Alastair Reynolds: Arka odkupienia. Tom 2: Wyścig

Clavain pomyślał o radiolatarni, którą mu przed chwilą pokazano.

— Jeśli ona tutaj była… Felka dokończyła jego myśl:

— Jeśli by tutaj przybyła, próbowałaby obcować z Żonglerami Wzorców. Próbowałaby z nimi pływać. I mogło jej się nie udać… ale załóżmy, że się jej udało. Co by się stało?

Mgła zamknęła zupełnie widok. Nie zostało ani śladu po wyłaniającej się morskiej wieży.

— Jej wzorce neuralne zostałyby zapamiętane — powiedział Clavain, mówiąc jak we śnie. — Ocean zapisałby jej esencję, jej osobowość, jej wspomnienia. Wszystko, czym była. Opuściła ten wzorzec fizycznie, ale zostawiła w morzu również swoją holograficzną kopię, wszystko gotowe do zapisania na innej świadomości, na innym umyśle.

— Oni tak właśnie postępują, Clavainie — potwierdziła z naciskiem Felka. — Żonglerzy wzorców zapisują każdego, kto pływa w ich oceanach.

Clavain spojrzał w dal, z nadzieją że znowu dostrzeże statek.

— Więc ciągle byłaby tutaj.

— I kiedy popłyniemy, również możemy do niej dotrzeć. To właśnie wiedziała, Clavainie. Taką wiadomość udało jej się przemycić obok wilka.

Poczuł w oczach kłucie.

— Sprytna ta Galiana. A jeśli się mylimy?

— Dowiemy się. Niekoniecznie za pierwszym razem, ale się do wiemy. Musimy tylko pływać i otworzyć umysł. Jeśli jest w morzu, w zbiorowej pamięci Żonglerów, przywiodą ją do nas.

— Nie wiem, czy zniósłbym, gdyby się to okazało nieprawdą, Felko.

Ujęła jego dłoń i mocno ścisnęła.

— Nie mylimy się, Clavainie, nie mylimy się.

Wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu, żywił nadzieję, że Felka ma rację. Pociągnęła go mocniej za rękę i we dwoje poszli ostrożnie ku morzu.