Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

‘Nee!’ zei Egwene vinnig. ‘De Drie Geloften maken van ons Aes Sedai, en ik zal op de Eedstaf zweren zodra die in ons bezit is!’ Ze haalde diep adem en paste haar toon aan. Ze boog zich voorover naar de Gezetene om haar voor zich te winnen en te overtuigen. Ze strekte bijna haar arm uit. ‘Het is nu gebruikelijk dat zusters zich in hun laatste jaren afzonderen, Romanda. Zou het niet beter zijn als dat niét hun laatste jaren waren? Als zusters zich in plaats daarvan bij de Kinne voegen, kunnen ze de Kinne aan de Toren binden. Dan is die nutteloze speurtocht ook niet nodig.’ Ze was nu al zo ver gegaan dat ze de laatste stap ook maar moest nemen. ‘De Eedstaf kan behalve binden ook ontbinden.’

Maigan viel voorover op haar knieën, krabbelde weer omhoog en veegde haar rok met een verontwaardigde blik af alsof iemand haar geduwd had. Mijrelle zag er een beetje bleek uit. Romanda zette langzaam haar theekopje op de rand van de schrijftafel en stond op terwijl ze haar stola om zich heen sloeg. Uitdrukkingsloos staarde ze Egwene aan terwijl Theodrin haar mantel om haar schouders legde, de gouden sierspeld vastmaakte en de plooien goed legde alsof ze een dienstmeid was. Pas daarna sprak Romanda met een stem van steen. ‘Toen ik een klein meisje was, droomde ik ervan Aes Sedai te worden. Vanaf de eerste dag dat ik in de Witte Toren was, heb ik geprobeerd als een Aes Sedai te leven. Ik heb als een Aes Sedai geleefd en ik zal als een Aes Sedai sterven. Dit is onaanvaardbaar!’

Ze draaide zich in een vloeiende beweging om, maar schopte daarbij wel de kruk om waarop ze gezeten had. Theodrin haastte zich achter haar aan met vreemd genoeg een bezorgde uitdrukking op haar gezicht.

‘Moeder?’ Mijrelle haalde diep adem en plukte aan haar donkergroene rok. ‘Moeder, stelt u echt voor...?’ Ze maakte haar zin niet af. Maigan zat op haar kruk en moest zichzelf dwingen niet weer voorover te buigen.

‘Ik heb uitgelegd wat de feiten zijn,’ zei Egwene kalm. ‘De Zaal moet verder maar beslissen. Zeg eens, Dochter. Zou jij ervoor kiezen te sterven in plaats van verder te leven en de Toren te dienen?’ De Groene en Blauwe zuster keken elkaar aan. Toen ze opeens beseften wat ze aan het doen waren, gingen ze weer verder met elkaar te negeren. Ze gaven geen antwoord, maar Egwene zag dat ze erover nadachten. Na een paar tellen stond ze op om de kruk weer overeind te zetten. Zelfs dat veroorzaakte niet meer dan plichtmatige verontschuldigingen omdat Egwene dat zelf moest doen. Daarna verzonken ze weer in gedachten.

Ze probeerde verder te gaan met het lezen van de papieren in Siuans mappen – de patstelling bij de Steen van Tyr duurde nog altijd voort en niemand wist hoe het zou eindigen – maar niet lang na Romanda’s vertrek kwam Lelaine binnen.

De slanke Blauwe Gezetene kwam in tegenstelling tot Romanda alleen binnen. Ze ging op de lege kruk zitten en gooide haar met bont gevoerde mantel, die vastzat met een zilveren mantelspeld vol grote saffieren, naar achteren over haar schouders. Ze had haar stola ook om; Gezetenen hadden bijna altijd hun stola om. Lelaine was veel meer rechtdoorzee dan Romanda. Zo kwam ze althans over. Ze had een felle glinstering in haar ogen.

‘Kairens dood maakt de kans dat het tot een verdrag met de Zwarte Toren komt een stuk kleiner,’ mompelde ze terwijl ze haar theekopje vlak bij haar gezicht hield. ‘En die arme Llyw is er natuurlijk ook nog. Misschien wil Mijrelle hem wel. Twee van haar drie zwaardhanden waren eerst van een ander. Nog nooit eerder heeft iemand twee zwaardhanden gered toen hun Aes Sedai stierven.’ Egwene was niet de enige die het opviel hoe Lelaine daar de nadruk oplegde. Mijrelle trok wit weg. Ze hield twee dingen geheim en één daarvan was dat ze vier zwaardhanden had. Moiraines overdracht van Lans binding aan haar was al honderd jaar niet meer vertoond. Vandaag de dag vond men dat hetzelfde als het binden van een man tegen zijn wil. Ook dat was al honderden jaren niet gedaan. ‘Drie is genoeg voor mij,’ zei ze met ingehouden adem. ‘Als u mij wilt verontschuldigen, Moeder?’

Maigan lachte zachtjes terwijl Mijrelle snel de tent uit liep. Voordat de tentflappen weer teruggevallen waren had ze saidar alweer omhelsd.

