Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

De man schrok toen Tuon en Selucia aan kwamen rennen en leek hen bijna ook te willen wegsturen. Toen bedacht hij zich en fronste nadenkend. Ongerust. Het leek erop dat zijn vrouw hem niet had verteld dat Mart en de vrouwen het terrein hadden verlaten, maar het was duidelijk dat ze ergens geweest waren. De vrouw met de blauwe ogen had een grote bundel stof op haar rug, haar armen eromheen gevouwen, maar ze stond rechtop ondanks het gewicht. Je zou denken dat de bediende van een vrouwe gewend was om dingen te dragen, maar haar gezicht was een toonbeeld van ergernis. Latelle keek naar haar en toen minachtend naar Mart, alsof hij de reden was dat de vrouw haar aanzienlijke boezem uitstak. Luca’s vrouw kon goed minachtend kijken, maar vergeleken met de strenge uitdrukking op het gezicht van Tuon zag Latelle er bijna mild uit. Er keek een rechter vanonder die kap vandaan, een rechter die op het punt stond uitspraak te doen.

Op dit ogenblik kon het Mart niet schelen wat de vrouwen dachten. Die elléndige dobbelstenen. Hij gooide zijn mantel naar achteren, liet zich op zijn knie zakken en voelde aan Egeanins hals. Haar hartslag was zwak, onregelmatig.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij. ‘Heb je een zuster laten halen?’ Als ze haar zouden verplaatsen, zou dat Egeanins dood kunnen betekenen, maar misschien was er tijd voor Heling als de Aes Sedai snel waren. Hij zou die naam echter niet hardop uitspreken, met voorbijgangers in de buurt die nieuwsgierige blikken op hen wierpen tot Luca of Latelle hen gebaarde door te lopen. Iedereen deed sneller wat zij wilde. Latelle zelf was eigenlijk de enige die voor Luca opsprong.

‘Renna!’ Domon spoog de naam bijna uit. Ondanks zijn korte haar en die Illiaanse baard met kale bovenlip, zag hij er nu niet belachelijk uit. Hij leek bang en in staat tot moord, een gevaarlijke combinatie. ‘Ik zag haar Egeanin in de rug steken en wegrennen. Als ik haar had kunnen pakken, had ik haar vermoord, maar het enige dat Egeanins bloed nu tegenhoudt is mijn hand. Waar is die verdoemde Aes Sedai?’ snauwde hij. Hij vergat op zijn woorden te passen. ‘Ik ben hier, Baile Domon,’ kondigde Teslyn koel aan terwijl ze zich naar hen toe haastte. Ze had Thera bij zich, die een verschrikte blik op Tuon en Selucia wierp en toen met een angstige kreet de arm van Juilin greep, haar ogen neergeslagen. Ze begon te trillen alsof ze ieder ogenblik kon flauwvallen.

De Aes Sedai trok een gezicht alsof ze een mond vol citroen had toen ze zag wie er voor haar lag, of misschien waar diegene lag, maar ze kroop snel onder de wagen naast Domon en greep Egeanins hoofd in haar benige handen. ‘Joline is hier beter in dan ik,’ mompelde ze half binnensmonds, ‘maar misschien kan ik...’ De zilveren vossenkop voelde koud op Marts borst. Egeanin maakte zo’n abrupte beweging dat haar pruik afviel en ze zich bijna uit Domons greep losrukte terwijl ze haar ogen wijd opensperde. De stuiptrekking duurde net lang genoeg om haar even rechtop te laten zitten en toen viel ze hijgend terug tegen Domons borst en werd het zegel weer een stuk zilver. Hij was er bijna aan gewend. Hij haatte het dat hij eraan gewend raakte.

Teslyn zakte ook ineen en viel bijna om tot Domon haar tegenhield. ‘Dank je,’ zei Teslyn even later, met vermoeide stem. ‘Maar ik heb geen hulp nodig.’ Ze leunde tegen de zijkant van de wagen terwijl ze opstond en daagde met haar kille Aes Sedai-ogen iedereen uit om iets te zeggen. ‘Het mes is afgeketst op een rib en heeft haar hart gemist. Ze moet nu alleen rusten en eten.’

Ze had niet de tijd genomen om een mantel te pakken, zag Mart.

Aan het eind van de nauwe straat stond een groep vrouwen in sterrenmantels voor een groengestreepte tent geïnteresseerd toe te kijken. Aan het andere eind stond een groepje van zes mensen in witgestreepte tunieken en strakke broeken, acrobaten die met paarden werkten, naar Teslyn te kijken en tegen elkaar te fluisteren. Het was te laat om te vrezen dat iemand het gezicht van een Aes Sedai zou herkennen. Te laat om te vrezen dat iemand zou zien dat de vrouw Heling gebruikte. De dobbelstenen kletterden tegen de binnenkant van Marts schedel. Ze waren niet opgehouden; het spel was nog niet afgelopen.

