Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

Maigan glimlachte flauw terwijl hij de tent verliet. Ze hield niet van soldaten – zwaardhanden waren nuttig, maar soldaten veroorzaakten naar haar mening alleen maar ellende – maar ze had niets tegen een aanwijzing dat er onenigheid tussen Egwene en Garet Brin was. Of misschien kon je beter zeggen dat Lelaine daar niets tegen had. Op dit punt was Maigan het volledig met Lelaine eens. Mijrelle zag er verbijsterd uit. Zij wist dat Egwene het goed kon vinden met heer Garet.

Egwene stond op, schonk een kopje thee voor zichzelf in en nam wat van Maigans honing. Haar handen trilden geen ogenblik. De boten lagen klaar. Over een paar uur zou Leane Bode meenemen en pas als ze ver genoeg van het kamp verwijderd waren, zou ze haar uitleggen wat ze gingen doen. Larine moest de straf ondergaan die ze verdiend had en Bode moest doen wat nodig was. Egwene was jonger dan Bode toen ze de opdracht kreeg op Zwarte zusters te jagen. De Shienaranen bestreden de Schaduw in de Verwording en dienden met hart en ziel. Aes Sedai en alle vrouwen die ooit Aes Sedai zouden worden, dienden de Toren. Het was een sterker wapen tegen de Schaduw dan welk zwaard dan ook, waar een onvoorzichtige hand zich lelijk aan kon snijden.

Romanda kwam binnen terwijl Theodrin een tentflap voor haar opzij hield. De grijsharige Gele zuster maakte een kniks die precies aan de gedragsregels voldeed. Ze waren nu niet in de Zaal. De Amyrlin was daar misschien slechts eerste onder gelijken, maar in haar werkkamer was ze wel meer dan dat. Ze maakte echter geen aanstalten om Egwenes ring te kussen. Er waren grenzen. Ze keek naar Mijrelle en Maigan alsof ze overwoog hun te vragen weg te gaan. Of hun te bevelen weg te gaan. Het was een netelige toestand. Gezetenen moesten gehoorzaamd worden, maar geen van beide zusters was van haar Ajah en ze waren in de werkkamer van de Amyrlin. Ze zei uiteindelijk niets. Ze liet Theodrin haar mantel met geborduurde gele bloemen ophangen en een kopje thee voor haar inschenken. Theodrin deed dit allemaal uit zichzelf en ging vervolgens in een hoek staan waar ze met een nukkige blik haar stola rechttrok. Romanda ging op de lege kruk zitten en het lukte haar om de kruk met ongelijke poten op een zetel in de Zaal van de Toren of zelfs op een troon te laten lijken. Ze schikte vervolgens de geelgerande stola goed die onder haar mantel verborgen was.

‘De onderhandelingen verlopen stroef,’ zei ze met die hoge, zangerige stem. Het klonk als een bekendmaking. ‘Varilin is een en al frustratie. -Magla is ook gefrustreerd en zelfs Saroiya heeft het gehad.

Dat wil toch wel wat zeggen.’ Met uitzondering van Janya hadden alle Gezetenen die vroeger een zetel in de Toren bekleed hadden, zich aangemeld voor de onderhandelingen. Ze kenden namelijk al die andere vrouwen van vroeger. Beonin deed weinig meer dan boodschappen rondbrengen.

Romanda proefde even van de thee en hield het kopje op de schotel opzij zonder iets te zeggen. Theodrin kwam vliegensvlug uit haar hoek, nam het kopje mee naar het dienblad, deed honing bij de thee, gaf het kopje weer terug aan de Gezetene en ging weer in de hoek staan. Romanda proefde de thee opnieuw en knikte goedkeurend. Theodrins gezicht werd rood.

‘De onderhandelingen gaan zoals ze gaan,’ zei Egwene voorzichtig. Romanda was tegen elke vorm van onderhandelingen geweest, of ze nu voor de schijn waren of niet. En ze wist wat er vanavond ging gebeuren. Het was een onnodige belediging geweest om dat verborgen te houden voor de Zaal.

De strakke knot op Romanda’s hoofd bewoog op en neer toen ze knikte. ‘We zijn al iets te weten gekomen. Elaida laat de Gezetenen die namens haar spreken geen strobreed toegeven. Ze heeft zich in de Toren verschanst als een rat in een muur. De enige manier waarop we haar weg kunnen krijgen, is door het infiltreren van de Toren.’ Mijrelle maakte een geluid dat haar op een verbaasde blik van Maigan kwam te staan. Romanda bleef Egwene rustig aankijken. ‘Elaida wordt hoe dan ook afgezet,’ zei Egwene kalm terwijl ze haar theekopje terug zette op de schotel. Haar hand trilde niet. Wat was dat mens te weten gekomen? En hoe?

