James White - Trudna operacja

— Edwards, wyłącz grzechotki!

Kilka sekund później szybowali wraz z całym wodospadem w bezdenną, jak im się zdawało, rozpadlinę. Wehikuł nie rozpadł się na kawałki, a i pasażerowie nie zmienili się w dżem truskawkowy, co znaczyło, że Edwards zdążył w porę przekazać rozkaz. Gdy po trwającym pozornie całą wieczność spadaniu wylądowali wreszcie na dole, dwa ekrany implodowały od razu widowiskowo, a wypełniająca wąwóz woda, która złagodziła ich upadek, zaczęła miotać pojazdem, niosąc go coraz dalej.

— Wszyscy zdrowi? — spytał Conway.

— Cała jestem w siniakach i wzorkach od pasów — jęknęła Murchison, rozluźniając nieco uprząż.

— Chciałbym to zobaczyć — mruknął urażonym tonem Harrison.

— Najpierw przyjrzyjmy się pacjentowi — stwierdził uspokojony, ale i zirytowany nieco Conway.

Ostatni sprawny ekran przekazywał obraz z jednego ze śmigłowców krążących nad rozpadliną. Ciężkie krążowniki odsunęły się na większą odległość, żeby zrobić miejsce śmigłowcom ratunkowym i obserwacyjnym, które zleciały się już całą pobrzękującą chmarą. Z tunelu wylewały się co minutę tysiące litrów wody niosącej „leukocyty”, ryby farmerskie, nie strawione resztki pokarmu i wiele stworzeń żyjących we wnętrzu dywanu. Wszystko to wypełniało z wolna dno rozpadliny. Conway czym prędzej nawiązał łączność z Edwardsem.

— Jesteśmy bezpieczni — oznajmił, nim tamten zdążył się odezwać. — Co za bałagan! Jeśli nie zdołamy powstrzymać wypływu, żołądek opadnie i zabijemy pacjenta, zamiast go wyleczyć. Cholera, dlaczego te bydlęta nie mają żadnego mechanizmu, który chroniłby je przed skutkami wielkich urazów?! Jakiegoś wpustu czy czegoś w tym rodzaju. Nie sądziłem, że dojdzie do podobnego wypadku… — Przyłapał się na tym, że zaczyna się usprawiedliwiać, miast ratować, co się da, i umilkł. — Potrzebuję rady — odezwał się po chwili. — Macie tam pod ręką jakiegoś specjalistę od taktycznej broni bliskiego zasięgu?

— Oczywiście — odparł Edwards i kilka chwil później w głośniku rozległ się nowy głos: — Mówi major Holroyd z centrali ogniowej Vespasiana. Czym mogę panu służyć, doktorze?

Mam nadzieję, że czymś konkretnym, pomyślał Conway i natychmiast streścił problem.

Pacjent mógł wykrwawić się na stole operacyjnym, musieli więc jak najszybciej podjąć odpowiednie działanie. Jeśli tego nie zrobią, rezultat będzie taki sam jak w każdym innym przypadku, niezależnie od tego, czy pacjent był mały czy duży i czy w jego żyłach krążyła zwykła krew, płynny metal, jak u TLTU z piątej planety słońca Threcald, czy też niezbyt czysta woda. Podobne zdarzenie zawsze prowadziło do spadku ciśnienia tętniczego i groziło głębokim wstrząsem, a następnie paraliżem mięśni i śmiercią.

W normalnych okolicznościach hamowano utratę krwi przez podwiązanie uszkodzonego naczynia, jednak tutaj naczyniem był tunel biegnący w litej tkance, zatem nie można go było ani podwiązać, ani zacisnąć. Conway uważał, że pomóc może jedynie spowodowanie rozległego zawału stropu tunelu.

— Pociski bliskiego zasięgu TR-7 — odparł natychmiast oficer. — Czyste aerodynamicznie, wejdą więc bez problemu w tunel nawet pod prąd. Jeśli nie napotkają twardych przeszkód, zdołają go spenetrować…

— Nie — przerwał mu Conway. — Obawiam się wywołanej eksplozją fali ciśnieniowej, która sięgnęłaby głęboko w trzewia i zabiła wiele ryb, „leukocytów” oraz wrażliwych roślinnych symbiontów. Musimy zaczopować tunel jak najbliżej cięcia, by ograniczyć zniszczenia tylko do tego obszaru.

— Zatem przeciwpancerne B-22 — rzekł bez zastanowienia Holroyd. — Bez problemu wejdą na pięćdziesiąt metrów w tkankę. Proponuję wystrzelić jednocześnie trzy pociski, które uderzą nad tunelem w jednej linii, żeby zawał wytrzymał tak bezpośrednie ciśnienie wody, jak i jej parcie na okoliczną tkankę.

