Orson Card - Ender wint

Mazer stond hem op te wachten. Ender liep langzaam het vertrek in. Hij slofte een beetje en hij voelde zich moe en duf.

Mazer fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ben je wakker, Ender?’

Er waren nog meer mensen in de simulatorkamer. Ender vroeg zich af waarom ze er waren maar nam niet de moeite om ernaar te vragen. Het was de moeite van het vragen niet waard en niemand zou het hem trouwens vertellen. Hij liep naar het regelpaneel van de simulator en ging zitten, klaar om te beginnen.

‘Ender Wiggin,’zei Mazer. ‘Wil je je even omdraaien. Het spel van vandaag behoeft enige uitleg.’

Ender draaide zich om. Hij keek naar de mannen die achter in de kamer bijeen stonden. De meesten had hij nog nooit gezien. Er waren er zelfs een paar in burger bij. Hij zag Anderson en vroeg zich af wat die hier deed, wie er nu voor de Krijgsschool moest zorgen terwijl hij weg was. Hij zag Graff en herinnerde zich het meer in de bossen buiten Greensboro en wilde naar huis. Breng me naar huis, zei hij zwijgend tegen Graff. In mijn droom zei je dat je van me hield. Breng me naar huis.

Maar Graff knikte alleen tegen hem, een groet, geen belofte, en Anderson deed net of hij hem helemaal niet kende.

‘Let even op, Ender. Vandaag leg je je eindexamen van de Officiersopleiding af. Deze waarnemers zijn hier om te beoordelen wat jij allemaal hebt geleerd. Als je hen liever niet in de kamer hebt, kunnen we hen op een andere simulator laten meekijken.’

‘Laat ze maar blijven hoor.’Eindexamen. Na vandaag zou hij misschien kunnen uitrusten.

‘Om dit een bevredigende beproeving van je vaardigheden te maken, dus niet alleen een herhaling van wat je al vele malen hebt geoefend, maar ook een confrontatie met uitdagingen die nieuw voor je zijn, wordt er vandaag een nieuw element aan het gevecht toegevoegd. Het is rond een planeet gesitueerd. Dat zal de strategie van de vijand beïnvloeden en het zal jou tot improviseren dwingen. Hou vandaag alsjeblieft goed je hoofd bij de strijd.’

Ender wenkte Mazer naderbij en vroeg hem zacht: ‘Ben ik de eerste leerling die het tot hier heeft gebracht?’

‘Als jij vandaag wint, Ender, ben jij de eerste leerling die daarin is geslaagd. Ik heb niet de vrijheid om je meer te vertellen.’

‘Nou, ik heb anders wel de vrijheid om het te horen.’

‘Morgen mag je zo kregelig zijn als je wilt. Maar vandaag zou ik het erg op prijs stellen als je je hoofd bij het examen zou houden. Laten we niet alles wat je al gedaan hebt te niet doen. Nou, hoe denk je die planeet te gaan aanpakken?’

‘Ik zal er iemand achter moeten zien te krijgen, anders is het een blinde vlek.’

‘Juist.’

‘En de zwaartekracht zal het brandstofverbruik beïnvloeden -dalen verbruikt minder dan stijgen.’

‘Ja.’

‘Werkt de Kleine Dokter eigenlijk ook tegen planeten?’

Mazers gezicht verstijfde. ‘Ender, de kruiperds hebben in geen van beide invasies ooit een burgerbevolking aangevallen. Jij moet zelf beslissen of het verstandig is om een strategie te kiezen die vergelding zou kunnen uitlokken.’

‘Is de planeet het enige nieuwe?’

‘Kan je je de laatste keer nog herinneren dat ik je een gevecht voorzette met maar één nieuw ding? Ik kan je wel vertellen, Ender, dat ik je vandaag niet zal sparen. Het is mijn verantwoordelijkheid tegenover de vloot om ervoor te zorgen dat er geen tweederangs leerling door het examen komt. Ik zal mijn best doen tegen jou, Ender en ik ben niet van plan om je in de watten te leggen. Als je alles wat je over jezelf weet en alles wat je over de kruiperds weet maar goed in gedachten blijft houden, dan heb je een redelijke kans om iets te presteren.’

Mazer verliet de kamer.

‘Zitten jullie klaar?’zei Ender in de microfoon.

‘Allemaal,’zei Erwt. ‘Beetje te laat voor de oefening vanmorgen, niet?’

