Orson Card - Ender wint

Zijn toon van vermoeide onverschilligheid ergerde haar. ‘Ik heb het over mijn leven, egoïstische klootzak.’Als haar woorden hem al kwetsten, gaf hij dat in ieder geval niet te kennen. Hij bleef gewoon liggen met zijn ogen dicht. ‘Het is maar goed dat ik, toen jij klein was en Peter je pestte, niet rustig heb afgewacht tot mam en pap je kwamen redden. Ik wist dat je de monitor had, maar ik wachtte ook niet af tot zij zouden ingrijpen. Weet jij wat Peter mij deed als ik hem weer eens had verhinderd om jou pijn te doen?’

‘Hou je kop,’fluisterde Ender.

Omdat ze zag dat zijn borst trilde, omdat ze wist dat ze hem echt geraakt had, omdat ze wist dat ze net als Peter zijn zwakke plek had opgespoord om hem daar een steek toe te brengen, hield ze haar mond.

‘Ik kan de kruiperds niet verslaan,’zei Ender zacht. ‘Op een dag zal ik net als Mazer Rackham ter plaatse zijn en iedereen zal van mij afhankelijk zijn en dan kan ik het niet.’

‘Als jij het niet kunt, Ender, dan had niemand het gekund. Als je hen niet kunt verslaan, dan verdienen ze het om te winnen omdat ze sterker en beter zijn dan wij. Dan is het jouw schuld niet.’

‘Vertel dat maar aan de doden.’

‘Als jij het niet doet, wie doet het dan wel?’

‘Elke willekeurige ander.’

‘Niemand Ender. Ik zal je eens iets vertellen. Als je het probeert en je verliest, kan je er niets aan doen. Maar als je het niet probeert en we verliezen, dan is dat jouw schuld. Dan heb jij ons allemaal omgebracht.’

‘Ik ben toch al een moordenaar.’

‘Wat zou je dan anders moeten zijn? Mensen hebben hun hersens niet ontwikkeld om op meertjes rond te drijven. Doden is het eerste dat we leerden. En dat is maar goed ook, anders zouden wij nu uitgestorven zijn en zouden de tijgers de aarde in handen hebben.’

‘Ik heb nooit van Peter kunnen winnen. Wat ik ook zei of deed. Het lukte me nooit.’

Het draaide dus weer om Peter. ‘Hij was jaren ouder dan jij. En veel sterker.’

‘Dat zijn de kruiperds ook.’

Ze kon de logica van zijn gedachtengang wel volgen. Of liever gezegd de onlogica ervan. Hij kon winnen wat hij maar wilde, maar diep in zijn hart wist hij dat er altijd iemand zou zijn die hem kon vernietigen. Hij wist altijd dat hij niet echt had gewonnen omdat Peter er nog was, de ongeslagen kampioen.

‘Dus je wilt Peter verslaan?’vroeg ze.

‘Nee,’antwoordde hij.

‘Versla de kruiperds. Kom dan terug en kijk eens wie er nog op Peter Wiggin let. Kijk hem recht in zijn gezicht als de hele wereld van je houdt en je vereert. Dat zal in zijn ogen een nederlaag zijn, Ender. Zo moet je van hem winnen.’

‘Je begrijpt het niet,’zei hij.

‘Ja, ik begrijp het wel.’

‘Nee, je snapt het niet. Ik wil Peter helemaal niet verslaan.’

‘Wat wil je dan?’

‘Ik wil dat hij van me houdt.’

Daar had ze geen antwoord op. Voor zover zij wist hield Peter van niemand.

Ender zei niets meer. Bleef gewoon rustig liggen. En liggen.

Toen uiteindelijk met het dalen van de zon de muskieten boven het water kwamen zweven, nam Valentine druipend van het zweet een laatste duik in het water en begon vervolgens het vlot naar de kant te duwen. Ender liet uit niets blijken dat hij wist wat ze deed, maar aan zijn onregelmatige ademhaling hoorde ze dat hij niet sliep. Toen ze de kant bereikten, klauterde ze op de steiger en zei: ‘Ik hou van je, Ender. Meer dan ooit. Wat je ook gaat besluiten.’

Hij gaf geen antwoord. Ze betwijfelde of hij haar zou geloven. Ze liep tegen de helling omhoog, laaiend op de mensen die haar zo ver hadden gekregen om Ender op deze manier aan te vallen. Want ze had per slot van rekening precies gedaan wat ze van haar verlangden. Ze had Ender overgehaald om zijn opleiding te hervatten en hij zou haar dat niet gauw vergeven.

Nog druipend van zijn laatste duik in het meer verscheen Ender in de deuropening. Het was donker buiten en donker in de kamer waar Graff op hem wachtte.

