Orson Card - Ender wint

Ender ging onder de waterstraal staan en waste zich; hij spoelde het zweet van de strijd van zijn lijf en liet het in het afvoerputje lopen. Allemaal verdwenen, maar het wordt wel gezuiverd voor hergebruik en morgenochtend drinken we dus Bonzo’s bloedwater. Alle leven is eruit geweken maar het is toch zijn bloed, zijn bloed en mijn zweet, weggespoeld met hun domheid of wreedheid of wat het dan ook was dat hen ertoe dreef om dit te laten gebeuren.

Hij droogde zich af, trok zijn flitspak aan en liep naar de strijdzaal. Zijn leger stond in de gang te wachten en de deur was nog dicht. Ze keken hem zwijgend aan toen hij naar voren liep en naast het effen grijze krachTVeld ging staan. Natuurlijk wisten ze alles van zijn gevecht in het washok; dat en hun eigen vermoeidheid van de strijd van die morgen maakte hen stil terwijl het feit dat ze dadelijk tegenover twee legers zouden staan hen bang maakte.

Alles om me maar te verslaan, bedacht Ender. Alles wat ze maar kunnen bedenken, al moeten ze alle regels veranderen, het kan hun niet schelen als ze me maar kunnen verslaan. Nou, ik ben doodziek van dit hele spel. Geen enkel spel is het waard dat Bonzo’s bloed de vloer van het washok roze kleurt. Zet me maar koud, stuur me maar naar huis, ik doe niet meer mee.

De deur verdween. Nog geen drie meter van hen af hingen vier sterren naast elkaar die het uitzicht door de deur volledig afdekten.

Twee legers was nog niet genoeg. Ze moesten Ender zijn manschappen ook nog blindelings in de strijd laten gooien.

‘Erwt,’zei Ender. ‘Neem je jongens mee en vertel me wat er aan de andere kant van deze ster te zien is.’

Erwt haalde de opgeschoten tuilijn van zijn bovenlijf, bond het ene uiteinde om zijn middel, gaf het andere eind aan een jongen van zijn groep en stapte zachtjes door de deur naar binnen. Zijn groep kwam snel achter hem aan. Ze hadden dit verscheidene keren geoefend en het duurde maar een tel voor ze zich met het uiteinde van de tuilijn in hun handen op de ster hadden schrap gezet. Erwt gaf een afzet en vloog met grote snelheid vrijwel evenwijdig aan de deur weg; toen hij de hoek van de zaal bereikte, gaf hij weer een stevige afzet en zoefde regelrecht op de vijand af. De lichTVlekken op de wanden wezen erop dat de vijand op hem schoot. Telkens als een punt van de ster de lijn tegenhield, werd de boogbaan die hij volgde krapper, veranderde hij van richting en werd hij steeds moeilijker te raken. Toen hij de ster aan de andere kant rondde, werd hij behendig opgevangen door zijn groep. Hij bewoog al zijn armen en benen om de manschappen die achter de deur stonden te wachten te laten weten dat de vijand hem nergens had geraakt.

Ender liet zich door de deur vallen.

‘Het is ontzettend schemerig,’zei Erwt, ‘maar net licht genoeg om de bewegingen van mensen in verlichte flitspakken makkelijk te kunnen volgen. Zichtomstandigheden zijn verder miserabel. Van deze ster tot de vijandelijke kant van de zaal is alles open ruimte. Zij hebben acht sterren in een vierkant rondom hun deur. Behalve een paar hoofden die om de hoeken tuurden zag ik helemaal niemand. Ze zitten ons daar gewoon op te wachten.’

Alsof ze Erwts woorden wilden staven begon de vijand hen uit te jouwen. ‘Hé! Wij hebben honger, brengen jullie ons eens wat te eten! Waar blijven jullie, stelletje drakerige teutzakken!’

Enders geest voelde dor aan. Dit was idioot. Hij had geen enkele kans tegen zo’n meerderheid van twee tegen één en zo’n gedwongen aanval tegen een verdekt opgestelde vijand. ‘In een echte oorlog zou elke commandant met enig verstand in zijn kop onmiddellijk terugtrekken om zijn leger te redden.’

‘Ach wat kan het ons verdommen,’zei Erwt. ‘Het is maar een spel.’

‘Toen ze de regels overboord zetten was het geen spel meer.’

‘Nou, dan zet jij ze toch ook overboord.’

