Arthur Clarke - Rama île buluşma

Aşağı indirilen bütün bu malzeme burada kalacaktı. Bunların geri taşınması düşünülemezdi — aslında imkânsızdı. Kumandan Norton arasıra bu kadar çok döküntüyü garip şekilde temiz olan bu yerde bırakmak zorunda kalacağından dolayı utanç duyuyordu. Ayrılma zamanı gelince çok değerlenecek zamanlarının bir kısmını feda ederek her şeyi derli toplu bir şekle sokarak bırakmayı düşünüyordu. Belki hiç olmayacak bir şeydi ama milyonlarca yıl sonra Rama başka bir yıldız sistemine girince tekrar ziyaretçileri olabilirdi, Norton onlarda Dünya hakkında iyi bir izlenim uyandırmak istiyordu.

Bu arada çok daha önemli bir sorun ile karşı karşıyaydı. Son yirmi dört saat içinde Merih ve Dünya’dan hemen hemen birbirine benzer iki mesaj almıştı. Mesajların benzerliği garip bir rastlantı oluşturuyordu. Belki de ayrı gezegenlerde yaşayan eşleri böyle bir durumda birbirleri ile dertleşme ihtiyacını duymuşlardı.

ikisi de Norton’a, daha çok dolaylı şekilde, artık büyük bir kahraman olmasına rağmen hâlâ aile sorumlulukları olduğunu hatırlatıyorlardı.

Kumandan bir iskemle alarak kampı çevreleyen ışık havuzunun dışındaki karanlığa yürüdü. Ancak böylece kendi problemleriyle başbaşa kalabilecekti, ayrıca etraftaki karışıklıktan da uzaklaşmak istiyordu. Kamptaki organize karmaşaya sırtını dönerek iskemleye oturdu ve boynunda taşıdığı teype kayda başladı.

„Orjinali şahsi dosyama, kopyeleri ise Merih ve Dünya’ya.” „Merhaba sevgilim. — Evet biliyorum, mektup yazmakta çok tembel davrandım, fakat bir haftadır gemiye ayak basmadım. Gemide bıraktığımız iskelet mürettebat dışında hepimiz Rama’nın içinde, merdivenlerin dibinde Alfa adını verdiğimiz kampta kalıyoruz.” „Şimdi ana düzlüğü incelemek için üç grup yollamış durumdayım, fakat her şeyi yürüyerek yapmak zorunda kaldığımızdan çok yavaş ilerleme kaydediyoruz. Ah bir taşıma aracımız olsaydı… Birkaç elektrikli bisiklet keşif işleri için en mükemmel araç olurdu.> „Benim tıp subayı Dr. Ernst ile tanışmıştın…” Norton bir an düşündü. Laura’yı eşlerinden biri ile tanıştırmıştı… ama hangisi ile… en iyisi burayı çıkarmak…

Az önce söylediklerini sildikten sonra devam etti:

„Benim tıp subayı Dr. Ernst buradan on beş kilometre uzaklıktaki Silindirik Deniz’e giden ilk gruba başkanlık etti ve orasının düşündüğümüz gibi donmuş sudan oluştuğunu kanıtladı. — Fakat bu suyu kimsenin içmek isteyeceğini sanmıyorum. Dr. Ernst’in dediğine göre bu denize sulandırılmış bir organik çorba denilebilir, içinde fosfatlar, nitratlar ve düzinelerle madensel tuz olmasına rağmen en küçük bir hayat işareti — hatta ölü mikroorganizmalar bile — yok. Yani Rama’lıların biyokimyası hakkında hâlâ bir şey öğrenemedik… belki de bizimkinden çok farklı değildir.” Bir şey hafifçe saçlarını okşadı, bütün bu uğraşısı arasında Norton saç traşı olmaya vakit bulamamıştı. Bir dahq uzay başlığını takmadan bu işi halletmeye karar verdi.

„Denizin bu tarafındaki Paris ve diğer şehirlere yaptığımız yolculukların filmlerini görmüşsündür… Londra, Roma, Moskova… bunların içinde bir şey yaşaması için yapıldıklarına inanmak çok zor. Paris büyük bir malzeme deposuna benziyor. Londra birbirine borularla bağlı bir sürü silindir kolleksiyonu ve pompalama istasyonunu andırıyor. Herşey mühürlenmiş; patlayıcı madde veya laser kullanmadan içeri girip incelemeye imkân yok. Bu yolu da başka çare kalmadıkça denemeyeceğiz.” „Roma ve Moskova’ya gelince…” Arkasından bir ses duydu: „Özür dilerim kaptan, Dünya’dan öncelikli bir haber var.” ‘ Norton ‘şimdi ne var’ diye düşündü, insan aileleriyle dertleşmek için birkaç dakika ayıramaz mıydı?..

Mesajı çavuştan aldı o kadar önemli olmadığına kendini inandırmak için çabucak gözden geçirdi. Sonra… ağır ağır yeniden okudu.

