouten. Het is onmogelijk te leven of iets te doen zonder fouten te maken. Maar het leven gaat gewoon door. En als we soms onze fouten moeten verhullen, dan proberen we ze waar mogelijk te herstellen. Zelfs als dat pijnlijk is.’ Ze zette haar kopje en schotel neer en ging weg. Maigan volgde haar en omhelsde de Bron voor ze de tent verliet. Lelaine deed dat niet. Egwene concentreerde zich een tijdje op een regelmatige ademhaling. Ze deed de oefening van de rivier die door de oever in toom gehouden werd. Lelaine had niet gezegd dat Egwene Alveren een fout was die misschien hersteld moest worden, maar het scheelde niet veel. ’s Middags bracht Chesa weer een houten dienblad met daarop Egwenes middagmaal: warm, knapperig brood met maar een paar zwarte spikkels erin en een linzenstoofschotel met taaie stukjes raap, wortel en iets wat waarschijnlijk geitenvlees was. Egwene kreeg maar één hap weg. Ze maakte zich geen zorgen over Lelaine. Lelaine had haar al eerder bedreigd voordat ze haar duidelijk had gemaakt dat ze écht de Amyrlin was en geen speelpop. Ze staarde naar Tiana’s verslag dat op de tafel lag. Ondanks haar potentieel zou Nicola misschien niet de stola verworven hebben, maar het was de Toren vaak genoeg gelukt om van koppige en prutsende vrouwen Aes Sedai vol zelfvertrouwen te maken. Larine had een mooie toekomst voor zich, maar ze moest eerst leren de regels te gehoorzamen voordat ze mocht weten welke regels gebroken konden worden en wanneer. De Witte Toren leerde je beide dingen, maar het eerste was het belangrijkst. Bode had een stralende toekomst voor zich. Haar potentieel was bijna even groot als dat van Egwene. Maar of je nou Aes Sedai, Aanvaarde of Novice was, de Toren liet je dingen doen die goed voor de Tóren waren. Aes Sedai, Aanvaarde, Novice of Amyrlin. Chesa uitte haar teleurstelling toen ze zag dat het eten nauwelijks aangeraakt was, vooral omdat het bij het ochtendmaal precies hetzelfde gegaan was. Egwene overwoog even te zeggen dat ze last van haar maag had, maar zag daar toch van af. Nadat Chesa’s thee tegen haar hoofdpijn geholpen had – het werkte maar een paar dagen waarna de hoofdpijn weer erger dan ooit terugkwam – bleek ze opeens een hele verzameling kruiden tegen allerlei klachten te hebben. Die had ze van gladde marskramers met een vlotte babbel gekocht, en het ene kruid smaakte nog smeriger dan het andere. Chesa zag er zo teleurgesteld uit als je haar afschuwelijke mengsels niet dronk dat je ze toch maar naar binnen werkte. Al was het alleen maar zodat zij zich geen zorgen maakte. Soms werkten ze tot Egwenes verrassing, maar het ging nooit van harte. Ze stuurde Chesa weg met het dienblad en beloofde dat ze later meer zou eten. Chesa zou ongetwijfeld met een enorme maaltijd aan komen zetten. Ze wilde glimlachen toen ze het voor zich zag – Chesa die handenwringend zou toekijken totdat ze alles op had – maar ze keek weer naar Tiana’s verslag. Nicola, Larine en Bode. De Witte Toren was een strenge leermeesteres. ‘Tenzij de Toren in oorlog is met een consensus van de Zaal, mag de Amyrlin niet...’ Maar de Toren was in oorlog.

Ze wist niet hoelang ze naar dat stuk papier met één naam erop had zitten kijken, maar toen Siuan terugkwam, had ze haar besluit genomen. Een strenge leermeesteres die niemand een voorkeursbehandeling gaf.

‘Zijn Leane en Bode al vertrokken?’ vroeg ze. ‘Minstens twee uur geleden, Moeder. Leane moest eerst zorgen dat Bode weg kon en toen zijn ze stroomafwaarts gereden.’ Egwene knikte. ‘Laat Daishar zadelen...’ Nee. Sommige mensen zouden het paard van de Amyrlin herkennen. Te veel mensen. Er zou geen tijd voor soebatten of uitleggen zijn. Geen tijd om haar autoriteit te laten gelden. ‘Laat Bela zadelen, en dan zien we elkaar op de hoek twee straten ten noorden van hier.’ Bijna iedereen kende Bela. Iedereen kende Siuans paard.

