Andrzej Pilipiuk - 2586 kroków

– Witaj, mój drogi – powiedział cicho.

Poczułem ogromną ulgę.

– A więc im się nie udało – odetchnąłem.

Szarobłękitne oczy spojrzały na mnie z melancholią. Ale na grubych wargach pojawił się cień uśmiechu.

– Nie mówmy teraz o tym – poprosił. – Powiedz lepiej, co u ciebie. Słyszałem, że zostałeś ranny.

– Spadłem ze schodów i złamałem kręgosłup – wyjaśniłem. – Lekarz mówi, że nigdy nie odzyskam władzy w nogach.

Rasputin pokiwał w zadumie głową. Jego wzrok nie był już smutny. Patrzył ostro i z naganą.

– Dlaczego w takiej chwili nie myślisz o Bogu? – zapytał. – On zna twoje potrzeby, ale czemu nie usłyszy twoich modlitw?

Położył mi dłoń na piersi, wzniósł oczy ku górze.

– Panie, zechciej wesprzeć syna Twego, który wiernie mi służąc, ciężkie rany odniósł, nie dozwól mu cierpieć więcej, albowiem…

Nie dotrwałem do końca modlitwy. Nagły ból odebrał mi oddech, a chwilę potem zgasła świadomość.

Doktor Sperański przyszedł o ósmej rano. Usłyszałem jego ciężkie kroki, skrzypienie desek pod safianowymi butami. Otworzyłem oczy. Na gałązce za oknem siadła sikorka. Lekarz stanął nade mną.

– Jak się czujecie? – zapytał.

Leżałem przez chwilę, a potem, bez większego wysiłku, poruszyłem stopami. Zamarł w bezruchu i rzucił mi spojrzenie znad okularów, jakby sprawdzał, czy nie żartuję. Jednym ruchem odrzucił kołdrę.

– Jeszcze raz – polecił.

Tym razem poruszyłem i palcami. Spostrzegłem krople potu na skroni rodaka.

– Niemożliwe – szepnął. – Przy tak ciężkim uszkodzeniu kręgosłupa…

A ja spuściłem nogi na ziemię i po raz pierwszy od trzech dni wstałem z łóżka. Kolana ugięły się pod moim ciężarem, ale utrzymałem równowagę.

– Ojciec Grigorij mnie uzdrowił – wyjaśniłem. – Przyszedł nad ranem i kazał mi się modlić…

– Ojciec Grigorij? – Lekarz spojrzał na mnie zdumiony.

– Rasputin. Święty człowiek – powiedziałem z przekonaniem. – Słyszałem, że ma uzdrawiające dłonie, ale…

Zawrót głowy był tak silny, że musiałem ponownie usiąść na łóżku. Doktor ciężko opadł na krzesło.

– Muszę iść do kościoła – rzekłem. – Podziękuję Bogu za przywrócenie zdrowia. A potem muszę i jemu podziękować…

Sperański zmęczonym ruchem zdjął okulary.

– Ty nic nie wiesz… – mruknął cicho po polsku.

– Czego nie wiem?

W jego głosie było coś takiego, że poczułem w sercu ukłucie lęku.

– Rasputina zamordowali. Cztery dni temu.

Tomasz Etter Warszawa

Ul. J. Tkaczuka 11/25 dnia 30 maja 2004

Warszawa

Do Ministra Spraw

Wewnętrznych i Administracji

Do wiadomości:

1) Koordynatora Służb Specjalnych

2) Premiera Rzeczypospolitej Polskiej

3) Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Ministrze!

Uważam za swój obywatelski i patriotyczny obowiązek poinformować o szeregu dziwnych zjawisk, jakich doświadczyłem przy okazji korzystania z mojego konta bankowego. W ubiegłym miesiącu dyrekcja Miejskiego Zakładu Oczyszczania, gdzie jestem zatrudniony na stanowisku operatora tylnej rampy śmieciarki, stwierdziła, że nie będzie więcej wypłacać poborów w kasie, jak to było dotychczas, ale przelewać pracownikom na konto w banku. W związku z tym kazano nam takowe założyć. Poszedłem tedy do najbliższego oddziału, gdzie w pół godziny mnie obsłużono, pobierając moje dane i wystawiając zaświadczenie o posiadaniu rachunku.

