Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

‘Ik verbied het, Speeltje!’ bitste Tuon, terwijl ze naar hem wees. ‘Ik verbied je te rouwen om een verraadster!’ Haar stem klonk iets zachter, maar bleef streng. ‘Ze heeft de dood verdiend door het Rijk te verraden, en ze zou jou even gemakkelijk hebben verraden. Ze probeerde je te verraden. Wat je hebt gedaan is gerechtigheid, zo noem ik dat.’ Haar stem verried dat als zij iets benoemde, het werkelijk benoemd was.

Mart kneep zijn ogen dicht. ‘Is iedereen hier nog?’ vroeg hij. ‘Natuurlijk,’ zei Luca met die stomme glimlach. ‘De vrouwe... de hoogvrouwe; vergeef mij, Hoogvrouwe.’ Hij boog diep. ‘Ze heeft met Merrilin en Sandar gesproken, en... Je snapt het wel. Een zeer overtuigende vrouw, de vrouwe. De hoogvrouwe. Cauton, over mijn goud: jij zei dat ze het moesten achterlaten, maar Merrilin zei dat hij nog eerder mijn keel zou doorsnijden, en Sandar dreigde dat hij mijn schedel zou inslaan, en...’ Onder Marts starende blikken viel hij stil, maar plotseling klaarde hij op. ‘Kijk eens wat de vrouwe me gegeven heeft!’ Hij rukte een van de kasten open en haalde een gevouwen papier te voorschijn dat hij eerbiedig in beide handen hield. Het was een dik vel papier, wit als sneeuw, duur. ‘Een verklaring. Niet verzegeld, natuurlijk, maar ondertekend. Valan Luca’s Grote Reizende Vertoning en Schitterende Tentoonstelling van Verbazingwekkendheden en Wonderen staat nu onder persoonlijke bescherming van hoogvrouwe Tuon Athaem Kore Paendrag. Iedereen weet wie dat is, natuurlijk. Ik kan naar Seanchan. Ik kan mijn voorstelling opbouwen voor de Keizerin! Moge zij eeuwig leven,’ voegde hij er haastig aan toe, met nog een buiging naar Tuon. Voor niets , dacht Mart. Hij ging op een bed zitten met zijn ellebogen op zijn knieën, wat hem een boze blik van Latelle opleverde. Waarschijnlijk had ze hem een oorvijg gegeven als Tuon er niet bij was geweest!

Tuon hief een hand op, een zwarte porseleinen pop maar toch een en al koningin ondanks haar voddige, te grote gewaad. ‘U zult dat niet gebruiken, Meester Luca, behalve in een noodgeval. Uiterste nood!’

‘Natuurlijk, Hoogvrouwe, natuurlijk.’ Luca boog alsof hij elk ogenblik de vloer wilde kussen. Allemaal voor niets!

‘Ik heb wel speciaal genoemd wie er niét onder mijn bescherming staan, Speeltje.’ Tuon nam een hap van haar pasteitje en veegde delicaat een kruimel van haar lip. ‘Kun je raden wie er boven aan dat lijstje staat?’ Ze lachte. Het was geen kwaadaardige glimlach. Het was een van die glimlachjes voor haarzelf; ze was vermaakt of blij over iets wat hij niet snapte. En toen zag hij het. Dat bosje rozenknoppen dat hij haar had gegeven, had ze op haar schouder gespeld. Ondanks zichzelf begon Mart te lachen. Hij gooide zijn hoed op de vloer en lachte. Ondanks alles, al zijn moeite, kende hij deze vrouw helemaal niet! Echt helemaal niet! Hij lachte tot zijn ribben pijn deden.

De zon stond aan de horizon en in de verte waren de omtrekken van de Witte Toren te zien. Het was nog kouder dan het ’s nachts geweest was en de donkergrijze wolken in de lucht voorspelden weinig goeds. De winter liep ten einde, maar het had eigenlijk allang lente moeten zijn. De ochtendgeluiden drongen Egwenes tent binnen hoewel haar tent afgezonderd stond. Het kamp leek wel te trillen. Werklieden waren bezig met het vervoeren van water, extra brandhout en houtskool. Dienstmeiden haalden een ochtendmaal voor de zusters. De Novices van de tweede zitting waren op weg naar de ontbijtzaal en de Novices van de eerste en derde zitting gingen naar hun lessen. Niemand wist het, maar het was een gedenkwaardige dag. Vandaag zou er waarschijnlijk een einde komen aan de schijnonderhandelingen die in Darein, een van de brugsteden van Tar Valon, plaatsvonden. Beide partijen deden alsof ze wilden onderhandelen. Elaida’s overvallers bleven ongestraft toeslaan aan de andere kant van de rivier. De ontmoeting van vandaag zou voorlopig de laatste zijn.

