Orson Card - Ender wint

In gedachten zag hij Bonzo en zijn kleine groepje gemene vrienden dreigend om zich heen staan; door op zijn eergevoel te werken had hij Bonzo zo gek gekregen om het in zijn eentje tegen hem op te nemen. Dat zou hier niet opgaan. En hij kon de vijand ook niet imponeren met zijn vaardigheden zoals hij met de oudere jongens in de strijdzaal had gedaan. Mazer kende Enders vaardigheden als zijn eigen broekzak.

De waarnemers achter zijn rug begonnen te kuchen en zenuwachtig te draaien. Ze begonnen te beseffen dat Ender niet wist wat hij moest beginnen.

Het kan me niets meer schelen, dacht Ender. Vlieg maar op met je spel. Als jullie me niet eens een eerlijke kans geven, waarom zou ik dan meespelen?

Net als bij zijn laatste wedstrijd op de Krijgsschool toen ze twee legers tegen hem hadden ingezet.

En op het moment dat hij aan die wedstrijd terugdacht, moest Erwt er kennelijk ook aan denken want over de koptelefoon klonk zijn stem met de woorden: ‘Weten jullie nog, de poort van de vijand is beneden .’

Molo, Soep, Vlad, Dumper en Gekke Tom begonnen allemaal te lachen. Zij herinnerden zich de wedstrijd ook.

En Ender moest ook lachen. Het was ook geinig. Al die grote mensen die dit allemaal zo serieus namen en de kinderen die meespeelden en alles geloofden tot de volwassenen plotseling te ver gingen, zich iets te veel uitsloofden, zodat de kinderen ineens hun spel konden doorzien. Vergeet het maar, Mazer. Het kan me niks schelen of ik jouw examen haal, ik bekommer me niet meer om jouw regels. Als jij vals kunt spelen dan kan ik dat ook. Ik laat me niet op een oneerlijke manier verslaan — dan win ik nog liever op een oneerlijke manier.

Bij die laatste wedstrijd op de Krijgsschool had hij gewonnen door zich niets van de vijand aan te trekken, niets van zijn eigen verliezen; hij was regelrecht doorgestoten naar de poort van de vijand.

En de poort van de vijand was beneden.

Als ik deze regel breek laten ze me nooit bevelhebber worden. Dat zou te gevaarlijk zijn. Dan hoef ik nooit meer een spel te spelen. En dat is een overwinning.

Hij fluisterde vlug iets in de microfoon. Zijn onderbevelhebbers namen hun deel van de vloot en groepeerden zich vlug tot een dik projectiel, een cilinder die recht op de meest nabije vijandelijke formatie gericht was. De vijand probeerde geenszins om hen af te weren, maar liet hem rustig passeren om hem eerst grondig te kunnen omsingelen voor ze hem vernietigden. Mazer houdt in ieder geval wel rekening met het feit dat ze inmiddels geleerd hebben om ontzag voor me te hebben, dacht Ender. En daar win ik weer wat tijd mee.

Ender dook omlaag, naar het noorden, naar het oosten en weer omlaag, schijnbaar zonder vast plan, maar wel zo dat hij iedere keer een stukje dichter bij de vijandelijke planeet kwam. Maar op het laatst begon de vijand hem wel erg dicht te omsingelen. Toen barstte ineens Enders hele formatie uit elkaar. Zijn vloot leek wel weg te smelten in totale chaos. Schijnbaar zonder enig plan vuurden de tachtig jagers maar in het wilde weg op de vijandelijke schepen en zochten ze zich op eigen houtje een steeds hopelozer weg tussen de kruiperdschepen.

Maar een paar minuten na aanvang van de strijd fluisterde Ender opnieuw iets tegen zijn eskaderleiders en ineens groepeerde een tiental van de overgebleven jagers zich weer tot een formatie. Maar nu bevonden ze zich aan de andere kant van een van de meest ontzag inboezemende formaties van de vijand; ten koste van grote verliezen waren ze erin geslaagd om door te breken — en nu hadden ze al meer dan de helft van de afstand naar de vijandelijke planeet afgelegd.

De vijand begrijpt het inmiddels, dacht Ender. Mazer zal toch vast wel zien waar ik mee bezig ben.

Of misschien kan Mazer wel niet geloven dat ik dit echt zou doen. Nou, des te beter voor mij.

