Orson Card - Ender wint

Hij nam plaats achter de simulator en merkte dat zijn eskaderleiders al op hem zaten te wachten. Er was nog geen vijand te bekennen en dus verdeelde hij hen in twee legers en begon aan een schijngevecht waarbij hij het bevel voerde over beide partijen zodat hij elk van zijn leiders op de proef kon stellen. Ze begonnen een beetje traag maar al gauw waren ze klaarwakker en op volle sterkte.

Toen werd het simulatorbeeld zwart, de schepen verdwenen en alles veranderde tegelijk. Aan de meest nabije rand van het simulatorbeeld zagen ze de vormen van drie sterschepen van de mensen-vloot zich aftekenen in het holografische licht. Elk sterschip zou twaalf jagers hebben. De vijand die kennelijk op de hoogte was van de aanwezigheid van de mensen, had een bolvormige formatie gevormd met één enkel schip in het midden. Ender liet zich niet voor de gek houden — dat zou geen koninginneschip zijn. De kruiperdschepen hadden een meerderheid van twee op één, maar ze vlogen ook veel dichter bij elkaar dan ze hadden moeten doen — Dokter Toestel zou veel meer schade kunnen aanrichten dan de vijand verwachtte.

Ender koos een van de sterschepen, liet het knipperen in het simulatorbeeld en zei in de microfoon: ‘Alai, dit is jouw schip; verdeel de jagers naar eigen inzicht over Petra en Vlad.’Hij wees de andere twee sterschepen en hun jagereenheden aan anderen toe, op één jager van elk schip na die hij voor Erwt bestemd had. ‘Glip langs de rand en zie onder hen terecht te komen, Erwt, tenzij ze de jacht op je openen — dan kom je voor de veiligheid razendsnel terug naar de reservemacht. In het andere geval kies je een positie van waaruit je snel resultaat kunt boeken zodra ik een beroep op je doe. Alai, stuur jij je strijdmacht in een compacte aanvalsformatie op één punt van hun bolformatie af. Niet vuren voor ik het zeg. Het gaat alleen om de manoeuvre.’

‘Deze is makkelijk, Ender,’zei Alai.

‘Hij is makkelijk, dus dan kunnen we net zo goed voorzichtig zijn. Ik wil dit graag klaren zonder een enkel schip te verliezen.’

Ender groepeerde zijn reserves in twee strijdmachten die Alai op veilige afstand volgden; Erwt was al uit het simulatorbeeld verdwenen hoewel Ender af en toe overschakelde naar Erwts gezichtspunt om bij te houden waar hij nu zat.

Maar het was Alai die het subtiele spelletje met de vijand speelde. Hij vloog in een granaatvormige formatie en tastte de bolformatie van de vijand af. Telkens als hij dichterbij kwam weken de krui-perdschepen achteruit alsof ze hem naar het schip in het midden wilden lokken. Alai boog af naar opzij; de kruiperdschepen bleven hem volgen, deinsden terug als hij te dichtbij kwam en keerden terug naar hun bolformatie als hij voorbij was.

Schijnaanval, buig af, scheer langs de bol naar een ander punt, buig weer af, nieuwe schijnaanval; en toen zei Ender: ‘Val maar aan, Alai.’

Zijn kogelformatie begon de bol binnen te vliegen en hij zei tegen Ender: ‘Je weet dat ze me alleen maar zullen doorlaten om me vervolgens te omsingelen en levend te verslinden.’

‘Schenk vooral geen aandacht aan dat schip in het midden.’

‘Zoals je wilt, baas.’

En wel hoor, de bol begon zich samen te trekken. Ender bracht de reservemacht naar voren; de vijandelijke schepen concentreerden zich aan de kant van de bol die zich het dichtst bij de reservemacht bevond. ‘Val aan waar ze het dichtst op elkaar vliegen,’zei Ender.

‘Dit is in strijd met vierduizend jaar militaire geschiedenis,’zei Alai terwijl hij zijn jagers liet oprukken. ‘We horen daar aan te vallen waar we zelf in de meerderheid zijn.’

‘In deze simulatie weten ze kennelijk niet wat onze wapens kunnen aanrichten. Het werkt natuurlijk maar één keer, maar we zullen er een mooi spektakel van maken. Vuur naar believen.’

En dat deed Alai. De simulatie reageerde schitterend: eerst ontploften er een of twee in een verblindend licht, vervolgens een stuk of tien en daarna gingen bijna alle vijandelijke schepen eraan toen het veld in de krappe formatie van schip naar schip oversprong. ‘Blijf uit de buurt,’zei Ender.