Egwene staarde naar haar ochtendmaal en haalde zuchtend een zwarte spikkel uit de dampende pap. Ze veegde haar vingers af aan een linnen servet zonder te kijken of het een kalander was. Als je het niet zeker wist, maakte je je minder zorgen over de rest van je pap. Ze nam een grote hap en probeerde zich te concentreren op de zoete stukjes gedroogde abrikoos die Chesa erin had gedaan. Kraakte er nou iets in haar mond?

‘Het is allemaal voedzaam, zei mijn moeder altijd, dus let er maar niet op,’ mompelde Chesa alsof ze het tegen zichzelf had. Ze gaf Egwene raad zonder de delicate grens tussen meesteres en dienstmeid te overschrijden. Ze gaf nooit raad als Halima er was, maar die was vanochtend vroeg al vertrokken. Chesa zat op een van de kledingkisten voor het geval Egwene iets nodig had, maar af en toe dwaalden haar ogen af naar de stapel kleren die vandaag naar de wasvrouwen gebracht moest worden. Ze vond het niet erg om iets te naaien waar Egwene bij was, maar de was uitzoeken ging in haar ogen te ver.

Egwene hield op met grijnzen en wilde tegen Chesa zeggen dat ze zelf ook wat moest gaan eten – Chesa vond dat ze niets mocht eten tot Egwene klaar was – maar voordat ze haar mond kon opendoen, kwam Nisao de tent binnen. Ze werd omringd door de gloed van saidar. Voordat de tentflappen terugvielen, zag Egwene hoe Sarin, Nisao’s kale en zwartbehaarde zwaardhand, buiten stond te wachten. De kleine zuster had haar kap naar achteren gedaan zodat de gele voering van fluweel te zien was, maar ze hield haar mantel om zich heen geslagen alsof ze het ijskoud had. Ze zei niets en wierp Chesa een scherpe blik toe. Chesa wachtte tot Egwene knikte, pakte haar mantel en haastte zich naar buiten. Ze kon misschien het licht van de Kracht niet zien, maar ze wist wanneer Egwene alleen wilde zijn.

‘Kairen Stang is dood,’ zei Nisao meteen. Haar gezicht was glad en haar stem klonk kalm en kil. Ze was geen grote vrouw, maar het leek wel alsof ze haar uiterste best deed om langer te lijken. ‘Zeven zusters hadden al de resonantie getest voordat ik er was. Er is geen twijfel over mogelijk dat ze met saidin vermoord is. Haar nek was gebroken. Verbrijzeld. Alsof haar hoofd een slag in de rondte is gedraaid. Het was tenminste een snelle dood.’ Nisao haalde diep adem en ging nog meer rechtop staan. ‘Haar zwaardhand is in de boeien geslagen. Iemand heeft hem een kruidenmengsel gegeven om hem te laten slapen, maar hij zal onhandelbaar zijn als hij wakker wordt.’ Gelen moesten gewoonlijk helemaal niets van kruiden hebben, maar daar zei ze niets over. Een teken dat ze meer ontdaan was dan haar kalme gezicht liet blijken.

Egwene legde haar lepel op de kleine tafel en leunde achterover. Haar stoel voelde opeens niet meer zo gerieflijk. Bode Cauton was nu de beste na Leane. Een Novice. Ze probeerde niet te denken aan wat Bode nog meer was. Nu ze een paar extra dagen geoefend had, was Bode er bijna even goed in als Kairen. Bijna. Ze zei er echter niets over. Nisao wist een paar geheimen, maar niet allemaal. ‘Eerst Anaiya, en nu Kairen. Allebei van de Blauwe Ajah. Is er nog iets anders wat ze met elkaar verbindt?’

Nisao schudde haar hoofd. ‘Als ik het me goed herinner, was Anaiya al vijftig of zestig jaar Aes Sedai toen Kairen naar de Toren kwam. Misschien hadden ze dezelfde kennissen. Ik weet het niet, Moeder.’ Ze klonk moe en haar schouders hingen een beetje. Haar geheime onderzoek naar de dood van Anaiya had niets opgeleverd. Ze was zich er vast van bewust dat Kairen aan dat onderzoek toegevoegd zou worden.

‘Zoek uit hoe het zit,’ beval Egwene. ‘Maar doe het discreet.’ Deze tweede moord zou al meer dan genoeg ophef veroorzaken. Ze bestudeerde de Gele zuster even. Nisao kon achteraf met verontschuldigingen komen of beweren dat ze al vanaf het begin haar twijfels had gehad, maar tot dat tijdstip kwam ze normaal gesproken zelfverzekerd en volledig zeker van haar zaak over. Zoals alle zusters van de Gele Ajah. Dat was nu echter niet het geval. ‘Zijn er veel zusters die uit saidar putten als ze buiten hun tent zijn?’