Enders kleine vloot zwenkte nu eens hierheen en dan weer daarheen, stuurde drie of vier jagers weg als voor een aanval en haalde ze dan weer terug. De vijand begon hen in te sluiten en begon zijn schepen en formaties die wijd en zijd verspreid waren terug te roepen voor de beslissende slag. De vijand had zijn hoogste dichtheid achter Ender, zodat hij niet meer naar de open ruimte kon ontsnappen omdat ze hem helemaal omsingelden. Uitstekend, dacht Ender. Dichterbij. Kom maar dichterbij.

Toen fluisterde hij een bevel en de schepen begonnen als bakstenen naar het oppervlak van de planeet te vallen. Het waren sterschepen en jagers en ze waren er dus in het geheel niet op gebouwd om de wrijvingshitte van een snelle afdaling door een atmosfeer te kunnen doorstaan. Maar het was Enders bedoeling ook helemaal niet dat ze ooit de atmosfeer zouden bereiken. Bijna op hetzelfde moment dat ze aan hun val begonnen, richtten ze hun Kleine Dokters allemaal op één doel. De planeet zelf.

Een, twee, vier, zeven van zijn jagers werden opgeblazen. Het was nu één grote gok of een van zijn schepen het lang genoeg zou overleven om binnen effectieve schootsafstand te komen. Het zou niet lang duren als ze eenmaal het oppervlak van de planeet op de korrel konden nemen. Eén ogenblikje met Dokter Toestel is al wat ik vraag. Ender bedacht dat de computer misschien wel niet was toegerust om te laten zien wat er met een planeet zou gebeuren als die werd aangetast door de Kleine Dokter. Wat doe ik dan, roepen: Pang, je bent er geweest?

Ender liet zijn handen van het regelpaneel zakken en boog een beetje naar voren om goed te zien wat er zou gebeuren. Het gezichtspunt was nu vrij dicht bij de vijandelijke planeet omdat het door de zwaartekracht ingevangen schip met grote snelheid omlaag suisde. Hij moet nu al lang binnen schootsbereik zijn, dacht Ender. Hij is binnen schootsbereik en de computer kan het niet aan.

Toen begon het oppervlak van de planeet, die inmiddels het halve simulatorbeeld vulde, te borrelen; een gulpende explosie spoot een regen van brokstukken in de richting van Enders jagers. Ender probeerde zich voor te stellen wat zich in de planeet afspeelde. Het veld dat maar bleef groeien, de moleculen die uit elkaar spatten maar wier losgeslagen atomen geen kant op konden.

Binnen drie seconden barstte de hele planeet uit elkaar en veranderde in een met hoge snelheid uitdijende bol van gloeiend stof. Enders jagers waren de eerste die eraan gingen; hun gezichtspunt viel ineens weg en de simulator kon nu alleen nog laten zien hoe het tafereel eruitzag vanuit de sterschepen die buiten het strijdgewoel waren blijven wachten. Ender wilde het ook helemaal niet van dichterbij zien. De bol van de exploderende planeet dijde zo snel uit dat de vijandelijke schepen hem niet konden vermijden; hij voerde de Kleine Dokter mee, nu zo klein niet meer, en het veld sloopte elk schip dat het op zijn pad tegenkwam door het in een lichtvlek te veranderen voor het verder trok.

Pas helemaal aan de rand van het simulatorbeeld begon het M.D.-veld af te zwakken. Twee of drie vijandelijke schepen zweefden weg. Enders eigen sterschepen explodeerden niet. Maar waar zich daarnet nog de reusachtige vloot van de vijand had bevonden en de planeet die hij had beschermd, was niets meer over van enige betekenis. Een kluit stof die begon te groeien naarmate de zwaartekracht het weer omlaag deed vallen. Hij was gloeiend heet en vertoonde een duidelijke werveling; hij was ook veel kleiner dan de wereld van daarnet. Een groot deel van diens massa was nu een stofwolk die zich nog steeds met hoge snelheid naar buiten verplaatste.

Ender zette zijn koptelefoon met het oorverdovende gejuich van zijn eskaderleiders af en merkte toen pas dat er bij hem in het vertrek minstens evenveel herrie heerste. Mannen in uniform omhelsden elkaar lachend en schreeuwend; anderen huilden; weer anderen knielden of lagen languit op de grond en Ender wist dat ze in gebed verzonken waren. Ender snapte er niets van. Het leek allemaal helemaal verkeerd. Ze hadden kwaad moeten zijn.