Alastair Reynolds: Arka odkupienia. Tom 2: Wyścig

Poskrobał się w brodę.

— Więc pozostaje tylko jedno.

— Broń? Kto ją w końcu dostanie? Nie martw się. Już o tym pomyślałam.

Czekał, wpatrzony w abstrakcyjne szare kształty, które tworzyły przykutą do łóżka postać triumwira.

— Oto moja propozycja — powiedziała głosem słabym jak wietrzyk. — Nie podlega negocjacjom. — Znowu skupiła uwagę na Antoinette. — Ty. Jak mówiłaś, że się nazywasz?

— Bax — powiedziała Antoinette.

— Hmm — mruknęła triumwir takim tonem, jakby usłyszała właśnie jedną z najmniej interesujących rzeczy w swym życiu. — I ten twój statek… ten frachtowiec… jest naprawdę taki duży i szybki, jak mówiono?

Antoinette wzruszyła ramionami.

— Chyba tak.

— Więc go również zabiorę. Nie będzie ci potrzebny, kiedy już ewakuujemy planetę. Lepiej postaraj się skończyć tę pracę, zanim umrę.

Clavain spojrzał na Bax, potem znów na Volyovą.

— Po co ci jej statek, Ilio?

— Dla chwały — powiedziała lekceważąco Volyova. — Chwały i odkupienia. Co innego sobie wyobrażałeś?

Antoinette Bax siedziała sama na mostku swego statku, statku, który należał wcześniej do niej i do jej ojca, statku, który kiedyś kochała i kiedyś nienawidziła, statku, który był jej w takim stopniu, jak własne ciało, i wiedziała, że siedzi tu po raz ostatni. Od tej chwili wszystko się zmieni. Nadeszła pora, by zakończyć proces rozpoczęty tamtą podróżą z karuzeli Nowa Kopenhaga, gdy Antoinette miała spełnić naiwną obietnicę z dzieciństwa. Obietnicę zrodzoną z czułości i miłości. Zaprowadziła ona Antoinette w wir wojny i miażdżącą machinę historii. Gdyby Antoinette o tym wiedziała — gdyby choć trochę podejrzewała, co się wydarzy, jak zostanie wplątana w dzieje Clavaina, które zaczęły się na wieki przed jej urodzeniem i które wyrwą ją z jej własnego środowiska, a potem wyrzucą na lata świetlne od domu i kilkadziesiąt lat w przyszłość — wtedy być może by się przestraszyła. Może. Ale może popatrzyłaby trwodze prosto w twarz, z jeszcze większym uporem i determinacją, by spełnić swą obietnicę sprzed lat. Możliwe, że zrobiłabym właśnie to, myślała Antoinette. Uparta jędza zawsze pozostanie upartą jędzą — i jeśli jeszcze nie było to jej osobiste motto, to właśnie nadszedł czas, by je za takie uznała. Ojciec mógłby tego nie zaaprobować, ale była przekonana, że w głębi serca zgodziłby się z tym i może nawet by ją za to podziwiał.

— Statku?

— Tak, Antoinette?

— To w porządku, wiesz. Nie mam nic przeciwko temu. Możesz nadal nazywać mnie „panienką”.

— To zawsze była gra. — Bestia, czyli Lyle Merrick, umilkł na chwilę. — Sprawiłem się dobrze, przyznasz to?

— Tata miał rację, że ci zaufał. Opiekowałeś się mną.

— Jak umiałem najlepiej, choć gorzej, niż się spodziewałem. Ale z drugiej strony nie ułatwiałaś mi zadania. Przy tych powiązaniach rodzinnych to chyba nieuniknione. Twego ojca trudno było nazwać szczególnie ostrożną osobą, a ty w dużym stopniu jesteś wiórem ze starego klocka.

— Pokonaliśmy przeszkody, statku — stwierdziła Antoinette. — To się liczy, prawda?

— Tak przypuszczam.

— Statku… Lyle…

— Antoinette?

— Wiesz, czego chce triumwir?

Przez kilka sekund Merrick nie odpowiadał. Całe życie wyobrażała sobie, że pauzy wstawiono kosmetycznie w konwersację podosoby, ale teraz wiedziała, że były one jak najbardziej prawdziwe. Symulacja Merricka doświadczała świadomości w tempie bardzo zbliżonym do tempa normalnego ludzkiego myślenia, więc jego pauzy oznaczały rzeczywiste chwile introspekcji.

— Owszem, Xavier mnie poinformował.

Antoinette ucieszyła się, że przynajmniej nie będzie musiała omawiać tego szczegółu ugody.

