Orson Card - Ender wint

Omhoog, omlaag, links, rechts; Ender stond voor de troep, tussen de rijen in om straks niet in de weg te staan en benadrukte nog even de juiste oriëntatie. ‘Waar is de poort van de vijand?’

Beneden, riepen ze allemaal lachend. En op dat moment werd boven noord, beneden werd zuid en links en rechts werden oost en west.

De grijze wand voor hen verdween en de strijdzaal werd zichtbaar. Het was geen nachtwedstrijd maar het was ook niet bepaald licht -het licht brandde ongeveer op halve sterkte, alsof het schemerde. In het schemerige licht kon hij in de verte de deur van de vijand zien waar al een golf verlichte flitspakken door naar binnen stroomde. Dat deed Ender toch even genoegen. Iedereen had de verkeerde lering getrokken uit Bonzo’s verkeerde gebruik van Ender Wiggin. Ze doken allemaal onmiddellijk door de deur, zodat ze niet de kans kregen om iets anders te doen dan de naam roepen van de formatie die gebruikt zou worden. Bevelhebbers hadden geen tijd om na te denken. Nou, Ender zou die tijd nemen omdat hij erop rekende dat de vaardigheid van zijn soldaten om met bevroren benen te vechten hen heel zou houden als ze laat door de poort kwamen.

Ender bekeek de indeling van de strijdzaal. Het vertrouwde open rooster dat meestal voor eerste gevechten werd gebruikt, iets dergelijks als het klimrek in het park, met een stuk of zeven a acht sterren verspreid over het rooster. Er waren er genoeg en ze bevonden zich in een voldoende voorwaartse positie om het de moeite waard te maken om een poging te doen om ze in te nemen. ‘Verspreiden naar de nabije sterren,’zei Ender. ‘C probeert langs de wand te glippen. Als het lukt volgen A en E ook. Lukt het niet dan beslis ik ter plaatse wel wat te doen. Ik ga met D mee. Voorwaarts mars!’

Alle soldaten wisten wat er gaande was, maar tactische beslissingen werden geheel aan de pltonleiders overgelaten. Zelfs met Enders bevelen stroomden ze maar tien seconden te laat de deur uit. De Konijnen waren al aan een of andere ingewikkelde dans bezig aan hun eigen kant van de zaal. In alle andere legers waarin Ender had meegevochten zou hij er nu voor moeten zorgen dat hij en zijn plton in hun eigen formatie de juiste plaats innamen. Maar hij en zijn manschappen konden al hun aandacht besteden aan het zoeken van manieren om langs de formatie te glippen, de sterren in te nemen, de hoeken van de zaal te bezetten en dan de vijandelijke formatie op te breken in betekenisloze kluiten die niet wisten wat ze deden. Ook al werkten ze nog niet eens vier weken samen, de manier waarop ze vochten leek nu al de enige verstandige manier, de enige mogelijke manier. Ender was bijna verbaasd dat de Konijnen niet al wisten dat ze een hopeloos verouderde tactiek volgden.

C-plton scheerde vlak langs de wand met hun gebogen knieën naar de vijand toe. Gekke Tom, Pltonleider van C had zijn manschappen kennelijk opdracht gegeven om hun eigen benen meteen maar te bevriezen. Dat was een prima idee in dit schemerige licht omdat de verlichte flitspakken op de bevroren plaatsen donker werden. Ze waren zo heel wat minder makkelijk te zien. Ender zou hem daar een pluim voor geven.

De Konijnen slaagden erin om de aanval van C-plton af te slaan, maar pas nadat Gekke Tom en zijn jongens hun formatie in stukken hadden gebroken door een tiental Konijnen te bevriezen voor ze zich terugtrokken in de veilige dekking van een ster. Maar het was een ster achter de Konijnenformatie, wat betekende dat ze nu makkelijke doelwitten zouden zijn.

Kau Tsoeng, gewoonlijk Kouwe Soep geheten, was de leider van D-plton. Hij gleed behendig langs de rand van de ster naar de plek waar Ender geknield zat. ‘Wat dacht je van tegen de noordwand stuiteren en geknield boven hun kop uitkomen?’

‘Doen,’zei Ender. ‘Ik ga met B naar het zuiden om te proberen achter hen te komen.’Toen schreeuwde hij: ‘A en E traag langs de wanden!’Hij gleed met zijn voeten naar voren langs de ster, haakte zijn tenen achter de rand en zwiepte zich omhoog naar de bovenwand waar hij zich afzette en naar de ster van B-plton suisde. Een tel later voerde hij hen omlaag langs de zuidwand. Ze zetten zich bijna volmaakt tegelijk af en kwamen uit achter de twee sterren die door de soldaten van Carn Carby verdedigd werden. Het leek wel boter snijden met een warm mes. De Konijnen waren nergens meer, er moest alleen hier en daar nog wat opruimingswerk gedaan worden. Ender verdeelde zijn pltons in halve pltons die alle hoeken moesten afspeuren op zoek naar vijandelijke soldaten die nog ongedeerd of licht beschadigd waren. Drie minuten later rapporteerden zijn pltonleiders dat de zaal schoon was. Ender had maar één totaal bevroren jongen — eentje van het C-plton dat het bij de aanval het zwaarst te verduren had gehad — en er waren er maar vijf buiten gevecht gesteld. De meesten waren aangeschoten maar voornamelijk in de benen en een groot deel van die treffers hadden ze zichzelf aangedaan. Al met al was het zelfs beter gegaan dan Ender had verwacht.

Ender gunde zijn pltonleiders de eer om de poort te openen — vier helmen in de hoeken en Gekke Tom om door de deur te gaan. De meeste bevelhebbers kozen een willekeurige overlevende om door de poort te gaan; Ender had zowat iedereen kunnen kiezen. Een prima gevecht.

De lichten gingen op volle sterkte branden en majoor Anderson stapte in eigen persoon door de lerarendeur aan de zuidkant van de strijdzaal. Hij keek heel plechtig toen hij Ender de lerarenhaak overhandigde die altijd werd uitgereikt aan de overwinnaar van de wedstrijd. Ender gebruikte hem natuurlijk eerst om de flitspakken van zijn eigen manschappen te ontdooien en daarna stelde hij hen op in pltons voor hij de vijand ging ontdooien. Een kordate, militaire aanblik wilde hij bieden als Carby en de Konijnen hun lichamen weer onder controle kregen. Ze zullen ons misschien vervloeken, ze zullen over ons liegen maar ze zullen nooit vergeten dat wij hen vernietigden en wat ze ook zullen beweren, andere soldaten en andere bevelhebbers zullen dat in hun ogen zien; in die Konijne-ogen zullen ze ons, vrijwel onbeschadigd als overwinnaars uit ons eerste gevecht te voorschijn gekomen, in onberispelijke opstelling weerspiegeld zien. Draak zal niet erg lang een onbekende naam blijven.

Carn Carby kwam naar Ender toe zodra hij ontdooid was. Hij was een twaalfjarige jongen die kennelijk pas in zijn laatste schooljaar bevelhebber was geworden. Hij was dus absoluut niet verwaand zoals de lui die op hun elfde een commandopost kregen. Dit moet ik onthouden, dacht Ender, voor als ik verlies. Altijd je waardigheid behouden en lof toezwaaien waar die verdiend was, dan was verliezen geen schande. En ik hoop maar dat ik dat niet te vaak hoef te doen.

Anderson liet de Draken als laatste inrukken nadat de Konijnen waren afgedropen door de poort waardoor Enders jongens waren binnengekomen. Toen leidde Ender zijn leger door de poort van de vijand de zaal uit. De lichtbalk aan de onderkant van de deur herinnerde hen eraan welke kant beneden was als ze eenmaal weer in de zwaartekrachtomgeving waren. Ze landden allemaal lichTVoetig op hun benen en maakten nog een paar hollende passen. Ze verzamelden zich in de gang. ‘Het is nu 07.15 uur,’zei Ender, ‘en dat betekent dat jullie een kwartier hebben om te ontbijten voor ik jullie allemaal weer in de strijdzaal terugzie voor de ochtendoefening.’Hij hoorde hen stilzwijgend zeggen: Hé man, kom op, we hebben gewonnen, we hebben wat te vieren. Uitstekend, antwoordde Ender, toegestaan. ‘En jullie hebben toestemming van je bevelhebber om elkaar tijdens het ontbijt met voedsel te bekogelen.’

Ze lachten en juichten en hij liet ze inrukken en stuurde hen in looppas terug naar de slaapzaal. Voor ze vertrokken nam hij zijn pltonleiders nog even apart om hun te vertellen dat hij niemand voor 07.45 uur terug verwachtte voor de oefensessie, en dat de oefening vroeg afgelopen zou zijn om de jongens gelegenheid te geven om nog even te douchen. Een half uur voor het ontbijt en niet douchen na een wedstrijdgevecht — het was nog altijd zuinig, maar het zou gul lijken vergeleken bij een kwartier. En Ender wilde graag dat de mededeling dat ze een kwartier extra kregen door de pltonleiders werd gedaan. Laat de jongens maar leren dat gulle gebaren van hun pltonleiders kwamen, en strenge bevelen van hun bevelhebber — dat zou de band tussen de kleine, hechte groepjes van zijn weefsel alleen maar sterker maken.