Orson Card - Ender wint

‘Je had het gezicht van William Bee moeten zien. Hij stond daar en kon maar niet snappen hoe het mogelijk was dat hij had verloren terwijl jij nog maar zeven jongens had die hun tenen konden bewegen en hij er maar drie had die dat niet konden.’

‘Waarom zou ik William Bee’s gezicht willen zien? Waarom zou ik iemand willen verslaan?’Ender drukte zijn handen tegen zijn ogen. ‘Vandaag heb ik Bonzo lelijk toegetakeld, Erwt. Ik heb hem echt verschrikkelijk toegetakeld.’

‘Het was zijn eigen schuld.’

‘Ik sloeg hem recht overeind finaal buiten westen. Hij stond daar maar en leek wel dood. En ik bleef hem toetakelen.’

Erwt zei niets.

‘Ik wilde er alleen maar voor zorgen dat hij me nooit meer zou kwellen.’

‘Nou, dat gebeurt ook niet,’zei Erwt. ‘Ze hebben hem naar huis gestuurd.’

‘Nu al?’

‘De leraren zeiden niet veel, dat doen ze nooit. Op de officiële mededeling stond dat hij was afgestudeerd, maar op de plek waar ze altijd de bestemming invullen — je weet wel, voortgezette opleiding krijgskunst, logistiek, navigatie, voorbereidende cursus officiersopleiding, dat soort dingen — stond er gewoon Cartagena, Spanje. Daar komt hij vandaan.’

‘Ik ben blij dat ze hem hebben laten afstuderen.’

‘Jezus, Ender, we zijn gewoon blij dat hij opgelazerd is. Als we geweten hadden wat hij met je van plan was hadden we hem ter plaatse afgemaakt. Was het waar dat hij een hele ploeg jongens op je afstuurde?’

‘Nee. Alleen hij tegen mij. Hij vocht met eer.’Als hij niet met dat idiote eergevoel behept was geweest, zouden hij en de anderen me samen te grazen hebben genomen. Dan hadden ze me kunnen doden. Zijn eergevoel heeft mij het leven gered. ‘Ik vocht niet met eer,’ging Ender verder. ‘Ik vocht om te winnen.’

Erwt schoot in de lach. ‘En winnen deed je. Je schopte hem finaal uit zijn baan.’

Er werd op de deur geklopt. Voor Ender kon reageren ging de deur al open. Ender verwachtte nog een paar van zijn soldaten te zien staan. Maar het was majoor Anderson. En achter hem aan kwam kolonel Graff.

‘Ender Wiggin,’zei Graff.

Ender kwam overeind. ‘Jawel, kolonel.’

‘Je uitbarsting vandaag in de strijdzaal was weerspannig. Zoiets mag niet meer voorkomen.’

‘Jawel, kolonel,’zei Ender.

Erwt voelde zich nog steeds erg weerspannig en hij vond niet dat Ender de uitbrander verdiende. ‘Ik vind dat het hoog tijd was dat iemand een leraar eens vertelde hoe wij denken over wat jullie aan het uitvreten zijn.’

De volwassenen negeerden hem. Anderson overhandigde Ender een blad papier. Een heel vel A4. Niet een van die kleine strookjes waarmee op de Krijgsschool interne bevelen werden doorgegeven; het was een volwaardig dienstbevel. Erwt wist wat dat betekende. Ender werd overgeplaatst naar een andere school.

‘Afgestudeerd?’vroeg Erwt. Ender knikte. ‘Daar hebben ze ook lang over gedaan. Je bent maar twee of drie jaar te vroeg. Je kan al lopen en praten en jezelf aankleden. Wat valt er voor hen nog aan jou te leren?’

Ender schudde zijn hoofd. ‘Het enige dat ik weet is dat het afgelopen is met het spel.’Hij vouwde het blad papier op. ‘Hoogste tijd ook. Kan ik het nog even aan mijn leger vertellen?’

‘Daar is geen tijd meer voor,’zei Graff. ‘Je pendel vertrekt over twintig minuten. Bovendien is het beter om hen niet meer te zien als je je marsorders hebt gekregen. Dat maakt het makkelijker.’

‘Voor de jongens of voor jullie?’vroeg Ender. Hij wachtte niet op antwoord. Hij draaide zich snel om, drukte Erwt even stevig de hand en liep naar de deur.

‘Wacht,’zei Erwt. ‘Waar ga je heen? Krijgskunst? Navigatie? Logistiek?’

‘Officiersopleiding,’antwoordde Ender.

‘Voorbereidende cursus?’

‘Nee, Officiersopleiding,’zei Ender en toen stond hij in de gang. Anderson volgde hem op de hielen. Erwt greep kolonel Graff bij zijn mouw. ‘Niemand gaat naar de Officiersopleiding voor zijn zestiende!’

Graff schudde Erwts hand van zijn mouw en liep de kamer uit en trok de deur achter zich dicht.

