Robert Jordan - Hart van de Winter

Altijd voor Harriet. Altijd.

Drie lantaarns verspreidden een flikkerend licht, ruim voldoende voor het kamertje met de bleekwitte muren en het witte plafond, maar Seaine Herimon hield haar ogen strak op de zware houten deur gericht. Ze besefte dat het onlogisch was en dwaas voor een Gezetene van de Witten. De saidarweving die ze rond de deurposten had geweven, gaf haar nu en dan het verre geschuifel door van voeten in de gangendoolhof buiten. Ver geruis, dat al verdween voor ze het echt hoorde. Het was iets simpels dat ze in de Novicetijd van een toenmalige vriendin had geleerd, maar ze zou ruim op tijd gewaarschuwd worden als er iemand kwam. Er kwamen trouwens weinig mensen zo ver de onderkelders in. Haar weving pikte in de verte het gepiep van ratten op. Licht! Sinds wanneer waren er ratten in Tar Valon? En nog wel in de Toren zelf. Ogen en oren van de Duistere? Verontrust streek haar tong langs haar lippen. Bij zoiets had je niets aan logica. Waarheid. Niet logisch. Ze wilde lachen. Met moeite trok ze zich van de drempel van hysterie terug. Ze moest aan iets anders dan ratten denken. Aan... Een onderdrukte gil werd hoorbaar in de kamer achter haar en ging over in onderdrukt gesnik. Ze probeerde zich af te sluiten. Let op! Zij was met haar gezellinnen min of meer in dit vertrek beland, omdat de oversten van de Ajahs elkaar in het geheim schenen te ontmoeten. Ze had zelf gezien hoe Ferane Neheran in een stil hoekje van de librije met Jesse Bilal had staan fluisteren. En die was van hoge rang bij de Bruinen, wellicht de hoogste. Ze meende ook met Suane Dragand van de Gelen op goede voet te staan. Althans dat dacht ze. Maar waarom had Ferane met Suane in een stille hoek van de Torengrond gewandeld, beiden gehuld in eenvoudige mantels? Nog steeds spraken de Gezetenen van de verschillende Ajahs openlijk met elkaar, al gebeurde dat kil. De anderen hadden hetzelfde opgemerkt. Ze zouden uiteraard niemand van hun eigen Ajah noemen, maar twee hadden Ferane genoemd. Een zorgwekkend raadsel. Vandaag de dag was de Toren een borrelend moeras. De Ajahs konden elkaar wel vermoorden, maar hun oversten spraken stiekem met elkaar. Wat voerden ze in hun schild? Wat? Het was jammer dat ze het niet gewoon aan Ferane durfde te vragen. Zelfs als Ferane vragen van anderen had willen aanhoren, had ze het niet gedurfd. Niet nu. Al overdacht Seaine de vraag heel gespannen, ze kon er niet echt mee bezig blijven. Omdat ze niet om wilde kijken, bleef ze naar de deur staren en over het onoplosbare raadsels piekeren. Ze wilde niet kijken naar de bron van het gedempte gesnik en grommende gesnuif. Alsof de gedachte aan de geluiden haar dwong, keek ze langzaam om naar haar gezellinnen. Haar ademhaling werd zelfs nog onregelmatiger, terwijl haar hoofd stukje voor stukje bijdraaide. Ver boven haar dwarrelde sneeuw op Tar Valon neer, maar het vertrek leek onverklaarbaar heet. Ze dwong zichzelf te kijken. Met de stola met bruine franje over haar armen geschikt stond Saerin wijdbeens klaar. Ze voelde aan het gevest van de kromme Altaraanse dolk die in haar ceintuur stak. Een kille woede maakte de olijfbruine huidskleur zo donker dat het litteken op haar wang bleek afstak. Pevara leek op het eerste oog veel kalmer, maar ze hield met één hand haar rood afgezette rok strak vast en in de ander de gladde witte staaf van de Eedstaf, alsof ze van plan was deze als korte knuppel te gebruiken. Ze was het misschien ook van plan. Pevara was veel taaier dan haar omvang deed vermoeden en zo vastberaden dat Saerin met haar vergeleken een aanstelster leek. Aan de andere kant van de Zetel der Wroeging hield de kleine Yukiri haar armen strak om zich heen. De lange zilvergrijze franje van haar stola trilde door haar gebeef. Yukiri maakte haar lippen vochtig en wierp een bezorgde blik op de vrouw naast haar. Doesine leek meer op een knappe jongen dan op een Gele zuster van naam en faam, maar er was niets te merken van wat ze aan het doen was. Zij was degene die de wevingen gebruikte die zich door de Zetel kronkelden en ze keek strak naar de ter’angreaal. Ze ging zo op in haar werk dat het zweet op haar bleke voorhoofd parelde. Ze waren allen Gezetenen, ook de vrouw die op de Zetel zat te kronkelen. Talene Minli was kletsnat van het zweet, haar goudblonde haren waren plakkerig en haar linnen ondergoed kleefde drijfnat aan haar huid. Haar kleren lagen in een slordig hoopje in een hoek van het vertrek. Haar gesloten oogleden trilden en ze liet onafgebroken een verstikt gekreun en gejank horen, waarbij ze leek te smeken. Seaine voelde zich misselijk maar kon haar ogen niet afwenden. Talene was een vriendin van haar. Was het geweest.