— Teraz mówi pan rozsądnie — stwierdził Conway.

Możliwości oficera ogniowego Vespasiana nie kończyły się na gadaniu. Kilka minut później krążownik zszedł nad rozpadlinę. Conway nie widział samych pocisków, gdyż przypomniał sobie, że musi sprawdzić, jak daleko zmyło ich od miejsca zdarzenia i czy na pewno nie grozi im pogrzebanie pod zwałami szczątków; Okazało się, że naprawdę są bezpieczni. Pierwszym zwiastunem zmian było osłabnięcie strumienia wody, który w dodatku zrobił się bardzo błotnisty. Potem zmalał jeszcze bardziej, a w końcu zniknął. Jednak kilka minut później w wylocie tunelu pojawiły się wielkie grudy gęstego osadu i nagle cała okolica tunelu wzdęła się… i odpadła od ściany rozpadliny.

Teraz wylot miał sześć razy większą średnicę, pacjent zaś wykrwawiał się w tym samym tempie co wcześniej.

— Przykro mi, doktorze — odezwał się Holroyd. — Mam powtórzyć ostrzał z głębszą penetracją?

— Nie, chwilę.

Conway gorączkowo szukał jakiegoś pomysłu. Pamiętał, że to nie prace inżynieryjne, ale operacja chirurgiczna, jednak ciągle trudno mu było w to uwierzyć. Rozmiary pacjenta przerastały możliwości wyobraźni. Gdyby chodziło o Ziemianina, nawet bez instrumentów i leków wiedziałby, co robić. Sprawdzić miejsce zranienia, założyć opaskę uciskową… Właśnie!

— Holroyd! Daj pan jeszcze trzy pociski tak samo jak wcześniej, ale zanim je wystrzelisz, ustawcie ile tylko się da pól odpychających na wylot tunelu, dobrze? Niech napierają w miarę możności nie pionowo, lecz prosto na ścianę rozpadliny, tak by ciężar waszego statku docisnął materiał wyrwany przez pociski.

— Da się zrobić, doktorze.

Ustawienie przyrządów zajęło niecałe piętnaście minut. Vespasian oddał kolejną salwę i wszystko przebiegło tak samo, tym razem wszakże kaskada nie pojawiła się. Wylot tunelu zniknął, a na jego miejscu powstało płytkie, okrągłe zapadlisko wygniecione prawoburtowymi emiterami pola krążownika. Owszem, woda sączyła się małymi strumykami, jak długo jednak okręt pozostawał na pozycji, nie mogła przedrzeć się przez rumowisko. Tunelem zaopatrzeniowym dostarczano tymczasem na dół nową plastikową zaporę.

Nagle na ekranie pojawiło się pokryte zmarszczkami, ale ożywione oblicze kogoś w zielonym mundurze z budzącymi szacunek pagonami. Był to sam dowódca floty.

— Doktorze Conway, moja jednostka flagowa wykonywała już różne dziwne zadania, ale żeby kazać jej robić za opaskę uciskową…

— Przepraszam, sir, ale nie widziałem innego sposobu, by opanować sytuację. Jednak teraz, jeśli można, chciałbym prosić o przeniesienie naszego wehikułu w miejsce o następujących koordynatach… — Urwał, gdyż Harrison zamachał gwałtownie rękami.

— Nie ten pojazd — rzekł cicho. — Poproś go, żeby podstawił ten drugi. Niech już czeka, gdy nas stąd wyciągną.

Trzy godziny później siedzieli w zapasowym wehikule podwieszonym pod ciężkim śmigłowcem transportowym i lecieli ku okolicy, w której mieli nadzieję znaleźć mózg dywanu albo też linię produkcyjną narzędzi. Przelot dał im okazję do zastanowienia się nad istotą wielkiego pacjenta.

Byli już przekonani, że wyewoluował on z mobilnej rośliny przypominającej warzywo. Takie istoty zawsze były wielkie i wszystkożerne, a gdy zaczynały wieść samotniczy tryb życia, rozrastały się jeszcze bardziej, ich liczba zaś spadała. Nic nie wskazywało na to, aby dywany mogły się rozmnażać, zapewne więc żyły w takiej postaci od niepamiętnych czasów i rosły, a większe osobniki zabijały mniejsze. Ich pacjent był największym, najstarszym, najsilniejszym i najmądrzejszym ze wszystkich dywanów na Drambo. Od wielu tysięcy lat sam zamieszkiwał cały kontynent i nie musiał się nigdzie przemieszczać, zatem ponownie, tak jak jego dalecy przodkowie, zapuścił korzenie.