Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

‘Ben je gek?’ sputterde Luca tegen. ‘Als ik probeer die mensen weg te jagen, komt er echt een opstand! En dan willen ze hun geld terug!’ Licht, de man zou zelfs nog aan geld denken als zijn hoofd op het blok van de beul lag.

‘Denk je eens in wat er gebeurt als hier morgen duizend Seanchanen verschijnen.’ Mart liet zijn stem zo koel mogelijk klinken. Als hij faalde, zouden de Seanchanen Luca’s voorstelling snel inhalen, hoe snel ze ook gingen. Luca wist het ook, te zien aan de scheve stand van zijn mond alsof hij zojuist in een rotte pruim had gebeten. Mart negeerde hem. De dobbelstenen roffelden maar waren nog niet gestopt. ‘Juilin, laat al het goud voor Luca achter, behalve één volle buidel.’ Misschien kon de man zich een weg naar buiten kopen zodra de Seanchanen zagen dat hij de Dochter van de Negen bloedige Manen niet bij zich had. ‘Verzamel iedereen en ga zo snel je kunt. Ga het bos in zodra je uit het zicht van het dorp bent. Ik zoek jullie wel op.’

‘Iedereen?’ Juilin beschermde Thera met zijn lichaam en keek naar Tuon en Selucia. ‘Laat die twee in Jurador, dan stoppen de Seanchanen wel. Het zal ze tenminste even ophouden. Je zegt toch steeds dat je ze een keer vrij wilt laten.’

Mart keek in de ogen van Tuon. Grote, donkere, vochtige ogen, in een glad, uitdrukkingsloos gezicht. Ze had haar kap een stukje achterover geschoven zodat hij haar gezicht duidelijk kon zien. Als hij haar achterliet, kon ze de woorden niet zeggen, of zou hij in ieder geval te ver weg zijn. Als hij haar achterliet, zou hij nooit weten waarom ze zo geheimzinnig lachte en wat er achter dat geheim zat. Licht, hij was een stommeling! Pips danste ongeduldig op en neer. ‘Iedereen,’ zei hij. Knikte Tuon daar nu lichtjes in zichzelf? Waarom knikte ze? ‘We gaan,’ zei hij tegen Harnan.

Ze moesten hun paarden door de menigte leiden om de voorstelling te verlaten, maar zodra ze de weg bereikten spoorde Mart Pips aan tot een galop. Zijn mantel wapperde achter hem aan en hij moest zijn hoofd omlaag houden zodat zijn hoed niet zou afwaaien. Dit tempo zou geen paard lang volhouden. De weg liep langs heuvels en over bruggen, af en toe door het water waar het niet te diep was. Ze spetterden door de enkeldiepe stromen en donderden over lage, houten bruggen over dieper water. Er begonnen weer bomen op de heuvels te verschijnen, dennen en lederblad zorgden voor groen tussen de kale wintertakken van de andere bomen. Op sommige heuvels stonden boerderijen, lage stenen huizen met dakpannen en schuren, en hier en daar kwamen ze langs een dorpje van acht of tien huizen.

Een paar span van de voorstelling zag Mart op de weg voor hen een brede man die als een zak meel in zijn zadel zat. Het paard had lange benen en liep in een gestage draf. Het leek erop dat de paardendief verstand had van goede paarden. Vanin hoorde hun hoeven aankomen, keek achterom maar hield niet in. Dat was erg. Toen Mart met Pips naast hem kwam rijden, spoog Vanin. ‘Misschien komen we straks haar paard tegen dat zich heeft doodgelopen, en kan ik haar van daar te voet volgen,’ mompelde hij. ‘Ze gaat harder dan ik had gedacht, zonder zadel. Als we ons haasten kunnen we haar misschien rond zonsondergang inhalen. Als haar paard niet dood omvalt, zal ze dan ongeveer Coramen hebben bereikt.’ Mart keek naar de zon die bijna recht boven hen stond. Dat was een grote afstand om in een halve dag af te leggen. Als hij omkeerde, kon hij tegen zonsondergang een goed eind van Jurador af zijn, met Thom en Juilin en de anderen. Met Tuon. Met de Seanchanen die wisten dat ze achter Mart Cauton aan zaten. De man die de Dochter van de Negen Manen had ontvoerd kon niet zoveel geluk hebben dat hij enkel da’covale zou worden. En ergens morgen of de dag erna zouden ze Luca op een staak spietsen. Luca en Latelle, Petra en Clarine en de anderen. Een hele bos staken. De dobbelstenen ratelden en stuiterden door zijn hoofd.

‘We redden het wel,’ zei hij. Er was geen andere keus. Vanin spoog.

