Robert Jordan - Hart van de Winter

Taim schudde minachtend zijn hoofd, een kleine glimlach krulde om zijn lippen. ‘Gebruik je ogen.’ Zijn stem klonk kalm, maar hard en spottend. ‘Er zijn twee Aes Sedai hier. Zijn jullie bang voor twee Aes Sedai? Bovendien... willen jullie de toekomstige koningin van Andor angst aanjagen?’ Zijn metgezellen ontspanden zich zichtbaar en probeerden vervolgens zijn onbewust gebiedende houding te evenaren.

Reene wist niets van saidar of saidin. Ze had zich meteen bij hun binnenkomst met boze ogen tot de mannen gewend. Asha’man of geen Asha’man, ze verwachtte van mensen een behoorlijk gedrag. Binnensmonds mompelde ze iets, maar de woorden ‘gluiperige ratten’ waren nog net hoorbaar.

Toen de huisvrouwe besefte dat iedereen het had opgevangen, zag Elayne voor het eerst hoe Reene Harfor rood aanliep. De vrouw rechtte haar rug en zei met een gratie en waardigheid die elke vorstin haar kon benijden: ‘Vergeef mij, mijn vrouwe Elayne, maar men heeft mij gezegd dat er een rattenplaag in de opslagkamers heerst. Heel ongewoon voor de tijd van het jaar, zeker omdat het er zoveel zijn. Als u me wilt verontschuldigen, dan ga ik ervoor zorgen dat er rattenvangers komen en giftig lokaas wordt neergelegd.’

‘Blijf hier,’ gaf Elayne haar koel te kennen. ‘Met ongedierte kan op een gepaste tijd worden afgerekend.’ Twee Aes Sedai. Hij besefte niet dat Renaile kon geleiden en had heel nadrukkelijk twee gezegd. Zou de aanwezigheid van drie geleidsters enig voordeel bieden? Of waren er meer nodig? De Asha’man waren enigszins in het voordeel als het ging om minder dan dertien vrouwen in een cirkel. Zomaar bij haar binnenvallen zonder toestemming? ‘U kunt deze brave mannen uitlaten wanneer ik met ze klaar ben.’ De metgezellen van Taim keken lelijk toen ze hoorden dat ze ‘brave mannen’ werden genoemd, maar de man zelf toonde weer een van zijn bijna-glimlachjes. Hij was slim genoeg om te weten dat ze aan hem had gedacht bij het woord ongedierte. Licht! Wellicht had Rhand de man ooit nodig gehad, maar waarom hield hij hem aan op een post met zoveel gezag? Nou, zijn gezag was hier niets waard.

Rustig ging ze weer zitten waarbij ze de tijd nam om haar rok te schikken. De mannen zouden nu als smekelingen voor haar moeten verschijnen of anders tegen de zijkant van haar hoofd moeten praten, omdat zij weigerde hen aan te kijken. Heel even overwoog ze de leiding van haar kleine koppeling over te dragen. De Asha’man zouden hun aandacht zeker op haar richten. Maar Renaile zag er nog grauw uit, haar boosheid en vrees vochten inwendig een strijd uit. Wellicht zou ze meteen uithalen als de koppeling bij haar berustte. Merilille was een beetje bang, maar had zichzelf onder controle, hoewel ze overal kippenvel had, dat paste bij haar grote ogen en halfopen mond. Het Licht mocht weten wat zij met de koppeling zou doen.

Dyelin schoof naar haar toe en kwam naast haar staan alsof ze haar tegen de Asha’man wilde beschermen. Hoe ze zich ook mocht voelen, haar gezicht stond streng en onbevreesd. De andere vrouwen hadden geen tijd verspild en zich zo goed mogelijk op de mannen ingesteld. Zaide stond doodstil naast de caleidoscoop en deed haar best er zowel vreedzaam als kleintjes uit te zien, maar ze had de handen op de rug en de dolk stak niet meer in haar band. Birgitte bevond zich naast de haard, de linkerhand op de stijl, ogenschijnlijk ontspannen, maar de schede van haar mes was leeg en uit de manier waarop ze de andere hand op de zij hield, kon je opmaken dat ze klaarstond voor een onderhandse worp met haar dolk. Maar de binding liet haar... concentratie voelen. Een aangelegde pijl, klaar om afgeschoten te worden.

Elayne deed geen enkele moeite langs Dyelin naar de drie mannen te kijken. ‘Eerst lijkt u in het geheel geen gevolg aan mijn oproep te geven, meester Taim, en dan komt u opeens onverwacht opdagen.’ Licht, hield hij saidin vast? Er waren manieren om met een geleider om te springen zonder hem af te schermen, maar dat was een moeilijk kunstje, heel gewaagd, en ze kende eigenlijk alleen wat erover geschreven stond.

