Orson Card - Ender wint

Valentine kon niet uitmaken of het nu Demosthenes was die hun wel aanstond of Valentine Wiggin. In het eerste geval zou ze hen nooit vertrouwen, in het laatste geval kon ze dat misschien wel doen. Het feit dat ze niet wilden dat ze dit met Peter besprak leek erop te wijzen dat ze misschien wisten waarin ze van elkaar verschilden. Ze stond er maar niet bij stil of ze zelf het verschil nog wel kende.

‘U zei dat hij zelf het vlot heeft gebouwd. Hoe lang is hij al hier?’

‘Twee maanden. Het was de bedoeling dat zijn verlof maar een paar dagen zou duren. Maar zie je, hij heeft niet erg veel belangstelling voor voortzetting van zijn opleiding.’

‘Oh. Dus ik moet weer voor therapie zorgen.’

‘Dit keer kunnen we je brief niet censureren. We wagen het er maar op. We hebben je broer hard nodig. De mensheid staat op de rand van de afgrond.’

Dit keer was Val oud genoeg om te weten hoe groot het gevaar was waarin de wereld verkeerde. En ze was al zo lang Demosthenes dat ze zonder aarzelen haar plicht zou doen. ‘Waar is hij ?’

‘Onder aan de steiger.’

‘Waar is het badpak?’

Ender zwaaide niet toen ze langs de helling naar hem toe liep, hij lachte zelfs niet toen ze op de drijvende steiger stapte. Maar ze wist dat hij het fijn vond om haar weer te zien want zijn ogen lieten haar gezicht geen seconde los.

‘Je bent groter dan ik me herinner,’zei ze dom.

‘Jij ook,’zei hij. ‘Ik herinner me ook dat je mooi was.’

‘Het geheugen kan ons aardig voor de gek houden.’

‘Nee. Jouw gezicht is nog hetzelfde maar ik weet niet meer wat mooi betekent. Ga mee het meer op.’

Ze keek een beetje aarzelend naar het kleine vlot.

‘Als je maar niet gaat staan is er niks aan de hand,’zei hij. Hij kroop er als een spin op handen en voeten op. ‘Het is het eerste ding dat ik eigenhandig heb gemaakt sinds we samen met blokken bouwden. Peterbestendige bouwwerken.’

Ze lachte. Ze bouwden altijd graag dingen die zelfs bleven staan als je het grootste deel van de zichtbare steunen weghaalde. Peter haalde liever hier en daar een blok weg zodat de volgende persoon die zijn bouwsel aanraakte het zou doen instorten. Peter was een ezel, maar hij was wel het middelpunt van hun jeugd.

‘Peter is veranderd,’zei ze.

‘Laten we het niet over hem hebben,’zei Ender.

‘Afgesproken.’

Ze kroop op het vlot, niet zo behendig als Ender. Hij gebruikte een peddel om hen langzaam naar het midden van het privémeer te roeien. Ze maakte een opmerking over dat hij zo bruin was en zo sterk.

‘Sterk ben ik op de Krijgsschool geworden. Bruin hier op het meer. Ik ben veel op het water. Als ik zwem is het net of ik in nul g ben. Dat mis ik wel, nul g . En als ik hier op het meer ben helt het land naar alle kanten omhoog.’

‘Alsof je in een kom woont.’

‘Ik heb de afgelopen vier jaar in een kom geleefd.’

‘En nu zijn we dus vreemden?’

‘Niet dan, Valentine?’

‘Nee,’zei ze. Ze stak haar hand uit en gaf hem een tikje op zijn been. Toen kneep ze hem ineens in zijn knie, precies op de plek waar hij helemaal niet tegen kietelen kon.

Maar bijna op hetzelfde moment had hij haar pols te pakken. Hij had haar in een ijzersterke greep ook al waren zijn handen kleiner dan de hare en zijn armen tenger en smal. Even zag hij er erg gevaarlijk uit; toen ontspande hij zich. ‘O ja,’zei hij. ‘Jij kietelde me vroeger altijd.’

‘Niet meer,’zei ze terwijl ze haar hand terugtrok.

‘Zin om te zwemmen?’

Als antwoord liet ze zich over de rand van het vlot vallen. Het water was helder en schoon en er zat geen chloor in. Ze zwom een tijdje rond en keerde toen weer naar het vlot terug en ging in het wazige zonlicht liggen. Er kwam een wesp aanvliegen die vlak naast haar hoofd op het vlot ging zitten. Ze wist dat hij daar zat en normaal zou ze er wel bang voor geweest zijn. Maar vandaag niet. Laat hem maar lekker op dit vlot in de zon zitten bakken, dat doe ik ook.