Romanda keek met een grijns naar haar thee alsof er toch niet genoeg honing in zat. Of misschien was ze teleurgesteld dat Egwene niet meer had gezegd. Ze ging op haar kruk verzitten als een zwaardvechter die zich opmaakte voor een nieuwe aanval. ‘De dingen die u over de Kinne hebt gezegd, Moeder. Dat er meer dan duizend Kinsvrouwen zijn en niet slechts een paar tientallen. Dat sommige Kinsvrouwen vijfhonderd tot zeshonderd jaar oud zijn.’ Ze schudde haar hoofd alsof dat onmogelijk was. ‘Hoe kan de Toren daar geen weet van gehad hebben?’ Ze stelde geen vraag, maar daagde haar uit. ‘We hoorden onlangs voor het eerst hoeveel wilders zich onder het Zeevolk bevinden,’ antwoordde Egwene vriendelijk. ‘En we weten nog steeds niet hoeveel het er precies zijn.’ Romanda’s grijns werd kleiner. De Gele Ajah had als eerste bevestigd dat er alleen al in IIlian honderden wilders van het Zeevolk waren. Egwene deelde de eerste klap uit.

Eén klap was echter niet genoeg om Romanda klein te krijgen of haar de mond te snoeren. ‘Zodra we hier klaar zijn, moeten we ze allemaal opsporen,’ zei ze op onverbiddelijke toon. ‘Dat we er een paar in Ebo Dar en Tar Valon tolereerden om wegloopsters op te sporen, is tot daar aan toe, maar we kunnen niet toestaan dat duizenden wilders zich... organiseren.’ In dat laatste woord, het denkbeeld dat wilders zich organiseerden, legde ze nog meer minachting dan in de rest van wat ze zei. Mijrelle en Maigan keken en luisterden aandachtig. Maigan leunde zelfs voorover. Ze wisten geen van beiden meer van de verhalen die Egwene verspreid had. Iedereen ging ervan uit dat die afkomstig waren van Siuans ogen-en-oren. ‘Er zijn veel meer dan duizend Kinsvrouwen,’ verbeterde Egwene, ‘en niet een daarvan is een wilder. Het zijn allemaal vrouwen die weggestuurd zijn uit de Toren. Met uitzondering van een paar wegloopsters die nooit gepakt zijn.’ Ze verhief haar stem niet, maar ze klonk vastberaden en keek Romanda recht aan. ‘Hoe wilde je ze trouwens opsporen? Ze zijn over alle landen verspreid en doen allemaal verschillend werk. Ebo Dar was de enige plek waar ze weleens samenkwamen, maar sinds de Seanchaanse verovering zit daar niemand meer. Sinds de Trollok-oorlogen heeft de Kinne gezorgd dat de Toren alleen wist wat zij wilden dat de Toren wist. Tweeduizend jaar lang hebben ze zich verborgen gehouden, onder de neus van de Witte Toren. Hun aantallen namen toe terwijl die van de Toren afnamen. Hoe wil je ze allemaal vinden, al die wilders die de Toren altijd genegeerd heeft omdat ze “te oud” waren om Novice te worden? Kinsvrouwen vallen op geen enkele manier op, Romanda. Ze gebruiken de Kracht even vaak als Aes Sedai, maar ze vertonen net als iedereen ouderdomsverschijnselen, zij het wat langzamer. Als ze verborgen willen blijven, zullen ze nooit gevonden worden.’ En zo deelde Egwene nog een paar klappen uit zonder ook maar één klap te incasseren. Romanda had wat zweetdruppeltjes op haar voorhoofd, een duidelijk teken van wanhoop bij Aes Sedai. Mijrelle zat heel stil, maar Maigan leek ondanks haar stabiele kruk elk ogenblik voorover te kunnen vallen.

Romanda likte haar lippen. ‘Als ze geleiden, moeten ze een leeftijdloos uiterlijk hebben. Als ze er ouder uitzien, komt dat omdat ze heel weinig of helemaal niet geleiden. En het is hoe dan ook onmogelijk dat ze vijf- of zeshonderd jaar oud zijn!’ De aap kwam zo te zien uit de mouw.

‘Er is één echt verschil tussen Aes Sedai en de Kinne,’ zei Egwene zacht, maar het leek wel alsof de woorden in de ruimte galmden.

Zelfs Romanda leek nu haar adem in te houden. ‘Ze hebben de Toren verlaten voordat ze op de Eedstaf konden zweren.’ Zo, het was eindelijk gezegd.

Romanda schokte alsof die laatste klap haar te veel geworden was. ‘U hebt de Geloften nog niet afgelegd,’ zei ze met hese stem. ‘Wilt u ze soms afschaffen? En zusters vragen ze af te zweren?’ De adem van Mijrelle en Maigan stokte.