Erwt stond in zijn eentje in de kamer en probeerde te begrijpen wat dit zou kunnen betekenen. Niemand ging naar de Officiersopleiding zonder eerst drie jaar voorbereiding in krijgskunst of logistiek. Maar ja, niemand was ooit nog aan de Krijgsschool afgestudeerd in minder dan zes jaar en Ender had er maar vier jaar over gedaan.

Het systeem begint uit elkaar te vallen. Geen twijfel aan. Eén van de topmensen is knettergek geworden of er is iets mis met de oorlog, de echte oorlog, de oorlog tegen de kruiperds. Waarom zouden ze anders de opleiding op deze manier verzieken en het hele spel verpesten? Waarom zouden ze anders zo’n klein knulletje als ik het bevel over een leger geven?

Erwt bleef daarover nadenken terwijl hij door de gang naar zijn eigen bed terugliep. Net toen hij zijn brits bereikte ging het licht uit. Hij kleedde zich uit in het donker en propte moeizaam zijn kleren in een kastje dat hij niet kon zien. Hij voelde zich verschrikkelijk. Aanvankelijk dacht hij dat hij zich beroerd voelde omdat hij bang was voor het aanvoeren van een leger, maar dat was niet waar. Hij wist dat hij een goede bevelhebber zou zijn. Hij zou het liefst een potje janken. Na de eerste paar dagen hier toen hij nog een beetje heimwee had, had hij niet meer gehuild. Hij probeerde het gevoel te benoemen dat hem een prop in zijn keel bezorgde en hem geluidloos deed snikken, hoe hij ook zijn best deed om dat te onderdrukken. Hij beet in zijn hand om een eind te maken aan het gevoel, om het met pijn te verdrijven. Het hielp allemaal niet. Hij zou Ender nooit meer terugzien.

Nu hij het gevoel eenmaal had benoemd kon hij het in de hand houden. Hij ging op zijn rug liggen en deed ontspanningsoefeningen tot hij geen aandrang meer voelde om in tranen uit te barsten. Toen viel hij in slaap. Zijn hand lag vlak bij zijn mond. Hij lag aarzelend op zijn kussen alsof Erwt niet kon besluiten of hij op zijn nagels zou gaan bijten of op zijn duim zuigen. Zijn voorhoofd zat vol dikke rimpels en plooien. Zijn ademhaling ging vlug en ondiep. Hij was een soldaat en als iemand hem zou vragen wat hij wilde worden als hij groot was dan zou hij niet weten wat er bedoeld werd.

Tijdens de oversteek naar de pendel zag Ender voor het eerst dat majoor Anderson een ander insigne op zijn uniform had. ‘Ja, hij is nu kolonel,’zei Graff. ‘Majoor Anderson gaat zelfs vanaf vanmiddag het bevel over de Krijgsschool voeren. Ik heb een andere taak opgedragen gekregen.’

Ender vroeg hem niet wat voor andere taak.

Graff gespte zich in op een stoel aan de andere kant van het gangpad. Er was maar één andere passagier, een rustige man in burgerkleren die hem werd voorgesteld als generaal Pace. Pace had een aktentas bij zich, maar verder net zo weinig bagage als Ender. Ender putte op een of andere manier troost uit de gedachte dat Graff tenminste ook met lege handen de Krijgsschool verliet.

Tijdens de reis naar huis zei Ender maar één keer wat. ‘Waarom gaan we naar huis?’vroeg hij. ‘Ik dacht dat de Officiersopleiding ergens in de planetoïdengordel was.’

‘Dat is hij ook,’zei Graff. ‘Maar de Krijgsschool heeft geen aanlegfaciliteiten voor lange-afstandsschepen. Je krijgt dus een kort verlof op de grond.’

Ender wilde vragen of dat betekende dat hij zijn gezinsleden mocht opzoeken. Maar ineens vond hij de gedachte dat dat mogelijk zou zijn tamelijk angstaanjagend en hij vroeg het dus maar niet. Hij deed zijn ogen dicht en probeerde te slapen. Achter zijn rug zat generaal Pace hem nauwlettend op te nemen; Ender had er geen flauw idee van waarom.

Ze landden in Florida op een hete zomermiddag. Ender had al zo lang geen daglicht gezien dat de zon hem bijna verblindde. Hij kneep zijn ogen tot kleine spleetjes en niesde en wilde eigenlijk gelijk weer naar binnen. Alles was heel ver weg en plat; de grond die natuurlijk de opwaartse kromming van de Krijgsschool miste, leek wel omlaag te krommen zodat Ender op vlakke bodem het gevoel had alsof hij op een torentje stond. De zwaartekracht week ook af van wat hij gewend was en hij sleepte met zijn voeten onder het lopen. Hij vond het verschrikkelijk. Hij wilde naar huis terug, naar de Krijgsschool, de enige plaats in het heelal waar hij thuis was.