De schepen aan de verste kant van de bolformatie werden niet aangetast door de kettingreactie, maar het was een fluitje van een cent om die achterna te gaan en te vernietigen. Erwt rekende af met de enkeling die naar zijn kant van de ruimte probeerde te ontkomen. Het gevecht was afgelopen. Het was makkelijker geweest dan de meeste van hun jongste oefeningen.

Mazer haalde zijn schouders op toen Ender hem dat vertelde. ‘Dit is een simulatie van een echte invasie. Er moest nu eenmaal één gevecht zijn waarin ze niet wisten wat we konden doen. Nu begint je eigenlijke werk pas. Probeer niet al te aanmatigend te doen over de overwinning. Ik zal je gauw genoeg voor echte beproevingen stellen.’

Ender oefende tien uur per dag met zijn eskaderleiders, maar niet met allemaal tegelijk; hij gaf hen ‘s middags een paar uur vrij om uit te rusten. Elke twee of drie dagen vond er onder supervisie van Mazer een gesimuleerd gevecht plaats, en zoals Mazer al had beloofd waren ze nooit meer zo makkelijk. De vijand gaf al gauw zijn pogingen om Ender te omsingelen op en formeerde zijn schepen nooit meer zo dicht bij elkaar dat er een kettingreactie kon optreden. Elke keer was er weer iets nieuws, iets dat het moeilijker maakte. Soms had Ender maar een enkel sterschip met acht jagers; een keer dook de vijand op uit een planetoïdengordel; soms liet de vijand stationaire vallen achter, grote installaties die ontploften als Ender een van zijn eskaders te dichtbij liet komen waardoor er vaak een paar schepen van Ender schade opliepen of verwoest werden. ‘Het kan niet lijden dat je schepen verliest!’schreeuwde Mazer na een van de gevechten tegen hem. ‘Als je in een echt gevecht zit heb je ook niet de luxe van een eindeloze voorraad van door de computer te voorschijn getoverde jagers. Je hebt wat je van huis hebt meegenomen en meer niet. En zorg nou dat je leert vechten zonder onnodige verspilling.’

‘Het was geen onnodige verspilling,’zei Ender. ‘Ik kan geen gevechten winnen als ik zo bang ben om een schip te verliezen dat ik nooit risico’s durf te nemen.’

Mazer grijnsde. ‘Uitstekend, Ender. Je begint het te leren. Maar in een echt gevecht zou je meerderen hebben en, nog het ergst van alles, burgers die je dat soort dingen voor de voeten werpen. Als de vijand nou een beetje slim was geweest had hij jou hier te grazen genomen en was het hele eskader van Tom eraan gegaan.’Samen namen ze het gevecht door; in de volgende oefenperiode zou Ender zijn eskaderleiders laten zien wat Mazer hem had laten zien en zouden ze leren wat ze ertegen konden doen als ze het nog eens tegenkwamen.

Ze dachten al eerder dat ze er waren, dat ze als groep heel soepel samenwerkten. Maar nu ze samen echte beproevingen hadden doorgemaakt, begonnen ze elkaar allemaal meer dan ooit te vertrouwen en werden de gevechten een genot. Ze vertelden Ender dat de leerlingen die niet daadwerkelijk aan het spel deelnamen toch naar de simulatorruimtes kwamen om te kijken. Ender stelde zich voor hoe het zou zijn om zijn vrienden om zich heen te hebben, juichend of lachend of hijgend van spanning; meestal dacht hij dat het hem wel erg zou afleiden, maar er waren keren dat hij er met heel zijn hart naar verlangde. Zelfs toen hij zijn dagen doorbracht met in de zon op een vlot in het meer drijven was hij niet zo eenzaam geweest. Mazer Rackham was zijn kameraad, zijn leraar, maar niet zijn vriend.

Maar hij zei er niets over. Mazer had hem verteld dat hij niet op meeleven hoefde te rekenen en zijn persoonlijke narigheid had voor anderen niets te betekenen. Meestal had die zelfs voor Ender niets te betekenen. Hij bleef zijn gedachten op het spel richten en probeerde van de gevechten te leren. En niet alleen de specifieke les van dat bepaalde gevecht, maar hij dacht na over wat de kruiperds hadden kunnen doen als ze slimmer geweest waren en hoe Ender zou reageren als ze dat in de toekomst zouden doen. Slapend en wakend leefde hij voor niets anders dan voorbije gevechten en toekomstige gevechten en hij zat zijn eskaderleiders achter de broek met een felheid die af en toe wel eens een opstandige reactie uitlokte.