Orson Card - Ender wint

Pas toen Graff zich in de pendel op de stoel naast hem vastgespte besefte Ender dat Graff met hem mee zou opstijgen.

‘Hoe ver?’vroeg Ender. ‘Hoe ver reist u met me mee?’

Graff lachte zuinigjes. ‘De hele weg, Ender.’

‘Maken ze u directeur van de Officiersopleiding?’

‘Nee.’

Ze hadden Graff dus van zijn post op de Krijgsschool ontheven uitsluitend en alleen om Ender naar zijn volgende taak te vergezellen. Hoe belangrijk ben ik eigenlijk? vroeg hij zich af. En alsof Peter hem iets in het oor fluisterde hoorde hij een inwendige stem zeggen: Hoe kan ik dit gebruiken?

Hij huiverde en probeerde aan iets anders te denken. Peter droomde er dan misschien van om over de wereld te heersen, maar Ender niet. Maar als hij achteraf terugkeek naar zijn leven op de Krijgsschool, moest hij bekennen dat hij weliswaar nooit macht had nagestreefd, maar die wel altijd had bezeten. Maar dat was macht die voortkwam uit uitmuntendheid en niet uit manipulatie, concludeerde hij. Hij had geen reden om zich ervoor te schamen. Hij had nooit zijn macht gebruikt om iemand te kwetsen, behalve misschien met Erwt. En met Erwt was het gelukkig allemaal nog goed gekomen. Erwt was uiteindelijk een vriend geworden die de verloren Alai kon vervangen die op zijn beurt de plaats had ingenomen van Valentine die Peter hielp bij zijn gekonkel. Valentine die nog steeds van Ender hield, wat er ook zou gebeuren. En die gedachtentrein bracht hem terug bij de Aarde, terug bij de kalme uren midden op het stille water omringd door een kom van beboste heuvels. Dat is de Aarde, dacht hij. Niet een bol met een omtrek van duizenden kilometers, maar een bos met een glanzend meer, een huis dat verscholen ligt tussen hoge bomen op de top van een heuvel, een schuine met gras begroeide oever, vissen die opspringen en vogels die duikvluchten maken op jacht naar de insekten die op de grens van water en lucht leven. De Aarde was een voortdurend geroezemoes van krekels en wind en vogels. En de stem van een meisje dat hem toesprak vanuit zijn verre kindertijd. Dezelfde stem die hem ooit voor angst had behoed. Dezelfde stem die hij ten koste van alles in leven wilde houden, zelfs al moest hij daarvoor weer terug naar school, zelfs al moest hij daar de Aarde weer voor verlaten om de komende vier of veertig of vierduizend jaar niet meer terug te keren. Zelfs al hield ze meer van Peter dan van hem.

Hij had zijn ogen dicht en het enige geluid dat hij maakte was afkomstig van zijn ademhaling maar toch stak Graff zijn hand uit en klopte hem over het gangpad heen kort op de zijne. Ender verstrakte van verbazing en Graff haalde meteen zijn hand weer weg, maar even werd Ender getroffen door de verbazende gedachte dat Graff misschien enige genegenheid voor hem voelde. Maar nee, dit was natuurlijk gewoon weer een gebaar uit berekening. Graff was een kleine jongen aan het omvormen tot bevelhebber. Ongetwijfeld omvatte cursuspakket nummer 17 een gebaar van genegenheid van de kant van de leraar.

Een paar uur later bereikte de pendel de IPL-satelliet. De Interplanetaire Lanceersatelliet bevatte een stadje met drieduizend inwoners die de zuurstof inademden van de planten die hun ook tot voedsel dienden, het water dronken dat hun lichaam al tienduizend keer was gepasseerd en daar alleen maar leefden voor het onderhoudswerk aan de slepers die al het zware werk in het zonnestelsel deden en de pendels die hun lading en passagiers naar Aarde en Maan brachten. Het was een wereld waar Ender zich voor korte tijd thuis voelde omdat de vloeren er net als in de Krijgsschool omhoog welfden.

Hun sleper was nog betrekkelijk nieuw; de I.V. was altijd bezig zijn oudste schepen af te stoten en te vervangen door de nieuwste modellen. Deze had zojuist een enorme lading getrokken staal aangevoerd, vervaardigd door een fabrieksschip dat in de planetoïdengordel kleine planeetjes sloopte. Het staal zou op de Maan gedropt worden en nu was de sleper gekoppeld aan een sleep van veertien schuiten. Maar Graff liet zijn balletje weer in de afleesbuis vallen en alle veertien schuiten werden losgekoppeld van de sleper. Dit keer zou hij een snelle tocht maken naar een bestemming die Graff had opgegeven en die pas zou worden vrijgegeven als de sleper los was van de IPL-satelliet.

