Alastair Reynolds - Arka odkupienia. Tom 2 - Wyścig

I rzeczywiście. Kiedy wielki statek wypadł z orbity, odwrócił się, ustawił swą długą oś według pionu określonego przez pole grawitacyjne planety. Inne położenie nie było możliwe — statek przełamałby się na pół, gdyby wszedł w atmosferę ukośnie. Ale kiedy zejdzie pionowo, obniży się przez chmury jak oderwana katedralna wieża, będzie poddany takim naprężeniom jak podczas zwykłej podróży wśród gwiazd, z przyśpieszeniem jednego g. Na pokładzie wszyscy czuli się normalnie. Rozbrzmiewał tylko jednostajny ryk silników, zwykle niesłyszany, ale teraz przenoszony z powrotem przez otaczające powietrze, nieustanny daleki grzmot, narastający, w miarę jak statek zbliżał się do powierzchni planety.

Ale pod statkiem nie było gruntu. Choć wybrane miejsce lądowania leżało blisko archipelagu, już zasiedlonego przez pierwszych obozowiczów, statek obniżał się ku morzu.

Mój Boże, pomyślał Clavain. Nagle zrozumiał dlaczego statek się przekształcił. On — czy jakaś część kapitana, która nadal dowodziła — musiał zaplanować takie lądowanie, gdy stwierdzono, że to planeta wodna. Spłaszczył iglicę swego ogona, by mógł spocząć na morskim dnie. Poniżej, pod atakiem płomieni napędu, morze wrzało. Statek obniżał się przez góry pary, buchające na dziesiątki kilometrów w stratosferę. Morze w punkcie kontaktu miało kilometr głębokości, gdyż od brzegu archipelagu dno schodziło ostro w dół. Ale ta głębokość w niczym nie przeszkadzała: kiedy Clavain poczuł, że kil statku osiadł ze strasznym, głębokim jękiem, większość statku nadal wystawała nad powierzchnię wzburzonych fal.

Na bezimiennym, zalanym wodą świecie, na wystrzępionym skraju znanego człowiekowi kosmosu, pod podwójnym słońcem, „Nostalgia za Nieskończonością” wylądowała pomyślnie.

Przez wiele dni po wylądowaniu kadłub skrzypiał i echo niosło odgłosy z dolnego pokładu. Statek dostosowywał się do zewnętrznego ciśnienia oceanu. Od czasu do czasu, bez ludzkiej interwencji, serwitory mknęły do zęz, gdzie wzbierała woda morska. Niekiedy statek kołysał się złowieszczo, ale stopniowo się zakotwiczał. W końcu wyglądał jak dziwna porowata formacja geologiczna, cienki jak drzazga stos patologicznie zwietrzałego pumeksu lub obsydianu; jak starożytna, naturalna morska wieża, podziurawiona przez człowieka tunelami i kawernami. Srebrnoszare chmury z rzadka rwały się, odsłaniając pastelowe niebieskie niebo.

Przez tydzień nikt nie wychodził ze statku. Promy krążyły wokół niego jak nerwowe morskie ptaki. Chociaż nie wszystkie hangary dokujące zostały zalane, nikt jeszcze nie chciał lądować. Nawiązano jednak ponowny kontakt z ludźmi wysadzonymi wcześniej na Świecie Żonglerów. Z najbliższej wyspy, odległej zaledwie o piętnaście kilometrów, wysłano sklecone naprędce łodzie. Dopłynęły do pionowo wznoszących się ścian statku i — kiedy przypływ na to pozwolił — uzyskały dostęp do małej śluzy osobowej.

Clavain i Felka wsiedli do pierwszej łodzi, wracającej na ląd. Milczeli, kiedy łódź ślizgała się przez szarą mgiełkę. Patrząc, jak czarna ściana statku oddala się we mgle, Clavain czuł zimno i przygnębienie. Morze było gęste od unoszących się w nim mikroorganizmów — znajdowali się dokładnie na skraju jednego ze skupisk biomasy Żonglerów — i organizmy te już oblepiały ścianę statku ponad linią wody, tworząc strupowaty, podobny do śniedzi zielony osad; statek wyglądał, jakby tkwił w tym miejscu już od stuleci. Clavain zastanawiał się, co się stanie, jeśli nie zdołają nakłonić „Nostalgii za Nieskończonością” do ponownego startu. Na namawianie statku mieli dwadzieścia lat, ale jeśli postanowił się zakorzenić, raczej nie uda się go nakłonić do zmiany decyzji. Może akurat znalazł ostatecznie miejsce spoczynku, gdzie stanie się pomnikiem odkupienia okropnej zbrodni, którą kiedyś popełnił.

