Robert Jordan - Hart van de Winter

‘Onder het Licht bestaan er geen belangrijker zaken,’ mopperde Renaile op haar beurt en ging voor haar staan. ‘U zegt dat de overeenkomst zal worden nagekomen? Dus u staat er borg voor. Weet wel dat er ruimte zat is aan de ra om er aan uw enkels aan te bungelen, net als voor...’

Zaide knipte met haar vingers. Dat was het enige, maar Renaile rilde zichtbaar. Ze griste een gouden reukdoosje van een van haar halskettingen, drukte dat tegen haar neus en ademde diep in. Natuurlijk was ze windvindster van de Vrouwe der Schepen en bezat ze veel aanzien en macht bij de Atha’an Miere, maar voor Zaide was ze een... windvindster. Wat haar diep krenkte. Elayne wist zeker dat er een manier moest bestaan om hen te laten inbinden, maar ze had die nog niet gevonden. Inderdaad, goedschiks of kwaadschiks, maar Daes Dae’mar zat nu tot in het merg van haar botten. Ze schreed langs de in stilte woedende Renaile alsof ze een pilaar in de kamer was, maar liep niet naar Zaide toe. Als iemand het recht had zich hier te ontspannen, was zij dat. Ze kon het zich niet veroorloven Zaide een pink te geven of de golfvrouwe zou haar haren naar de pruikenmaker brengen. Bij de open haard stak ze opnieuw haar handen uit naar de warmte.

‘Nesta din Reas vertrouwde erop dat wij de overeenkomst zouden nakomen, anders zou ze nooit hebben ingestemd,’ zei ze kalm. ‘Jullie hebben de Schaal der Winden teruggewonnen, maar het bijeenroepen van negentien zusters vergt tijd. Ik weet dat de komst van de Seanchanen jullie bezorgd heeft gemaakt over de schepen in Ebo Dar. Laat Renaile een doorgang naar Tyr maken. Daar liggen honderden schepen van de Atha’an Miere.’ Elk verslag meldde dat. ‘Ze zullen jullie vertellen wat ze weten en jullie kunnen je op die manier weer bij je volk voegen. Ze zullen jullie nodig hebben tegen de Seanchanen.’ En zij zou het Zeevolk kwijt zijn. ‘De andere zusters komen zo snel als we dat kunnen regelen naar jullie toe.’ Merilille stond nog steeds onbeweeglijk bij de deur, maar haar gezicht werd groen van paniek bij de mogelijkheid dat ze de enige zuster bij het Zeevolk zou zijn.

Zaide gaf het kijken door de caleidoscoop op en nam Elayne van terzijde op. Een glimlachje speelde rond haar volle lippen. ‘Ik dien hier te blijven, zeker tot ik Rhand Altor heb gesproken. Als hij ooit verschijnt.’ Haar glimlach verstrakte even voor die weer opbloeide. Rhand zou het moeilijk bij haar krijgen. ‘En voorlopig hou ik Renaile en haar vriendinnen bij me. Een handjevol windvindsters zal niet echt verschil uitmaken tegen die Seanchanen en zo het Licht het wil, leren ze nog iets nuttigs.’ Renaile snoof, net hard genoeg om gehoord te worden. Zaide fronste even en frunnikte wat aan het oogglas van de kijker, dat op dezelfde hoogte zat als haar hoofd. ‘Met u erbij zijn er vijf Aes Sedai in uw paleis,’ mompelde ze nadenkend.

‘Misschien kunnen enkelen lesgeven.’ Alsof de gedachte net bij haar opkwam. Als dat zo was, kon Elayne beide vrouwen met één hand optillen!

‘Dat zou inderdaad heerlijk zijn,’ barstte Merilille los terwijl ze een stap de kamer in deed. Waarna ze een blik op Renaile wierp en inbond. Een blos deed haar Cairhiense bleekheid verdwijnen. Opnieuw vouwde ze de handen en hulde zich in nederigheid alsof het een tweede huid was. Birgitte schudde verbijsterd het hoofd. Dyelin staarde alsof ze nooit eerder een Aes Sedai had gezien. ‘Als het Licht het wenst, kan er wellicht iets bedacht worden,’ opperde Elayne behoedzaam. Het kostte moeite niet over haar slapen te wrijven. Ze wenste dat ze het voortdurende onweer de schuld van haar hoofdpijn kon geven. Nynaeve zou laaiend zijn bij de gedachte aan lesgeven en Vandene zou zo’n bevel waarschijnlijk negeren, maar misschien was het iets voor Careane Fransi en Sareitha Tomares. ‘Maar slechts enkele uren per dag, begrijpt u. Als ze tijd hebben.’ Ze vermeed het Merilille aan te kijken. Zelfs Careane en Sareitha konden zich verzetten als ze in die wijnpers gegooid werden. Zaide raakte met de vingers van haar rechterhand haar lippen aan. ‘Onder het Licht, het is afgesproken.’

