Orson Card: Ender wint

Niemand wist wie de oorspronkelijke Spreker was en niemand wilde dat ook weten. Ender zou het hun in ieder geval niet vertellen.

Toen Valentine vijfentwintig was, voltooide ze het laatste deel van haar geschiedenis van de oorlog met de kruiperds. Aan het eind nam ze de volledige tekst van Enders boekje op, maar ze zei er niet bij dat Ender het had geschreven.

Per weerwort kreeg ze reactie van de oude Hegemoon, Peter Wiggin, zevenenzeventig jaar oud en met een zwak hart.

‘Ik weet wie het heeft geschreven,’zei hij. ‘Als hij voor de kruiperds kan spreken kan hij toch zeker voor mij spreken.’

Heen en weer over de weerwort spraken ze met elkaar, Ender en Peter, tot Peter het hele verhaal had verteld van al zijn jaren en dagen, van zijn misdaden en van zijn weldaden. En toen hij stierf schreef Ender een tweede boekje, weer ondertekend met Spreker voor de Doden. Samen werden zijn twee boekjes ‘de Zwermkoningin en de Hegemoon’genoemd en ze werden beschouwd als heilige geschriften.

‘Kom op,’zei hij op zekere dag tegen Valentine. ‘Laten we wegvliegen en leven tot in eeuwigheid.’

‘Dat kunnen we niet,’zei ze. ‘Er zijn wonderen die zelfs de relativiteit niet voor elkaar kan boksen, Ender.’

‘Toch moeten we gaan. Ik ben hier bijna gelukkig.’

‘Blijf dan.’

‘Ik heb te lang met pijn geleefd. Zonder zou ik niet weten wie ik ben.’

En dus scheepten ze zich in in een sterschip en trokken van wereld naar wereld. Overal waar ze uitstapten was hij Andrew Wiggin, rondtrekkend spreker voor de doden en zij was altijd Valentine, dolend geschiedkundige; zij noteerde de verhalen van de levenden terwijl Ender de verhalen van de doden vertelde. En altijd had Ender een droge witte cocon bij zich, immer op zoek naar de wereld waar de zwermkoningin zou kunnen ontwaken en in vrede zou kunnen gedijen. Hij heeft heel lang moeten zoeken.