Ender grijnsde. ‘Ach ja, waarom ook niet. Laten we eens zien hoe ze op een slagorde reageren.’

Erwt was ontzet. ‘Een slagorde! We hebben nog nooit een aanval in slagorde gedaan zolang dit leger bestaat!’

‘We hebben nog een hele maand voor normaal gesproken onze oefenperiode zou zijn afgelopen. Hoog tijd om eens wat slagordeformaties te oefenen. Moet je altijd kennen.’Hij vormde een A met zijn vingers, hield die zo dat hij achter de open deur zichtbaar was en wenkte. Het A-plton kwam snel te voorschijn en Ender begon hen achter de ster op te stellen. Drie meter was eigenlijk een te kleine ruimte om in te werken, de jongens waren bang en in de war en het duurde bijna vijf minuten voor ze eindelijk door hadden wat ze aan het doen waren.

Voor de manschappen van Tijger en Griffioen zat er niets anders op dan te jouwen en te fluiten, terwijl hun bevelhebbers erover kiftten of ze met hun overweldigende meerderheid een poging zouden wagen om de Draken aan te vallen terwijl ze zich nog achter de ster bevonden of niet. Momoe was vierkant voor een aanvalspoging —’We zijn met tweemaal zoveel’— terwijl Bee zei: ‘Als we blijven zitten kunnen we niet verliezen maar als we ons blootgeven kan hij een manier verzinnen om ons te verslaan.’

En dus bleven ze zitten waar ze zaten tot ze tenslotte in het schemerlicht een grote massa achter Enders ster vandaan zagen schuiven. De massa behield zijn vorm, zelfs toen hij ineens zijn zijdelingse beweging staakte en recht op het hart van het achtsterren-vierkant af-dook waar tweeëntachtig soldaten lagen te wachten.

‘Attenoje,’zei een Griffioen. ‘Ze komen in slagorde.’

‘Ze zijn natuurlijk al die vijf minuten bezig geweest om die in elkaar te zetten,’zei Momoe. ‘Als we aangevallen hadden terwijl ze daarmee bezig waren, hadden we ze kunnen vernietigen.’

‘Lui op, Momoe,’fluisterde Bee. ‘Je zag zelf hoe dat kleine gozertje vloog. Helemaal om die ster heen en achterlangs weer terug zonder ook maar één keer een wand te raken. Misschien hebben zij allemaal wel haken, heb je daar wel aan gedacht? Ze hebben daar iets nieuws in ieder geval.’

De formatie was trouwens wel een eigenaardige. Van voren een vierkant van dicht op elkaar gepakte lijven die een muur vormden. Daarachter een cilinder van zes jongens in het rond en twee jongens diep, hun ledematen gestrekt en bevroren zodat ze elkaar onmogelijk konden vasthouden. Toch bleven ze zo dicht bij elkaar dat het wel leek of ze vastgebonden waren — wat in werkelijkheid ook zo was.

Vanuit die formatie gaven de Draken dodelijk nauwkeurig vuur zodat de Griffioenen en de Tijgers gedwongen waren om dicht op elkaar achter hun sterren te blijven zitten.

‘De achterkant van dat kreng is ongedekt,’zei Bee. ‘Zodra ze tussen de sterren komen kunnen we ze van achteren —’

‘Niet lullen maar doen!’zei Momoe. Toen nam hij zijn eigen raad ter harte en gaf zijn jongens opdracht om zich af te zetten en te zorgen dat ze bij het terugstuiteren precies achter de Drakenslagorde terechtkwamen.

Terwijl de Griffioenen zich in de verwarring van het vertrek van de Tijgers stevig aan hun sterren vastklampten vond er een plotselinge verandering plaats in de slagorde van de Draken. De cilinder en de voorste muur spleten in tweeën door een afzet van de jongens die zich binnenin bevonden, terwijl de hele formatie vrijwel tegelijkertijd ook van koers veranderde en terugvloog in de richting van de Drakenpoort. De Griffioenen beschoten de twee halve slagordes en de jongens die mee achteruit vlogen; en de Tijgers namen de overlevende Draken van achteren te grazen.

Maar er was iets mis. William Bee dacht er een tijdje over na en wist ineens wat het was. Die halve slagordes konden niet zomaar midden in hun vlucht ineens van richting veranderen als niet iemand anders zich in de tegengestelde richting had afgezet, en als ze bij hun afzet genoeg kracht hadden gezet om die twintig-mansformatie achteruit te duwen, dan moesten ze heel hard gaan.