Elayne stond met haar ogen te knipperen. Dit klonk niet goed. In de ogen van de golfvrouwe hadden ze zojuist blijkbaar een nieuwe overeenkomst gesloten. Haar beperkte ervaring in de omgang met de Atha’an Miere zei haar dat je dan van geluk mocht spreken als je nog met je ondergoed aan kon vertrekken. Nou, ditmaal zou alles anders verlopen. Wat zouden de zusters er bijvoorbeeld bij winnen? Er hoorden twee kanten aan een overeenkomst te zijn. Zaide glimlachte alsof ze wist waar Elayne aan dacht en het vermakelijk vond. Toen een van de deuren openging, was het bijna een opluchting. Het verschafte haar een uitvlucht om zich van de vrouw af te wenden. Reene Harfor glipte heel bescheiden, zonder onderdanig te lijken, de kamer in en haar knix was beheerst, passend voor de Hoogzetel van een machtig Huis. Aan de andere kant wist elke Hoogzetel die het zout in de pap waard was, genoeg om de huisvrouwe achting te betonen. Haar grijzende haar vormde een kroon in een knotje boven op haar hoofd en ze droeg een scharlakenrode huismantel over haar roodwitte gewaad met op haar omvangrijke boezem de kop van de Witte Leeuw van Andor. Reene had geen enkele stem in de troonopvolging, maar ze had op de dag van Elaynes aankomst deze formele kleding aangetrokken, alsof de koningin er was. Haar ronde gezicht verhardde zich even bij het zien van de Atha’an Miere, die haar voorbijgelopen waren, maar dat was alle aandacht die ze bereid was hun te geven. Nu tenminste. Ze zouden tot hun eigen nadeel ondervinden wat het betekende om de huisvrouwe als vijand te hebben.

‘Mazrim Taim is er eindelijk, mijn vrouwe.’ Het lukte Reene het te laten klinken als ‘mijn koningin’. ‘Zal ik hem zeggen dat hij even moet wachten?’

Ook niet te vroeg! mopperde Elayne in gedachten. Ze had de man twee dagen geleden uitgenodigd! ‘Ja, vrouwe Harfor. Geef hem wijn. De derde soort, denk ik. Deel hem mee dat ik hem zo snel mogelijk...’

Taim beende het vertrek in alsof hij eigenaar was van het paleis. Ze hoefde hem niet voor te stellen. Blauwe en gouden draken slingerden rond de mouwen van zijn zwarte jas, van de ellebogen tot aan de omslagen, in navolging van de draken op Rhands armen. Hoewel ze vermoedde dat Taim die omschrijving niet zou waarderen. Hij was bijna even lang als Rhand, met een haviksneus en donkere ogen als een ziener. Hij was een sterke man, die zich bijna even sierlijk bewoog als een zwaardhand, maar de schaduwen leken hem te volgen, alsof de helft van de lampen was gedoofd. Geen echte schaduwen, maar een indruk van komend geweld dat het licht leek op te slokken.

Hij werd gevolgd door twee mannen in het zwart: een kale kerel met een lange grijze baard en scherpe blauwe ogen en een jongeman met zwart haar, zo mager als een slang, met die schampere blik van onervaren hoogmoedige jongemannen. Beiden droegen op hun hoge kraag het zilveren zwaard en het draakje van rood emaille. Geen van de drie droeg echter een zwaard. Ze hadden geen zwaarden nodig. De zitkamer voelde opeens kleiner en overvol. Instinctief omhelsde Elayne saidar en reikte rond om zich te koppelen. Merilille haakte soepel aan de koppeling aan. Tot haar verrassing deed Renaile hetzelfde. Een snelle blik op de windvindster maakte die verrassing kleiner. Met een grijs gezicht omklemde Renaile de dolk in haar buikband zo stevig dat Elayne door de koppeling bijna de pijn in haar knokkels voelde. Ze was nu lang genoeg in Caemlin om te beseffen wat een Asha’man was.

De mannen wisten natuurlijk dat iemand saidar had geput, ook al konden ze de gloed rond de drie vrouwen niet zien. De kale man verstarde en de slanke jongeman balde zijn vuisten. Ze keken bozig rond. Natuurlijk hadden ze naar saidin gegrepen. Elayne kreeg spijt dat ze aan haar impuls had toegegeven, maar ze was niet van de plan de Bron los te laten. Nu niet. Taim straalde gevaar uit zoals een vuur hitte. Ze haalde alles uit de koppeling tot het punt waar het overweldigende levensgevoel scherpe waarschuwende prikkels opleverde. Zelfs die voelden vreugdevol aan. Met zoveel van de Kracht kon ze het paleis verwoesten, maar ze vroeg zich af of het genoeg was voor Taim en de twee andere mannen. Ze had hier dolgraag een van de drie angrealen uit Ebo Dar willen hebben, maar die waren veilig met alle andere spullen uit de bergplaats opgeborgen tot ze tijd had om ze opnieuw te bestuderen.