‘Er wordt natuurlijk gezegd,’ zei Lelaine terwijl ze vermaakte blikken met de andere Blauwe zuster uitwisselde, ‘dat ze met al haar zwaardhanden trouwt. Misschien vindt ze die arme Llyw geen geschikte echtgenoot.’

‘Hij heeft écht een grotere kont dan een paard,’ voegde Maigan daaraan toe. Ze vond het misschien wel leuk dat Mijrelle gevlucht was, maar ze zei het niet op een gemene toon. Ze deelde alleen maar een feit mee. Llyw was inderdaad een grote vent. ‘Ik ken een jonge Blauwe zuster die hem misschien wel wil hebben. Ze is niet op die manier in mannen geïnteresseerd.’

Lelaine knikte op een manier alsof de zaak al beklonken was. ‘Groenen kunnen heel vreemd zijn. Neem bijvoorbeeld Elayne Trakand. Ik had nooit gedacht dat Elayne voor de Groene Ajah zou kiezen. Ik vond haar een typische Blauwe. Het kind heeft een goed gevoel voor politieke zaken. Daar staat tegenover dat ze vaak te veel hooi op haar vork neemt. Vindt u ook niet, Moeder?’ Ze nam glimlachend een slokje thee.

Dit leek in de verste verte niet op Romanda’s subtiele aftasten. Dit waren houwen met een zwaard die je niet zag aankomen. Wist Lelaine hoe het zat met Mijrelle en Lan? Had ze iemand naar Caemlin gestuurd en, zo ja, hoeveel wist ze? Egwene vroeg zich af of Romanda zich ook van haar stuk gebracht en verbouwereerd voelde. ‘Denk je dat de moord op Kairen genoeg is om een verdrag tegen te houden?’ zei ze. ‘Voor hetzelfde geld is het Logain die wraak neemt.’ Licht, waarom had ze dat nu gezegd? Ze moest oppassen met wat ze zei en haar hoofd erbij houden. ‘Het zou ook heel goed een dwaas kunnen zijn die in een van de omliggende boerderijen of brugsteden woont.’ Lelaines glimlach veranderde van vermaakt naar spottend. Licht, dat mens was in maanden niet meer zo brutaal geweest. ‘Als Logain wraak wilde, Moeder, denk ik dat hij nu in de Toren bezig zou zijn de Roden uit te moorden.’ Haar stem klonk ondanks die glimlach rustig. Het was een verwarrend contrast. Misschien was dat ook wel haar bedoeling. ‘Misschien is het wel jammer dat hij dat niet doet. Maar dat zou meer zijn dan ze verdient. Nee, Kairens dood zal net als Anaiya’s dood een verdrag niet kunnen tegenhouden, maar de zusters zullen nu wel harder nadenken over voorzorgsmaatregelen en beperkingen. We hebben deze mannen misschien wel nodig, maar we moeten er zeker van zijn dat wij de leiding hebben. De absolute leiding.’

Egwene knikte. Ze was het ermee eens, maar... ‘Het zal niet makkelijk worden om ze dat te laten aanvaarden,’ zei ze. Niet makkelijk. Ze had er vandaag wel een handje van om alles zwak uit te drukken.

‘De binding met de zwaardhand kan enigszins aangepast worden,’ zei Maigan. ‘Je moet hem nu nog een beetje aansporen om hem te laten doen wat je wilt, maar dat kan makkelijk verholpen worden.’

‘Dat klinkt te veel als Wilsdwang,’ zei Egwene standvastig. Ze had die weving van Moghedien geleerd zodat ze wist hoe ze zich ertegen moest verweren. Het was iets smerigs om iemand van zijn wil, van zijn hele wezen, te beroven. Als je Wilsdwang op iemand uitoefende, deed hij alles wat je hem opdroeg. Alles. En hij zou nog denken dat hij er zelf voor gekozen had ook. Ze voelde zich vies als ze er alleen al aan dacht.

Maigan keek haar echter bijna even rustig aan als Lelaine en haar stem was even glad als haar gezicht. Zij voelde zich niet vies. ‘Er is Wilsdwang uitgeoefend op zusters in Cairhien. Dat is zo goed als zeker. Maar ik had het over de binding, en dat is iets heel anders.’

‘Denk je dat de Asha’man zich zomaar zullen laten binden?’ Egwene kon het niet zeggen zonder ongelovig te klinken. ‘En trouwens, wie gaat er dan binden? Zelfs als elke zuster zonder zwaardhand een Asha’man neemt, en elke Groene zuster er twee of drie neemt, kom je zusters te kort. En dan is het nog maar de vraag of ze een man willen binden die gedoemd is krankzinnig te worden.’ Maigan knikte bij elk argument alsof ze het ermee eens was. En ze legde haar rok goed alsof ze niet echt luisterde. ‘Als de binding op een bepaald punt veranderd kan worden,’ zei ze toen Egwene uitgesproken was, ‘dan moet het mogelijk zijn om hem ook op andere punten te veranderen. Misschien kan het bewust zijn van elkaars gevoelens verminderd worden. Dan zou de krankzinnigheid geen probleem zijn. Het zou een ander soort binding zijn en helemaal geen zwaardhandbinding. Ik weet zeker dat niemand er echt bezwaar tegen zal hebben. En een zuster kan evenveel Asha’man binden als maar nodig is.’