Arthur Clarke - Rama île buluşma

„Lütfen Bay Elçi!” diyerek yüksek sesle araya girdi, „bütün bunlar çok ilginç, fakat vereceğim bilginin çok acele olduğunu hissediyorum.” „Başka bir nokta yoksa… buyurun Dr. Perera.” Conrad Taylor’un aksine uzay biologu Rama’yı düş kırıklığı yaratan bir yer gibi görmüyordu. Artık onun da Rama’da hayat bulmayı beklemediği bir gerçekti. fakat eninde sonunda bu fantastik dünyayı yaratan varlıkların bir takım kalıntılarının bulunacağına emindi. Araştırmalar daha yeni başlamıştı, fakat Endeavour’un şimdiki, neredeyse Güneş’e sürtünecek biçimdeki yörüngesinden kaçmasından önce kullanabilecekleri zaman da çok sınırlıydı.

Fakat şimdi, eğer hesapları doğru ise, insanlığın Rama ile olan teması korktuğundan da kısa olacaktı. Bir nokta gözden kaçmıştı — çünkü o kadar büyüktü ki kimse dikkat etmemişti.

„Son aldığımız bilgilere göre” Perera söze başladı. „Rama’da bir gurup Silindirik Deniz’e doğru yol alırken Kumandan Norton yönetiminde başka bir gurup da Alfa merdivenlerinin dibinde bir üs kurmakla meşgul. Bu üs kurulduktan sonra Norton aynı anda iki keşif gurubu daha göndermeyi düşünüyor. Bu yoldan elindeki sınırlı insan gücünü en etkin şekilde kullanmak istiyor.” „Bu iyi bir plan. Fakat bunu yerine getirmeye vakitleri yok. Yani, acele alarm verilmesini ve en az yirmi dört saat için tümüyle geri çekilmeye derhal hazırlanmalarını istiyorum. Nedenini de derhal açıklayayım…

„Rama’daki oldukça belirgin bir anormalliği kimsenin farkedememesi çok garip. Şu anda Venüs’ün yörüngesi içinde — buna rağmen içerisi hâlâ donma noktasında. Fakat bulunduğu yerde Güneş ışığını direkt olarak alan bir cismin ısısı beş yüz derecedir!” „Bunun nedeni açık… Rama ısınacak vakit bulamadı. Yıldızlar arası uzayda mutlak sıfıra — eksi iki yüz yetmiş derece — kadar soğumuş olmalıdır. Şimdi ise Güneş’e yaklaşıyor, dış kabuğu şu anda erimiş bir kurşun kadar sıcak olmalı. Fakat ısı yarım kilometrelik kabuktan içeriye geçinceye kadar içi soğuk kalacak.”

„Sıcak bir kabuğun içine dondurma konan üir yiyecek vardı… ismini hatırlayamıyorum…” „Pişmiş Alaska… maalesef Birleşik Gezegenlerdeki ziyafetlerin de ünlü tatlısıdır.” „Teşekkürler Sir Robert? İşte Rama’da şu andaki durum budur, fakat uzun sürmeyecek. Bütün geçtiğimiz haftalar boyunca Güneş ısısı içeri işlemekle meşguldü ve bir kaç saat içinde içerde büyük bir ısı yükselmesi bekliyoruz. Isı mükemmel bir tropik iklim sıcaklığından fazla olmayacak. Fakat asıl mesele bu değil, Rama’yı gene de bir süre için boşaltmak zorunda kalacağız.” „Öyleyse problem nedir?” „Size bir tek kelime ile cevap vereceğim Bay Elçi. Fırtınalar.”

Şimdi Rama’nm içinde yirmiden fazla kadın ve erkek vardı — altı tanesi aşağı düzlükte, geri kalanları da hava deliğinden ve merdivenlerden aşağı teçhizat ve yiyecek taşıyorlardı. Gemi, görevde bırakılması gereken en az mürettebat dışında hemen hemen terkedilmişti. Mürettebat arasında Endeavour’un artık dört maymun tarafından yönetildiği ve Goldie’ye vekil-kumandan rütbesi verildiği şakası dolaşıyordu.

Bu ilk geziler için Norton, insanların ilk uzay uçuşlarından beri kullandıkları önemli yer kurallarını uygula/noktaydı. Her gurupta bir tane — fakat yalnız bir tane — tecrübeli kişinin bulunmasını kararlaştırmıştı. Böylece herkes en kısa yoldan zorunlu tecrübe kazanmak zorunda kalacaktı.

Silindirik Deniz’e yol alacak ilk guruba gemi doktoru Laura Ernst’in başkanlık etmesine rağmen, Paris’ten henüz dönmüş olan Teğmen Boris Rodrigo tecrübeli yardımcı olarak onun yanında bulunacaktı. Üçüncü üye, çavuş Pieter Rousseau daha evvel destek takımıyla birlikte ana girişte bulunmuştu: Çavuş Pieter uzay araştırmaları teçhizatı üzerinde bir uzmandı, fakat bu yolculukta yalnız gözlerine ve küçük bir taşınabilir teleskoba güvenmek zorundaydı.