‘Wat bent u van plan, Moeder?’ vroeg Siuan bezorgd. ‘Ik ben van plan een stukje te gaan rijden. Zeg het tegen niemand, Siuan.’ Ze bleef Siuan recht in de ogen kijken. Siuan was een Amyrlin geweest die alles en iedereen aan kon staren totdat ze de ogen neersloegen. Egwene was nu de Amyrlin. ‘Tegen niemand, Siuan. Vooruit en schiet op.’ Siuan haastte zich weg met een frons op haar voorhoofd.

Toen ze weg was, deed Egwene haar stola af, vouwde hem netjes op en stopte hem in haar beurs. Haar wollen mantel was van goede en stevige kwaliteit, doch eenvoudig. Zonder de stola om haar hals zou niemand haar herkennen.

De loopplank buiten haar werkkamer was natuurlijk leeg, maar toen ze de ijzige straat overgestoken was, liep ze tussen de gebruikelijke menigte van Novices met hier en daar een Aanvaarde of Aes Sedai. De Novices maakten een kniks zonder te stoppen en ook de Aanvaarden bogen hun knie zodra ze zagen dat er geen witte streep op de rok onder haar mantel zat. De Aes Sedai liepen langs haar en ook hun gezicht zat in hun kap verborgen. Misschien viel het wel op dat ze niet door een zwaardhand gevolgd werd, maar sommige zusters hadden nu eenmaal geen zwaardhand. En niet iedere zuster werd omringd door de gloed van saidar. Maar de meeste zusters wel. Ze stopte twee straten van haar werkkamer op de hoek van de loopplanken en wendde haar gezicht af van de stroom van voorbijkomende vrouwen. Ze probeerde geduldig te blijven. De zon hing halverwege de horizon in het westen, een gouden bal die op de gebroken top van de Drakenberg gespietst leek te worden. Het kamp bevond zich al in de schaduw van de berg en het schemerde rondom de tenten.

Na een tijd kwam Siuan op Bela te voorschijn. De ruige, kleine merrie liep met vastberaden tred over de gladde straat, maar Siuan klampte zich vast aan de teugels en het zadel alsof ze bang was dat ze zou vallen. Misschien was ze ook wel bang. Siuan was een van de slechtste amazones die Egwene ooit had gezien. Toen ze met veel pijn, moeite en gevloek uit het zadel geklommen was, zag ze eruit alsof ze opgelucht was dat ze het er levend van afgebracht had. Bela herkende Egwene en hinnikte. Siuan deed haar verschoven kap weer goed en wilde net haar mond open doen toen Egwene een waarschuwende hand opstak. Ze kon aan Siuans lippen zien dat ze op het punt stond ‘Moeder’ te zeggen. En waarschijnlijk zo hard dat iedereen het kon horen.

‘Zeg niets tegen niemand,’ zei Egwene zachtjes. ‘En geef ook geen briefjes of aanwijzingen.’ Meer had ze niet te zeggen. ‘Hou Chesa gezelschap tot ik weer terug ben. Ik wil niet dat ze zich zorgen maakt.’ Siuan knikte schoorvoetend. Door haar mond zag ze er bijna nukkig uit. Egwene dacht dat ze er goed aan had gedaan om dat van die ‘briefjes’ en ‘aanwijzingen’ erbij te zeggen. Ze liet de voormalige Amyrlin die eruitzag als een nukkig meisje voor wat ze was en klom op Beia’s rug.

Ze moest de kloeke merrie stapvoets laten lopen vanwege de bevroren geulen in de straten. En ook omdat iedereen verbaasd zou zijn om Siuan sneller dan dat te zien rijden. Ze probeerde Siuans rijstijl na te doen door onzeker heen en weer te zwaaien en zich met beide handen aan de hoge zadelboog vast te houden. Het voelde voor haar ook alsof ze elk ogenblik kon vallen. Bela draaide haar hoofd om en keek haar aan. Ze wist wie er op haar rug zat en ze wist ook dat Egwene beter kon rijden dan dit. Egwene bleef Siuan nadoen en probeerde over de stand van de zon na te denken. Dat hield ze vol totdat het kamp en de rijen met wagens achter haar lagen en ze door de eerste bomen niet meer te zien was.