Ineens begon het vlot te schommelen en toen ze zich omdraaide zag ze Ender rustig met één vinger de wesp dooddrukken. ‘Akelige beesten deze,’zei Ender. ‘Ze steken zonder enige aanleiding.’Hij lachte. ‘Ik heb een heleboel opgestoken over preventieve strategie. Ik ben erg goed. Niemand heeft het ooit van me gewonnen. Ik ben de beste soldaat die ze ooit gehad hebben.’

‘Niemand had anders verwacht,’zei ze. ‘Je bent uiteindelijk een Wiggin.’

‘Wat dat ook mag betekenen,’zei hij.

‘Het betekent dat je een rol van belang gaat spelen in de wereld.’En ze vertelde hem waarmee Peter en zij bezig waren.

‘Hoe oud is Peter, veertien? En hij maakt nu al plannen voor wereldheerschappij ?’

‘Hij denkt dat hij Alexander de Grote is. En waarom zou hij dat niet zijn? Waarom zou jij dat niet ook zijn?’

‘We kunnen niet allebei Alexander zijn.’

‘Twee kanten van dezelfde munt. En ik ben het metaal er tussenin.’Nog terwijl ze het zei vroeg ze zich af of het misschien eigenlijk nog waar was ook. Ze had deze laatste paar jaar zo veel met Peter gedeeld dat ze hem begreep, zelfs als ze hem verachtelijk vond. Terwijl Ender tot nu toe niet meer dan een herinnering was geweest. Een heel klein, tenger jongetje dat haar bescherming nodig had. Niet deze bruin verbrande jongeling met zijn kille blik die met zijn vingers wespen dooddrukte. Misschien zijn hij en Peter en ik wel precies gelijk en zijn we dat ook altijd al geweest. Misschien dachten we alleen maar dat we van elkaar verschilden omdat we jaloers op elkaar waren.

‘De moeilijkheid met munten is dat er altijd maar één kant boven kan liggen.’

En jij denkt natuurlijk dat je op dit moment onder ligt. ‘Ze willen dat ik je aanspoor om je opleiding af te maken.’

‘Het is geen opleiding, het zijn spelletjes. Allemaal spelletjes van begin tot eind, alleen veranderen ze de regels wanneer ze daar zin in hebben.’Hij stak een slappe hand omhoog. ‘Zie je de touwtjes?’

‘Maar jij kunt hen toch ook gebruiken.’

‘Alleen als ze zich willen laten gebruiken. Alleen als ze denken dat ze jou gebruiken. Nee, het is te zwaar, ik doe niet meer mee. Net als ik me lekker begin te voelen, net als ik denk dat ik het wel ga redden, steken ze je weer een nieuw mes tussen je ribben. Nu ik hier ben heb ik steeds maar nachtmerries. Ik droom dat ik in de strijdzaal ben, maar in plaats van dat daar gewoon gewichtloosheid heerst, halen ze geintjes uit met de zwaartekracht. Ze blijven telkens de richting ervan veranderen en ik kom dus nooit terecht op de wand die ik wilde bereiken. En ik blijf maar smeken of ze me door de deur willen laten, maar ze laten me er niet uit, ze zuigen me steeds weer terug de zaal in.’

Ze hoorde de boosheid in zijn stem en nam aan dat die op haar gericht was. ‘Dat zal mijn rol hier nu ook wel zijn. Je weer terug-zuigen.’

‘Ik wilde je helemaal niet zien.’

‘Dat hebben ze me verteld.’

‘Ik was bang dat ik nog steeds van je hield.’

‘Daar hoopte ik op.’

‘Mijn angst, jouw wens — allebei uitgekomen.’

‘Ender, het is echt waar. We zijn misschien wel jong, maar we zijn niet machteloos. Als we ons lang genoeg aan hun regels houden, nemen we het spel over.’Ze giechelde. ‘Ik zit in een presidentieel adviesorgaan. Peter heeft ontzettend de pest in.’

‘Ik krijg geen toestemming om de netwerken te gebruiken. Er is geen enkele computer in dit huis, behalve dan de huishoudmachines die de beveiliging en de verlichting regelen. Antieke dingen. Al een eeuw geleden ingebouwd toen ze computers maakten die nergens op konden worden aangesloten. Ze namen me m’n leger af, ze namen me m’n lessenaar af en weet je wat? Het kan me eigenlijk geen moer schelen.’

‘Dan heb je zeker genoeg aan je eigen gezelschap.’