Hij verscheen recht voor haar, op enkele stappen afstand, maar zag er niet uit als een smekeling. Mazrim Taim kende zichzelf en wist wat hij waard was, hoewel hij zijn eigenwaarde duidelijk hoger inschatte dan de hemel. Het weerlichtte en de vensters wierpen vreemde lichten op zijn gezicht. Velen zouden van hem onder de indruk raken, zelfs zonder zijn mooie jas of beruchte naam. Zij was het niet van plan. Zeer zeker niet.

Taim wreef nadenkend over zijn kin. ‘Ik heb begrepen dat u in heel Caemlin de drakenbanieren hebt laten innemen, vrouwe Elayne.’ Er klonk vermaak door in zijn lage stem, al was daar in zijn ogen niets van te zien. Dyelin siste woedend vanwege zijn beledigende manier van spreken, maar hij negeerde haar. ‘De Saldeanen hebben zich teruggetrokken in het kamp van het Legioen van de Draak, heb ik gehoord, en spoedig zal ook de laatste Aiel buiten de stad kamperen. Wat zal hij zeggen als hij dit verneemt?’ Er was geen twijfel mogelijk wie hij bedoelde. ‘En nog wel nadat hij u een geschenk heeft gestuurd. Vanuit het zuiden. Ik zal het later laten bezorgen.’

‘Op het gepaste ogenblik zal ik Andor verbinden met de Herrezen Draak,’ gaf ze hem kil te kennen, ‘maar Andor is géén veroverd gewest, niet voor hem, niet voor een ander.’ Ze dwong zich haar handen ontspannen op de armleuning te houden. Licht! Het overtuigen van de Aiel en de Saldeanen was haar grootste succes geweest en ondanks de toegenomen misdaad een noodzaak! ‘Het is overigens niet aan u, meester Taim, om mij ter verantwoording te roepen. Als Rhand bezwaar heeft, zal ik het met hém afhandelen.’ Taim trok een wenkbrauw op en de neerbuigende trek van zijn lippen veranderde niet.

Bloedvuur, dacht ze verontwaardigd. Ik had Rhands naam niet moeten noemen. De man dacht blijkbaar dat hij precies wist hoe zij met de boosheid van die verdoemde Draak zou omgaan! Het ergste was dat als zij Rhand in haar bed kon krijgen, zij dat zou doen. Niet vanwege dit, niet om dit klaar te spelen, maar omdat ze dat graag wilde. Wat voor geschenk had hij gestuurd?

Boosheid verhardde haar stem. Boosheid vanwege de toon van de man, vanwege Rhand, omdat hij zo lang wegbleef. Vanwege haarzelf, omdat ze bloosde en aan geschenken dacht. Geschenken? ‘U hebt in Andor een gebied van vier span ommuurd.’ Licht, dat was iets meer dan de halve Binnenstad! Hoeveel van dit soort mannen woonden daar? Ze kreeg kippenvel bij de gedachte. ‘Wie heeft daarvoor toestemming gegeven, meester Taim? Zeg niet de Herrezen Draak. Hij heeft geen enkel recht om in Andor ergens toestemming voor te geven.’ Dyelin bewoog zich. Wellicht niet het recht, maar wel de macht om het tot recht te maken. Elayne bleef Taim aankijken. ‘U hebt de koninginnegarde de toegang tot uw kampement ontzegd.’ Al hadden ze dat voor haar thuiskomst niet eens geprobeerd. ‘De wet van Andor geldt voor heel Andor, meester Taim. Recht en gerechtigheid gelden voor heer en boer, en voor de Asha’man. U hoort mij niet zeggen dat ik met geweld binnen zal komen.’ Zijn glimlach verscheen weer, tenminste half. ‘Ik zal mezelf niet verlagen. Maar tenzij de koninginnegarde wordt toegelaten, beloof ik u dat er nog geen krielaardappel uw poorten binnenkomt. Ik weet dat jullie kunnen Reizen. Uw Asha’man mogen dan hun tijd verdoen aan Reizen om voedsel te kopen.’ De halve glimlach ging over in een zwakke grijns en hij schuifelde even met zijn laarzen.

Zijn ergernis duurde echter maar enkele tellen. ‘Voedsel is amper een probleem,’ zei hij gladjes, zijn handen opheffend. ‘Zoals u zegt, mijn mannen kunnen Reizen. Overal waarheen ik hen beveel te gaan. Ik betwijfel of u me kunt tegenhouden om iets te kopen van een boer die tien span buiten Caemlin woont, maar ik heb er geen last van als u dat kunt. Niettemin ben ik bereid bezoek toe te staan wanneer u dat vraagt. Overeengekomen bezoeken onder begeleiding. De opleiding is zwaar in de Zwarte Toren. Bijna elke dag sterven er mannen. Ik wil geen ongelukken.’