‘Wie zijn er naar haar op zoek, Juilin?’ vroeg hij. ‘Juilin?’ De dievenvanger maakte zijn blik los van Tuon en Selucia en hield op tegen Thera te mompelen, al bleef hij de trillende vrouw troosten. ‘Vanin en de Roodarmen, Lopin en Nerim. En Olver ook. Hij was er al vandoor voor ik hem kon tegenhouden. Maar in dit...’ Hij stopte even met Thera te troosten om te gebaren naar de hoofdstraat. De vele stemmen van het publiek waren zelfs op deze afstand nog te horen. ‘Ze hoeft alleen maar een van die dure mantels te grijpen en dan kan ze wegglippen met het publiek. Als we iedere vrouw met een kap proberen tegen te houden, of zelfs kijken welk gezicht erin schuilt, hebben we de poppen aan het dansen. Deze mensen zijn snel van streek.’

‘Rampspoed,’ jammerde Luca terwijl hij zijn mantel om zich heen trok. Latelle sloeg een arm om hem heen. Bijna alsof je werd getroost door een luipaard, maar Luca zag er dan ook niet al te getroost uit. ‘Drakenvuur, waarom?’ gromde Mart. ‘Renna likte altijd mijn hielen! Ik dacht dat als er iemand was die over zou lopen...!’ Hij keek niet naar Thera, maar Juilin keek hem nog steeds woest aan.

Domon was opgestaan met Egeanin in zijn armen. Ze wankelde eerst – Egeanin was niet iemand die zich liet dragen als een pop – maar uiteindelijk leek ze te beseffen dat ze niet op eigen benen kon staan. Ze liet zich met tegenzin tegen de borst van de Illianer zakken. Domon zou het nog wel leren; zelfs wanneer een vrouw hulp nodig had maar het eigenlijk niet wilde, zou je boeten omdat je haar geholpen had. ‘Ik ben de enige die haar geheim wist,’ zei ze zwakjes. ‘De enige die haar kon verraden, tenminste. Ze dacht misschien dat ze veilig naar huis kon als ik dood was.’

‘Wat voor geheim?’ vroeg Mart.

De vrouw aarzelde en keek fronsend naar Domons borst. Uiteindelijk zuchtte ze. ‘Renna is ooit beteugeld geweest. Bethamin en Seta ook. Ze kunnen geleiden. Of het misschien leren; dat weet ik niet. Maar de a’dam werkte bij die drie. Misschien werkt het op alle sul’dam.’ Mart floot tussen zijn tanden door. Dat zou een pijnlijke slag voor de Seanchanen zijn.

Luca en zijn vrouw keken elkaar niet-begrijpend aan. Teslyns mond hing open, haar Aes Sedai-onverstoorbaarheid was verdwenen door de schok. Selucia maakte echter een boos geluid. Haar blauwe ogen glinsterden toen ze de bundel stoffen van haar rug liet vallen en een stap naar Domon zette. Maar Tuon bewoog snel haar vingers om haar tegen te houden, al was het dan met tegenzin. Tuons gezicht was een donker masker, onpeilbaar. Ze was niet blij met wat ze gehoord had. Maar ze had gezegd dat zij damane geoefend had. O, Drakenvuur, dat kon er ook nog wel bij. Ging hij trouwen met een vrouw die kon geleiden?

Het geluid van paardenhoeven kondigde Harnan en de andere Roodarmen aan, die aan kwamen draven over de smalle weg tussen de tenten en wagens. Ze hadden hun zwaarden onder hun mantels gegespt; Metwyn had ook nog een dolk bijna zo lang als een kort zwaard, en Gorderan had een zware kruisboog aan zijn zadel hangen, klaar voor gebruik. Met de opwinder aan zijn riem zou het een minuut duren om de zware pees aan te spannen, maar op deze manier hoefde hij alleen maar een pijl aan te leggen. Harnan droeg een dubbelgebogen paardenboog met een veer aan het uiteinde van de pijl. Ferin had Pips meegebracht.

Harnan nam niet de moeite af te stijgen. Hij keek wantrouwend naar Tuon en Selucia en bekeek Luca en Latelle met bijna evenveel twijfel. Hij leunde voorover in zijn zadel en stak zijn gezicht met de grove tatoeage van een havik op de wang vooruit. ‘Renna heeft een paard gestolen, Heer,’ zei hij zachtjes. ‘Ze heeft een van de paardenverzorgers vertrapt op haar weg naar buiten. Vanin zit achter haar aan. Hij zegt dat ze vanavond ergens in Coramen kan aankomen. Die kant gaat ze op. Ze gaat een stuk sneller dan de wagens. Maar ze rijdt zonder zadel; met een beetje geluk kunnen we haar inhalen.’ Hij klonk alsof hij dat geluk eenvoudig verwachtte. De mannen in de groep hadden meer vertrouwen in Marts geluk dan hijzelf. Maar er was eigenlijk geen keus. De dobbelstenen rolden nog steeds. Er was nog een kans dat ze in zijn voordeel zouden vallen. Een kleine kans. Het geluk van Mart Cauton. ‘Laat je mensen zo snel mogelijk verder reizen, Luca,’ zei hij terwijl hij Pips besteeg. ‘Laat de wand en al het andere dat je niet snel op de wagens kunt krijgen achter. Ga.’