Orson Card - Ender wint

‘Ach verdomme, misschien kunnen ze dat ook wel.’

Aanvankelijk geloofde Ender nog dat ze hem naar de Aarde zouden terugbrengen zodra de hele boel een beetje was bedaard. Maar de boel was nu bedaard; het was al een jaar lang rustig, en het was hem inmiddels duidelijk dat ze hem helemaal niet zouden terugbrengen, dat hij veel bruikbaarder was als naam en als verhaal dan hij ooit zou zijn als lastig persoon van vlees en bloed.

En dan had je nog die kwestie van de krijgsraad die de misdaden van kolonel Graff moest berechten. Admiraal Chamrajnagar probeerde Ender ervan te weerhouden om te kijken, maar slaagde daar niet in; Ender was ook tot admiraal bevorderd en dit was een van de weinige keren dat hij de voorrechten van zijn rang uitbuitte. En dus zag hij de videobanden van zijn vechtpartijen met Stilson en Bonzo, zag hoe de foto’s van de lijken getoond werden en hoorde de psychologen en advocaten ruziemaken over of er een moord was gepleegd of dat er slechts sprake was van doodslag uit zelfverdediging. Ender had er zo zijn eigen opvatting over, maar niemand vroeg hem daarnaar. Tijdens het proces was het eigenlijk Ender zelf die werd aangevallen. De aanklager was te slim om hem rechtstreeks te beschuldigen, maar er werd hard geprobeerd om hem walgelijk, pervers en misdadig krankzinnig te doen lijken.

‘Niks van aantrekken,’zei Mazer Rackham. ‘De politici zijn bang van je, maar ze kunnen je goede naam nog niet vernietigen. Dat zal pas over een jaar of dertig gebeuren als de historici hun tanden in je zetten.’

Ender gaf niets om zijn goede naam. Hij keek onaangedaan naar de videobanden, maar vond het in feite eigenlijk een beetje amusant. In de strijd heb ik tien miljard kruiperds gedood, die even levend en verstandig waren als een willekeurig mens, die niet eens een derde aanval tegen ons op touw hadden gezet, en het komt bij niemand op om dat een misdaad te noemen.

Al zijn misdaden bezwaarden hem, de dood van Stilson en die van Bonzo niet zwaarder en niet lichter dan de rest.

En met die last op zijn schouders wachtte hij dus al die maanden werkeloos af tot de wereld die hij had gered zou besluiten dat hij naar huis mocht terugkeren.

Een voor een kwamen zijn vrienden met tegenzin afscheid van hem nemen, naar huis geroepen door hun families om als helden verwelkomd te worden in hun woonplaats. Ender keek naar de videobanden van hun thuiskomst en vond het ontroerend dat ze zo’n groot deel van hun tijd besteedden aan het ophemelen van Ender Wiggin van wie ze beweerden dat hij hun alles had geleerd; hij had hun alles geleerd en hen naar de overwinning geleid. Maar als ze een oproep deden om hem naar huis te laten terugkeren, dan werden de woorden eruit geknipt zodat niemand het pleidooi hoorde.

Gedurende enige tijd was er op Eros niets anders te doen dan opruimen na de bloedige Bondsoorlog en rapporten binnenkrijgen van de sterschepen, de voormalige oorlogsschepen die nu de koloniewerelden van de kruiperds verkenden.

Maar nu was het op Eros drukker dan ooit, en ook voller dan het tijdens de oorlog ooit was geweest omdat de kolonisten hierheen gehaald werden om zich voor te bereiden op hun reis naar de lege kruiperdwerelden. Ender nam zoveel hem werd toegestaan deel aan het werk, maar het kwam niet bij hen op dat deze twaalfjarige jongen misschien wel even begaafd was voor vrede als voor oorlog. Maar hij had veel geduld met hun neiging om hem over het hoofd te zien en hij leerde om zijn voorstellen en plannen onder de aandacht te brengen door ze door de weinige volwassenen die naar hem wilden luisteren als zelfbedacht te laten presenteren. Erkenning liet hem koud, het ging hem er alleen om dat het karwei geklaard werd.

