Яцек Дукай - Jeden dwa

- No dobrze, niech bкdzie, їe przemyciliњmy go juї na Ziemiк. Ale co dalej? W tej chwili to on raczej nie wygl№da na produkt wysoko rozwiniкtej technologicznie cywilizacji Obcych. Przydaіaby siк jakaњ reklama.

- Mmmm... czekaj, daj mi siк obudziж... Mamy nagrania.

- Nagrania, dobre sobie. Film przecie їaden dowуd, na filmie moїemy mieж samego Pana Boga, na filmie moїemy mieж wszystko.

- Prуbka tego czegoњ, z czego jest zrobiony. Nie ma naturalnych mineraіуw o takiej gкstoњci.

- Sk№d wiesz? Nie przeprowadzimy tutaj jego analizy. Zreszt№ czego by to dowodziіo? Jakiegoњ fenomenu fizyko-chemicznego, niczego wiкcej; ciekawostka dla іowcуw meteorуw.

- No ale jakby wygl№daі na co innego, niї meteor, to nijak nie przeszedіby przez cіo!

- Trzebaby siк dowiedzieж, co prowokuje i co zatrzymuje jego obroty; gdybyњmy umieli to robiж - rozwi№zaіoby to wszystkie problemy.

- Ba! Gdybyњmy umieli...! Na razie musimy siк zadowoliж tym szumem, ktуry on nieustannie generuje; przyznasz sama, їe asteroidy raczej nie naleї№ do jakkolwiek szeroko rozumianych radioџrуdeі. Jeszcze siк moїe okazaж, їe jakiњ fartowny celnik w jego bezpoњredniej bliskoњci tak idiotycznie przestroi sobie odbiornik, їe ogіuchnie od wycia tego rzekomego meteoru i wуwczas bкdziemy mieli problem wrкcz przeciwny. Niepotrzebnie martwisz siк na zapas.

- Moїe. Moїe.

Jaqueritte nigdy nie przyznawaіa innym odebranej sobie racji; co najwyїej mogіa zgodziж siк na poddanie w lekk№ w№tpliwoњж swego os№du, lecz nie zdarzaіo siк jej publicznie potwierdziж, iї popeіniіa bі№d, a przynajmniej niczego takiego Schwarz sobie nie przypominaі.

- Ty nigdy... - zacz№і i urwaі, bo coњ straszliwie wrzasnкіo w dospeku.

Rуwnoczeњnie wzdrygnкli siк obydwoje, Schwarz i Jaqueritte, i Niemiec zrozumiaі, їe transmisja wrzasku szіa na otwartym ogуlnym - a wszak byі pewien, їe swуj zamkn№і jeszcze przed snem.

- Cco... - zaj№kn№і siк i teї nie dokoсczyі, bo dospek ponownie daі gіos.

- Co siк staіo? - spytaі mianowicie.

Spojrzeli na siebie z przeraїeniem w oczach: to nie byі gіos nikogo z czіonkуw zaіogi Armstronga 7 .

Wisieli tak przy przeciwlegіych њcianach swej kabiny, nadzy w jasnych lustrach i nadzy w ciemnym strachu. Ich cykle aktywnoњci (orbitalnym obyczajem znacznie krуtsze, bo zaledwie dziesiкciogodzinne) nie pokrywaіy siк: Schwarz dopiero co siк obudziі, Jaqueritte zaњ koсczyіa pracк na komputerowym terminalu, otwartym z bocznego zwierciadіa; chciaіa wzi№ж prysznic, ale zatrzymaі j№ spуr o Kamieс. Oboje mieli Kamieс w myњli. W swych szeroko otwartych oczach niemal widzieli nawzajem straszliwe obrazy z kosmicznych horrorуw metafizycznych, przypomnianych sobie teraz w uіamku sekundy.

W koсcu Schwarz opanowaі siк, przeіkn№і њlinк i warkn№і:

- Godiva, do cholery, nie rуb wiкcej takich kawaіуw z wokalizatorami, bo przez ten Kamieс wszyscy na serce pad...

- Gdzie jest Godiva? - jкkn№і gіos. - Gdzie jest Godiva?

Niemiec i Somalijka przekazali sobie wzrokiem informacjк o obopуlnej kompletnej dezorientacji.

Jaqueritte otworzyіa usta, ale ubiegі j№ Mњcisіowski.

- Co za wrzaski? - wydarі siк na tym samym kanale.

I zaraz Xien (cokolwiek zaspany):

- Kto to?

- To ty, Yusuf? - spytaіa Jaqueritte.

- Sіucham - rzekі Yusuf.

- A wiкc Godiva - oњwiadczyі Schwarz.

- Co: Godiva? - rozeџliі siк hrabia. - To ona tak siк darіa?

- Gdzie jest Godiva? Gdzie jest Susan? - zawodziі niezidentyfikowany gіos.

- Jaka znowu Susan...? - parskn№і Schwarz.

- Ona tak ma na imiк - mrukn№і Mњcisіowski. - Godiva.

- I co, sama za sob№ wyje? W schizofreniк popadіa czy co?

- O Boїe, co za burdel...