‘Nou, zo’n geheim is dat niet hoor,’zei de sleperkapitein. ‘Een onbekende bestemming is altijd een ISL.’Naar analogie van IPL besloot Ender dat die letters Interstellaire Lanceersatelliet moesten betekenen.

‘Dit keer niet,’zei Graff.

‘Waar gaan we dan heen?’

‘I.V.-Hoofdkwartier.’

‘Ik ben niet bevoegd om te weten waar zich dat bevindt, kolonel.’

‘Uw schip weet het wel,’zei Graff. ‘Laat dit maar door de computer bekijken en volg gewoon de koers die hij uitzet.’Hij overhandigde de kapitein de plastic bal.

‘Moet ik soms de hele reis met m’n ogen dicht zitten om niet te kunnen raden waar we ergens zitten?’

‘O nee, natuurlijk niet. Het I.V.-Hoofdkwartier bevindt zich op de kleine planeet Eros, die hier ongeveer drie maanden reizen vandaan ligt als je de hoogst mogelijke snelheid rekent. En die snelheid neemt u natuurlijk.’

‘Eros? Maar ik dacht dat de kruiperds die hele planeet hadden afgebrand tot een radioactieve — ah. Sinds wanneer bezit ik de bevoegdheid om dit te weten?’

‘Die bezit u niet. Als we dus op Eros arriveren, zult u ongetwijfeld ter plaatse een permanente taak opgedragen krijgen.’

De kapitein begreep het onmiddellijk en het stond hem helemaal niet aan. ‘Ik ben piloot, vuile smeerlap, en jullie hebben geen recht om me op een brok steen op te sluiten!’

‘Ik zal uw ongepaste taal tegen een meerdere over het hoofd zien. Het spijt me zeer, maar ik heb opdracht om de snelste militaire sleper die beschikbaar was te nemen. Op het moment dat ik aankwam was dat toevallig uw schip. Het is niet zo dat ze u speciaal moesten hebben. Kop op. Misschien is de oorlog over vijftien jaar wel afgelopen en dan hoeft de locatie van het I.V.-Hoofdkwartier niet langer geheim te blijven. O trouwens, voor het geval u er zo een bent die graag op het oog aanlegt, moet ik u waarschuwen dat Eros geheel verduisterd is. Zijn albedo is maar iets helderder dan die van een zwart gat. Hij is niet te zien.’

‘Nou bedankt,’zei de kapitein.

Ze waren al bijna een maand onderweg toen hij pas weer een beleefde toon aansloeg tegen kolonel Graff.

De scheepscomputer bevatte een beperkte bibliotheek — hij was eerder ingesteld op vermaak dan op onderricht. En dus zaten Graff en Ender na het ontbijt en wat ochtendgymnastiek meestal te praten. Over de Officiersopleiding. Over de Aarde. Over sterrenkunde en natuurkunde en over alles wat Ender wilde weten.

En hij wilde vooral van alles weten over de kruiperds.

‘We weten eigenlijk niet veel,’zei Graff. ‘We hebben nooit een levende in gevangenschap gehad. Zelfs als we er een levend en ongewapend vingen, stierf hij zodra duidelijk werd dat hij gevangen genomen was. Zelfs het hij is onzeker — het is zelfs erg waarschijnlijk dat de meeste kruiperdsoldaten vrouwelijk zijn maar dan met geatrofieerde of rudimentaire geslachtsorganen. We kunnen het niet bepalen. Bovendien zou jij juist het meest hebben aan kennis over hun psychologie en we hebben nu niet bepaald de kans gehad om een diepgaand gesprek met hen te voeren.’

‘Vertelt u me maar wat u weet, misschien steek ik dan toch nog wel iets nuttigs op.’

En dus vertelde Graff hem wat hij wist. De kruiperds waren organismen die zich eventueel ook op Aarde hadden kunnen ontwikkelen als alles een miljard jaar geleden anders was gelopen. Op moleculair niveau waren er geen verrassingen. Zelfs het genetische materiaal was van gelijke aard. Het was geen toeval dat ze voor mensen erg op insekten leken. Hoewel hun inwendige organen inmiddels veel ingewikkelder en meer gespecialiseerd waren dan die van insekten, en hoewel ze een inwendig skelet hadden ontwikkeld en het grootste deel van hun uitwendige pantser was verdwenen, was hun fysieke bouw nog een afspiegeling van die van hun voorouders, die heel goed erg veel op Aardse mieren hadden kunnen lijken. ‘Maar laat je daardoor niet voor de gek houden,’zei Graff. ‘Dat betekent net zo veel als wanneer ik zou zeggen dat onze voorouders heel goed erg veel op eekhoorns hadden kunnen lijken.’