— Clavainie… Spojrzał na Felkę.

— Ze mną wszystko w porządku.

— Wyglądasz na zmęczonego. Ale potrzebujemy cię, Clavainie. Walka jeszcze się nie rozpoczęła. Teraz mamy broń…

— Tylko kilka sztuk, a Skade nadal chce ją nam odebrać.

— Więc będzie musiała walczyć. Przekona się, że to nie takie łatwe, jak sobie wyobraża.

Clavain spojrzał za siebie, ale statek już się schował.

— Jeśli statek nie wystartuje, nie zdołamy jej powstrzymać.

— Mamy naszą broń. Poza tym na pewno do tego czasu wróci Remontoire. Przyleci „Światłem Zodiakalnym”. Statek sam się zreperuje, uszkodzenia nie były śmiertelne.

— Może — rzekł Clavain zaciśniętymi wargami. Trzymała jego dłoń, jakby chciała ją ogrzać.

— Co z tobą, Clavainie? Doprowadziłeś nas tu. Nie możesz teraz rezygnować.

— Nie rezygnuję — odparł. — Jestem tylko… zmęczony. Przyszedł czas, by walkę kontynuował ktoś inny. Zbyt długo byłem żołnierzem, Felko.

— Wiec stań się czymś innym.

— Niezupełnie to miałem na myśli. — Próbował wtłoczyć w swój głos nieco entuzjazmu. — Nie zamierzam umierać jutro ani w przyszłym tygodniu. Powinienem uruchomić tę kolonię. Nie sądzę, żebym tu jeszcze był, kiedy wróci Remontoire. Ale kto wie? Czas często zaskakuje mnie w nieprzyjemny sposób. Bóg mi świadkiem, że doświadczałem tego wystarczająco często.

Płynęli dalej w milczeniu. Morze falowało, od czasu do czasu musieli omijać ogromne skupiska podobnej do wodorostów biomasy, która przesuwała się i reagowała na obecność łodzi w sposób denerwująco celowy. Wkrótce Clavain dostrzegł ląd, a potem łódź osiadła na skalnym dnie.

Musieli wysiąść i brnąć w wodzie. Gdy wychodzili na brzeg, Clavain drżał. Wydawało się, że łódź jest daleko, a „Nostalgii za Nieskończonością” nie było widać w ogóle.

Antoinette Bax wyszła im na spotkanie. Starannie wybierała drogę przez pole kałuż, które pobłyskiwały w skale jak mozaika idealnie szarych zwierciadeł. Za nią, na wznoszącym się zboczu, leżało pierwsze obozowisko: wioska bąblowych namiotów przyszpilonych do skały.

Clavain zastanawiał się, jak osada będzie wyglądała za dwadzieścia lat.

„Nostalgia za Nieskończonością” przywiozła ponad sto sześćdziesiąt tysięcy ludzi — o wiele za dużo, by umieścić ich na jednej wyspie. Powstanie więc łańcuch osiedli — koło pięćdziesięciu — z kilkoma ośrodkami na większych suchszych guzełkach lądu. Kiedy osiedla zostaną założone, można będzie rozpocząć budowę pływających kolonii, które dostarczą schronienia długoterminowego. Każdy znajdzie zajęcie. Clavain czuł się zobowiązany do udziału w pracach, choć czuł, że nie jest do tego stworzony.

Tak naprawdę czuł, że to, do czego został stworzony, już wykonał.

— Antoinette — zwrócił się do niej, wiedząc, że Felka nie rozpozna kobiety bez jego pomocy — jak się mają sprawy na suchym lądzie?

— Już coś zaczyna tam śmierdzieć, Clavainie. Patrzył na ziemię, z obawy, że się potknie.

— Co takiego?

— Wielu ludziom nie podoba się pomysł, żeby tu pozostać. Zaciągnęli się na wyprawę Ciernia, ponieważ chcieli wracać do domu, na Yellowstone. Wkurza ich myśl, że mieliby tkwić dwadzieścia lat na niezamieszkanej kuli.

Clavain cierpliwie skinął głową. Szedł, mocno opierając się o Felkę.

— Wbiłaś tym ludziom do głowy, że gdyby nie polecieli z nami, już byliby martwi?

— Tak, ale wiesz jak to jest. Niektórzy nigdy nie będą zadowoleni. — Wzruszyła ramionami. — Pomyślałam sobie, że cię te wiadomości podniosą na duchu… gdybyś przypadkiem sądził, że od tej pory będzie to już żegluga po spokojnym morzu.