- Cisza! - warknкіa Jaqueritte zamkn№wszy terminal; wyci№gaj№c ze schowka majtki i T-shirt kontynuowaіa: - Nie gadaж jeden przez drugiego, bo nigdy nie dojdziemy do іadu. Po kolei. Ja i Aax jesteњmy u siebie. Xien?

- Kiosk - rzekі Xien.

- Mњcisіowski?

- U siebie.

- Przy Kamieniu - rzekі nie pytany Yusuf.

- Nikt z nas nie widzi Godivy, prawda? No to juї siк nie odzywaж. Ja mуwiк. Kto woіaі Susan? Niech siк odezwie! Kto woіaі Godivк? Kto krzyczaі? Sіuchamy. Niech siк odezwie. - I zamilkіa.

Gіos zareagowaі niemal natychmiast.

- Przepraszam - rzekі. - Nie chciaіem nikogo przestraszyж. To ja siк przestraszyіem. Pozwуlcie mi siк przedstawiж: jestem Emmanuel.

- Miіo mi - powiedziaіa szybko Jaqueritte, by uprzedziж innych dospekowych interlokutorуw. - Doktor Jaqueritte.

- Wiem.

- Proszк ciк, powiedz nam: kim jesteњ, Emmanuelu?

- Jestem sztuczn№ њwiadomoњci№ wielosieci Armstronga 7 , pani doktor. Lady Godiva uruchomiіa mnie na szkielecie starego systemu operacyjnego wielosieci, z inicjatora osobowoњciowego MSHuman4600 4.07 . Istniejк, by wam sіuїyж. Przykro mi, їe poznajemy siк w takich okolicznoњciach, ale bojк siк, їe lady Godivie staіo siк coњ zіego. Nie mogк siк z ni№ skontaktowaж. Znajdџcie j№.

- No cholera jasna...! - їachn№і siк Mњcisіowski.

- W jaki sposуb otworzyіeњ zamkniкte kanaіy dospeku, Emmanuelu? - spytaі Schwarz.

- Uderzyіem fal№ permutacji na wejњcie samych deszyfratorуw, pomijaj№c analizator gіosu.

- Nie rуb tego wiкcej.

- Nie bкdк, przyrzekam. Po prostu...

- Kiedy straciіeњ z ni№ kontakt i gdzie wtedy przebywaіa? - odezwaі siк Yusuf.

- Miaіa do mnie wrуciж juї ponad osiem minut temu; ale nie wrуciіa. Wyszіa z Sieci o 143487; domyњlam siк, їe przebywaіa wуwczas w swojej kabinie. Nie mam jeszcze dostкpu do czujnikуw drganiowych statku i nie potrafiк okreњliж, czy siк przemieszczaіa, czy nie.

Jaqueritte, wywin№wszy w powietrzu salto, w trakcie ktуrego њci№gnкіa ku sobie dіugie nogi i wsunкіa je energicznym wyrzutem w br№zowe majteczki, skіadaj№ce siк wіaњciwie jedynie z w№skiego, dіugiego na kilkanaњcie centymetrуw trуjk№tu elastycznej tkaniny - wywin№wszy owo salto, odbiіa siк od lustra i poszybowaіa, wyci№gniкta w lњni№c№, czarn№ pumк, ku drzwiom, juї otwieraj№cym siк na jej sіowo; w prawej rкce miaіa уw pocerowany T-shirt , lew№ zіapaіa siк futryny i obrуciіa w korytarzu w stronк wejњcia do kajuty Godivy i Xiena. Schwarz ruszyі siк z pewnym opуџnieniem. Po pierwsze, wci№ї byі cokolwiek rozespany; po drugie, jeszcze dџwiкczaі mu w uszach gіos Emmanuela, jakiњ taki dzieciкco miкkki, sw№ faktyczn№ bezosobowoњci№ przywodz№cy na myњl operowe kontralty pulchnych, barokowych cherubinkуw; po trzecie wreszcie, po raz bodaj tysiкczny urzeczony zostaі Niemiec nieprawdopodobn№ gracj№, wdziкkiem i nieludzkim wrкcz piкknem swej bogini - w ruchu i bezruchu, w ciele i wyobraїeniu ciaіa. Znajdowaі siк Aax we wіadzy straszliwego uroku, jakim oplotіa go Jaqueritte juї pierwszego dnia lotu Armstronga 7 . Ni z tego, ni z owego zrobiі siк byі ze Schwarza esteta. Godzinami caіymi potrafiі - po prostu patrzeж. Oto miaі doskonaіoњж na wyci№gniкcie rкki. Y. H. zaczкіo to w koсcu irytowaж, lecz staraіa siк nie okazywaж mu owej irytacji, bo wiedziaіa, czuіa: on adoruje j№ nawet zіym przekleсstwem ciњniкtym w ciemnoњci desperackiego poї№dania.

Wypіywaj№c na korytarz, otworzyі w dospeku rуwnolegіy, prywatny kanaі, њlepo adresowany. Subwokalizuj№c, zawoіaі w nim Emmanuela. System zgіosiі siк bez zwіoki.

- Tak?

- Monitorujesz wszystkie rozmowy? - spytaі bezdџwiкcznie Niemiec.

- Wywoіaі mnie pan.

- Monitorujesz wszystkie rozmowy?