Tydzień później odebrałem jeszcze kartę z paskiem magnetycznym, co ucieszyło mnie bardzo, bo toaleta szeregowych pracowników jest w naszej bazie strasznie zdewastowana, a tę dla kierownictwa zabezpieczono nowymi drzwiami z czytnikiem do kart. Moja okazała się wybrakowana – bo jakoś ich nie otwiera. Próbowałem wymienić ją w banku na inną, co jednak nie pomogło, bo nowa też nie otwiera. Już to nasunęło mi pewne niesprecyzowane jeszcze podejrzenia…

Skrystalizowały się one tydzień temu, gdy księgowość wystąpiła do mnie z zapytaniem, żebym podał numer konta. No to podałem, pobierając go wzrokiem z zaświadczenia bankowego. Wtedy też zaskoczyłem się bardzo, gdyż okazało się, iż numer ten składa się z dwudziestu sześciu cyfr…

Nijak tego cholerstwa nie można zapamiętać – więc poszedłem do banku zapytać, czy da się go wymienić na krótszy. Tam roześmieli się tylko w nos, mówiąc, że u nich wszystkie są takie. Zdegustowany, poszedłem do konkurencyjnego banku (po drugiej stronie ulicy). Tamże zapytałem, ile cyfr mają ich numery i odpowiedź dostałem identyczną.

Z matematyki w podstawówce zawsze byłem niezły, tedy odszukałem w encyklopedii informacje o liczbie ludności na Ziemi. Wyszło mi, że do jej zapisania wystarczy dziesięć cyfr. Co z pozostałymi szesnastoma?

Oświeciło mnie tego samego dnia wieczorem, gdy w towarzystwie kolegów z roboty oglądaliśmy przy piwie film erotyczno-fantastyczny na wideo.

Ponura prawda sprowadza się do tego, iż nasz system bankowy stanowi część obcego systemu, ewentualnie w naszych bankach pieniądze trzymają obcy – znaczy ufoludki z galaktyki. Dedukując z liczby cyfr, jest ich setki lub nawet tysiące miliardów razy więcej niż nas. Orientując się nieco w ekonomii, wydedukowałem, że ich oszczędności pomnażają się na Ziemi, dzięki naszym odsetkom od kredytów, wpłacanym niefrasobliwie do kontrolowanych, przez ten bardzo obcy kapitał, banków.

W związku z powyższym sugeruję dokonania zamrożenia kont należących do nie-ludzi, a żeby nie doszło do krachu finansowego na skalę globalną (bez kredytów nie pociągniemy długo), zgromadzone na nich środki należy skonfiskować. Z tytułu niniejszego donosu chciałbym otrzymać 1% zabezpieczonych kwot.

Z poważaniem

Tomasz Etter

Sekretariat Warszawa

Ministerstwa Spraw dn. 20 czerwca 2004

Wewnętrznych i Administracji

W miejscu

Pan Tomasz Etter

ul. J. Tkaczuka 11/25

Warszawa

Szanowny Panie,

Dziękujemy serdecznie za cenne uwagi. Postaramy się wykorzystać je w bieżącej pracy naszego resortu.

/podpis nieczytelny/

Z miana liceum zawsze jest dołującym przeżyciem. Szczególnie po dwóch latach, gdy pozna się starą budę na wylot, nauczy, na co zwracać uwagę i jakie narowy mają poszczególni belfrowie. Poza tym, cokolwiek by mówić, człowiek przyzwyczaja się jakoś nawet do najpaskudniejszego miejsca.

Przenosiny w ciągu roku szkolnego są dodatkowo trudne. Za uczniem ciągnie się potem opinia, że trafił do nowego liceum, bo w tym poprzednim nie byli w stanie z nim wytrzymać. Można wyłazić ze skóry i tłumaczyć, że wcale tak nie było. I tak nic to nie da… Tego piętna niełatwo się pozbyć.

Pojawiłem się w klasie razem z wychowawcą. To miłe z jego strony, gdybym po prostu wszedł i usiadł w ławce, byłoby mi trudniej.

– To wasz nowy kolega, Tomasz Rychnowski – przedstawił mnie. – Siądziesz… – zamyślił się na chwilę – ze Sławkiem.

Wskazał mi rząd pod oknem. Ciemnowłosy chłopak o pociągłej twarzy przesunął lekko swoje rzeczy, jakby symbolicznie robiąc mi miejsce na blacie stolika. Usadowiłem się, wyjąłem zeszyty i podręczniki. W czasie, gdy nauczyciel mówił, dyskretnie rozejrzałem się po klasie. Nic nadzwyczajnego, uczniowie jak uczniowie. Będzie czas poznać ich wszystkich. Mój towarzysz niedoli, siedzący obok, słuchał wykładu, ale myślami błądził gdzieś daleko.