— Kiedy zakończymy ewakuację, kiedy wywieziemy z planety tylu ludzi, ile się uda, triumwir chce wykorzystać „Burzyka” dla siebie. Mówi, że to dla chwały i odkupienia. Wygląda to na misję samobójczą, Lyle.

— Ja również doszedłem do mniej więcej tego samego wniosku, Antoinette. — Syntetyczny głos Merricka był irytująco spokojny. — Ona umiera, więc, jak przypuszczam, nie jest to samobójstwo w dawnym sensie… ale to rozróżnienie bezcelowe. Jeśli dobrze zrozumiałem, chce się zrehabilitować za swą przeszłość.

— Khouri, ta druga kobieta, mówi, że Volyova nie jest takim potworem, za jakiego uważają ją ludzie na planecie. — Antoinette usiłowała mówić głosem równie spokojnym i opanowanym jak głos Merricka. Ocierali się o coś okropnego, orbitowali wokół czegoś nieistniejącego, czego żadne z nich nie chciało uznać. — Ale chyba w przeszłości musiała wyrządzić trochę złego.

— Czyli jest nas dwoje — stwierdził Merrick. — Wiem, Antoinette, co cię gnębi. Ale nie wolno ci martwić się o mnie.

— Ona myśli, że jesteś, Lyle, po prostu statkiem. I nikt jej nie powie prawdy, ponieważ tak bardzo potrzebują jej współpracy. — Antoinette umilkła, nienawidząc się za to, że czuje taki smutek. — Umrzesz, prawda? Po latach, w taki sam sposób, w jaki byś umarł, gdyby tata i Xavier ci nie pomogli.

— Zasługiwałem na to, Antoinette. Zrobiłem okropną rzecz i uszedłem sprawiedliwości.

— Ale, Lyle…

Piekły ją oczy. Czuła, jak wzbierają w nich łzy, głupie, irracjonalne łzy, za które sobą pogardzała. Kochała swój statek, potem go nienawidziła — nienawidziła z powodu kłamstwa, w którym uczestniczył jej ojciec. A potem znowu pokochała swój statek, gdyż on i duch Lyle’a Merricka stanowili dotykalne ogniwa, łączące ją z przeszłością, z ojcem. A teraz, kiedy już się z tym pogodziła, nóż w ranie znowu się obracał. Znowu odbierano jej coś co kocha. Ostatnie ogniwo łączące ją z ojcem wyrywa jej z rąk ta jędza, Volyova…

Dlaczego to takie trudne? Chciała tylko dotrzymać obietnicy.

— Antoinette?

— Możemy cię usunąć — powiedziała. — Wyjąć cię ze statku i zastąpić zwykłą podosobą. Volyova nie musi o tym wiedzieć.

— Nie, Antoinette. Na mnie również przyszedł czas. Jeśli ona chce chwały i odkupienia, to czemu nie mógłbym wziąć ich trochę dla siebie?

— Już udało ci się zrobić coś ważnego. Nie ma potrzeby bardziej się poświęcać.

— Ale jednak zdecydowałem się na to. Nie masz mi tego za złe, prawda?

— Nie — powiedziała łamiącym się głosem. — W żadnym wypadku.

— Obiecasz mi coś, Antoinette?

Otarła oczy, zawstydzona łzami, a jednocześnie dziwnie rozradowana.

— Co takiego, Lyle?

— Że nadal będziesz o siebie dbać, bez względu na to, co się wydarzy.

Skinęła głową.

— Obiecuję.

— To dobrze. Chciałem powiedzieć jeszcze coś, a potem powinniśmy się rozdzielić. Mogę prowadzić dalszą ewakuację bez żadnej pomocy. Więcej, stanowczo odmawiam, byś wystawiała się na niebezpieczeństwo podczas kolejnych lotów na moim pokładzie. Ładny wydałem rozkaz, prawda? Jesteś pod wrażeniem? Nie myślałaś, że jestem zdolny do czegoś takiego?

— Nie, statku, nie myślałam. — Uśmiechnęła się wbrew sobie.

— I na koniec jeszcze jedno, Antoinette. Służba pod twoją komendą była przyjemnością. Przyjemnością i zaszczytem. Teraz, proszę, odejdź i znajdź sobie inny statek, najlepiej coś większego i lepszego. Jestem przekonany, że będziesz świetnym kapitanem.

Wstała.

— Obiecuję, wykonam to jak najlepiej.

— Nie mam co do tego wątpliwości. Podeszła do drzwi i na progu zawahała się.

— Żegnaj, Lyle — powiedziała.