Ze hadden de eskaderleiders dus niets verteld. Ender speelde even met de gedachte om hun te vertellen hoe belangrijk dit gevecht voor hem was, maar besloot dat het hen niet zou helpen als ze een niet ter zake doende zorg extra aan hun hoofd hadden. ‘Sorry,’zei hij. ‘Ik heb me verslapen.’

Ze lachten. Ze geloofden hem niet.

Hij liet hen wat manoeuvres uitvoeren om op te warmen voor het komende gevecht. Het duurde langer dan gewoonlijk voor zijn geest helder was, voor hij zich goed op zijn commanderende rol kon concentreren, maar al gauw kwam hij op tempo en reageerde hij weer vlug en dacht hij weer helder. Of tenminste, dacht hij bij zichzelf, ik denk dat ik helder denk.

Het simulatorbeeld werd zwart. Ender wachtte tot het speltafereel zou verschijnen. Wat gaat er gebeuren als ik vandaag het examen haal? Moet ik dan nog een school doorlopen? Weer een paar jaar afmattende oefening, weer een jaar van eenzaamheid, weer een jaar waarin ik door allerlei mensen van hot naar her word gestuurd, weer een jaar waarin ik niets over mijn eigen leven te vertellen heb? Hij probeerde zich te herinneren hoe oud hij was. Elf. Hoeveel jaar geleden was hij elf geworden? Hoeveel dagen? Het moest hier op de Officiersopleiding gebeurd zijn maar hij kon zich de dag niet herinneren. Misschien had hij het op het moment wel helemaal niet gemerkt. Niemand merkte het, behalve misschien Valentine.

En terwijl hij wachtte tot het spel verscheen, wilde hij dat hij het gewoon kon verliezen; gewoon het gevecht hopeloos en volledig verliezen zodat ze hem van de opleiding zouden verwijderen net als Bonzo, en hem naar huis zouden sturen. Bonzo was naar Cartagena gestuurd. Hij wilde een marsorder zien waarop Greensboro stond. Slagen betekende dat het allemaal gewoon door zou gaan. Zakken betekende dat hij naar huis kon vertrekken.

Nee, dat is niet waar, hield hij zichzelf voor. Ze hebben me nodig en als ik zak dan is er misschien straks helemaal geen huis meer om naar terug te keren.

Maar eigenlijk geloofde hij dat niet echt. Met zijn bewuste verstand wist hij dat het waar was, maar op andere plaatsen die veel dieper zaten, kon hij maar moeilijk geloven dat ze hem nodig hadden. Mazers dringende gedoe was gewoon weer een truc. Gewoon een andere manier om hem te laten doen wat ze hem wilden laten doen. Een andere manier om te zorgen dat hij niet aan uitrusten toekwam. Aan een hele lange tijd helemaal niets doen.

Toen verscheen de vijandelijke formatie en Enders vermoeidheid sloeg om in wanhoop.

De vijand overtrof hen met wel duizend tegen één in aantal, het simulatorbeeld lichtte helemaal groen op. Ze hadden zich in tientallen verschillende formaties gegroepeerd die voortdurend van plaats en vorm veranderden zodat ze in schijnbaar willekeurige patronen over het simulatorbeeld krioelden. Hij kon geen enkele opening bespeuren — als hij een open ruimte meende te zien, sloot die zich ineens weer en verscheen er elders een gat, en een formatie die eerst doordringbaar leek, veranderde plotseling in een grimmige muur. De planeet lag aan de uiterste rand van het beeld en voor zover Ender kon nagaan konden er wel nog eens zoveel schepen achter verstopt zitten, buiten bereik van de simulator.

Zijn eigen vloot bestond uit twintig sterschepen, elk met maar vier jagers. Hij kende de vier-jager-schepen — die waren ouderwets en log en het bereik van hun Kleine Dokters was maar de helft van dat van de nieuwere schepen. Tachtig jagers tegen minstens vijfduizend en misschien zelfs wel tienduizend vijandelijke schepen.

Hij hoorde zijn eskaderleiders zwaar ademen; hij hoorde ook een van de toeschouwers een zachte vloek uitspreken. Prettig om te weten dat een van de volwassenen had gemerkt dat het geen eerlijke beproeving was. Niet dat het enig verschil maakte, hoor. Eerlijkheid hoorde niet bij het spel, dat was wel duidelijk. Er was geen enkele poging gedaan om hem zelfs maar een heel klein kansje op slagen te gunnen. Alles wat ik heb moeten doormaken terwijl het helemaal nooit hun bedoeling was dat ik zou slagen.