Яцек Дукай - Extensa

162

glądała przed setkami łat, teraz nie widać już z orbity ani kontynentów i oceanów, ani frontów atmosferycznych, teraz, to znaczy kiedy?

W ogrodzie wszechmożliwości nawet pokus zbyt wiele. Rozbijam się od pragnienia do pragnienia, a żadne nie jest na tyle silne, by pociągnąć mnie na dłużej w nową Formę, w efekcie płynę przez Inwolwerencję niezborną falą przypadkowych skojarzeń. Co zawładnie na moment pamięcią, to realizuje się w obrazach i kształtach; a pamiętam wszystko - w każdym razie bardzo dużo. Raz jestem sześcioletnim chłopcem biegającym nocą po dachach; raz zalęknionym ojcem z niemowlęciem na rękach; raz szalonym starcem. Czasami nawet skrzepnę wówczas w Formę ciała, takiego, jakie pamiętam, ale poza Krajem ciało do niczego nie jest przydatne, ani nim cokolwiek zobaczę, ani usłyszę, w tym nieustannym sztormie rekonfigurujących się cząstek, w burzy logicznej. Spadam więc na Kraj w desperackiej próbie skupienia myśli, zorganizowania umysłu, spadam jak deszcz wiosenny, krótką ulewą niewidzialnych kropli, rozproszony na kilometrach kwadratowych, i jeszcze szerzej, ale tu się zagęszczam, na razie wciąż niepewny, niezdecydowany, szukając punktu odniesienia dla wspomnień, osi kondensacji dla Formy: ten dom, ta rzeka, ci ludzie, te przedmioty, jeszcze z odciskami mych palców na twarzach. Stanąć ponownie na nogach, unieść oczy ku słońcu, rozprostować ramiona, powietrze wciągnąć do płuc. Wiatr szeleści w gałęziach nad moją głową, jesienna wilgoć wisi w wieczornym ćwierćmroku. Cień Zuzanny płozy się po trawie i korzeniach, gdy pochyla się nad ostatnim w szeregu, czwartym krzyżem, na którym wyrzezano

163

moje imię. Stoję tuż za nią, na wyciągnięcie ręki, ale jeszcze mnie nie widzi, nie czuje - póki właśnie ręki nie wyciągnę i nie dotknę jasnych włosów, cieplej skóry. Co jej powiem? Prawdę - ale nadal nie znam Formy tej prawdy. Do czego namówię? Jeszcze nie wiem, myśli jeszcze się mnożą, pokusy płyną przez Inwolwerencję nierównymi falami. Lecz, unosząc ramię, pewien już jestem ciała, gestu i tonu głosu, jakimi powitam córkę, gdy tylko obróci ku mnie zaszłe łzami oczy - które widzę już teraz; i pewien jestem jej pierwszego krzyku, z jakim ode mnie odskoczy, w przerażeniu i wstręcie, które zwykły poprzedzać fascynację najgłębszą. Tu, pod cmentarnym dębem, gdzie mój grób.

lipiec 2000-wrzesień 2001