Bu Rama Komitesi de nereden çıkmıştı? Neden böyle bir komitenin varlığını şimdiye kadar duymamıştı? Aslında bir sürü derneğin ve profesyonel grubun kendisiyle temas kurmaya çalıştıklarını ve Görev Kontrol’un onu bunlardan çok iyi koruduğunu biliyordu. Eğer bu haber çok önemli olmasaydı ona ulaştırmazlardı.

İki yüz kilometre hızla esen rüzgârlar — birdenbire başlama olasılığı… işte bunlar üzerinde düşünülecek şeylerdi. Fakat son derece sakin bir gecede böyle bir uyarıyı ciddiye almak çok zordu ve tam etkin keşif çalışmalarına obaşlamışken ürkmüş bir fare gibi kaçmak ona çok saçma geliyordu.

Norton bir şeyin etkisiyle yeniden dağılıp gözlerine düşen saçlarını düzeltmek için elini kaldırmıştı ki, hareketini tamamlayamadan dondu kaldı.

Son birkaç saat içinde kaz kez rüzgâr esintisi hissetmişti? Bu o kadar hafif olmuştu ki önemsememişti bile, ne de olsa kendisi yelkenli gemi değil uzay gemisi kaptanıydı. Şu ana kadar hava değişikliklerine en küçük profesyonel ilgi duymamıştı. Acaba ilk Endeavour’un kaptanı onun yerinde olsa ne yapardı? Norton son birkaç yıldır karşılaştığı her zor durumda kendine bu soruyu sormuştu. Bu onun kimseye açmadığı sırrıydı ve hayattaki en önemli şeyleri gibi bu da bir rastlantı sonucu doğmuştu.

Endeavour’un ismini tarihin en önemli gemilerinin birinden aldığını bilmeden gemide birkaç ay kaptanlık yapmıştı. Aslında son dört yüzyıl süresince denizlerde en az bir düzine, uzayda ise iki tane Endeavour olmuştu. Fakat hepsinin atası. Kaptan James Cook’un 1768–1771 yılları arasında Dunya’nın etrafını dolaştığı 370 tonluk büyük kömür gemisiydi.

Norton önceleri basit bir merak iken çabucak büyük bir ilgiye — adeta sabit fikre — dönüşen bir hırsla Cook hakkında ne bulursa okumaya başlamıştı. Belki de şimdi bütün zamanların bu en ünlü kâşifi hakkında Dunya’nın en yetkili kişisiydi ve Cook’un bütün seyir jurnallerinin her bölümünü içten biliyordu.

Bir insanın o kadar ilkel araçlarla o kadar çok şey yapabilmesi inanılır gibi değildi. Ayrıca Cook sadece üstün bir denizci değil, aynı zamanda bir bilim adamı ve — o sert disiplin devrinde bile — bir hümanistti. Adamlarına o zamana göre duyulmamış ve alışılmamış şekilde iyi davranmış, aynı davranışı yeni keşfettiği ülkelerdeki düşman tavırlı vahşilere de tekrarlamıştı.

Hiçbir zaman o fırsatı bulamayacağını bildiği halde, Cook’un Dünya çevresindeki yolculuklarından birini tekrarlamak Norton’un en büyük arzularından biriydi. Bir zamanlar kutup yörüngesinde Büyük Engel Kayalıkları üzerinde uçarken Kaptan Cook’u hayrete düşürecek kadar harikulade fakat kısa bir başlangıç yapmıştı. Bulutsuz bir günün erken saatleriydi ve o, dört yüz kilometre yukarıdan o öldürücü duvarın Oueensland kıyıları boyunca uzanan beyaz köpüklerini seyretmişti.

Kayalıkların iki bin kilometrelik uzantısının üzerinden geçiş beş dakika kadar sürmüş ve Norton, Endeavour’un haftalar süren korkutucu yolculuğunu bir bakışta görebilmişti. Teleskoptan, geminin kayalıklardan yediği ölümcül darbeden sonra tamir için çekildiği Cooktovvn’u gözlemişti.

Bir yıl sonra Hawai Derin Uzay Dinleme Istasyonu’na yaptığı ziyaret onun hiç unutamadığı bir olay daha yaşamasına yol açmıştı. Küçük bir motorla Kaelakekua körfezine yaptıkları yolculukta, çıplak volkanik kayaların arasından geçerken kendisini gerçekten şaşırtan, hatta biraz sarsan derin duygulara kapılmıştı. Kılavuz onun da dahil olduğu bilginler, mühendisler ve astronomlar grubunu 68’in büyük tsunamisinin yok ettiği anıtın yerine konmuş olan parlak metalin yanına götürmüş ve tam deniz kıyısındaki siyah, kaygan kayanın üzerine çakılmış olan küçük plaketin üzerine eğilen Norton, üzerinden küçük dalgalar geçen şu satırları okumuştu: