Orson Card - Ender wint

Ender ging niet ontbijten. Hij had geen trek. In plaats daarvan ging hij naar het washok om te douchen en ondertussen zijn flitspak in de wasautomaat te stoppen zodat het weer schoon zou zijn als hij afgedroogd was. Hij waste zich tweemaal en liet het water langdurig over zijn lijf stromen. Het werd toch allemaal gezuiverd voor hergebruik. Laat iedereen vandaag maar wat van mijn zweet drinken. Ze hadden hem een ongeoefend leger gegeven en hij had gewonnen en niet eens op het nippertje ook. Hij had gewonnen met maar zes man bevroren of buiten gevecht gesteld. Eens zien hoe lang andere bevelhebbers hun massale formaties blijven gebruiken nu ze gezien hebben wat een flexibele tactiek kan doen.

Hij zweefde in het centrum van de strijdzaal toen zijn soldaten begonnen binnen te druppelen. Niemand sprak hem aan uiteraard. Ze wisten dat hij zijn mond open zou doen als hij vond dat het daar tijd voor was.

Toen ze allemaal aanwezig waren gebruikte Ender zijn haak om dichterbij te komen en keek hen vervolgens een voor een aan. ‘Prima eerste gevecht,’zei hij; voldoende aanleiding voor gejuich en een poging om een spreekkoor van ‘Draken, Draken,’aan te heffen, wat door hem snel in de kiem werd gesmoord. ‘Het Drakenleger heeft het tegen de Konijnen heel goed gedaan. Maar de vijand zal niet altijd zo slecht zijn. Als dat een goed leger was geweest, C-plton, was jullie nadering zo traag dat ze jullie van de flanken uit afgeslacht zouden hebben voor je een goede positie kon bereiken. Jullie hadden je moeten splitsen en onder een schuine hoek van twee kanten moeten naderen, dan hadden ze jullie niet in de flank kunnen treffen. A en E, jullie hebben miserabel geschoten. De score geeft aan dat jullie gemiddeld één voltreffer per twee soldaten haalden. Dat betekent dat de meeste treffers gemaakt zijn door van dichtbij aanvallende soldaten. Dat kan zo niet blijven — een bekwame vijand zou de aanvalsgroep aan flarden rijten als die door de soldaten in de achterhoede niet beter gedekt wordt. Ik wil dat elk plton gaat werken aan scherpschieten op verre doelen, bewegend en niet bewegend. Halve pltons fungeren om beurten als doelwit. Ik kom elke drie minuten pakken ontdooien. Aan de slag, mars.’

‘Mogen we met sterren werken?’vroeg Kouwe Soep. ‘Om onze schiethand vaster te maken?’

‘Ik wil niet dat jullie gewend raken om je armen te ondersteunen. Als je je hand niet vast genoeg vindt, bevries je je elleboog maar! Ingerukt, mars.’

De pltonleiders hadden iedereen binnen de kortste keren aan de gang en Ender ging van groep naar groep om voorstellen te opperen en soldaten te helpen die ergens bijzonder veel moeite mee hadden. De soldaten wisten inmiddels al dat Ender tegen groepen behoorlijk hardvochtige taal kon uitslaan, maar dat hij als hij met een individueel soldaat aan het werk was altijd geduld had, altijd bereid was om zo vaak als nodig zijn uitleg te herhalen, altijd op rustige toon zijn voorstellen opperde en altijd naar vragen en problemen en verklaringen luisterde. Maar als ze gekscherende opmerkingen tegen hem maakten lachte hij nooit, en ze gaven het al gauw op. Elk moment dat ze samen waren was hij de bevelhebber. Hij hoefde hen daar nooit aan te herinneren; hij was het gewoon.

Ze werkten de hele dag met de smaak van de overwinning in hun mond en ze juichten opnieuw toen ze voor het middagmaal een half uur eerder ophielden. Ender liet de pltonleiders tot de aanvang van de middagpauze in de strijdzaal blijven voor nabespreking van de tactieken die ze gebruikt hadden en evaluatie van het werk van hun individuele soldaten. Daarna ging hij naar zijn eigen kamer en trok voor het eten snel zijn uniform aan. Hij zou ongeveer tien minuten te laat de bevelhebbersmess binnenstappen. Betere timing kon hij zich niet wensen. Aangezien dit zijn eerste overwinning was, had hij de bevelhebbersmess nog nooit van binnen gezien en had hij er dus geen idee van welk gedrag er van nieuwe bevelhebbers verwacht werd, maar hij wist wel dat hij vandaag als laatste wilde binnenkomen, als de uitslagen van de ochtendgevechten al in het scorebord verwerkt waren. Drakenleger is in elk geval geen onbekende naam meer.

Er ontstond geen grote opschudding toen hij binnenstapte. Maar toen sommigen van hen zagen hoe klein hij was en toen ze vervolgens de draken op de mouwen van zijn uniform zagen, staarden ze hem openlijk aan en tegen de tijd dat hij zijn blad had gevuld en aan een tafel ging zitten, was het doodstil in het vertrek. Ender begon te eten, traag en keurig, en deed net of hij niet wist dat hij in het middelpunt van de belangstelling stond. Langzamerhand kwamen de gesprekken en het geroezemoes weer op gang en kon Ender zich voldoende ontspannen om eens rond te kijken.

Het scorebord nam een hele wand van het vertrek in beslag. De manschappen werden op de hoogte gehouden van alle verrichtingen van de laatste twee jaar van de verschillende legers; maar hier werd van iedere bevelhebber een scorelijst bijgehouden. Een nieuwe bevelhebber kon geen hoge positie van zijn voorganger erven — hij werd ingedeeld naar zijn eigen verrichtingen.

Ender stond op de hoogste plaats. Een volmaakte winst-verliesscore natuurlijk, maar in de andere categorieën lag hij ook ver op de anderen voor. Gemiddeld aantal soldaten buiten gevecht gesteld, gemiddeld aantal vijanden buiten gevecht gesteld, gemiddelde wedstrijdduur bij winst — in elke categorie stond hij als eerste geklasseerd.

Toen hij bijna klaar was met eten kwam iemand achter hem staan die hem op zijn schouder tikte.

‘Mag ik even bij je komen zitten?’Ender hoefde zich niet om te draaien om te weten dat het Dink Meeker was.

‘Hoi, Dink,’zei Ender. ‘Ga zitten.’

‘Hallo gouwe strontbroek,’zei Dink opgewekt. ‘We proberen allemaal uit te puzzelen of jouw scores op het bord nou een wonder zijn of een vergissing.’

‘Een gewoonte,’zei Ender.

‘Eén overwinning is nog geen gewoonte,’zei Dink. ‘Kijk maar uit dat je geen kapsones krijgt. Als je nieuw bent laten ze je eerst tegen de zwakkere bevelhebbers uitkomen.’

‘Carn Carby staat nu niet bepaald onder aan de ranglijst.’Dat was waar. Carby zat ergens in de middenmoot.

‘Hij is wel goed,’zei Dink, ‘als je in aanmerking neemt dat hij nog maar net is begonnen. Belooft wel wat goeds. Jij belooft niks goeds. Jij bent een gevaar.’

‘Een gevaar voor wat? Krijgen jullie minder te eten als ik win? Ik dacht dat jij me vertelde dat dit allemaal een stom spel was en dat het allemaal volkomen onbelangrijk was.’

Dink werd niet graag met zijn eigen woorden om de oren geslagen, niet onder deze omstandigheden. ‘Jij bent degene die mij zo gek heeft gekregen dat ik ging meedoen. Maar ik ga met jou geen spelletjes spelen, Ender. Mij zal je niet verslaan.’

‘Misschien niet,’zei Ender.

‘Ik heb je zelf alles bijgebracht,’zei Dink.

‘Alles wat ik weet,’zei Ender. ‘Ik improviseer momenteel maar wat.’

‘Gefeliciteerd,’zei Dink.

‘Fijn om te weten dat ik hier een vriend heb.’Maar Ender was er niet helemaal zeker van of Dink zijn vriend nog wel was. En Dink kennelijk ook niet. Na een paar betekenisloze zinnen ging Dink weer terug naar zijn eigen tafel.

Toen hij klaar met eten was keek Ender de zaal rond. Er werd heel wat afgekletst in kleine groepjes. Ender zag Bonzo die inmiddels een van de oudste bevelhebbers was. Vok de Gok was afgestudeerd. Petra zat in een groepje in de verste hoek en ze keek geen enkele keer in zijn richting. Aangezien de meeste anderen af en toe stiekem naar hem loerden, met inbegrip van de mensen waarmee Petra zat te praten, was Ender er vrijwel zeker van dat ze opzettelijk zijn blik meed. Dat is het probleem als je van het begin af aan wint, bedacht Ender. Je raakt je vrienden kwijt.

Over een paar weken zouden ze er wel aan gewend zijn. Tegen de tijd dat ik mijn volgende wedstrijdgevecht heb, is alles hier wel weer bedaard.