‘Gaan we nu?’vroeg Ender.

‘Als je wilt,’zei Graff.

‘Wanneer?’

‘Als jij zover bent.’

Ender ging douchen en kleedde zich aan. Hij was eindelijk een beetje gewend aan de manier waarop burgerkleren om zijn lijf zaten maar hij voelde zich nog steeds niet lekker zonder uniform of flits-pak. Ik zal nooit meer een flitspak dragen, bedacht hij. Dat hoort bij het spel van de Krijgsschool en dat is afgelopen. Hij hoorde de krekels als idioten te keer gaan in het bos; vlakbij hoorde hij het knerpende geluid van een auto die traag over een grindpad reed.

Wat moest hij nog meer meenemen? Hij had verschillende van de boeken in de bibliotheek gelezen, maar die hoorden bij het huis en die mocht hij niet meenemen. Het enige dat zijn eigendom was was het vlot dat hij zelf gebouwd had. Dat zou hier ook blijven.

In de kamer waar Graff hem opwachtte brandde nu licht. Graff had zich ook verkleed. Hij was weer in uniform.

Ze zaten naast elkaar op de achterbank van de auto terwijl ze over landelijke wegen naar de achteringang van de luchthaven reden. ‘In de tijd toen de bevolking nog toenam,’zei Graff, ‘hielden ze in dit gebied de bossen en de boerderijen in stand. Dit land ligt op een waterscheiding. Uit de regen die hier valt ontspringen een heleboel rivieren en ondergrondse stromen. De Aarde is heel diep, Ender en leeft tot in zijn hart. Wij mensen leven alleen maar op de allerbovenste laag, zoals de insekten die op het schuim van het stilstaande water langs de oever leven.’

Ender zei niets.

‘Wij leiden onze bevelhebbers zo op als we doen omdat dat nodig is — ze moeten nu eenmaal op een bepaalde manier denken, ze mogen door een heleboel dingen niet afgeleid worden, en dus isoleren we hen. Jou. Houden jou in afzondering. En het werkt. Maar als je nooit mensen ontmoet, als je nooit de Aarde zelf leert kennen, als je tussen metalen wanden leeft die de koude ruimte buitensluiten, dan is het zo makkelijk om te vergeten waarom de Aarde het waard is om gered te worden. Waarom deze mensenwereld de tol die jij betaalt misschien wel waard is.’

Dus daarom heb je me hierheen gehaald, dacht Ender. Ondanks al je haast heb je daarom drie maanden de tijd genomen om me van de Aarde te leren houden. Nou, het heeft gewerkt. Al je trucs hebben gewerkt. Valentine ook; zij was ook een van jullie trucs, om mij eraan te herinneren dat ik niet voor mezelf naar school ga. Nou, ik weet het weer.

‘Ik mag dan misbruik gemaakt hebben van Valentine,’zei Graff, ‘en je zal me daar wel om haten, Ender, maar je moet één ding goed onthouden — het werkt alleen maar omdat wat er tussen jullie bestaat echt is, belangrijk is. Miljarden van zulke banden tussen menselijke wezens. Daar vecht je voor, om die in leven te houden.’

Ender draaide zijn gezicht naar het raampje en keek naar de dalende en stijgende helikopters en luchtschepen.

Ze namen een helikopter naar de ruimtehaven van de I.V. op Stumpy Point. Officieel heette de haven naar een dode Hegemoon, maar iedereen noemde hem Stumpy Point, naar het zielige kleine stadje dat onder het asfalt was verdwenen toen ze de aanvoerroutes aanlegden naar de enorme eilanden van staal en beton die het water van de Pamlico Sound bespikkelden. Er waren nog steeds watervogels die met hun aanstellerige kleine pasjes door het zoute water holden waar de bemoste bomen zich omlaag bogen alsof ze hun dorst wilden lessen. Het begon licht te regenen en het beton lag er zwart en glimmend bij; je kon moeilijk uitmaken waar het beton eindigde en het water van de Sound begon.

Graff leidde hem door een doolhof van formaliteiten. Zijn gezag droeg Graff bij zich in de vorm van een kleine plastic bal. Die liet hij in kokers vallen en dan vlogen deuren voor hen open en mensen sprongen groetend in de houding en de kokers spuwden het balletje weer uit en Graff ging verder. Ender merkte dat aanvankelijk iedereen naar Graff keek, maar naarmate ze verder in de ruimtehaven doordrongen begonnen de mensen op Ender te letten. Aanvankelijk was het de gezagdrager die opgemerkt werd, maar verderop waar iedereen gezag had, wilden ze zien wie hij bij zich had.