Er was maar één manier om snel een grote afstand af te leggen op een paard, als je tenminste wilde dat het paard het overleefde. Ze liepen eerst een halve span voor de dieren uit en draafden dan de volgende halve span. Dan hetzelfde op een drafje, dan rennend en dan weer terug naar wandelsnelheid. De zon begon te dalen en de dobbelstenen tolden. Ze reden door spaarzaam begroeide heuvels. Over stroompjes die in drie stappen konden worden overgestoken en waarbij de hoeven van de paarden nauwelijks nat werden; over riviertjes van dertig pas breed met platte houten bruggen of soms van steen. De zon daalde lager en lager, en er was geen teken van Renna behalve sporen op de harde aarden weg waar Vanin naar wees alsof het richtingaanwijzers waren.

‘We komen in de buurt,’ mompelde de dikke man. Hij klonk echter niet gelukkig.

Ze reden om een heuvel en zagen een lage brug. Daarachter meanderde de weg verder naar de volgende heuvelrug. De zon scheen over de heuvels in hun ogen. Coramen lag aan de andere kant van die heuvelrug. Mart trok zijn hoed omlaag om zijn ogen te beschermen en zocht langs de weg naar een vrouw, of iemand anders te voet of te paard. De moed zonk hem in de schoenen. Vanin vloekte en wees.

Een bezweet paard ploeterde de heuvel op vanaf de andere kant van de rivier. De vrouw die het bereed spoorde het dier aan om door te lopen. Renna was te zeer gericht op het bereiken van de Seanchanen om op de weg te blijven. Ze was misschien tweehonderd pas bij hen vandaan, maar het hadden even goed spannen kunnen zijn. Haar paard stond op het punt om in te storten, maar ze kon nog wegrennen voor ze haar konden bereiken. Ze hoefde alleen nog maar de heuvelrug te bereiken, vijftig voet verderop.

‘Heer?’ vroeg Harnan. Hij had een pijl gereed en zijn boog half opgeheven. Gorderan hield de zware kruisboog bij zijn schouder, een dikke pijl aangelegd.

Mart voelde iets in zichzelf flikkeren en sterven. Hij wist niet wat. Iets. De dobbelstenen donderden. ‘Schiet,’ zei hij. Hij wilde zijn ogen sluiten. De kruisboog snerpte en de pijl vormde een zwarte streep in de lucht. Renna sloeg voorover toen de pijl haar in de rug trof. Ze had zichzelf bijna weer overeind geduwd toen Harnans pijl haar raakte.

Langzaam gleed ze van haar paard en rolde langs de heuvel naar beneden, steeds sneller tot ze met een plons in de stroom belandde. Even dreef ze met haar gezicht omlaag langs de oever, en toen greep de stroming haar en dreef ze weg, haar rokken bollend op het water. Ze dreef langzaam richting de Eldar. Misschien zou ze uiteindelijk de zee bereiken. En dat waren er dus drie. Het leek bijna niet uit te maken dat de dobbelstenen waren opgehouden. Dat waren er drie. Nooit meer, dacht hij, terwijl Renna met een bocht van de rivier meedreef en uit het zicht verdween. Zelfs al kost het me mijn leven, nooit meer.

Ze maakten geen haast toen ze terugreden naar het oosten. Het had geen zin en Mart was te uitgeput. Ze stopten ook niet, behalve om uit te rusten en de paarden te laten drinken. Niemand wilde praten. In de vroege uurtjes van de morgen bereikten ze Jurador, het dorp een donkere massa en de poorten dicht. De maan ging schuil achter de wolken. Verrassend genoeg stonden de wanden van Luca’s voorstelling nog op hun plaats. Een stel stevige bewakers in dekens snurkten onder de grote banier. Zelfs vanaf de weg, in het donker, was duidelijk dat de wagens en tenten er nog stonden. ‘Ik kan tenminste tegen Luca zeggen dat hij niet op de vlucht hoeft,’ zei Mart vermoeid, terwijl hij Pips naar de banier leidde. ‘Misschien geeft hij ons een slaapplaats.’ Voor al het goud dat hij had achtergelaten zou Luca hem een eigen wagen moeten geven, maar de man kennende hoopte Mart op een berg schoon stro. Morgen zouden ze Thom en de anderen gaan zoeken. En Tuon. Morgen, als hij was uitgerust.

Maar binnen in de grote wagen van Luca wachtte hem een grotere verrassing. Het was werkelijk ruim binnen, tenminste voor een wagen, met een smalle tafel in het midden en ruimte eromheen. De tafel, kasten en schappen waren allemaal glimmend gepoetst. Tuon zat in een vergulde stoel – Luca had een stoel, een vergulde nog wel, terwijl iedereen het deed met een kruk! – en Selucia stond achter haar. Luca stond te stralen terwijl Latelle Tuon een bord dampende pasteien aanbood. De donkere, kleine vrouw bekeek het bord alsof ze werkelijk van plan was iets van Latelles kookkunsten te eten. Tuon leek geheel niet verrast toen Mart de wagen binnenkwam. ‘Is ze gevangen, of dood?’ vroeg ze, terwijl ze met haar fraaie, sierlijk gebogen vingers een pasteitje pakte. ‘Dood,’ zei hij vlak. ‘Luca, wat in het Licht...’