Ondanks zijn naam leek de ter’angreaal in het geheel niet op een stoel, enkel op een groot rechthoekig blok van grijs marmer. Niemand wist waarvan hij was gemaakt, maar het was zo hard als staal, afgezien van het licht hellende bovenvlak. De statige Groene zuster zonk er iets in weg en op de een of andere manier vormde het blok zich naar haar lichaam, hoe hard ze ook kronkelde en bewoog. De wevingen van Doesine stroomden in een gat in de zijkant van het blok. Eromheen zaten kleine onregelmatige vlekjes en het was de enige opening in het blok. Misdadigers die in Tar Valon waren opgepakt, werden hierheen gebracht om de Zetel der Wroeging uit te proberen, waarbij ze zorgvuldig gekozen gevolgen van hun misdaden mochten ervaren. Na hun vrijlating maakten ze onveranderlijk dat ze van het eiland wegkwamen. Er was weinig misdaad in Tar Valon. Seaine vroeg zich misselijk af of deze Zetel in de Eeuw der Legenden op dezelfde manier was gebruikt.

‘Wat... ziet ze?’ Onwillekeurig fluisterde ze haar vraag. Talene zou eerder iets beleven dan iets zien. Voor haar zou het echt lijken. Het Licht zij dank had ze geen zwaardhand, wat voor een Groene bijna onvoorstelbaar was. Ze had beweerd dat een Gezetene er geen nodig had. Seaine kon zich nu andere verklaringen indenken. ‘Ze wordt bloedhard gegeseld door bloedmonsters als Trolloks,’ zei Doesine schor. Er was iets van haar geboorteland Cairhien in haar spraak te horen als ze gespannen was.

‘Wanneer ze klaar zijn... Ze ziet de kookpot van de Trolloks al boven een vuur borrelen en een Myrddraal houdt haar in de gaten. Ze moet weten dat het deze pot zal worden of die erna. Bloedvuur, als ze ditmaal niet breekt...’ Doesine veegde geërgerd het zweet van haar voorhoofd en haalde krachtig adem. ‘Blijf van mijn elleboog af. Het is lang geleden dat ik zoiets heb gedaan.’

‘Driemaal erop,’ mompelde Yukiri. ‘De taaiste misdadiger wordt door zijn eigen schuld gebroken. Wat zeg ik: na twee keer al. Stel je voor dat ze onschuldig is. Licht, of je schapen steelt onder de ogen van de schaapherder.’ Ze beefde maar straalde nog steeds iets koninklijks uit, ook al praatte ze nog steeds als de dorpsvrouw die ze ooit was geweest. Ze keek de anderen dreigend aan. ‘De wet verbiedt ons de Zetel bij ingewijden te gebruiken. We worden afgezet. En als het heenzenden uit de Zaal niet genoeg is, worden we waarschijnlijk verbannen. Nadat we zijn gegeseld om het ons goed in te peperen. Bloedvuur, als we het mis hebben, worden we met z’n allen gesust!’

Seaine rilde. Dat laatste zou niet gebeuren als hun verdenking juist was. Nee, geen verdenking, het was zekerheid. Ze hadden gelijk.

Maar zelfs dan had Yukiri gelijk met dat andere. De Torenwetten achtten noodzaak zelden een verweer en weinig middelen heiligden het doel. Als ze echter gelijk kregen, was het de prijs waard. Alsjeblieft, mocht het Licht hun gelijk geven!