Het enige dat hij niet kon verdragen was de verering van de kolonisten. Hij leerde de tunnels te mijden waarin zij woonden omdat ze hem altijd herkenden — de hele wereld wist hoe zijn gezicht eruitzag — en dan begonnen ze te schreeuwen en te juichen en hem te omhelzen en hem te feliciteren en hem de kinderen te laten zien die ze naar hem vernoemd hadden en hem te vertellen hoe zielig ze het vonden dat hij nog maar zo jong was en dat zij hem die moorden niet verweten omdat het zijn schuld niet was en hij nog maar een kind was —

Hij hield zich zo goed mogelijk voor hen schuil.

Maar er was één kolonist die hij niet kon ontlopen.

Die dag was hij niet op Eros. Hij was met de pendel naar de nieuwe ISL vertrokken waar hij de buitenkant van sterschepen leerde onderhouden; het was ongepast voor een officier om handwerk te verrichten, had Chamrajnagar hem voorgehouden, waarop Ender had geantwoord dat het hoog tijd werd dat hij een nieuw vak leerde nu er niet meer zoveel vraag was naar het vak waarin hij was opgeleid.

Ze riepen hem op door zijn helmradio en vertelden hem dat er iemand op hem zat te wachten die hem zo gauw mogelijk wilde spreken. Ender kon niemand bedenken die hij zou willen zien en hij maakte dus helemaal geen haast. Hij werkte rustig door tot hij het scherm voor de scheepsweerwort had geïnstalleerd en verplaatste zich toen met zijn haak langs de huid van het schip en hees zich omhoog naar de luchtsluis.

Voor de deur van de kleedkamer stond ze hem op te wachten. Even werd hij witheet dat ze hem hier lastig lieten vallen door een kolonist terwijl hij hier juist kwam om alleen te zijn; toen keek hij nog eens goed en besefte dat hij deze jonge vrouw zou kennen als ze een klein meisje was.

‘Valentine,’zei hij.

‘Hallo, Ender.’

‘Wat moet jij hier?’

‘Demosthenes is met pensioen. Nu ga ik met de eerste kolonievlucht mee.’

‘Weet je wel dat het vijftig jaar duurt om er te komen —’

‘Twee jaar maar voor de mensen aan boord van het schip.’

‘Maar als je ooit zou terugkeren, zou iedereen die je op Aarde kende dood zijn —’

‘Dat zag ik wel zitten, ja. Maar ik hoopte eigenlijk dat een kennis van me op Eros met me mee zou gaan.’

‘Ik wil niet naar een wereld die we van de kruiperds hebben gestolen. Ik wil alleen maar naar huis terug.’

‘Ender, jij keert nooit meer naar de Aarde terug. Daar heb ik voor gezorgd voor ik vertrok.’

Hij keek haar zwijgend aan.

‘Ik vertel je dat meteen maar, dan kun je me van het begin af aan haten als je me daarom wilt haten.’

Ze gingen naar Enders kleine hutje in de ISL en ze legde alles uit.

Peter wilde Ender naar de Aarde terughalen onder de bescherming van de Raad van de Hegemoon. ‘Zoals de boel er nu voorstaat, Ender, zou dat betekenen dat je keurig bij Peter onder de plak zou komen te zitten, want minstens de helft van de raad doet precies wat Peter wil. Die lui die geen schoothonden van Locke zijn heeft hij op een andere manier onder de duim.’

‘Weten ze wie hij echt is?’

‘Ja. Niet in brede kring, maar hoge pieten kennen hem. Het maakt niets meer uit. Hij heeft zoveel macht dat ze zich om zijn leeftijd niet meer druk maken. Hij heeft ongelooflijke dingen gedaan, Ender.’

‘Het was me opgevallen dat de overeenkomst van vorig jaar naar Locke genoemd was.’

‘Dat was zijn doorbraak. Hij liet het voorstel indienen door zijn vrienden van de openbare beleidsnetten en toen schaarde Demosthenes zich er ook achter. Dat was het moment waarop hij had zitten wachten, het moment waarop hij de invloed van Demosthenes op het grote publiek en die van Locke op de intelligentsia kon aanwenden om iets opmerkelijks te bereiken. Hij voorkwam daarmee een verdomd kwalijke oorlog die tientallen jaren had kunnen duren.’

‘Hij heeft dus besloten om in de politiek te gaan?’

‘Dat denk ik, ja. Maar in zijn wat cynischer ogenblikken, die erg talrijk zijn, wees hij me erop dat als hij de Bond helemaal uit elkaar had laten vallen, hij de wereld stukje voor stukje had moeten veroveren. En zolang de Hegemonie bestaat, kan hij dat in een klap doen.’