Alfa merdivenlerinin dibinden deniz kıyısına kadar on beş kilometre vardı — bu uzunluk Rama’nm düşük çekiminde Dünya ölçülerine göre sekiz kilometreye denk oluyordu. Kendi koyduğu sağlık kurallarına uymak zorunda olan Dr. Laura Ernst canlı adımlarla ilerliyordu. Yarı yolda otuz dakika mola verdikten sonra bütün yolu tümüyle olaysız üç saatte tamamladılar. Rama’nın yankısız karanlığı boyunca Giriş Kontrol’ün projektör ışığı altında yaptıkları bu yolculuk çok monoton geçmişti. Işık havuzu onlarla beraber ilerledikçe yavaş yavaş uzun ve dar bir elips şşkline dönüşüyordu. Işık boyunun böyle uzaması ilerlediklerinin tek belirtisi oluyordu. Eğer Giriş Kontrol’daki gözcüler onlara uzaklık rakamlarını vermeseler bir kilometre mi, yoksa beş kilometre mi yol aldıklarını tahmin edemezlerdi. Sadece milyonlarca yıldır süren gecede üzerinde hiçbir ek yeri olmayan, dümdüz metal yüzeyde ağır ağır ilerliyorlardı.

Fakat sonunda, çok uzakta, artık zayıf şekilde onlara ulaşan ışığın sınırlarında yeni bir şey vardı. Normal bir dünya üzerinde buna ufuk denirdi. Yaklaştıkça üzerinde yürüdükleri düzlüğün aniden kesildiğini gördüler. Deniz kıyısına yaklaşmışlardı.

Giriş Kontrol: „Yalnız yüz metre ilerinizde” dedi. „Yavaşlasamz iyi olur.” Bu uyarıya gerek yoktu. Onlar yavaşlamışlardı bile. Kenarında durdukları düzlükten deniz kıyısma. tabii eğer bu da o esrarengiz kristale benzeyen maddeden değil de bir deniz ise — elli metrelik dik bir uçurum vardı. Norton’ un herkese Rama’nın içinde gördükleri herhangi bir şeyi almanın tehlikeli olacağını anlatmasına rağmen bazıları hâlâ denizin buzdan yapılmış olduğundan kuşkulanıyorlardı! Acaba hangi akla yatkın bir nedenle güney kıyılarındaki uçurum buradaki gibi elli metre değil de, beş yüz metre yükseklikteydi? Sanki dünyanın sonuna yaklaşıyorlardı: önlerindeki oval ışık gittikçe kısalarak birdenbire kesiliverdi. Fakat akta denizin eâri yüzeyi üzerinde korkunç ve amış gölgeleri her hareketlerini ürkütücü şekilde büyüterek gözüktü. Bu gölgeler ışığın içinde yürüdükçe onlara yol boyu arkadaşlık etmişti. Fakat uçurumun kenarında kırılıp buzda yansıyınca artık onların bir parçası gibi görünmüyorlardı. Silindirik Deniz’de yaşayan ve bölgelerine girecek davetsiz misafirlerle hesaplaşmaya hazırlanan yaratıklara benziyorlardı.

Elli metrelik uçurumun kenarında durduklarından ilk kez olarak Rama’nın eğriliğini değerlendirme mümkün olabiliyordu, içlerinden hiçbiri donmuş bir gölün yukarıya kıvrılarak bütün bir Silindirik yüzeyi kapladığını görmemişti. Bu kesinlikle tedirgin edici bir görüntüydü ve gözleri başka bir yorum yapabilmek için onlara yardımcı olmaya çalışıyordu. Bir zamanlar göz aldanmaları üzerine çalışma yapmış olan Dr. Ernst bile ilk anlarda yatay olarak eğri bir körfeze bakmakta olduğunu sandı. Bu fantastik gerçeği kabullenebilmek için bilinçli bir çaba harcamak gerekiyordu.

Yalnız tam önlerinde, Rama’nın eksenine paralel olan hat normalliğini koruyordu. Sadece bu yönde görüntü ve mantık arasında bir uyum vardı. Burada — hiç olmazsa birkaç kilometre için — Rama düz görünüyordu ve düzdü de… Ve orada, biçimi bozulmuş gölgelerinin arkasında, ışığın sınırlarının dışında Silindirik Deniz’e hükmeden ada yatıyordu. „Giriş Kontrol…” Dr. Ernst radyodan seslendi, „lütfen ışığı New-York’a çevirin.” Oval ışık denize doğru kayarken Rama’nın gecesi birden üzerlerine çöküverdi. Görünmeyen uçurumun ayakları dibinde olmasının bilinciyle hepsi birkaç metre geriye çekildiler. Sonra, sanki sihirli bir sahne değişimiyle New-York’un kuleleri ortaya çıktı.